Ο λόγος που γράφω για την Katy Perry δεν είναι και τόσο απλός. Αποτελεί ένα συνονθύλευμα διαπιστώσεων, pop αδυναμιών και ενστίκτου. Τι σημαίνουν όλα αυτά εν ολίγοις; Ότι έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως η πρώην αοιδός της Christian Pop (ναι, υπάρχει κι αυτή η κατηγορία) είπε να κάνει ένα mainstream πέρασμα στο ευρύ κοινό και να αποδείξει τοιουτοτρόπως ότι οι τσιχλόφουσκες ζουν και βασιλεύουν. Έχουμε και λέμε λοιπόν...
Ένστικτο: Όταν είχα ακούσει για πρώτη φορά το “I kissed a girl” πριν από μερικούς μήνες, πολύ πριν ανέβει στην κορυφή του Billboard, είχα προβλέψει ότι θα γινόταν μεγάλη επιτυχία (με την βοήθεια μιας μαγικής σφαίρας, μερικών καρτών ταρό και την τέχνη της αυγομαντείας). Δεν πέρασε πάνω από ένας μήνας λοιπόν και όλοι μιλούσαν για τη νέα αμερικανίδα που έχει τρελάνει τα ραδιόφωνα. Η ικανοποίηση σε πρώτο στάδιο ήταν θεμιτή – είχα δίκιο.
Pop αδυναμίες: Δεν ξέρω αν το παραδέχονται οι περισσότεροι, εγώ πάντως δεν έχω κανένα πρόβλημα να παραδεχτώ πως με την ίδια όρεξη που ακούω Kings Of Leon ακούω και Christina Aguilera. Και φωνάρα είναι και sexy είναι και καλές επιλογές κάνει όσον αφορά στους συνεργάτες της και όλα τα καλά του Θεού έχει. Με την ίδια λογική λοιπόν είχα την πεποίθηση πως ίσως η μικρή Katy να κρύβει κάτι καλό πίσω από την τσαχπινιά του πιασάρικου lesbian anthem.
Διαπιστώσεις: Να ξεκινήσω με την διαπίστωση ότι κουράστηκα τόσο πολύ να ακούω το “I kissed a girl” που ευχαρίστως θα ηχογραφούσα κομμάτι με τίτλο “I f***ed a boy” (no offense, just kidding) για να πουλήσω ακόμα περισσότερα εκατομμύρια δίσκους, να προταθώ για Video Music Award στην κατηγορία Video Of The Year (ούτε που θέλω να φανταστώ τι θα έδειχνε το video-clip) αλλά και να πάρω την έγκριση της Madonna. Αυτό σημαίνει ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα η δίδα Perry με έκανε ακόμα πιο προκατειλημμένο με την πάρτη της. Τι ήθελα και άκουσα λοιπόν ολοκληρωμένο τον δίσκο “One Of The Boys”; Η συνέχεια οφείλει να ξεκαθαρίσει το τοπίο... δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα.
Σαν να μην έφτανε η ετυμηγορία ότι η εν λόγω κοπελιά φίλησε μια άλλη κοπελιά και τα είδε όλα μπλε (κοινώς, της άρεσε), ήρθε και ένα άλλο κομμάτι ονόματι “You’re so gay” να τα ισοπεδώσει όλα. Συμπαθητικό, αλλά μήπως θα πρέπει να κατοχυρωθεί με αφορμή αυτή την κυκλοφορία μια κατηγορία με τον τίτλο Homosexual Pop (όπως
Christian Pop, R’n’b Pop και λοιπά...); Δεν ξέρω, έχω μπερδευτεί.
Η φωνή της δεν είναι κακή, το παραδέχομαι. Όχι ότι οι συγκρίσεις με την Pink ή την Lily Allen στέκουν βέβαια (ούτε για πλάκα καλή μου). Ρεπερτοριακά φέρνει πολύ σε Avril Lavigne (άκου το “Hot & Cold”), ενώ η μπαλάντα “ Mannequin” πνίγει από μόνη της μια συμπαθητική μελωδία στον βούρκο μερικών αδιάφορων, εφηβικών στίχων που τους αποθεώνει μια από καρδιάς ερμηνεία (έλεος). Τι να σου κάνει και μια ομάδα παραγωγής με το όνομα Matrix; Ότι μπορεί σώζει η δόλια...
Τελικά δεν έχω τίποτα προσωπικό με την Katy Perry. Και αν αποφασίσω να κυκλοφορήσω το “I f***ed a boy” (κοίτα να δεις που το σκέφτομαι σοβαρά), θα είναι η πρώτη που θα σκεφτώ για να μου δώσει συμβουλές. Απλά δεν μπορώ τόση πλύση εγκεφάλου, αρνούμαι να την δεχτώ, τι να κάνω, σκοτώστε με. Next Bubblegum plz…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου