Νέες κυκλοφορίες 2

Δυο μέρες σχεδόν μετά την άφιξη της Μαντόνας της Τσικονε της Ριτσι, έχουμε μερικά καινούργια πραγματάκια να προτείνουμε ή απλά να επισημάνουμε.

James Morrison - Songs For You Truth For Me(LP). Το πρώτο single ήδη κυκλοφορεί με τίτλο “You make it real”

Within Temptation And The Metropole Orchestra - Black Symphony 23/9

Blitzen Trapper-Furr(LP) 23/9

Kaiser Chiefs-Never Miss A Beat. Το πρωτο single από το αλπμουμ “ Off with their Heads” που θα κυκλοφορισει 20/10

Νύχτες πρεμιέρας vol.3

Τελευταία προβολή για μένα στις νύχτες πρεμιέρας ήταν το (ευτυχώς) εκπληκτικό “Spoorloos” δηλαδή “Η εξαφάνιση”.
Ένα ζευγάρι Ολλανδών ξεκινά με το αυτοκίνητο του για διακοπές στην Γαλλία. Σε ένα Βενζιναδικοφαγαδικο τύπου Μπασιακος(μακριά), η γυναίκα πέφτει θύμα απαγωγής. Ο άντρας έχοντας της υποσχεθεί ότι δεν θα την εγκαταλείψει ποτέ, ακόμα και μετά από τρία χρόνια –όπου όλοι πλέον την θεωρούν νεκρή- συνεχίζει να ψάχνει έχοντας καταστρέψει την δικιά του ζωή. Ψάχνει πλέον όχι την ίδια αλλά το τι της έχει συμβεί. Η απάντηση έρχεται από τον ίδιο της τον απαγωγέα –εκπληκτική ερμηνεία από τον γάλλο Bernard-Pierre Donnadieu.(μη νομίζεις ότι εγώ τον ήξερα, αλλά σκοπεύω να τον γνωρίσω περισσότερο): “Θα μάθεις τι έγινε αν βιώσεις την ίδια ακριβώς εμπειρία”.
Συμπαραγωγή Ολλανδίας και Γαλλίας του 1988.
Σκηνοθεσία George Sluizer . Πρώην ντοκιμαντεριστας με τρεις υποψηφιότητες για χρυσή άρκτο και κερδισμένη μια αργυρή άρκτο. Φαντάσου έναν Βερχοφεν με μικρότερη αναγνωρισιμοτητα, λιγότερες ταινίες στην Αμερική, καμία εμμονή με το σεξ και κλασσική ευρωπαϊκή ποιότητα.
Η ταινία είναι αντάξια ενός Χίτσκοκ και δεν κάνω πλάκα. Μυστηριακή. Ατμοσφαιρική σε σημεία. Ρεαλιστική. Αγωνιά υπόγεια φερόμενη και με ένα έξυπνο μαύρο χιούμορ. Αν έλειπαν και οι διακοπές ήχου στο Αττικόν όλα θα ήταν υπέροχα.
Το φιλμ έχει μαζέψει κάμποσα βραβεία για σκηνοθεσία, πρώτο ρόλο ανδρικο, δεύτερο γυναικείο και άλλα. Εδώ λίγο άγνωστη ταινία. Παρόλα αυτά το ριμεικ της με τους Τζεφ Μπριτζες, Σαντρα Μπουλοκ και Κιφερ Σαδερλαντ και σκηνοθετημένο από τον ίδιο τον Sluizer είναι κατατι πιο γνωστό και υπάρχει στα ράφια των βιντεοκλάμπ. Δείτε το έστω και αυτό, με αλλαγμένο το φινάλε για να ταιριάζει στα αμερικάνικα κοινά.

Αν σου αρέσει το μυστήριο του Χίτσκοκ, του Κρονεμπεργκ τα σενάρια, οι νουβέλες του Κινγκ και το χιούμορ των Κοεν.

Madonna (who?) live in Athens – 27 September 2008

Το γεγονός ότι η Madonna καταδέχτηκε επιτέλους να επισκεφτεί τη χώρα μας μετά από 25 χρόνια καθυστέρησης και πιθανής, μόνιμης στέρησης αποτελεί σημείο αναφοράς για το κλείσιμο του συναυλιακού μας καλοκαιριού και την έναρξη των live εμφανίσεων για τον χειμώνα (εξαιρούνται οι ένοικοι της παραλιακής και της Ιεράς Οδού). Η βασική ερώτηση λοιπόν δεν (εμ)μένει στο αν η βασίλισσα της ποπ ήταν καλή – δεν θα επέτρεπε άλλωστε στον ίδιο της τον εαυτό να μην είναι. Η απορία στρογγυλοκάθεται στο ερώτημα αν η κυρία Guy Ritchie ήταν τελικά αντάξια των προσδοκιών μας. "Θα κάνει το show που αναμένεται; Θα παραλείψει στιγμές που ίσως δεν μπορεί να τις υποστηρίξει σκηνικά λόγω εγκαταστάσεων και τεχνικής υποδομής; Θα τραγουδήσει live (τώρα θα μου πεις ποιος τραγουδάει πλέον live επί 2 ώρες o stage); Θα τηρήσει το tracklist και την ανάγκη μας να ακούσουμε κομμάτια που δεν δύνανται παράλειψης; Θα πει σε άπταιστα Greenglish Καλησπέρα Αθήνα;". Χμμμ…
Από τη στιγμή που ταλανίζει κάποιος τα κύτταρα του εγκεφάλου του τόσο εκτεταμένα για να βρει απαντήσεις στα διάφορα θέματα που τον απασχολούν, το πιο πιθανό είναι να μην απολαμβάνει τις εκάστοτε στιγμές. Όταν λοιπόν στην προκειμένη περίπτωση έσβησαν οι προβολείς και η σκηνή γέμισε με τον εντυπωσιακό φωτισμό, τα εντυπωσιακά σκηνικά, τα εντυπωσιακά χορευτικά, την όχι και τόσο εντυπωσιακή ορχήστρα (για να είμαστε συνεπείς με αυτά που γράφουμε) και την πάντα εντυπωσιακή Madonna, κάθε ερώτημα θάφτηκε προσωρινά στον back-up φάκελο του προαναφερθέντος, καμένου εγκεφάλου για να απολαύσει την "Sticky and Sweet Tour" στον τελευταίο της ευρωπαϊκό σταθμό. Και άξιζε τον κάθε κόπο.
Η προώθηση του δίσκου "Hard Candy" ήταν αναμενόμενη. Αν και μιλάμε για τον πλέον αδύναμο δίσκο της καριέρας της, δεν σε χάλαγε στα πλαίσια της συναυλίας. Το προσπέρασες με χαμόγελο και στάθηκες αλλού. Στην μοναδική συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή της βραδιάς που φέρει τον τίτλο "You Must Love Me". Στην τσιγγάνικη μεταφορά/προσαρμογή/εκτέλεση/όπως-αλλιώς-θέλεις-να-το-πεις του "La Isla Bonita". Στα 80's απωθημένα σου και στο χρώμα που απεγνωσμένα ψάχνεις στην καθημερινότητα καθώς άκουγες το "Get Into The Groove". Την οπτικά ανυπέρβλητη εκτέλεση του "Devil Wouldn't Recognize You". Τους guests-φίλους της που πλαισίωναν με εντυπωσιακά videos τα κομμάτια (βλέπε Pharrell Williams, Kanye West και Britney Spears). Την forte παρότρυνσή της "Sing along you motherfuckers". Το κεφάτο encore του "Give It To Me" με την κατά τ' άλλα χλιαρή και ξενέρωτη (όπως πάντα) συμμετοχή μας - συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες, τι να κάνουμε;
Το θέμα τελικά είναι ένα: Madonna was live in Athens yesterday. Φτιάξτε μπλουζάκια για το καλοκαίρι. Γράφτε το στα βιογραφικά σας. Κάντε κορνίζα τις φωτογραφίες που τραβήξατε και ανεβάστε video στο Youtube. Παραδεχτείτε ότι ήταν το καλύτερο και πιο εντυπωσιακό show που έχετε δει ποτέ. Τι είπατε; Δεν ήταν και τόσο συναισθηματική; Δεν άγγιξε το κοινό; Δεν είπε τελικά το πολυαναμενόμενο "Καλησπέρα Αθήνα"; Who cares; It's Madonna bitch… και μας άρεσε!

P.S. Και η απόλυτη indie-pop περσόνα ήταν εκεί. Η Σουηδή Robyn άνοιξε την βραδιά γύρω στις 20:45 και απέδειξε ότι δεν έχει προκαλέσει άδικα τόσο ντόρο γύρω από το όνομά της μέσα στο 2008.

Νύχτες πρεμιέρας vol.2

Εντάξει, το παραδέχομαι. Ήταν καλή ταινία. “Sita Sings the Blues”. Κινούμενο σχέδιο σε τρία διαφορετικά στυλ, φωτογραφία, επεξεργασία βίντεο όλα μαζί. Ένα ντεμι-μιούζικαλ. Μια κωμωδία γεννημένη από τα πλευρά του πολύπαθου και αγαπημένου ανεξάρτητου κινηματογράφου της Αμερικής.
Δυο παράλληλες ιστορίες χωρισμού. Μια σύγχρονη όπου ένα ΝεοΥορκεζικο ζευγάρι χωρίζει όταν ο άντρας παίρνει μετάθεση στην Ινδία. Λίγο η απόσταση, λίγο η μιρλα της γκόμενας ξενέρωσε ο άνθρωπος και την σούταρε διαατλαντικα. Αστεία, επιφανειακά στενάχωρη και φυσικά με αίσιο τέλος.
Η δεύτερη ιστορία είναι η βάση της ταινίας. Μια ελεύθερη διασκευή του ινδικού έπους Ramayana. Πρίγκιπας εξορίζεται από τον πατέρα του –δεν έφταιγε αυτός ήταν η κακιά η ώρα και η κακιά γυναίκα του-και φεύγει να μείνει στα δάση μέσα. Παίρνει μαζί του και την σύζυγο, την Sita. Μια χαρά περνάνε και η Sita τραγουδά τα μπλουζ. Συνομωσία όμως στήνει ένας κακός δαιμονανθρωπος, πρωτοκουμπαρος της θεάς της Καλι, κλέβει την Sita και η Sita τραγουδά τα μπλουζ. Την φυλακίζει στο παλάτι του και η Sita τραγουδά τα μπλουζ. Έρχεται να την σώσει με την βοήθεια των θεών ο άντρας της και χαρά που κάνει η Sita και τραγουδά τα μπλουζ. Την σώζει και την παίρνει σπίτι αλλά τον βασανίζει η υποψία ότι η γυναίκα του το γυάλισε το πόμολο με τον Δαιμονανθρωπο. Την διώχνει, χάλια η Sita τραγουδά τα μπλουζ. Είναι και έγκυος. Γεννάει κάτι δίδυμα ενώ βέβαια τραγουδά τα μπλουζ. Τους βρίσκει εντελώς τυχαία ακούγοντας το τραγούδι της( τι άλλο;) ο άντρας της και θέλει τα παιδιά του αλλά για αυτή δεν έχει πεισθεί ακόμα. Για να αποδείξει την πίστη της η Sita αυτοκτονεί ενώ τραγουδά-μάντεψε- τα μπλουζ βρε.
Ε, σε αυτό το σημείο είχα βαρεθεί την ζωή μου. Δεν άντεχα άλλη τζαζοφωνη να τραγουδά τα μπλουζ της άγριας δύσης. Αν έλειπε το προτελευταίο τραγουδάκι, ίσως και το τελευταίο και είχαν αντικατασταθεί από κάνα δυο ατάκες πρόζας, όλα θα ήταν πιο ωραία. Με λίγα λόγια θα έφτανε στο τέλειο. Τώρα ήταν απλά…πάρα πολύ καλό

Νύχτες πρεμιέρας 2008 vol.01

Δεν κατάφερα να πάω τις υπόλοιπες μέρες και έτσι ξεκίνησα εχθές. Οι εντυπώσεις οι καλύτερες.
Οργάνωση. Για να βγουν τα εισιτήρια δεν περάσαμε καμιά ουρά. Πολλοί θεατές. Νέος κόσμος κυρίως. Ενημερωμένοι άνθρωποι. Πεντακάθαρες φρέσκες αίθουσες. Μικρές αλλά καλές οθόνες και ικανοποιητικός ήχος. Μπράβο.
Αυτά για το οργανωτικό του θέματος . Τι είδα όμως χθες;
The Upsetter Ένα ντοκιμαντέρ για τον Lee Scratch Perry. Τον σούπερ μουσικό παραγωγό από τηνΤζαμαικα. Το κουβάρι ξετυλίχθηκε αρχίζοντας από την γέννηση του στο Κενταλ το 1936. Μας μίλησε για τους γονείς του, για τις πρώτες του δουλειές, για το πώς έγινε παραγωγός, πως βοήθησε τον Bob Marley, ότι αυτός έβαλε τις βάσεις για την reggae και την dub, πως οι Clash διασκεύασαν ένα κομμάτι του και στη συνέχεια του ζήτησαν να κάνει την παραγωγή, πως κατέκτησε την βιομηχανία, πως κάηκε από τα ναρκωτικά, πως του τρώγανε τα λεφτά οι έμποροι κοκαΐνης στη Τζαμάικα, πως μετακόμισε στο Λονδίνο και συνέχισε να καίγεται και τέλος πως μετακόμισε στη Ζυρίχη, μέσα στα χιόνια για να μην ξανακαει.
Σε ρωτάω όμως, σε ενδιαφέρει. Όχι. Άρα τι έπρεπε να κάνουν οι δυο σκηνοθέτες (Ethan Higbee και Adam Bhala Lough) αν ήθελαν να αγγίξουν, εκτός των φαν, και τους υπόλοιπους; Να κάνουν ένα φιλμ με αρχή μέση και τέλος και ρυθμό.
Τα πλάνα που μόνος του τράβαγε καθ’ολη την διάρκεια της ζωής του ο Perry ήταν το απόλυτο κενό καμένης μαστουρο μαλακίας. Κυριολεκτικά η ταινίες ήταν σαν να έβλεπες αμερικάνικη παρωδία χασισοαθλοπαιδιων στα γκέτο.
Είχε το γέλιο του,δεν λεω, ομως γιατί ο τύπος ήταν τόσο καμένος που μύριζε το σινεμά. Άσε που δίπλα μου ήταν και κάτι φοιτητές με αγάπη για την Τζαμάικα και μπόχα μπύρας. Είχε κολλήσει στο μυαλό μου το”…και μην το πιείτε, λουστείτε…” Σας παρακαλώ δηλαδή!!!

Poordesigners

Μια ομάδα σχεδιαστών γραφιστικης εμφανίζεται πριν από χρόνια στο κέντρο. Εδραιώνεται ως studio σύντομα. Τους γνωρίζω στο περσινό DesignWalk-παρόλο που θα έπρεπε να τους ξέρω νωρίτερα μιας και έχουν αναλάβει μεγάλο μέρος εξώφυλλων της klik records. Η γραφιστικη δεν ανήκει στο πεδίο γνώσεων μου, όμως η αισθητική ανήκει στις προτεραιότητες μου. Μέχρι να έρθει κανένας γραφίστας(κάποιον έχω στο μυαλό μου) να μας τα πει πιο αναλυτικά…

Poordesigners

The Wrestler

Directed by Darren Aronofsky

Χρυσό λιοντάρι στην Βενετία πριν από περίπου μια εβδομάδα.
Είναι ένας από τους αγαπημένους σκηνοθέτες του υπογράφοντα. Ναι,ναι, ακόμα και αν έχει κάνει μόλις τρεις ταινίες. Αλλά έχεις να πεις κάτι κακό για αυτές τις ταινίες; Το “π” δεν ήταν και είναι σταθμός στην underground φιλμογραφια; Το “Requiem for a dream” δεν έστειλε κόσμο σπίτι του να κλαίει με μαύρο δάκρυ; Το “Fountain” δεν ήταν η χαρά του διευθυντή φωτογραφίας; Φυσικά δεν ήταν μόνο αυτά.
Τα τρία φιλμ του Αρανοφσκι είναι απόδειξη της τεράστιας καλλιτεχνικής του φλέβας. Σκηνοθεσία, σενάριο, μοντάζ. Έχει βάλει το χεράκι του σε διάφορα τμήματα της δουλειάς του όπως πολλοί δημιουργοί. Η τέχνη είναι μοναρχικό πολίτευμα άλλωστε.
Στην τελευταία του δουλειά το σενάριο είναι γραμμένο από τον Robert Siegel. Γυρίστηκε στην Νέα Υόρκη και το Τζερσει. Πρωταγωνιστεί ο Μίκυ Ρουρκ. Ο ρόλος είχε προταθεί στον Νικολας Κειτζ αλλά για κάποιους ανεξήγητους λόγους –όπως άλλωστε έγινε και με τον Μπραντ Πιτ όταν είχε δεχτεί τον ρόλο για το “Fountain”-, την έκανε τελευταία στιγμή.
Η υπόθεση θέλει έναν παλαιστή του κατς να αποσύρεται μετά από καρδιακή προσβολή πάνω σε αγώνα. Αρχίζει μια κανονική ζωή. Πιάνει δουλειά. Ερωτεύεται στριπτιτζου (Μαρισα Τομει). Μέχρι που είναι έτοιμος να τα ξαναβρεί με την άστα να πάνε απομακρυσμένη κόρη του (Εβαν Ρειτσελ Γουντ). Αλλά –το αιώνιο αλλά- , σαν να ξαναβλέπεις Ροκυ, θα του έρθει η πρόκληση για ένα τελευταίο αγώνα με τον μεγαλύτερο αντίπαλο του. Θα το κάνει; Εσύ τι λες; Με κίνδυνο την ζωή του; Εμ, αλλιώς τι νόημα θα είχε να δει την ταινία το αμερικανικό κοινό;
Όπως και να χει και όσο και μπαρούφα να σου φαίνεται η υπόθεση και ο πρωταγωνιστής, αυτό που πρέπει να σκέφτεσαι είναι ότι σημασία έχει ο σκηνοθέτης που θα την κάνει στα σίγουρα άλλη μια ξεχωριστή ταινία. Αυτό περιμένω και εγώ.
Θα βγει στις αίθουσες στα τέλη αυτής της χρονιάς. Έχει ήδη παιχτεί σε φεστιβάλ (Τοροντο,Βενετια). Στα δικά μας γιατί δεν ήρθε;
Θα σε αφήσω με δυο πληροφορίες , όχι και τόσο άχρηστες, γιατί βιάζομαι να πάω Νύχτες Πρεμιέρας και να σου τα πω μετά.
Πρώτη. Ο Bruce Springsteen γράφει ξανά τραγούδι για ταινία. Ακούγεται στους τίτλους τέλους και λένε ότι πάει για υποψηφιότητα.
Δεύτερη. Οι Los Angeles Times έγραφαν ότι πιθανά το φιλμ να χαρίσει στον Ρουρκ (αν είναι ποτέ δυνατόν) ένα Όσκαρ!!!

Αν σου αρέσουν οι ταινίες του Αρανοφσκι θα πας να την δεις. Εγώ δεν την έχω δει αλλά σκέψου οτι είμαι τόσο σίγουρος που την βαθμολογώ από τώρα! Hot, Hot, Hot!!!

9+1… λόγοι που πρέπει να ανακαλύψετε τη Monika

· Είναι μόλις 21 και έχει κυκλοφορήσει τον καλύτερο, εγχώριο δίσκο του 2008 (για να μην πω της δεκαετίας).
· Διασκεύασε μοναδικά το “Hallelujah” του Leonard Cohen – στα plus η live performance του κομματιού στις εκάστοτε εμφανίσεις της...
· ... στις οποίες εμφανίσεις έχει για παρέα μια κιθάρα, ένα μπάσο, ένα τσέλο και drums.
· Το mastering του δίσκου της (“Avatar”) έγινε στη Νέα Υόρκη, κάτι που αποδεικνύει την πίστη που της έδειξαν από την αρχή οι άνθρωποι της δισκογραφικής της...
· ... και μιλάμε για την δισκογραφική Archangel Music, στην οποία έχουν υπογράψει οι: Ρόδες, Monitor και Soumka.
· Είναι περιττό να πούμε ότι τα credits των συνθέσεων της ανήκουν. Περιττό δεν είναι όμως το γεγονός ότι την ίδια συμμετοχή είχε και στη σύλληψη της ενορχήστρωσης και της παραγωγής (εκτεταμένη η χρήση φυσικών οργάνων και η unplugged αισθητική).
· Το κομμάτι “Not young in my youth” είναι ένα μοναδικό δείγμα ώριμης γραφής και αυτοπεποίθησης (εξού και η ετυμολογία του τίτλου), ενώ το πρώτο single “Over the hill” ανατρέπει τον όρο ποπ για τα ελληνικά δεδομένα.
· Μπορεί και θυμίζει τόσο νέες τραγουδοποιούς της διεθνούς σκηνής (βλέπε Laura Marling, Adele) όσο και καταξιωμένες καλλιτέχνιδες που έχουν ήδη γράψει ιστορία (βλέπε PJ Harvey, Patti Smith).
· Δεν ντρέπεται να παραδεχτεί ότι μέσα στις μουσικές της επιρροές είναι και η Madonna.
· Είναι απλά cool!

"Hey Ma" James

Επτά χρόνια μετά το προηγούμενο τους χτύπημα. Το συγκρότημα που λατρεύουν οι Έλληνες και αφού χώρισαν και ξαναενώθηκαν, έρχεται να μας αποτελειώσει!
Ποτέ δεν ήμουν φαν αλλά άκουγα τα τραγουδάκια τους ευχάριστα.
Το νέο πόνημα τους είναι σχεδόν μια από τα ίδια. Ακόρντα και ατμόσφαιρες. Χαρμολύπη. Ευαισθησία και θυμός. Η φωνή του Booth υψώνεται για να μας δώσει τόνους συναισθηματικής ερμηνείας. Το 10ο στουντιακο τους άλμπουμ έχει όλα τα κλισέ του παρελθόντος αλλά είναι σίγουρα ένας αξιοπρεπής δίσκος.
Σημεία αναφοράς το πολιτικό ομώνυμο “Hey Ma” με στίχους για 9/11: “Now the towers have fallen” και αντιπολεμικής (ω, τι έκπληξη) χροιάς: “Hey, Ma, the boys in the bodybag coming home in pieces”. Το γλυκό “Bubbles” για τον γιο του τραγουδιστή και το τίγκα στα βιολιά “Upside” που αναφέρεται στην μετανάστευση και την εργατιά!!! Τιμημένη εργατιά!!! Ο Αποστόλης ο Γκλετσος, του ΚΚΕ πια, φουσκώνει από υπερηφάνεια.
Πάλι θα κάνουν επιτυχία. Στη χώρα μας στάνταρ!!!

Αν σου άρεσαν οι προηγούμενοι δίσκοι τους, χάρισμα σου και αυτός!

"Year Of The Gentleman" Ne-Yo

Εδώ υπάρχει ένα θεματακι. Εμένα που λέτε ποτέ δεν με αρενανε τα R n’ B. Ο κος Πετριδης φταίει, που πολύ τον εκτιμώ και χρόνια τώρα στην εκπομπή του επέμενε ότι η μαύρη μουσική θα μας κατακτήσει.
Ε, λοιπόν , μας κατέκτησε.
Πάνε τα κεκτημένα μας, εμάς των εναλλακτικών! Μέχρι και new wave στοιχεία έβαλαν στα τραγούδια τους οι αθεόφοβοι.
Δεν αναφέρομαι φυσικά σε αυτό τον δίσκο. Εδώ έχουμε ένα γλυκανάλατο μαύρο υβρίδιο. Έχουμε το μπιτατο “Closer” με τις χαλαρωτικές του κιθάρες στα κουπλε. Μου αρέσει αυτό το παραδέχομαι! Έχουμε το 70s ποπ “So You Can Cry”. Το ξερω-και-γραφω-και-για-πιανο “Lie to Me” γιατί μου τα φόρεσε η γκόμενα. Μετά απαντά μόνος του στο ποιοι ήταν οι λόγοι που τον παράτησε, στο “Why Does she Stay” –αφου-ειμαι-τοσο-μαλακας!!! Δηλαδή νισάφι πια!
Αν εσύ όμως δεν έχεις πρόβλημα, εμένα τι λόγος μου πέφτει;
Για την ιστορία να σου πω ότι είναι ο τρίτος δίσκος του 28χρονου τραγουδιστή και σύνθετη. Έχει διαπιστεύσεις για την πολύ καλή ομολογουμένως φωνή του. Ντύνεται όπως ο μισός Αφροαμερικαν πληθυσμός (ο άλλος μισός ντύνεται σαν εξέλιξη του McHammer), δηλαδή σαν μέλος της Rat Pack!! Εγώ πάντως θα βολευτώ με μια Rihanna…

Αν σου αρέσει ο λαρυγγισμός τύπου Jackson, η new r n’b σκηνή και είσαι ερωτευμένος με την γκόμενα που γνώρισες στο Guzel!!! Αυτό βέβαια σημαίνει ότι οι πιθανότητες να διαβάζεις αυτό το μπλογκ είναι ελάχιστες…

"O Soundtrack My Heart" Pivot

Είναι τρεις. Είναι Αυστραλοί. Εκεί κάτω είναι όνομα. Ξεκίνησαν με το ντεμπούτο τους “Make me Love You” το 2005. Τώρα κάνουν την πρώτη διεθνή τους προσπάθεια και φαίνεται ότι είναι έτοιμοι για την καθιέρωση. Αυτό που σου κάνει όμως την μεγαλύτερη εντύπωση είναι ότι η Warp έτρεξε να τους κλείσει και μάλιστα για ένα συμβόλαιο των 16 δίσκων!!! Όχι πως δεν είχε τους λόγους της.
Παίζουν ένα γοητευτικό μείγμα art-noice rock και electronica. Παλιακοι συνθετητες, διακοπτόμενα μπιτ και κιθάρες που κλιμακώνονται στις πειραγμένες τους ενορχηστρώσεις. Τα “In the Blood”, “Epsilon”, “Sing, You Sinners”, Fool in Rain” και “Love Like I” είναι κομμάτια που σου προκαλούν ανατριχίλα με το πόσο συναίσθημα μπορεί να έχει ένα τεχνικά άψογο, σχεδόν πειραματικό άλμπουμ, το οποίο ξέχασα να πω, δεν έχει καθόλου φωνητικά! Δηλαδή ακόμα πιο δύσκολο.
Δεν είναι πάντως, να απορεί κανείς που οι Sigur Ros τους πήραν για support.
Αξίζει…

Αν σου αρέσουν Autochre, Squarepusher, Aphex Twin, Jean M Jarre(!), Vangelis(!), Rage Against the Mashine(!) και δεν αναρωτιέσαι “ Που πήγε το ρεφραινακι;“

Hellboy II: The Golden Army

directed by Guillermo del Toro

Πολύς λόγος γίνεται για το φρέσκο Hellboy. Ο σκηνοθέτης εκθειάστηκε από κριτικούς-από κοινό ακόμα τίποτα, θα δείξουν τα εισιτήρια. Η απόλυτη feel good ταινία, λένε. Λοιπόν που λέτε παιδάκια τα πράγματα είναι κάπως περίεργα στην ταινιούλα. Μιλάμε όντως για ένα ωραίο στορυ, παραμυθικο, αρχή μέση και τέλος σχεδόν διακριτά, σενάριο που ανοίγει πολλά μέτωπα σε ελάχιστη ώρα και τα κλείνει όλα μαζί στο φινάλε. Δηλαδή μια ταινία τόσο χολιγουντιανά δομημένη, ώστε να τραβήξει τους θεατές “ like a moth to a flame”. Εγώ προσωπικά δεν κατάλαβα πως πέρασαν δυο γεμάτες ώρες. Γέλασα, γούσταρα με σκηνές μάχης, θαύμασα τα πλάσματα που έφτιαξε η φαντασία του Ντελ Τορο, είδα και την προσπάθεια να περάσει το μήνυμα το οικολογικό στα παιδάκια αλλά… ένα κενό! Ένας άνθρωπος σαν και μένα ,ο οποίος γουστάρει ανελέητα περιπέτειες με τέρατα, ξωτικά, ξύλο, μπουνιδι, μάχες, μαγικά φίλτρα και δεν συμμαζεύεται, πιστέψτε με δεν έχει κανένα λόγο να σνομπάρει μια τέτοια ταινία αλλά έχω να πω ότι είναι η πρώτη φορά που έχω παρατηρήσει τόσο έντονα το «τίποτα» μιας ταινίας. Επίσης όμως, είναι η πρώτη φορά που ήθελα να τσακίσω κάμποσο ποπ-κορν. Πάει γάντι!!!

Αν σου αρέσουν οι περιπέτειες φαντασίας, το Xmen, Iron man, και δεν έχεις ακόμα βαρεθεί να βλέπεις αναφορές στο Star Wars και τον Άρχοντα! Ποιον Άρχοντα; (!) Μιλάς σοβαρά;

"Motorizer" Motorhead

Το ίδιο βιολί εδώ και περίπου 40 χρόνια. Λίγο από happy 50’s boggie, λίγο από 70’s rock, λίγο από punk και μια γερή δόση heavy metal feeling. Στίχοι για ποτό, φασαρίες, καυγάδες, γκόμενες και αντιχριστιανικές σφήνες. Ωραία πράγματα. Απλά καθημερινά. Δεν υπόσχονται τίποτα παραπάνω ούτε τίποτα λιγότερο. Ο φυσικός τους χώρος είναι ο κάθε συναυλιακος χώρος όπου και εκμεταλλεύονται την απίστευτη χημεία που έχουν τα μέλη μετά από τόσα χρόνια, και τον συγκλονιστικό 63χρονο frontman Lemmy aka “Dirty Lemmy”.
Όλα αυτά βέβαια, τα ξέρετε κατά πάσα πιθανότητα. Τι έχουμε όμως στον εν λόγω δίσκο; Έχουμε μια μικρή έκπληξη. Πολιτικό τραγούδι, αν έχεις τον Θεό σου!!! “When The Eagle Screams”. Το οποίο μεταξύ μας αποτελεί και μια από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου μαζί με το αργό heavy blues “One Short Life”. Η ηχογράφηση, σε μεγάλο μέρος της, έγινε στο στούντιο του Dave Grohl στο Λος Άντζελες. Όχι ,αυτό δεν επηρέασε καθόλου τον ήχο τους, αν με ρωτάς. Αντίθετα θα έπρεπε να ξέρεις ότι αυτός ο ξερός ήχος έχει επηρεάσει κόσμο και κοσμάκη, σύμφωνα με τα λεγόμενα των ιδίων. Όπως Metallica, Megadeath, Slayer!!! Τι να λέμε τώρα παιδιά; Αυτούς τους τύπους ή τους αγαπάς ή άσ’ τους να πάνε στο καλό.

Αν σου αρεσει το rock n’ roll!!! Τελος!

"Carried To Dust" Calexico

Όλοι θα το συγκρίνουν με το προηγούμενο άλμπουμ τους και είναι λογικό, αφού το “Garden Ruin” θεωρήθηκε άνοιγμα στον εμπορικό ήχο, λες και έχει μεγάλη σημασία. Τέλος πάντων, αυτός εδώ ο δίσκος είναι το αντίθετο. Επιστροφή στους παλιούς Calexico που πολύ πιθανό είναι να τους ακούσουμε σε κανένα επεισόδιο του Κόκκινου Κύκλου. Τόσο καλά. Ισορροπημένο, με εμφανή την εμπειρία που κουβαλάνε στην πλάτη τους, κινηματογραφικό, Morriconιστικο, με αέρα από Μεξικό. Jazzy bits, slide guitars, country ήχοι και από κάπου θα εμφανιστεί ο Ροντριγκεζ με ένα μπουκάλι τεκιλα να χεις να πορεύεσαι. Είσαι και πιο χαλαρός αφού έχουν αφήσει τον πολιτικό στίχο και την αντι-Μπους διάθεση(μεταξύ μας και εγώ βαρέθηκα). Κομμάτια που ξεχωρίζεις άνετα είναι το “Victor Jara’s Hands” ,το πρώτο track, κυρίως λόγω θεματολογίας. Αναφέρεται στον Χιλιανό ποιητή, μουσικό και ακτιβιστη Victor Jara, ο οποίος δολοφονήθηκε το 1973 επί Πινοσετ. Το “House of Valparaiso” με τα υπέροχα φωνητικά του Sam Beam των Iron & Wine. Το “Slowness”, ένα ντουέτο με την Pieta Brown, χαρά στον ουρανίσκο. Το “Contention City” , όπου συνεργάζονται με τον Doug McCombs των Tortoise στροβιλίζοντας ένα παιδικό πιανακι και ηλεκτρονικούς ήχους που σπάνε σε ένα συγκλονιστικά συγκινησιακό φινάλε (πως τα γράφω έτσι ,ο άτιμος;). Γενικά θα έλεγες ότι η δουλειά είναι ένα πάρα πολύ καλό δείγμα Americana, ειδικά αν είσαι και φαν του είδους. Με απλά λογάκια, το άλμπουμ είναι για να το αποκτήσεις! Κάποιοι μπορεί να βρουν προβλήματα βέβαια – όπως η έλλειψη μια κυρίαρχης φωνής που μερικώς όμως καλύπτεται από τις συμμετοχές- , αλλά δεν γίνεται να αρέσουμε παντού.

Αν σου άρεσε το “Feast of Wire” των Calexico, η μουσική από ταινίες με νυσταγμένους Μεξικάνους και σομπρέρο που τα παίρνει ο αέρας και φυσικά…ΤΕΚΙΛΑ!!!

"The Quilt" Gym Class Heroes

Τι έχουμε εδώ; Νέα φρούτα; Όχι βέβαια!!! Όχι και πως έχουν απασχολήσει αλλά να ξέρεις πως είναι το 4ο δισκάκι τους και μάλλον αυτή την φορά τα κατάφεραν. Εμπορικά βέβαια. Θα γίνει πανικός. Γιατί; Μοιάζουν με νέους Black Eyed Peas –είναι 4 ατομακια διαφορετικής καταγωγής street, urban και λοιπά σαλατοειδη να σε φουσκώνουν πριν το κυρίως πιάτο- και ως τέτοιοι προωθούνται. Συνεργάζονται με Estelle στο έξυπνο πραγματικά “Guilty as charged”, με The-Dream στα επίσης ενδιαφέροντα “Cookie Jar” και “Kissin’ Ears”, με Busta Rhymes και Lil Wayne. Το άλμπουμ διαθέτει άλλη μια σίγουρη επιτυχία που αποτελεί και το καλύτερο τραγούδι στο άλμπουμ : “Live a Little” που εγραψε και τραγουδησε ο κιθαριστας του γκρουπ και για αυτό το λογο μαλλον είναι και ολιγον τι διαφορετικο κομματι με power στοιχεία. Ο frontman εξελίσσεται σε star και δεν έχω ιδέα γιατί τα μέσα τον προωθούν τόσο –άμα τον δεις στο δρόμο θα του δώσεις μιλκομπουκαλο, μιλάμε για τέτοια φάτσα-, ενώ παράλληλα γράφει γελοίους στίχους αλλά στη χώρα μας αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα.

Αν σου αρέσει η βλακεία που κουβαλάει το Hip-Hop, η χαριτωμενια της νέας “new wavie” r n’ b και βλέπεις με συμπάθεια και το Emo της γειτονίας σου!!

"Day After Tomorrow" Joan Baez

Αν η Baez δεν σου λέει κάτι ,δεν πειράζει. Είναι σαν τον Θεοδωράκη. Καλό θα ήταν να είχες ακούσει την δουλειά του αλλά δεν θα σου κάνει και διαφορά αν την ακούσεις. Κακά τα ψεμμετα. Όταν το έργο σου στο 80% αφορά σε στρατευμένη δημιουργία κατά πάσα πιθανότητα θα είναι άκυρο για όλους όσους δεν έζησαν παράλληλα με τον καλλιτέχνη. Το 40, το Βιετνάμ, η χούντα και η μεταπολίτευση δεν λένε το παραμικρό στους 20αρηδες. Λογικό το βρίσκω και μη σου πω και ανακουφιστικό. Ας ακούσουν οι 50αρηδες Θεοδωράκη και οι νέοι Linkin Park. Όταν οι νεολαία φτάσει τα 50 της και αυτή ίσως ο Θεοδωράκης να λέγεται Νικήτας Κλιντ και ο Χατζιδάκις ,Κβητα.

Για τα πρακτικά της υπόθεσης να σου πω ότι παραγωγή έκανε ο γνωστός country-singer-songwriter-activist-drug addict Steve Earle, ο οποίος δίνει μια φρέσκια πνοή στη δουλειά της Baez και συγγράφει τρία τραγούδια. Φυσικά το άλμπουμ βρίθει συνειδητοποιημένου πολιτικού στίχου, εμφανείς ωριμότητας και εμπειρίας. Εδώ όμως για μένα σταματά το ενδιαφέρον. Η folk είναι εξαιρετικά βαρετή. Η Baez έχει ψιλοχασει την φωνή της. Το artwork είναι να το κλαιν και οι ρέγκες αλλά… θα βρεθεί στο απυρόβλητο γιατί είναι η Baez και όλοι οι πουροι θα την ξαναλατρεψουν, αφού τους θυμίζει την νιότη τους και οι νεότεροι θα φάνε έτοιμο ότι τους προσφέρεται. Σαν τον Θεοδωράκη δηλαδή. Καλύτερη στιγμή το ομώνυμο. Όσοι λάτρεψαν την αναγέννηση της folk ας σπεύσουν. Οι υπόλοιποι…

Αν σου άρεσουν τo folk, η Αμερική του Woodstock, αν γεννήθηκες το 50’, αν κοιμάσαι δύσκολα…

Νέες κυκλοφορίες

Το 1ο δεκαήμερο του Σεπτέμβρη έχει τελειώσει. Ήδη φαίνεται πως η δισκογραφία κάνει ένα δυναμικό comeback ,μετά τις διακοπές. Πολλές σημαντικές κυκλοφορίες. Ακολουθούν οι δικές μας προτάσεις. Κάποια άλμπουμ, τα έχουμε ήδη ακούσει, άρα θα δεις σύντομα και την άποψη μας για αυτά πριν από όλους. Μην περιμένεις να έρθουν Ελλάδα. Είμαστε μέρος του παγκόσμιου χωριού. Κατέβασε τα όλα. Νόμιμα ή παράνομα, δικό σου θέμα

• Motorhead – Motorizer 14/09
  
• Nouvelle Vague – NV3


• Queen + Paul Rodgers – The Cosmos Rocks 19/09


• Calexico – Carried To Dust 12/09


• David Holmes – The Holy Pictures 12/09


• Emiliana Torrini - Me And Armini 10/09


• Glasvegas – Glasvegas


• Gym Class Heroes – The Quilt 10/09


• Joan Baez – Day After Tomorrow 10/09


• Morrissey – Years Of Refusal


• Metallica – Death Magnetic 12/09


• Mogwai - The Hawk Is Howling 19/09


• Tori Amos - Live At Montreux 1991/92 30/09


• The Jesus & Mary Chain - The Power Of Negative Thinking: B-Sides and Rarities (4CD) 30/09


• Mercury Rev – Snowflake Midnight 29/09
  
• Travis – Ode To J. Smith 29/09
  
• Jennifer Hudson – Jennifer Hudson 30/09

Giant Sand - "proVISIONS"

Κάποτε ήταν ένα γκρουπ. Που το έλεγαν Giant Sand. Από την Αριζόνα. Που δεν το λες και εύφορη γη. Έτσι και η μουσική τους είχε αυτή την αγριότητα του τοπίου. Την ήρεμη ακατέργαστη δύναμη. Το 1985 κυκλοφορούν το πρώτο άλμπουμ. Από τότε έχουν κυκλοφορήσει 20 άλμπουμ. Από την κοιλιά τους έχουν ξεπηδήσει οι Calexico και ο Chris Cacavas των Green on Red. Από τις δουλείες τους έχουν περάσει Pj Harvey, Steve Wynn,Juliana Hatfield και άλλοι. Δηλαδή δεν τους λες τυχαίους. Καθόλου τυχαίους. Ακου το 25 λεπτο BBQ Suite από το Backyard Barbecue Broadcast του 1995 και θα καταλάβεις. Ανήκουν στη γνωστή κατηγορία των Αμερικανών που πίνουν νερό στο όνομα του Neil Young και των Dream Syndicate παίζοντας ένα κράμα rock, country, blues και ψυχεδελιας. Ταξιδιάρικο.

Ερχόμαστε όμως στο σήμερα όπου τα πολλά λόγια είναι φτώχια και η καλή μουσική νερό στην έρημο. Ο frontman Howe Gelb έχει την συνταγή για καλή μουσική. Αξιοπρεπή σύνθεση και έξυπνες κινήσεις. Όπως την συμμετοχή της Isobel Campbell στο υπέροχο “Without a Word”, ή την διασκευή στο «The Desperate Kingdom of Love» της Pj Harvey . Διαθέτει και άλλες δυνατές στιγμές. Όπως το πιανιστικο “Spiral”, το rockabilly “Can Do” ή το επικό gospel “ Well Enough Alone“. Έχει και κάνα δυο χλιαρές έως ενοχλητικές συνθέσεις αλλά δεν μας αφορούν ιδιαίτερα. Σε αυτό τον δίσκο τα ινία έχει πάρει η εμπειρία και η αποπροσανατολισμένη δημιουργικότητα του Gelb μπαίνει σε πρόγραμμα παραγωγής.

Αν σου αρέσουν Neil Young, Mark Lennegan, ονειρεύεσαι ταξίδια στην αμερικανική έρημο και το “No Country For Old Men”.

"RocknRolla" OST - Various Artists

Ο κύριος της κυρίας επέστρεψε. Καιρός ήταν γιατί τον ευνουχισμό, έστω και μεταφορικά μιλώντας, είναι δύσκολο να τον αντέξει ένας άντρας. Βέβαια η κυρία έχει εκπαιδεύσει αρκετά καλά τον κύριο αλλά αυτό είναι για άλλη κουβέντα.

Την Δευτέρα λοιπόν ,1 Σεπτεμβρίου, Κυκλοφόρησε στην Αγγλία το soundtrack της νέας ταινίας του Guy Ritchie, “RocknRolla”. Είναι στο γνωστό μοτίβο «τραγουδάκι-διάλογος από την ταινία-ξανά τραγουδάκι», που τόσο πολύ αγαπήθηκε στα μέρη μας (βγάζω τον εαυτό μου απ’εξω πάντως). Ο Ritchie κάνει ενδιαφέρουσες επιλογές και για τους αμύητους θα αποδειχθεί ΤΟ SOUNDTRACK με τις κομματάρες. Για τους υπόλοιπους μια συλλογή που θα την έκανες και ‘συ από τα mp3s σου.

Για να δούμε όμως και πως τα πήγαμε με την επιλογή…Λοιπόν την έβαλες την διασκευή σου πρώτη πρώτη και οι Black Strobes διασκευάζουν Bo Diddley «I'm a Man» και βαράνε ανελεητα.Οι Sonics έχουν καταλήξει κλασσικοί με το εν λόγω «Have Love Will Travel» και ακολουθούν οι κλασσικότεροι Clash me to BankRobber. Ξάφνου περνάμε στην βρώμικη soul του “The Trip” του Kim Fowley ! Αλλά οι εκπλήξεις σταματούν εδώ γιατί πολύ γρήγορα έχεις καταλάβει ότι ο σκηνοθέτης επιλέγει soul, punk, garage, funk από τα παλιά για να εντυπωσιαστούν οι νεώτεροι και να κλάψουν από συγκίνηση οι παλιότεροι. Έχει το φρέσκο του -λέμε τώρα- τύπου Hives αλλά τι να σου κάνει; Αφού όλα τα συγκροτήματα του σήμερα είναι καρμπόν κανονικό!!!

Θα σου πω ότι ο Ritchie έκανε πολύ καλή δουλειά αλλά εσύ μην ψαρωσεις. Αντί για αυτό βαλε να ξανακούσεις το “London Calling” και το “The Blue Mask”. Και άσε τους άλλους να θεωρούν συγκρότημα-θρύλο τους Strokes…

Αν σου αρεσε το soundtrack του "Δυο καπνισμενες κανες", οι The Hives, The Vines, The Fuzztones, The Sonics, The Makers, "The"...Bands δηλαδη

Φρεσκα ψαρια;

Ούτε να το ακούσω δεν πρόλαβα Παρόλα αυτά ανυπομονώ να βρω το χρόνο να το κάμω γιατί το περίμενα..

"End Titles: Stories For Film" UNKLE Μόλις πέρυσι κυκλοφόρησε το έξυπνα ροκ "War stories" αλλά ο κος Lavelle ήθελε να κάνει ένα άλμπουμ εμπνευσμένο από τον κινηματογράφο Συμμετοχή έχει και ο πολύς Ειμπελ Φεράρα!!! Κυκλοφορει στην Αγγλια απο τον Ιουλιο...

κατεβασε το αν τολμας...Unkle - End Titles... Stories For Film 2008.zip

"Wanted"

Directed by Timur Bekmambetov

Μυστική οργάνωση παίρνει ανθρωπάκο, υιό πρώην μέλους της, και τον μετατρέπει σε εκτελεστή ήρωα. Αυτοκίνητα τρέχουν, περίστροφα βγαίνουν, ξύλο να φάνε και οι κότες, ένας κακός, μια γκόμενα, ένα μυστικό και δυνατό ανακάτεμα…
Ναι το είδα. Ναι μου άρεσε. Ναι ήταν πιο ρηχό και από παραλία στην Χαλκιδική. Ναι η Τζολί είναι υπέρ-γκόμενα άλλη μια φορά.
Ο σκηνοθέτης του “Nightwatch” και “Daywatch”, είναι πολύ πιο φρέσκος από οποιονδήποτε άλλο σε αυτό το χώρο. Ξέρει που, πως, ποτέ και γιατί πρέπει να γίνει κάτι, να προστεθεί ή να αφαιρεθεί. Όλα με στόχο την διασκέδαση. Καθαρή multiplex διασκέδαση. Περιμένοντας την τελευταία ταινία της τριλογίας του, έκανε μια άσκηση στο Αμερικάνικο σύμπαν.
Εγώ έχω να δηλώσω φωναχτά ότι ναι… το πέτυχε!

Άλλωστε όπως θα λεγε και ο Joey από τα “Φιλαράκια”, “What’s not to like?”

Αν σου άρεσαν τo “Matrix”, τα “Daywatch-Nightwatch”, το “Face off” και το Mission

Impossible 2” να πας.

Παλι Metallica;

Metallica πίσω ξανά. Δηλαδή τώρα μη μου πεις πως δεν τους περίμενες; Όχι εσύ ντε… Ο παλιός οπαδός του Hard rock και άντε και metal.

Λοιπόν φίλε ήρθαν. Ξεκίνησαν με το «The Day That Never Comes» Θυμίζει τρελά παλιές μέρες του συγκροτήματος και όταν λέμε παλιές μη φανταστείς το «Black Album” και το «Load”. Ούτε καν το “And Justice for All”. Να πας σε εποχές “Master of Puppets”. Ακριβώς αυτό παίζουν, με έναν ελαφρύ νεωτερισμό να φυσάει ,έτσι λίγο να δροσίσει.

Παραγωγή τους κάνει ο τρισμέγιστος Rick Rubin. Δηλαδή ο άνθρωπος που είναι υπεύθυνος για μια σειρά απίστευτων και φυσικά σημαντικότατων albums. Διάβασε μερικά : Reign in Blood–Slayer , Electric–The Cult, Blood Sugar Sex Magic–Red Hot Chilli Peppers, Toxicity–System of a Down !!! Έμεινες; Άσε που έχει αναλάβει και την επιστροφή των Prodigy και των ZZ Top!

Γιατί όμως τόσο μεγάλη αναφορά στον θειο Rick; Γιατί απλά πιστεύω ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα συνθετικά αριστουργήματα από τους Metallica. Επομένως το βάρος πέφτει στην παραγωγή για να γίνει η έκπληξη. Εδώ λοιπόν δεν γίνεται. Δυο κομμάτια έχουμε ακούσει έως τωρα.Το “The Day…” και “My Apocalypse”. Δεν βλέπω φως στο τούνελ. Ο ήχος τους προσπαθούν να γίνει ακόμα πιο ακατέργαστος από τον προηγούμενο δίσκο “St.Anger” με τον επί χρόνια παραγωγό τους “Bob Rock”.

Εύχομαι στις 12 Σεπτεμβρίου που θα κυκλοφορήσει , να μην ζήσω άλλο ένα χασμουρητό…

Αν σου άρεσε το “St.Anger” αλλά δεν σε ενοχλεί η σχεδόν country φωνή του James.

ΔΕΣΤΟ ΚΑΙ LIVE