Έζησε για να μείνει στην ιστορία ως ο άνθρωπος που απογείωσε τη σειρά ταινιών James Bond με τις ιδιαίτερες μουσικές του, καθώς και ένας από τους λίγους συνθέτες στην ιστορία του κινηματογράφου που έχει κατάφερε να αποσπάσει πέντε βραβεία Oscar για τέσσερις διαφορετικές παραγωγές (κανένα James Bond όμως, ειρωνεία, ε;). Ο John Barry έντυσε μουσικά κατά τη διάρκεια της καριέρας του πάνω από 80 ταινίες και 20 τηλεοπτικές παραγωγές, ενώ το 1998 μπήκε στο Songwriters Hall of Fame. Ένα από τα τελευταία πράγματα που έκανε ήταν η συμμετοχή του στο comeback album της Shirley Bassey, “The Performance”, το 2009 μαζί με τον Don Black. Αυτή ήταν και η πρώτη φορά που το ντουέτο συνεργάστηκε πάλι με την ντίβα μετά το “Diamonds Are Forever” του 1971. Ο John Barry έφυγε από τη ζωή στις 30 Ιανουαρίου 2011 από καρδιακή προσβολή.
Μερικές από τις πιο σημαντικές ταινίες του (εκτός από τις 11 της σειράς James Bond): • Born Free (1966) • The Lion In Winter (1968) • Midnight Cowboy (1969) • Mary, Queen of Scots (1971) • King Kong (1976) • Frances (1982) • The Cotton Club (1984) • Out Of Africa (1985) • Dances with Wolves (1990) • Chaplin (1992)
Το καλό είναι ότι πάμε για Oscar και μάλιστα με μια ταινία που θα μπορούσε να είναι υποψήφια και σε άλλες κατηγορίες. Αλλά ας μην είμαστε άπληστοι, ένα-ένα τα πράγματα. Το κακό είναι ότι είμαστε συνυποψήφιοι με το ισπανόφωνο, μεξικάνικης παραγωγής “Biutiful”, που με τον μοναδικό (δεν βρίσκω άλλα λόγια) Javier Bardem έχει θέση ισχύος. Στο τέλος της ημέρας όμως, who gives a fuck? Ο “Κυνόδοντας” πάει για Oscar – για το γαμώτο!
Χαρήκαμε με: • Τις πολλαπλές υποψηφιότητες του Toy Story 3 • Την έκπληξη της χρονιάς, “Winter’s bone” • Τον Colin Firth που μετά το “A single man”, η Ακαδημία επιτέλους θα του το δώσει (αν όχι, θυμίστε μου να φτύσω) • Την επιστροφή του ξεχασμένου Geoffrey Rush • Όλη την κατηγορία του δεύτερου γυναικείου ρόλου – δεν ξέρω ποια είναι η καλύτερη • Την ταινία του Banksy στο καλύτερο documentary
Απογοητευτήκαμε με: • Την απουσία της Julianne Moore στην κατηγορία του πρώτου ρόλου • Την απουσία του Nolan στη σκηνοθεσία • Την απουσία της μαθουσάλας Cher για το βραβείο καλύτερου τραγουδιού • Την απουσία του soundtrack του “Tron”, μιας και τα ηλεκτρονικά δεν είναι ποτέ του γούστου της Ακαδημίας • Με την απουσία του “Black Swan” στην κατηγορία καλύτερου σεναρίου, αλλά και την απουσία της Barbara Hershey στην κατηγορία του δεύτερου ρόλου
Προβλέψεις: Αν δεν το έχετε ήδη καταλάβει, το “Social Network” θα πάει για όλα τα major βραβεία (πόση αδικία χωρούν πλέον τα χρυσά αγαλματίδια;), μιας και οι μεγάλοι του αντίπαλοι (“Inception” & “Black Swan”) δεν έχουν υποψηφιότητα σε σκηνοθεσία και σενάριο, αντίστοιχα. Καλύτερο τραγούδι θα πάει στην Dido και στον A.R. Rahman. Ο πρώτος γυναικείος ρόλος (σε περίπτωση που δεν το πάρει η Natalie Portman για να φύγει το “Black Swan” με άδεια χέρια) θα πάει στην Annette Bening, που κακά τα ψέματα, της το χρωστάνε εδώ και δέκα χρόνια περίπου. Ο Colin Firth θα μπει στο πάνθεον των νικητών, ενώ το ίδιο ελπίζουμε και για τον Christian Bale. Προσωπική επιλογή για τον δεύτερο θα ήταν η Helena Bonham Carter, αλλά μάλλον το “Fighter” θα διεκδικήσει το βραβείο με τις δύο υποψηφιότητες. Ελπίζουμε σε νίκη του Banksy με το “Exit through the Gift Shop”, ενώ στα σενάρια, πρωτότυπο και διασκευασμένο, οι νίκες μάλλον θα πάνε σε “The Kids Are All Right” ή “The King's Speech” και “Social Network”, αντίστοιχα. Τέλος, οι ευσεβείς μας πόθοι λένε ότι θα νικήσουμε στην πολυπόθητη κατηγορία της καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας για λογαριασμό του “Dogtooth” (στα Oscar είμαστε, αγγλιστί παρακαλώ), αλλά οι αντίπαλοι είναι σκληροί. Αλλά και πάλι όμως, who gives a fuck? And The Winner is Giorgos Lanthimos!
Επειδή βαρέθηκα να αναλύω και να γράφω πόσο άδικες είναι η κινηματογραφική βιομηχανία και η βιομηχανία του θεάματος (αυτό πάει για τις απονομές βραβείων), θα προτιμήσω να γράψω μια κριτική με bullets, έτσι όπως θα τη σκεφτόταν κάποιος σύντομα και επιγραμματικά στο μυαλό του για να μην έχει πολλές σκοτούρες. Ο λόγος; Διάβασε και θα καταλάβεις:
• Η πιο αδύναμη ταινία του David Fincher. • Η πιο επιφανειακή ταινία του David Fincher, μιας και ουσιαστικά περιγράφει μια δίκη και το χρονικό μιας ιστορίας σύνθεσης ενός ιστότοπου κοινωνικής δικτύωσης, που μπορεί κανείς (μέσες άκρες) να διαβάσει στη Wikipedia. • Η πιο εμπορικά δομημένη ταινία του David Fincher. • Η ταινία που έχει την κατάρα του επίκαιρου (facebook). • Η ταινία που θα κλέψει το ‘πολυπόθητο’ Oscar από τον Nolan και τον Aronofsky και θα το δώσει στον David Fincher (ξεχάσαμε όλοι επιτέλους τα αριστουργήματά του, “Seven”, “The Curious Case of Benjamin Button” και “Fight Club”;). • Η ταινία που βάζει σε πρώτο πλάνο τον εξαιρετικό Jesse Eisenberg και δίπλα του τοποθετεί κομπάρσους (δεν εννοώ τον Justin Timberlake, μια χαρά ήταν). • Η ταινία που σκηνοθετικά έχει να επιδείξει καλά κάδρα (αυτό της έλειπε), υπέροχη κεντρική ερμηνεία, συννεφιασμένα τοπία, ωραίες γκόμενες, ωραίους γκόμενους και πολλά laptop. • Η ταινία που σεναριακά αρέσκεται σε δύο γλώσσες. Αυτήν με τις πολλές αναφορές στον προγραμματισμό ηλεκτρονικών υπολογιστών και αυτήν που βάζει τους χαρακτήρες της να έχουν την ατάκα στο στόμα, λες και η πρώτη παρομοίωση που σου έρχεται στο μυαλό να πεις σε περίπτωση που κάποιος αδικείται είναι η “μοιάζουν με τύπους που έχουν φορέσει στολές με σκελετούς και κυνηγούν τον Karate Kid”. Τι ρεαλιστικό! • Η ταινία που τελικά το μόνο που έχει να επιδείξει είναι μια στοιχειώδη σκηνοθεσία (τουλάχιστον σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές του Fincher), έναν κεντρικό πρωταγωνιστή που αποτελεί όχημα για το (καλογραμμένο αλλά για-να-προκαλέσει-εντύπωση) σενάριο και το υπέροχο score από το δίδυμο Trent Reznor (Nine Inch Nails) και Atticus Ross (μια από τα ίδια και λίγο από Jane’s Addiction – τους νέους, όχι τους παλιούς).
Αν είδες το “Social Network” και σου άρεσε πολύ, τότε:
• Ζεις μέσα από το facebook… • … ή δεν έχεις δει άλλη ταινία του David Fincher… • … ή είσαι μεγάλος/η fun του Justin Timberlake… • … ή έπεσες θύμα της διαφήμισης… • … ή έχεις διαβάσει πολλές κριτικές και θες να το παίξεις σινεφίλ • … ή απλά δεν είδες κάτι καλύτερο πρόσφατα.
Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, welcome to the club.
Είναι αυτή η κατάσταση που από την μια θέλει να σε κάνει να αποκληθείς στην εφευρετικότητα των δημιουργών και από την άλλη να ουρλιαξεις "ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ"!!!
Η GAGA για άλλη μια φορά θα γίνει θέμα και είδηση αλλά καλο κάτι υπάρχει από πίσω..δε λέω οτι είναι η πρώτη φορά.
Όπως και να το κάνουμε μας έχει αναγκάσει να ασχοληθούμε μαζί της θέλουμε δεν θέλουμε..και η αμέσως επόμενη ατάκα που μου έρχεται είναι: "Ελα τώρα που δεν θέλεις κιόλας;"
Λοιπόν παιδιά μου. Ο οίκος Mugler διευθύνεται απο τον τύπο που διαλέγει τα ρούχα της τραγουδίστριας (ναι, αυτά με τα μπριζολιδια). Χθες παρουσίασαν την ανδρική σειρά και music director(!?!) ήταν η Lady. Έστρωσε λοιπόν τον κώλο της κάτω και έφτιαξε ένα remix σε ένα απο τα καινούργια της κομμάτια ("Scheiße") που θα βγουν τον Φεβρουάριο ή Μάρτιο. "Born This Way" θα λέγεται το αλμπουμ και στις 13 Φεβρουαρίου που θα σκάσει μύτη το βιντεοκλίπ του τραγουδιού θα καούν τα youtube. Προς το παρόν πάρε το βίντεο που προβλήθηκε στο χθεσινό show.
trivia: Gaga's new outfit will be made out of shattered glasses!!!
Δεν γνωρίζω τίποτα για την Signe, πέρα από το γεγονός ότι είναι μικρή, γύρω στα 29, έχει μόλις έναν ολοκληρωμένο δίσκο στο ενεργητικό της με το όνομά της (κλισέ, I know) που δεν έχω ακούσει, θυμίζει Laura Marling αλλά στο πιο Indie και λιγότερο folk (κάτι προδίδουν οι κιθάρες για αυτό), ενώ κυκλοφόρησε μόλις ένα EP με τίτλο “Baggage”, περιλαμβάνοντας 6 κομμάτια-διασκευές σε classics των Portishead, PJ Harvey, Michael Jackson, David Bowie, Jimmie Davis (από το 1940, σωστά) και των τοπικών Ολλανδών συμπατριωτών της, The Woodwards. Το αποτέλεσμα της ακρόασης; Θαύμα!
Η φωνή της Signe είναι τόσο βαθιά και συγκινητική, που σκορπάει στον αέρα συναισθήματα. Παίρνει τα αγαπημένα της κομμάτια και τα κάνει τόσο δικά της, που νομίζω πως (σκοτώστε με) κάποια μου αρέσουν εξίσου με τα original. Άκου και μέθα με το “Glory Box” για να καταλάβεις τι εννοώ και παραδέξου πως το “Down by the water” είναι επική σύνθεση, πράγμα που πάντα γνώριζες, αλλά τώρα αναδεικνύεται και ανάγεται ως τέτοια, μέσα από το στόμα μιας κοκκινομάλλας Ολλανδής. Θαύμα σου λέγω, θαύμα!
Και ναι! Σήμερα που όλα είναι καλά για τα ζώδια του αέρα, όπως τα ξέραμε παλιά τουλάχιστον, ανακοινώθηκαν οι 9 ταινίες που περνάνε στην τελευταία φάση επιλογής, για τις υποψηφιότητες των όσκαρ, στην κατηγορία ξενόγλωσση Μάντεψε λοιπόν το αναμενόμενο μάλλον Ο ΚΥΝΌΔΟΝΤΑΣ ΕΊΝΑΙ ΜΈΣΑ!!! Άπλα συγκινημένος...
9 Foreign Language Films Continue to Oscar® Race
Beverly Hills, CA (January 19, 2011) – Nine films will advance to the next round of voting in the Foreign Language Film category for the 83rd Academy Awards®. Sixty-six films had originally qualified in the category.
The films, listed in alphabetical order by country, are:
Algeria, “Hors la Loi” (“Outside the Law”), Rachid Bouchareb, director; Canada, “Incendies,” Denis Villeneuve, director; Denmark, “In a Better World,” Susanne Bier, director; Greece, “Dogtooth,” Yorgos Lanthimos, director; Japan, “Confessions,” Tetsuya Nakashima, director; Mexico, “Biutiful,” Alejandro Gonzalez Inarritu, director; South Africa, “Life, above All,” Oliver Schmitz, director; Spain, “Tambien la Lluvia” (“Even the Rain”), Iciar Bollain, director; Sweden, “Simple Simon,” Andreas Ohman, director.
Foreign Language Film nominations for 2010 are again being determined in two phases.
The Phase I committee, consisting of several hundred Los Angeles-based members, screened the 66 eligible films between mid-October and January 13. The group’s top six choices, augmented by three additional selections voted by the Academy’s Foreign Language Film Award Executive Committee, constitute the shortlist.
The shortlist will be winnowed down to the five nominees by specially invited committees in New York and Los Angeles. They will spend Friday, January 21, through Sunday, January 23, viewing three films each day and then casting their ballots.
Υπάρχουν περιπτώσεις Βρετανίδων, που έχουν καταφέρει να φέρουν τα πάνω-κάτω με το ντεμπούτο τους album και μετά να τη δουν μεγάλες αρτίστες και να καπελωθούν από την αλαζονεία τους. Βλέπε Kate Nash, βλέπε Duffy (την οποία αγαπώ, αλλά…), βλέπε ακόμα και τη συμπαθέστατη KT Tunstall, που αρτίστα δεν την είδε, αλλά την είδε James Blunt (eeewww) και αυτό είναι ακόμα πιο βαρετό. Υπάρχουν και περιπτώσεις όμως, που συνέχισαν με δάφνες και ουσία αυτό που ξεκίνησαν, ενώ πολλές φορές το ξεπέρασαν. Βλέπε Amy Winehouse, βλέπε Lily Allen, βλέπε Corinne Bailey Rae. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και η Adele.
Το κορίτσι της διπλανής πόρτας όταν ανοίγει το στόμα του για να τραγουδήσει, θαρρείς πως από κάπου ξεφύτρωσε η μετενσάρκωση της Billie Holiday, η οποία μάλιστα δεν έπιασε τα big band ensembles και τα πιάνα, αλλά μια κιθάρα για να πει τον πόνο της. Ένας πόνος που γαντζώνεται με νύχια και με δόντια από όσα βιώματα έχει προλάβει να ζήσει στα 21 της χρόνια, ένας πόνος που κι όταν δεν είναι δικός της, τον κάνει δικό της και τον στάζει σαν φαρμάκι πάνω από το μικρόφωνο, μέσα σε μια πανδαισία καπνού και αλκοόλ. Γιατί η Adele είναι μια γνήσια drama queen που ζει μέσα από το δράμα και τα ενίοτε φάλτσα των λαρυγγισμών της.
Στο “21” η Adele παρακολουθεί και πάλι τον έρωτα και τον χωρισμό. Βάζει πίσω από την κονσόλα τον πιο σημαντικό ίσως παραγωγό της τελευταίας 20ετίας, τον Rick Rubin, αλλά και τον συνεργάτη της Florence, τον Paul Epworth, με σκοπό να συνθέσει επικές μελωδίες και minimal ενορχηστρώσεις, όπως φυσικά και στο “19”. Αυτό είναι και η σημαία της. “Λέω πολλά με όσα λιγότερα έχω στα χέρια μου”. Η δουλειά όμως από πίσω είναι τόσο σπουδαία, που τα μαγικά χέρια των δύο παραγωγών και οι λυρισμοί της ίδιας αναγάγουν την ακρόαση σε… σεμινάριο ηχογράφησης.
Το “Rolling in the deep” σε στοιχειώνει με τις στακάτο κιθάρες και τον gospel απόηχο μετά τη γέφυρα (στα φωνητικά η Roisin Murphy - say what?). Οι πιανιστικές μπαλάντες τύπου “Someone like you” (not bad, αλλά λίγο) θυμίζουν παρελθόν τύπου “Hometown glory”, ενώ το αριστουργηματικό “Rumor has it” σε βάζει σε σκέψεις πως από πίσω κρύβονται οι Black Keys. Δεν κρύβονται όμως, κρύβεται ο Ryan Tedder σε μια από τις πιο άρτιες παραγωγές της καριέρας του. Το “He won’t go” είναι τόσο μαύρο όσο και η αυτού μεγαλειότητα Erykah Badu, ενώ αν είσαι τυχερός και κατεβάσεις και τα extra tracks, θα καταλάβεις τους λόγους για τους οποίους η Adele είναι ένα γνήσιο κορίτσι των blues. Ένας εκ των λόγων το ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ “If it hadn’t been for love” των Steeldrivers.
21χρονο και ταλαντούχο κορίτσι από το Λονδίνο, τα σέβη μου.
Η αλήθεια είναι πως περίμενα κάτι λιγότερο σε όλο αυτό, μιας και η μαμά μου με έχει μάθει να κρατάω μικρό καλάθι, όταν τα κεράσια είναι πολλά και ροδαλά. Ακούγοντας το αρκετά καλό soundtrack, θεώρησα πως η εικονική πλέον προσπάθεια θα είναι μια τσιχλόφουσκα τύπου “Glitter” με φτηνή σκηνοθεσία, απρόσεκτη παραγωγή, σαχλές ερμηνείες και storyboard που θα μπορούσα να γράψω στα 13 μου και να κάνω περιουσία (τι βλάκας;). Αντιθέτως, παρακολουθώντας το “Burlesque”, έβγαλα το εξής απόφθεγμα: Better than expected και αυτό είναι καλό.
Ξεκινάω από το πρωταγωνιστικό ντουέτο. Αν και θα περίμενε κανείς πως το ντιβιλίκι θα βγει μπροστά και θα σαρώσει τα πάντα, οι Cher και Christina κρατάνε τους τόνους χαμηλούς και για λίγο ξεχνάς πως είναι δύο από τις τραγουδίστριες με τις μεγαλύτερες πωλήσεις δίσκων στην ιστορία της μουσικής. Η δε πρώτη θυμάται μετά από πολλά χρόνια απουσίας πώς είναι να παίζεις και να τραγουδάς (εμείς δεν το ξεχνάμε βέβαια ποτέ), ενώ η δεύτερη δεν βαριέται ούτε στιγμή να δείξει τον ενθουσιασμό της πρώτης κινηματογραφικής εμπειρίας. Όντας θαυμαστής του ταλέντου της επί σειρά ετών, θα ομολογήσω πως σε τέτοια λημέρια λειτουργεί καλύτερα (μουσικά) και καλά θα κάνει να σταματήσει να το παίζει electro diva ή whatever. Υποκριτικά, είναι πιο φυσική από ό, τι θα μπορούσε να της επιτρέψει η αλαζονεία που έχει χτίσει με τα χρόνια, κάτι που πρέπει όλοι να της μετρήσουν στα συν (και από ό, τι διαβάζω στα διεθνή media, το κάνουν απλόχερα).
Σκηνοθετικά, όλη η ταινία είναι κάτι ανάμεσα σε video-clip και πάλκο του West End. Δεν θα περίμενε κανείς βέβαια κάτι διαφορετικό, μιας και το επώνυμο Antin είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με όλα αυτά. Τα κοστούμια (ή τα εσώρουχα μάλλον) είναι σίγουρο πως θα προταθούν για Όσκαρ, τα τραγούδια σαρώνουν ήδη σε κάθε απονομή βραβείων (με την Diane Warren να έχει ήδη κερδίσει Χρυσή Σφαίρα για λογαριασμό του “You haven’t seen the last of me” που ερμηνεύει η Cher), σφήνες τύπου Stanley Tucci σε δεύτερο ρόλο και Diablo Cody στο σενάριο θα θεωρηθούν ατού για άλλες υποψηφιότητες στα βραβεία της Ακαδημίας (ακόμα και για έκπληξη στην κατηγορία Καλύτερης Ταινίας, μιας και οι υποψηφιότητες πλέον είναι 10 και όχι 5), ενώ πρέπει να παραδεχτούμε πως μάλλον είναι η πιο gay friendly (θα καταλάβεις) ταινίας της χρονιάς μετά το “The kids are all right” (προφανώς).
Δες το για να περάσει ευχάριστα η ώρα σου, για να φας μάτια-ψάρια από το οπτικοακουστικό είτε είσαι γυναίκα, είτε άντρας, είτε straight, είτε gay και γιατί ένα musical τη χρονιά είναι πλέον κίνηση που ανήκει στο κινηματογραφικό πρωτόκολλο. Indeed.
Το σημερινό μας, πολύ πρωινό, ποστ, θα μπορούσε να εχει και τίτλο "Told you so"!!! Ο Nickolas δεν εχει το κληρονομικό χάρισμα αλλά, οσο να πεις, εχει φάει τα χρόνια του μελετώντας την συμπεριφορά αυτης της ιδιαίτερης μορφής ζωής που ονομαζεται "Artists". Να μην στα πολυλογώ, οι Χρυσες σφαιρες δόθηκαν εκει οπου έπρεπε να δωθουν. Το Social Network πηρε τα, οπως τα λεμε, "πισω-απο-τις-καμερες-βραβεια", απο τα οποια ξεχωρίζουμε ,ως φύση και θέση μουσικόφιλοι, την Σφαιρα για την μουσική που πηγε στους γερόλυκους Trent Reznor(NIN) και Atticus Ross(12 Rounds). Τι αλλο να κρατησεις απο την βραδιά; Την βράβευση της Ανετ Μπενινγκ, γιατι την λυπαμαι χωρις να ξερω γιατι, και της Katey Sagal (Sons of Anarchy) γιατι της χρωστάνε τοσα μα τοσα βραβεια, απο το Παντρεμένοι με Παιδιά μεχρι το Lost . Επισης, το βραβείο που πηρε το Burlesque για την power ballad "You Haven't Seen The Last Of Me" με την φωνη της Cher. Τα βραβεία του Glee. Η δευτερη στη σειρα βραβευση του Jim Parsons απο το Big Bang Theory και η παρουσια του Ricky Gervais, του πλέον θρασύ ανθρώπου στην "μπιζνα", σε ρολο παρουσιαστή Παραθέτουμε τους νικητες και τα σχόλια δικά σου.
Μην σκας! Η Νάταλι το τσίμπησε το βραβειακι...
Best Motion Picture - Drama: The Social Network
Best Performance by an Actress in a Motion Picture - Drama: Natalie Portman – Black Swan
Best Performance by an Actor in a Motion Picture - Drama: Colin Firth – The King's Speech
Best Motion Picture - Comedy Or Musical: The Kids Are All Right
Best Performance by an Actress in a Motion Picture - Comedy Or Musical: Annette Bening – The Kids Are All Right
Best Performance by an Actor in a Motion Picture - Comedy Or Musical: Paul Giamatti – Barney's Version
Best Performance by an Actress In A Supporting Role in a Motion Picture: Melissa Leo – The Fighter
Best Performance by an Actor In A Supporting Role in a Motion Picture: Christian Bale – The Fighter
Best Animated Feature Film: Toy Story 3
Best Foreign Language Film: In A Better World (Denmark)
Best Director - Motion Picture: David Fincher – The Social Network
Best Screenplay - Motion Picture: Aaron Sorkin - The Social Network
Best Original Score - Motion Picture: Trent Reznor and Atticus Ross - The Social Network
Best Original Song - Motion Picture: "You Haven't Seen The Last Of Me" – Burlesque
Η Modular Recordings έχει χτυπήσει φλέβα με το κλείσιμο των Cut Copy. Αυτό το συγκρότημα είναι οτι μας χρειάζεται στην αίθουσα αναμονής για μια νέα κυκλοφορία της Roisin και των υπερταλαντουχων Miike Snow. Φυσικά και δεν διαθέτουν την γοητεία της κυρίας των Moloko, ούτε την απίστευτη ωριμότητα των συνθέσεων του Σουηδικού τρίο, αλλά είναι τόσο και άλλο τόσο uplifting που κάθε party που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να τους έχει στην playlist του. Το νέο τους άλμπουμ κυκλοφορεί επίσημα στις 8 του Φλεβάρη αλλά διέρρευσε ήδη και ψάξτε το και πάρτε μια γευση εδω. Η συνταγή τους παραμένει ίδια Έχουν τα drums, τα μπάσα και τις κιθάρες ανα χείρας, και βάζουν τα απίστευτα συνθια και τους προγραμματισμούς να συγκρατούν τα πάντα Ακούγοντας τους η σκέψη σου τρέχει στην synth pop του 80 που όλη έχουμε σαν αναφορά σε τόσες μα τόσες πολλές ηχογραφήσεις εδώ και κάμποσα χρόνια Χαρακτηρίζονται ως electropop, dancerock και alt dance, ακόμα και αν αυτό εσένα δεν σε ενδιαφέρει καθόλου Φέτος μας δίνουν ακόμα πιο φωτεινές συνθέσεις, και βασικά ραδιοφωνικά τραγούδια Έχουν στο οπλοστάσιο τους και τα instrumental τους(Strange Nostalgia For The Future), και τα τριπαριστα κομμάτια(This Is All We’ve Got & Hanging Onto Every Heartbeat) αλλα φαίνεται πως η έννοια τους είναι πάντα να σε κάνουν να χορέψεις Από την πρώτη ακρόαση κιόλας κρατάμε τα "Corner Of The Sky", "Need You Now", "Pharaohs & Pyramids", "Sun God" και φυσικά το, ήδη αγαπημένο, "Blink And You’ll Miss A Revolution". Δεν είναι και λίγα ε; Το άλμπουμ αυτό με τον τίτλο "Zonoscope", θα κερδίσει άνετα θέση στα player σας για πολύ πολύ καιρό Pump up the Volume λοιπόν, γιατί πιο uplifting πεθαίνεις Αν σου αρεσει η ποπ με την μορφη των Miike Snow και θες να δεις την φωτεινή πλευρά της ζωής..σφύριξε χαρούμενα μπορείς Και να σου πω....οι στίχοι δεν είναι για πέταμα either!!!
Είναι ηλίου φαεινότερο πως το μυαλό του Darren Aronofsky είναι ένα ασύμμετρο καλειδοσκόπιο. Μια πονηρή διόπτρα, που καταφέρνει πάντα την ίδια φωτογραφία να την μεταμορφώνει σε κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, κάτι ανώτερο. Κάπως έτσι συμβαίνει και με το νέο του τόλμημα, το “Black Swan”. Βάζει μπροστά το ερέθισμά του, το μπαλέτο της ακαταμάχητης “Λίμνης των κύκνων” του Tchaikovsky, κάνει casting που από μόνο του αξίζει Όσκαρ και γυρίζει μια τρομακτική και αλληγορική ιστορία τρόμου (σωστά, τρόμου), που καταφέρνει να αγγίξει τις πιο σκοτεινές, τις πιο πονηρές, τις πιο ανεκδιήγητες πτυχές της ανθρώπινης προσωπικότητας.
Πρόκειται για άλλη μια low budget παραγωγή από τον Αμερικανό σκηνοθέτη, που περιλαμβάνει τις πολύ μικρές και σωστές ποσότητες οπτικών εφέ, ώστε να δικαιολογήσει τον τίτλο μιας ταινίας τρόμου, το κόστος και τις μεταλλάξεις της Portman. Η κάμερα λειτουργεί όπως το ανθρώπινο σώμα και μετά από λίγα λεπτά έχεις την αίσθηση πως προσπαθεί να χορέψει και να σε κάνει να μην ξεχάσεις πως πρόκειται για μια ιστορία μπαλέτου και μια από τις πιο τραγικές ιστορίες αγάπης που γράφτηκαν ποτέ. Ο φακός του λοιπόν προσαρμόζεται και εξυπηρετεί με σεβασμό το σενάριο και το κλασικό έργο του 1875.
Το “Black Swan” σε αρπάζει από το μυαλό και σε τινάζει δεξιά κι αριστερά από το πρώτο καρέ και το πρώτο pas de deux της Natalie Portman. Οι ρόλοι είναι ευρηματικοί, οι χαρακτήρες δικοί μας και οι ηθοποιοί που έχει διαλέξει για αυτούς γεμάτοι διάθεση για να δώσουν τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας τους. Η παρουσία της Barbara Hershey είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη, η σαγηνευτική Mila Kunis κινείται μπροστά στην κάμερα σα να βρίσκεται σε κατάσταση συνεχούς συνουσίας, ο Vincent Cassel γίνεται ηθοποιός (ok, πάντα ήταν, δήλωση καθ’ υπέρβαση) και η Natalie Portman αποδεικνύει ότι είναι η πιο όμορφη από όλες τις χαρισματικές και καλές ηθοποιούς του σύγχρονου κινηματογράφου. Ακόμα και η ολιγόλεπτη εμφάνιση της ξεχασμένης Winona Ryder είναι τόσο καταλυτική και μεστή, που με τρία λεπτά παραπάνω θα μπορούσε να προταθεί για κάποιο βραβείο.
Η ιστορία ευτυχώς δεν σε αφήνει έρμαιο του γνωστού μπαλέτου ή θεατή μιας καταραμένης προσπάθειας για να φτάσεις στην κορυφή. Σε βάζει κι εσένα μέσα στη μάχη με τον καλό και τον κακό σου εαυτό. Σε υπνωτίζει με τα αλλεπάλληλα χτυπήματα της συνείδησης των ηρώων και τελικά σε καθιστά υπεύθυνο για τη μοίρα της μούσας της. Ποιο αφήνει ως πόρισμα ο σκηνοθέτης; Την τελειότητα, έτσι όπως μπορεί να την φτάσει ο καθένας από εμάς. Και σε αυτό συμμέτοχος είναι ο πολύς Clint Mansell, ο οποίος παίρνει τα θέματα του Tchaikovsky και τα φωτογραφίζει μουσικά με το ίδιο καλειδοσκόπιο που ο Aronofsky σκηνοθετεί.
Μπορεί τελικά το “Black Swan” να έχει ήδη χάσει στους πόντους για τη μάχη των Όσκαρ, πίσω από το “Inception” και το “Social Network”, η αλήθεια είναι όμως πως αυτή θα ήταν η πιο κατάλληλη στιγμή για να αποθεωθεί ο εν λόγω σκηνοθέτης, στο ζενίθ της καριέρας του. Αντιθέτως, η Ακαδημία θα προτιμήσει να το δώσει στον David Fincher επειδή νιώθει πως του το χρωστάει, ενώ μερικά χρόνια αργότερα θα καταλάβει ότι το χρωστάει και στον Aronofsky και θα του το δώσει με κάποια μετριοπαθή προσπάθεια του σκηνοθέτη, όπως είθισται. Αλήθεια, υπάρχει Όσκαρ σκηνοθεσίας που να μην έχει δοθεί χαριστικά; (Υπάρχει, μην απαντήσετε).
Τι μου συμβαίνει Μπάρμπα Μητσο; Όταν πήρα χαμπάρι την νέα κυκλοφορία των White Lies σκέφτηκα πως εδώ εχω κατι να ασχοληθώ σοβαρα και να εκθειασω, μιας και ειμαι γνωστος λατρης της μελαγχολικής σκηνης του 80. Ειχα και αυτο το massive hit "To Lose My Life" που μου εδινε ελπιδες και την φωνη του Harry McVeigh να υποσχεται πολυ σκοτεινες ακροασεις. Τωρα που τελειωσε η πρωτη ακροαση μαλλον λυπαμαι λιγο. Το πρωτο βασικο στοιχείο ειναι ο παραγωγος τους Alan Moulder που ανεβαζει απο μονος του τις προσδοκιες.Στον αναφερω για να κανεις ενα googlαρισμα και να ενημερωθείς, να μην στα λεω εγω μιας και αποφασισα να μην αναφερω καμια αλλη μπαντα ως συγκριση σε αυτο το κειμενο. Το δευτερο στοιχειο ειναι η ενορχήστρωση Τα συνθια και οι προγραμματισμοι πήραν κεφαλι. Μα εμεις χωρις βαρβατο μπασο πως να νιωσουμε μια οικειοτητα; Η φωνη κοιτά "βαρυτονα" προς το dark wave. Οι συνθεσεις προσπαθουν να ακολουθησουν με αξιοπρέπεια και ας μην τα καταφερνουν. Τα τετραχορδα και εξαχορδα που ειναι; Ε, Alan; Το τριτο στοιχειο ειναι η αποφαση να γεμισουν σταδια, και να πουλησουν all around the world, γιατι ο προηγουμενος δισκος αν και παραπαιχτηκε, μην νομιζεις πως πουλησε. Στραφηκαν λοιπον προς το arena-rock που οσο να πεις χρονια τωρα καλα κρατει. Τελικα και απο αυτο τον δισκο ελεγα να κρατησω κανα δυο τρια κομματακια να γραψω σε μια playlist, τα πιο πιασαρικα και ενδιαφεροντα, αλλα οι επαναληπτικη ακροαση με οδηγησε στην αποδοχη αυτου του δισκου. Ετσι κι αλλιως δεν ειναι ο σκοπος τους πια να κοψουν την φλεβα σου αλλα να χοροπηδησεις. Μηπως τελικα ειναι λαθος να περιμενεις απο μια μπαντα να σου κανει τα χατηρια; Μηπως ειναι απλα μια εξελιξη; Αλλωστε στην τριτη ακροαση εχει αρχισει να με αρεσει περισσοτερο. Στο κατω κατω αν θελω εγω να ακουω συνεχως "εραστες" του depressive post punk, ας ανοιξω την σκονισμενη virtual δισκοθηκη μου. Θα ειναι το δικο μου Ritual να θυμηθω καποιες "Unknown Pleasures" ;). Αν σου αρεσει...ειπαμε δεν θα συγκρινω σημερα... αλλα ακουσε το (here), γιατι τελικα εχει ενδιαφερον...ναι, εφτασα στη 5η ακροαση!!!
Η αλήθεια είναι πως ασχοληθήκαμε με την μουσική έως και αποκλειστικά την χρονιά που πέρασε. Το πιθανότερο είναι να κάνουμε το ίδιο και την επόμενη με την περισσή πάντα, ασυνέπειαπου μας διακρίνει. Δηλαδή όποτε μας κάτσει κάτι υπέροχο η απαίσιο –την ίδια ένταση συναισθημάτων προκαλούν άλλωστε. Έχουμε αφήσει ολίγον στην άκρη τα υπόλοιπα. Αν δεις την αρχή του μπλογκ, αφορούσε και φιλμς και εκθέσεις και φεστιβάλ. Αλλά ακόμα και ένα απλό μπλογκ θέλει την αφοσίωση και τον χρόνο του…την φροντίδα του εν τέλει.
Εύχομαι απλά αυτό τον χρόνο να είναι όλα πιο ήρεμα και εμείς να κάνουμε αυτό που αγαπάμε συχνότερα και εντιμότερα.
attention...
Oι ιδιοκτήτες/διαχειριστές του blog (pharmartistic, Nikolas) δεν φέρουν ουδεμία ευθύνη για τα περιεχόμενα οποιασδήποτε εκ των εξωτερικών συνδέσεων (links) που εμφανίζονται σε οποιοδήποτε μέρος του blog.
Επιπλέον ο ιδιοκτήτης/διαχειριστής του παρόντος blog δεν φέρει ουδεμία ευθύνη για το περιεχόμενο των σχόλιων (comments) που αναρτούν οι επισκέπτες του blog (είτε ανώνυμα είτε ψευδώνυμα είτε επώνυμα) στα posts (αναρτήσεις) του blog. Παρ' όλα αυτά, ο ιδιοκτήτης / διαχειριστής του παρόντος blog διατηρεί πάντα το δικαίωμα να διαγράψει κατά την δική του κρίση και χωρίς προειδοποίηση ή/και αιτιολόγηση ή άλλου είδους πρότερη ή ύστερη ενημέρωση οποιοδήποτε σχόλιο επισκέπτη οποιαδήποτε στιγμή.
Όλες οι ηχογραφήσεις σε μορφή αρχείων ήχου mp3 ή άλλων format που εμφανίζονται κατά καιρούς για download στο παρόν blog προσφέρονται για περιορισμένο διάστημα και αποκλειστικά και μόνο για ενημερωτικούς / πληροφοριακούς σκοπούς.
Τα πνευματικά δικαιώματα αυτών των ηχογραφήσεων ανήκουν σε κάθε περίπτωση στους εκάστοτε καλλιτέχνες ή/και τις αντιστοιχες εταιρείες ή/και τους αντιπροσώπους αυτών.
Εαν είστε κάτοχος ή αντιπρόσωπος του κατόχου των πνευματικών δικαιώματων κάποιας εκ των ηχογραφήσεων και επιθυμείτε την απομάκρυνση της από το blog ειδοποιήστε μας και θα αφαιρεθεί άμεσα.
All mp3 files are hosted here for a limited amount of time and only for informational purposes. Please support the artists & bands, especially those on independent labels. If you own the rights of any recording appearing on this blog and want it removed, please let us know via e-mail and we will remove it immediately.
