"Scream" Chris Cornell

Εμένα ο Timbaland με αρέσει. Τι να κάνω; Έχει ταλέντο στην παραγωγή και αγάπη για την Synth Pop της Ευρώπης.
Ο Cornell επίσης με αρέσει. Πως γίνεται να μην σου αρέσει αυτή η φωνή; Άσε που είμαι και συναισθηματικά δεμένος λόγω Soundgarden (αναμνήσεις…), Temple of the Dog (κλασσικοί πια), Audioslave (supergroup).
Τώρα αν μου αρέσει η συνεργασία αυτών των δυο; Κάτσε να ακούσω να σου πω.
Λοιπόν…
Μαζί σε λέει γράφανε. Η συνεργασία ξεκίνησε όταν ο Cornell ζήτησε από τον κύριο Timba να κάνει remix σε παλιό του υλικό. Τελικά τα βρήκανε, ταιριάξανε και κάνανε ολόκληρο δίσκο! Όταν ξεκινά το cd σκέφτεσαι «Φίλε μου Chris… το παραγαμησες!»
Στα 2 πρώτα tracks δεν κατάλαβα Χριστό γιατί είχα πάθει ένα μικρό εγκεφαλικό. Με την κακή έννοια. Στο τρίτο νόμιζα ότι άκουγα Michael Jackson και το πνευματικό του παιδί τον Ne-Yo! Αλλά πως μπορείς να είσαι σίγουρος μετά από ένα εγκεφαλικό; Άσχετο αλλά μέχρι και ο Timberlake συμμετέχει στο δίσκο. Μα παντού αυτό το παιδί; Σπίτι δεν έχει να κάτσει;
Προχωράμε και αρχίζω να συνηθίζω ή τα κομμάτια γίνονται καλύτερα. “Get Up” Καλό. Καλούτσικο. “Ground Zero” Το πόδι κουνιέται ρυθμικά. Αυτόνομα. Σεληνιάστηκα μάλλον. “Never Far Away” Αυτό τώρα γιατί μου αρέσει; Κανείς ποτέ δεν θα καταλάβει. Αν πάντως καταλάβει να μου το πει και μένα.
“Take Me Alive” Αυτό το κομμάτι χωρίς Timbaland θα ακουγόταν σαν Tea Party. Τώρα μάλλον Fergie μου θυμίζει! Τα χάπια μου. Ωραίο φινάλε πάντως. Κάνει και ωραίο πέρασμα στο “Long Gone” , όπου –τσουπ-, ραπαρει ο Timba! Αυτό μας έλειπε… Εντάξει το δέχομαι είναι άνω του μετρίου το κομμάτι. Για αυτό το λόγο άραγε στο εξώφυλλο ο Cornell σπάει μια κιθάρα; Εμ, βέβαια! Τα κιθαριστικα ριφ τα ψάχνεις με τα κιάλια στο background.
Ακούω το ομώνυμο “Scream”. Μου αρέσει και αυτό. Πάει , την πάτησα. Με τουμπάρανε!
“Enemy”. Αισίως έφτασα στο 10ο κομμάτι. Το στόμα που είχε στραβώσει από το αρχικό εγκεφαλικό, ήρθε στη θέση του γιατί κατάλαβα ότι ο Chris Cornell θέλει να γίνει η Madonna! Ναι, αυτό είναι. Έτσι όμως όπως τα κατάφερε, το πολύ πολύ να γίνει Keri Hilson ή χορεύτρια των Pussycat Dolls! Τι θα κάνω εγώ λοιπόν; Θα τον κρίνω ως τέτοιο! Μια χαρά το “Enemy” βρε!
Χωρίς πλάκα τώρα (πότε;), το “The Other Side Of Town” είναι ωραίο τραγούδι. To “Climbing Up The Walls” καλύτερο. Αλήθεια λέω. Τυχαιο βεβαια δεν το λες, αφου εδω το χερακι στην παραγωγη το εβαλε ο Ryan Tedder, frontman των One Republic και μαθητης του Timbaland. Κοίτα να δεις έκπληξη για το τέλος, ε;
Τι, δεν τελείωσε ακόμα;
Φτου σου ρε πούστη!
“Watch Out”= “Πρόσεχε”. Στην αρχή τα λένε αυτά φιλαράκι. Μη σκιαζόμαστε τζάμπα. Θα γινόταν άνετα single πάντως.
Hidden track το “Two Drinks Minimum” Blues άσχετο με όλα τα υπόλοιπα –λες και είπε να μας θυμίσει ο Cornell τι μπορεί να γράψει και να τραγουδήσει καλύτερα.
Τέλος λοιπόν για αυτό το άλμπουμ που ακολουθεί και ζηλεύει μπορώ να συμπληρώσω, την πετυχημένη συνταγή του “Loose” της Furtado και φυσικά θα κάνει επιτυχία. Το θέμα είναι όμως ότι ο Cornell δεν ήταν ποτέ η Furtado και δεν έχει ξεκινήσει με το “I’m Like a Bird” αλλά με ένα “Flower”

Αν σου αρέσει το φαινόμενο Timbaland και η βραχνή grunge χροιά του Cornell, κατέβασε το “Climbing Up The Walls” , που είναι και το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, έτσι για αρχή. Μετά, από ένα κάθε μέρα, σαν αντιβίωση! Η θεραπεία για να το συνηθίσεις θα κρατήσει 14 ημέρες. Όσα και τα tracks. Άντε , περαστικά μας. Άσε το “Part of Me” για το τέλος σε παρακαλώ. Δεν θα το αντέξεις διαφορετικά!!!

"All I Ever Wanted" Kelly Clarkson

Είναι pop. Ενίοτε rock και soulful. Είναι φωνάρα. Είναι γεματούλα για τα δεδομένα της βιομηχανίας του θεάματος. Είναι το κορίτσι της διπλανής πόρτας αλλά και η πιο πετυχημένη νικήτρια talent show παγκοσμίως. Ο φακός έχει θέματα μαζί της (εγώ θα το ονόμαζα φωτοαγένεια), ενώ κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες να αποκτήσει προσωπικό στίγμα. Κι εκεί που φάνηκε ότι το βρήκε με το “Breakaway” του 2004, ήρθε το καλύτερο ίσως album της καριέρας της (“My December” – 2007) να το κατεδαφίσει εμπορικά. Και τι να κάνεις όταν έχεις έναν Clive Davis πάνω από το κεφάλι σου; Να το παίξεις diva και να ηχογραφείς ότι σου κατέβει; Jamais. “All I ever wanted” λέγεται η απάντηση της αμερικανίδας σε όσους πίστεψαν πως το πρόωρο τέλος έφτασε ακόμα πιο πρόωρα και ανεβαίνει στην κορυφή των single charts παγκοσμίως με το “My life would suck without you”. Παίρνει παραμάσχαλα τον Max Martin και τον Ryan Tedder των OneRepublic, γυρνάει πίσω στις ρίζες του female anthem “Since U been gone” και αποδεικνύει ότι δεν άγγιξε άδικα το status της pop star. Και για να τονώσει ακόμα περισσότερο την κυκλοφορία αυτή, ερμηνεύει και στίχους της Katy Perry – έτσι, για να ουρλιάξει ότι το comeback της είναι σημαντικό. Και όντως είναι. Όχι στην κλίμακα που το “All I ever wanted” μπορεί να φέρει επανάσταση, αλλά σε αυτή που το ακούς από την αρχή μέχρι το τέλος γιατί σου κολλάει στο αυτί. Όπως ακριβώς πρέπει να κάνει και κάθε pop δίσκος που σέβεται τον εαυτό του. Αυτό παθαίνεις με το ομώνυμο (ίσως το καλύτερο του album) αλλά και το “I do not hook up” δια χειρός Perry και KaraDioguardi (ότι και να γράψει γίνεται hit – δεν ξέρω πως τα καταφέρνει). Μπαλάντες που μπορούν να γίνουν the next “Because of you” δεν υπάρχουν, αλλά who cares? Τις έχουμε φάει με τη σέσουλα τόσα χρόνια, ας μείνουν και λίγο στο ράφι. Η Kelly Clarkson κάνει την υπέρβαση σε αυτό που λένε οι μουσικοί “Pop it up a little bit”. Και είναι λειτουργικό τελικά, κάτι ξέρω που σας λέω.
Σημειωση: Κανε κλικ στην φωτογραφια για να κατεβασεις το αλμπουμ

"Slipway Fires" Razorlight

Αδυνατώ να καταλάβω γιατί επέλεξα να γράψω για τους Razorlight. Ο δίσκος δεν με ενθουσίασε, η παραγωγή είναι τόσο vintage και copy που δεν συνθέτει κάτι καινούργιο (αντιθέτως, έχει ένα σωρό αναφορές σε άλλα ακούσματα), ενώ μόλις προσπεράσεις το σχεδόν συγκινητικό “Wire to wire” δεν βλέπεις φως στο διάβα για μια πιθανή αποθέωση, που μπορεί αρχικά να ήταν και ευγενής πόθος. Το ακούω ακόμα όμως. Έχει όμορφες μελωδίες. Έχει αυτή την ρετρό αισθητική στην παραγωγή που μπορεί να σε παραπέμψει στα αγαπημένα 70’s του James Blunt (τι ξεστόμισα μόλις) ή και στην γενικότερη, λιτή αισθητική των Snow Patrol (το “Wire to Wire” θα μπορούσε να είναι κάλλιστα δικό τους). Οι δυνατές κιθάρες και το post-rock του “Tabloid Lover” δεν είναι ικανά να φέρουν την πολυπόθητη ανατροπή, μιας και το κομμάτι μυρίζει Kooks από μεσημβρινούς μακριά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν είναι radio-friendly ή ότι δεν θα μπορούσε να είναι UK top-10 για πλάκα. Και το σφηνάκι “60 Thompson” καλά τα λέει. Στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, αλλά συνεχώς έχεις της αίσθηση ότι κάπου το έχεις ξανακούσει. Τα ίδιο προκαλεί και το εσωστρεφές encore του “The house”, αλλά και η πιο φιλόδοξη στιγμή του “You and the rest” που μάλλον πάει να γίνει το σουξέ του “Slipway Fires”. Με λίγα λόγια ο δίσκος είναι τόσο pop, που μάλλον καταλήγει να είναι περισσότερο ριψοκίνδυνος και κορεσμένος από ότι εν δυνάμει εμπορικός. Εγώ όμως γιατί τον ακούω ακόμα;

"Yes" Pet Shop Boys

Ναι είναι ιστορικοί. Έως δεινοσαυρικοί θα έλεγε κάποιος. Γριές μάλλον θα τους αποκαλούσε ο Ψινάκης.
Τι έχουμε όμως να ακούσουμε εμείς που μόνο φαν δεν μας λες; Ίσως το δούμε αντικειμενικά.
Οι PSB έχουν κάνει απίστευτες επιτυχίες και κατ' εμέ μόνο ένα αξιόλογο single. Το “Being Boring”. Εδώ συνεργάζονται με τους παραγωγούς Xenomania και προ του δίσκου μας έδωσαν το “Love etc”. Μόνο του. Ευτυχώς. Αξιοπρεπέστατο έως και πολύ καλό.
Τι ακολουθεί; Η χαρακτηριστική φάλτσα φωνή του Neil Tennant πάνω σε ποπ γλυκανάλατες συνθέσεις με ενορχηστρώσεις που θα ταίριαζαν περισσότερο στην Duffy, τις Girls Aloud, τον George Michael και φυσικά τις Spice Girls! Δηλαδή ένα άλμπουμ super market με όλα τα νέα προϊόντα του- με αγγλική σφραγίδα πάντα βέβαια (τόσο βρετανικό που σε κάποια κομμάτια ο μέγιστος άγγλος συνθέτης Johnny Marr παίζει κιθάρα, εκεί που κατάντησε) .
Όσο προχωρά το δισκάκι σκέφτομαι όλο και πιο έντονα ότι θέλω να πατήσω το “next”. Βαρετό; Για μένα ναι ! Αλλά ποιος είμαι εγώ και τι έχω να πω; Μήπως απλά δεν μου πάει αυτή η μουσική; Μάλλον. Αν σκεφτείς ότι ο αγαπημένος μου δίσκος , εδώ και καμιά 15αρια χρόνια είναι το Ten των Pearl Jam! Εντάξει , εντάξει, οι PSB έχουν φτιάξει τραγούδια έτοιμα για επιτυχία, με άριστη παραγωγή, αλλά ποιος νοιάζεται; Όχι εγώ πάντως.
Απλά κατέβασε τα “Love etc”, “The Way It Used To Be” (me to remix toy), “All over the world”(με sample Τσαϊκόφσκι!!!) και το απίστευτο bonus “Gin and Jag”, και ξέχασε τα άλλα. Άντε και το Pandemonium για τις απόκριες.

Αν σου αρέσει απορώ, πραγματικά απορώ (μάλλον ο Nicolas θα με βρίσει τώρα…).
Το λινκ για το Special Edition με τα remix θα το βρεις εδώ.

Listen Without Prejudice – March 2009

Άργησα πάλι; Φτου μου, ούτε που το κατάλαβα. Αυτά είναι. Ακούστε τα, κρίνετε μόνοι σας και όλα τα σχόλια θεμιτά – εκτός από αυτά που με αμφισβητούν και μου καταστρέφουν το hype. Cheers dudes…

10. Prodigy – Omen… ακούω 90’s ή μου φαίνεται; Ακούω τον διάδοχο του “Breathe” ή μου φαίνεται; Ακούω Prodigy ή μου φαίνεται; Ας μου πει κάποιος.
9. A.R. Rahman feat. M.I.A. – O… Saya… τα λόγια περισσεύουν για την ταινία, η M.I.A. γίνεται μούσα του Bollywood και ο Rahman αποσπά το Oscar μουσικής και τραγουδιού. Δεν συμφωνώ με όλο αυτό το hype, αλλά ποιος είμαι εγώ που θα αμφισβητήσω τα δεδομένα;
8. Flo Rida – Right Round… κατευθείαν για το dancefloor και την Boom-boom. Δεν χρησιμοποιεί πρωτότυπα το original, αλλά έχει πλάκα – αν μην τι άλλο.
7. Depeche Mode – Wrong… δεν τρελαίνομαι, προτιμώ να βλέπω το video από το να ακούω το κομμάτι. Λέτε για αυτό να το έκαναν και τόσο εντυπωσιακό;
6. India.Arie – Therapy… η India.Arie δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει το αριστουργηματικό “Acoustic Soul”. Ακόμα όμως ξέρει να γράφει όμορφες μελωδίες, αυτό της το αναγνωρίζω.
5. U2 – Get On Your Boots… η προσπάθεια του Bono να μείνει στην ιστορία μετουσιώνεται σε άκαρπη έμπνευση και trendy ριφάκια. Δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι U2.
4. Yeah Yeah Yeahs – Zero… Πόση αφέλεια, πόση ατμόσφαιρα και πόσες δόσεις καλής παραγωγής μπορούν να χωρέσουν σε ένα κομμάτι; Ιδού η απάντηση.
3. Bat For Lashes – Daniel… αν το ακούσεις μόνο μια φορά, την πάτησες. Θέλει κόπο για να σου αρέσει. Το μοναδικό μείον του είναι ότι δεν μπορεί να μην σου αρέσει, οπότε βάλτο στο repeat για να φτάσεις στο θεμιτό αποτέλεσμα.
2. Madeleine Peyroux – Instead… κάντε όλοι άκρη για την πιο σημαντική jazz vocalist της εποχής μας. Δεν έχει το status της Krall ούτε τη χάρη της Lizz Wright, αλλά αν έχετε κατά νου κάποια ονόματι Billie Holiday, θα συμφωνήσετε μαζί μου.
1. Pet Shop Boys – Love etc… αν οι Xenomania έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν για το καινούργιο των Pet Shop Boys, τότε οφείλουν να μείνουν στην ιστορία της pop. Όχι γιατί είναι η καλύτερη στιγμή τους, αλλά γιατί είναι pure P.S.B. από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Και αυτή είναι η δουλειά ενός σωστού παραγωγού.

"Junior" Röyksopp

Έλα τώρα, παραδέξου το. Δεν έχεις ακούσει και πολλά από αυτούς.
Ναι, το “What Else Is There” το έχεις λιώσει αλλά κατά τα άλλα τι σε νοιάζει εσένα άλλο ένα βόρειο (Νορβηγικό) αρτ-ηλεκτρο γκρουπ;
Καλά άμα δεν σε νοιάζει σταμάτα να διαβάζεις.
Εγώ σου λέω πως ο δίσκος είναι και αυτός καλός(συνεχίζει το 2009 να με σπάει τα νεύρα) αν και περισσότερο up beat από το “Melody A.M” του 2001 και ελαφρώς πιο χαλαρό από το “The Understanding” του 2005.
Αυτό που με τρέλαινε στους Royksopp είναι η μαυρίλα που έμοιαζε να τυλίγει τα πάντα και πλέον μου φέρνει στο μυαλό το φιλμ “Let the Right One In” (όχι τυχαία σουηδικής σφραγίδας) που βγαίνει στις Ελληνικές αίθουσες την Πέμπτη-έχουμε μιλήσει παλιότερα για αυτό.
Κρύο και μουντή ατμόσφαιρα.
Τώρα μια mid-tempo χαρά ατελείωτη.
Όχι πως δεν υπάρχουν οι ανατριχίλες αλλά σε μικρό βαθμό.
Εδώ έχουμε κυρίως κομμάτια για μπαράκια. Ναι ναι. Σχεδόν ραδιοφωνικές επιτυχίες. Το ντουέτο έχει δηλώσει την παράνοια του παλιότερα και λέει πως θέλει να κάνει και χορευτικά αλλά και πραγματικά αργές και ήσυχες συνθέσεις.
Γιατί όχι;
Στο "Junior" φέρνουν την Robyn στο "The Girl and the Robot", την Lykke Li στο “Miss it so much” και την γνώριμη πια Karin Dreijer-Andersson(έχει ήδη σόλο άλμπουμ με το όνομα Fever Ray) των The Knife, σε δυο από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου “This must Be it” και “Tricky Tricky”. Ανακηρύσσω βέβαια ως καλύτερη σύνθεση το “Vision One” την ναυαρχίδα στα uplifted tracks.
Το πρώτο single είναι το “Happy Up here” και απορώ πως γίνεται να θυμίζουν τόσο Chemical Brothers στα τελευταία τους, Bent, Ratatat και λίγο τον κύριο Ulrich.
Όλα αυτά τα βρίσκω πολύ ωραία και εύγευστα αλλά θα περιμένω το “Senior”, ένα δεύτερο περισσότερο ambient album που θα κυκλοφορήσουν μέσα στη χρόνια στον αντίποδα του σχεδόν νεανικού “Junior”.

Αν σου αρεσει η χορευτικη synth pop αυτός είναι ο δισκος σου και εδώ θα τον απολαυσεις.
Κυκλοφορεί στις 23 Μαρτίου

Happy Up Here from Röyksopp on Vimeo.

White Lies – To Lose My Life

Δεν κατάφεραν να κερδίσουν στα σημεία την Florence και την παρέα της στα φετινά Brit Awards στην κατηγορία Critic’s Choice Award (δικαίως) αλλά κέρδισαν την κορυφή των UK album charts. Έχουν συνήθη λογική στην παραγωγή τους, σε παραπέμπουν σε Morrissey (στιχουργικά), David Bowie, U2, το τελευταίο των INXS (“Switch” – 2005) και άλλα τέτοια που έχεις σιχαθεί να ακούς (λέμε τώρα) και δεν μπαίνουν στην διαδικασία να πρωτοτυπήσουν με τον οποιοδήποτε τρόπο. Ε, τι είναι αυτό τότε που σε κάνει να ακούς συνέχεια το δισκάκι και να μην ξεκολλάς; Ψάξε στη φωνή, άκου τα λόγια, μπλέξε τα αυτιά σου στις ατμόσφαιρες, ξεκαθάρισε λίγο τις μελωδίες και θα καταλάβεις. Δεμένες ενορχηστρώσεις, καθαρός μέσα στη βρωμιά του ήχος, καταπληκτικές φράσεις στις κιθάρες και αυτή η φωνή του Harry McVeigh που σχεδόν στοιχειώνει. Δεν μπορείς να ξεπεράσεις με τίποτα το αποτρόπαιο και ταυτόχρονα συγκινητικό “Death”, ενώ η συνέχεια σου ταρακουνάει τα πόδια και δίνει ένα από τα καλύτερα single της χρονιάς (“To lose my life”). “A place to hide” και ξεπροβάλουν τα φαντάσματα από το αποτυχημένο “Switch” που έλεγα νωρίτερα, “Fifty on our foreheads” και ο Bono θα δίνει κατάρες που δεν το ηχογράφησε πρώτος, ενώ το encore (“The price of love”) επιφυλάσσει κλάμα και οδυρμό – μην το επιχειρήσεις μόνος στο σπίτι. Άκουσέ το πολλές φορές μέχρι να σφηνώσει στο μυαλό. Και όταν το καταφέρει, τότε θα με ευχαριστείς.

"It's Blitz" Yeah Yeah Yeahs

Αν δεν σπασεις αβγα , ομελετα δεν γινεται λενε οι Αμερικανοι!
Αυτο θα σκεφτηκαν και οι Yeah Yeah Yeahs και ειπαν να τα σπασουν με το παρελθον τους και να εξελιχθουν.
Εξελιξη στην προκειμενη περιπτωση ειναι η χρηση συνθεσαιζερς. Μετα απο τους Franz Ferdinand και αυτοι επηρεασμενοι μαλλον απο την disco electronica που μας εχει παρει τα αυτια εδω και καποια χρονια, σκεφτηκαν να κανουν την χορευτικη τους ροκ, λιγο πιο ευκολη να καταναλωθει στα clubs.
Το αποτελεσμα; Ενας δισκος σχεδον σπασμενος στα τρια μερη. Πρωτα ενα electrorock τμημα, μετα ενα ροκ πανκ μερος , ετσι να θυμηθουν τα παλια και τελος ενα σχεδον melencolic pop κλεισιμο. Αν δεν ηταν η φωνη της Karen O' και το Shame and Fortune( αντε και το Dull Life) θα ελεγες οτι μιλαμε για ενα αλλο γκρουπ. Ενα γκρουπ που θα επαιζες κομματια τους σε ενα παρτυ αναμεσα σε αλλα οπως οι Talking Heads, TV On The Raadio, Goldfrap, αλλλα θα εβαζες να ακουσεις και μονος σπιτι σε μια λιστα με Joy Division και Kate Bush.
Συνηθως τετοια ποικιλομορφια δεν ειναι καλη για ενα αλμπουμ, ομως εδω ολα μπαινουν στη θεση τους κατω απο αυτα τα φωνητικα που φτανουν σε εξαιρετικα μελωδικα σημεια. Η ολη δουλεια πρεπει να ακουστει κανα δυο τρεις φορες για να συνηθησεις στην ιδεα οτι και αυτη η ομαδα προχωρησε και μας εδωσε αλλο εναν δισκο που θα περασει απο τις δισκοθηκες μας και μαλλον θα μεινει εκει (για αρχη ακουσε τον εδω-κυκλοφορει επισημα τον Απριλιο).
Διαλεγω να σου προτεινω το Runaway σαν το καλυτερο κομματι του δισκου αν και δεν βρηκα κατι μετριο. Δηλαδη σαν προταση θα μπορουσα να σου πω και για αλλα κομματια, οπως το Dull Life, το Dragon Queen ή το Zero που αποτελει και το πρωτο τους σινγκλ.
Βαλε το player σου σε συνεχες repeat και ολα τα υπολοιπα τα αναλαμβανουν οι Yeah Yeah Yeahs.
Αναμφιβολα μιλαμε για αλλη μια πολυ καλη επιστροφη και εχει αρχισει να γινεται ενοχλητικο που ολοι κυκλοφορουν αν οχι πολυ καλους τουλαχιστον ενδιαφεροντες δισκους(Bat of Lashes και Röyksopp με συμμετοχη της Robyn ειναι μονο δυο απο τα καινουργια που ακουσαμε και φαντασου τι ερχεται).
Δεν σας προλαβαινω παιδια!!!

Αν σου αρεσει η χορευτικη ροκ και ο τσαμπουκας της Καρεν

"Wrong" Depeche Mode

Σε άρενε φιλε το νέο τραγούδι των Depeche Mode;
Δεν το άκουσες;
Για αυτό ακριβώς το λόγο είμαι εγώ εδώ.
Να, δες αυτό το βίντεο. Είναι το κλιπ. Αλλά άκουσε το κανα δυο φορές γιατί την πρώτη θα πάθεις την πλάκα σου με το ταινιακι. Πάει να μας κουφάνει ο σκηνοθέτης. Εγώ πάντως δεν παρατήρησα το τραγούδι (που το λες και μέτριο) καθόλου την πρώτη φορά.
Σκηνοθεσία; Patrick Daughters
Έχει πάρει ένα Grammy για το “1234” της Feist. Έχει σκηνοθετήσει Kings of Leon (τα παλιά), Muse, Snow Patrol και πολύ Yeah Yeah Yeahs. Λες να την κάνει για Hollywood;
Για να επιστρέψουμε στους Depeche Mode, θα κυκλοφορήσουν στις 17 Απριλίου το νέο και 12ο άλμπουμ τους με τίτλο “Sounds of The Universe”. Ήδη έχουν διαρρεύσει κάποια tracks στο διαδικτυο…για δες…