"Slipway Fires" Razorlight

Αδυνατώ να καταλάβω γιατί επέλεξα να γράψω για τους Razorlight. Ο δίσκος δεν με ενθουσίασε, η παραγωγή είναι τόσο vintage και copy που δεν συνθέτει κάτι καινούργιο (αντιθέτως, έχει ένα σωρό αναφορές σε άλλα ακούσματα), ενώ μόλις προσπεράσεις το σχεδόν συγκινητικό “Wire to wire” δεν βλέπεις φως στο διάβα για μια πιθανή αποθέωση, που μπορεί αρχικά να ήταν και ευγενής πόθος. Το ακούω ακόμα όμως. Έχει όμορφες μελωδίες. Έχει αυτή την ρετρό αισθητική στην παραγωγή που μπορεί να σε παραπέμψει στα αγαπημένα 70’s του James Blunt (τι ξεστόμισα μόλις) ή και στην γενικότερη, λιτή αισθητική των Snow Patrol (το “Wire to Wire” θα μπορούσε να είναι κάλλιστα δικό τους). Οι δυνατές κιθάρες και το post-rock του “Tabloid Lover” δεν είναι ικανά να φέρουν την πολυπόθητη ανατροπή, μιας και το κομμάτι μυρίζει Kooks από μεσημβρινούς μακριά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν είναι radio-friendly ή ότι δεν θα μπορούσε να είναι UK top-10 για πλάκα. Και το σφηνάκι “60 Thompson” καλά τα λέει. Στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, αλλά συνεχώς έχεις της αίσθηση ότι κάπου το έχεις ξανακούσει. Τα ίδιο προκαλεί και το εσωστρεφές encore του “The house”, αλλά και η πιο φιλόδοξη στιγμή του “You and the rest” που μάλλον πάει να γίνει το σουξέ του “Slipway Fires”. Με λίγα λόγια ο δίσκος είναι τόσο pop, που μάλλον καταλήγει να είναι περισσότερο ριψοκίνδυνος και κορεσμένος από ότι εν δυνάμει εμπορικός. Εγώ όμως γιατί τον ακούω ακόμα;