Δεν κατάφεραν να κερδίσουν στα σημεία την Florence και την παρέα της στα φετινά Brit Awards στην κατηγορία Critic’s Choice Award (δικαίως) αλλά κέρδισαν την κορυφή των UK album charts. Έχουν συνήθη λογική στην παραγωγή τους, σε παραπέμπουν σε Morrissey (στιχουργικά), David Bowie, U2, το τελευταίο των INXS (“Switch” – 2005) και άλλα τέτοια που έχεις σιχαθεί να ακούς (λέμε τώρα) και δεν μπαίνουν στην διαδικασία να πρωτοτυπήσουν με τον οποιοδήποτε τρόπο. Ε, τι είναι αυτό τότε που σε κάνει να ακούς συνέχεια το δισκάκι και να μην ξεκολλάς; Ψάξε στη φωνή, άκου τα λόγια, μπλέξε τα αυτιά σου στις ατμόσφαιρες, ξεκαθάρισε λίγο τις μελωδίες και θα καταλάβεις. Δεμένες ενορχηστρώσεις, καθαρός μέσα στη βρωμιά του ήχος, καταπληκτικές φράσεις στις κιθάρες και αυτή η φωνή του Harry McVeigh που σχεδόν στοιχειώνει. Δεν μπορείς να ξεπεράσεις με τίποτα το αποτρόπαιο και ταυτόχρονα συγκινητικό “Death”, ενώ η συνέχεια σου ταρακουνάει τα πόδια και δίνει ένα από τα καλύτερα single της χρονιάς (“To lose my life”). “A place to hide” και ξεπροβάλουν τα φαντάσματα από το αποτυχημένο “Switch” που έλεγα νωρίτερα, “Fifty on our foreheads” και ο Bono θα δίνει κατάρες που δεν το ηχογράφησε πρώτος, ενώ το encore (“The price of love”) επιφυλάσσει κλάμα και οδυρμό – μην το επιχειρήσεις μόνος στο σπίτι. Άκουσέ το πολλές φορές μέχρι να σφηνώσει στο μυαλό. Και όταν το καταφέρει, τότε θα με ευχαριστείς.
1 σχόλιο:
To "To Lose My Life" θα είναι στα καλύτερα της χρονιάς..
Well said.
Δημοσίευση σχολίου