"Dido" Safe Trip Home

Η πρώτη ακρόαση είναι πολύ κρίσιμη για να μπεις στην διαδικασία να βγάλεις πόρισμα για το αν σου αρέσει ή όχι. Η δεύτερη είναι αυτή που αναγκαστικά σε βάζει στην άλλη διαδικασία, αυτή που σου φέρνει στο νου τους δύο προηγούμενους δίσκους και μπερδεύεσαι πολύ περισσότερο. Η τρίτη ακρόαση πάλι δεν βοηθάει και πολύ, μιας και αναμένεις να ακούσεις την στιγμή που θα σου θυμίσει κάτι από “White Flag”, “Here With Me”, ακόμα και “Life For Rent” (εμένα γιατί μου άρεσε τόσο πολύ αυτό το κομμάτι;), γεγονός που δεν συμβαίνει ποτέ. Και ερχόμαστε στην τέταρτη ακρόαση, που συνειδητοποιείς (ειδικά αν σου αρέσει η Dido) ότι ο δίσκος αυτός είναι ο πιο δύσκολος της καριέρας της. Δεν μπαίνω στην διαδικασία να περιγράψω την επιμέλεια του ήχου και την παραγωγή, μιας και ο Jon Brion (Fiona Apple, Kanye West, Marianne Faithful αλλά και μουσική για τις ταινίες “Magnolia” και “Eternal Sunshine Of A Spotless Mind”) αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι διαθέτει το άγγιγμα του Μίδα. Δεν μπορώ να επιμείνω σε κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι σαν να το ξεχωρίζω με κάποιο τρόπο από τα υπόλοιπα αφού, ειλικρινά, κανένα δεν υπόσχεται πολλαπλά, ραδιοφωνικά airplays. Συνεχίζω να ακούω και βγάζω το συμπέρασμα ότι η επιλογή των Brian Eno και ?uestlove σε κάποιες συνθέσεις είναι απλώς λειτουργικές, ενώ η φωνή της παίζει με τις λέξεις και προσφέρει άπειρες στιγμές ανακούφισης (ίσως και υπνηλίας). Ο δίσκος τελικά είναι 100% Dido, ακόμα κι αν νομίζεις ότι οι high-profile καλεσμένοι της θα κλέψουν την παράσταση. Έχει εύηχες αρμονίες, τις πιο κυκλοθυμικές, ευφυείς και πολυεπίπεδες ενορχηστρώσεις που έχει χτίσει ποτέ και μια νοηματική γραμμή που φέρνει σβούρες γύρω από τον έρωτα – όχι τον επικό και μελιστάλαχτο, αλλά τον καθημερινό, αυτόν που μπορεί να καταλήξει σε ρουτίνα και να ξαναφουντώσει μέσα σε λίγα λεπτά. Μου άρεσε; Ασφαλώς. Είναι ο καλύτερος της; Μάλλον θα ξέρω σε κάνα-δυο μήνες, θέλω χρόνο. Έκανε καλά που μετά από 5 χρόνια δισκογραφικής απουσίας κυκλοφόρησε κάτι τέτοιο; Μα, αν δεν πάρεις το καλλιτεχνικό ρίσκο, γιατί να σε λένε καλλιτέχνη;

"Nneka" No Longer At Ease

Οι περισσότεροι τρέξατε να την παρομοιάσατε με την Ayo λες και δεν υπάρχει άλλη μαυρούλα με άφρο μαλλί, ακουστική προσέγγιση στα κομμάτια της και φωνή που φαλτσάρει. Άλλοι, λίγο πιο εναλλακτικοί, δεν χάσατε την ευκαιρία να αναφωνήσετε “Η νέα Lauryn Hill”, μιας και μετά την “The Miseducation of…” περίοδο (1998) δεν καταφέραμε να δούμε κάτι ανάλογο από άλλη γυναίκα καλλιτέχνιδα. Και υπάρχουν και κάποιοι μετρημένοι και εκλεκτοί που παρακολουθούν περισσότερο τα neo-soul/urban δρώμενα και υποστήριξαν με σθένος την πασιφανή ομοιότητά της με την Erykah Badu ή ακόμα και την Jill Scott. Κρατήστε όλοι καβάτζα την έμφυτη τάση που έχετε να οδηγείστε σε συγκρίσεις κάθε φορά που ακούτε κάτι καινούργιο ώστε να μπορέσετε να το καταλάβετε – αρκετά (και σε εσένα που τα γράφεις τα λέω). Η Nneka είναι το νέο γερμανο-κάτι απόκτημα της ευρωπαϊκής, μουσικής σκηνής και με την κυκλοφορία του δίσκου “No Longer At Ease” έχει ήδη βάλει τις βάσεις για να συνεχιστεί με τις καλύτερες προοπτικές η soul στην Γηραιά Ήπειρο. Αν βάλετε την Ayo στην κορωνίδα αυτής λοιπόν (ίσως με πιο folk καταβολές), προσθέσετε τις πιο mainstream και αποδεκτές από το ευρύ κοινό Corinne Bailey Rae και Adele και κάνετε λίγη υπομονή για να υποδεχτείτε την αυτού μεγαλειότητα Laura Izibor από την Ιρλανδία (δεν έχω λόγια), τότε θα αρχίσετε να βλέπετε φως στον ορίζοντα. Στο θέμα μας όμως και σε έναν δίσκο, η παραγωγή του οποίου είναι τόσο κλειστοφοβική, κυκλοθυμική και μεστή στην ουσία της (ενορχήστρωση και ερμηνεία) που θέλει λίγο χρόνο για να τραβήξει την προσοχή σου και πολύ περισσότερο για να τoν αφομοιώσεις και να τoν αγαπήσεις (μην είστε εύκολη λεία, ιδρώστε και λίγο). Και μην μείνεις σου λέω στο πρώτο και καταπληκτικό “Heartbeat”. Προχώρησε στο ευαίσθητο “Mind vs. Heart”, χόρεψε με το wannabe-Μ.Ι.Α.-και-κάτι-παραπάνω “Gypsy”, δάκρυσε με την ειλικρίνεια και την ωμότητα του “Come With Me” και ομολόγησε πως η Nneka δεν είναι ούτε Ayo, ούτε Lauryn, ούτε Erykah. Είναι the next best thing πριν ακόμα πάρεις πρέφα ότι κυκλοφορεί κάπου εκεί έξω...

"Day & Age" The Killers

Losing touch: Εισαγωγή στο πολυαναμενομενο day & Age των Killers. Σκέφτομαι ότι αρχίσαμε χαλαρά. Λίγο παραπάνω από διακριτή η χρήση των σύνθ. Ας είναι. Η παιχνιδιάρικη μελαγχολία του συγκροτήματος μας αρέσει. Μια καθαριστική έκρηξη στο τέλος μας κλείνει το μάτι.
Human: Are we Human? Το πρώτο single τα σπάει. Χορευτικό. Ναι, είναι αλήθεια ότι το πάνε ένα βήμα παραπέρα.
Spaceman: Δεύτερο κομμάτι που σκάει μύτη πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ. Συνεχίζουμε δυνατά και οι κιθάρες μπαίνουν χοντρά στο παιχνίδι. Πιασαρικο.
Joy Ride: Τώρα περνάμε από μονοπάτια χιλιοπερπατημενα από τον Bowie και Roxy Music. Βάλαμε και τα πνευστά μας στο χορό και το κέφι καλά κρατεί. Ρυθμικό έως funky.
A Dustland Fairytale: Ο Elton John κάθεται πίσω από το πιάνο (μεταφορικά μιλώντας) για μια χαλαρή εισαγωγή, έτσι για να πάρουμε μια ανάσα πριν αρχίσουν το κοπανιμα στον ρυθμό-σταχτοπούτα-με-το party-dress-της-και-ένας-διάβολος-που-τρίβει-ευχαριστημένος-τα-χέρια-του.
This is your life: Εκεί που κάποιοι μπορεί να ακούν τους The The εγώ για ένα παράξενο λόγο ακούω τους Cure και μαζί την πρώτη μετριότητα του δίσκου.
I can’t Say: Έχω μια περίεργη αίσθηση από την αρχή του δίσκου που τώρα συγκεκριμενοποιείται. Στο μυαλό μου γυρνάμε οι Keane. Γιατί άραγε; Επιπλέον έχω μια απορία. Πότε επιτέλους θα παψει να είναι τόσο εμφανής η αγάπη των 30something για την disco rock των αρχών του 80;
Neon Tiger: Βρήκα άλλη μια μετριότητα και ούτε η επιστροφή της παραμόρφωσης στην κιθάρα δεν σώζουν αυτό το παραφορτωμένο ενορχηστρωτικα stadium pop track.
The World We Live In: Το tribute σε άλλες εποχές συνεχίζεται αλλά εδώ επιστρέφει η συνταγή επιτυχίας των Killers και το απλό ρεφραίν κολλαει στο αυτί σου.
Goodnight Travel Well: Εισαγωγή σκοτεινή; Πως και έτσι; Το φυλαγανε για το τέλος τα παιδιά; “There is nothing we can do now” μουρμουρίζει ο κύριος Flowers και εγώ σκεφτομαι πως από μόνο του αυτό το κομμάτι θα όριζε ένα άλλο ύφος για τον δίσκο. Αργά αναπτυσσόμενο με ορμή και εκπληκτικό arrangement. Δώστε Grammy στον παραγωγό- ο οποίος είναι ο τύπος που μιξαρισε το "Mr.Brightside" και ακούστηκε παντού.
A Crippling Blow (bonus track για Ιαπωνία και Αυστραλία): Μην μπεις στον κόπο καν να σχολιάσεις. Τόσο άνευρο. Ρε παιδιά; Θα συνεχίσετε να με απογοητεύετε;
Forget about what I said(Bonus track επίσης): Τελικά όχι, δεν θα συνεχίσουν να με απογοητεύουν. Για φινάλε ένα κομμάτι που ζητά να ξεχάσεις τι είπαν. Καλά, θα τους κάνω το χατίρι.
Πέρα από οποιαδήποτε προσωπικά κολλήματα ο δίσκος έχει δυνατότητα για τουλάχιστον τρία mega hits: Human, Joy Ride, The world we live in. Η παράγωγη είναι άψογη, η φωνή γοητευτικότατη, το artwork αξιοπρεπέστατο και το συναίσθημα ηλεκτρικό, όπως λένε και οι ίδιοι στους στίχους τους.

Αν σου αρέσει το glam, το Velvet Goldmine, ο Brian Fery και τα μυωπικά γυαλιά-αστερια του Elton John- με τον όποιο να αναφέρουμε ότι ετοιμάζουν κυκλοφορία ντουέτου σε single αποκλειστικά και εκτός άλμπουμ, σύντομα.

"24 hours" Tom Jones

"Μα τι έχουν πάθει όλοι με αυτές τις Duffy και Winehouse-όνομα και πράγμα- επιτέλους; Για κάτσε να τους δείξω πως γίνεται;"

Αυτό πρέπει να σκέφτηκε ο αξιότιμος κύριος Jones. Έτσι είπε να κυκλοφορήσει ένα δίσκο φτιαγμένο από τον πρωτομάστορα. Εγένετο 24 hours (download). Ένας δίσκος που ναι μεν έχει τις διασκευές (όπως το The Hitter του Springsteen) που ξαναζωντάνεψαν τον Tom αλλά και φρέσκες τραγουδαρες όπως το We got Love (ήδη αγαπημένο μου), το The Road (απολογία στην κακομοίρα την γυναίκα του που από το πολύ κέρατο έχει γίνει τρία μέτρα ψηλότερη) και φυσικά το απόλυτο χιτακι για μένα, το Never,Never,Never. Μέτριες στιγμές ελάχιστες και δυστυχώς μια από αυτές είναι και η συνεργασία του με τον Bono των U2 στο Sugar Daddy –μα πόσο χρονών νομίζει ότι είναι ακόμα;

Το ουσιαστικό είναι ότι αυτό το πισωγύρισμα έρχεται σε μια εποχή που ο κόσμος λατρεύει τα 60s -70s στην μουσική και αγοράζει τρελά τους δίσκους του είδους, με μια παραγωγή φρεσκαρισμένη, ένα σύνολο συνθέσεων που κάθε φέρελπις τραγουδιαρης και τραγουδιαρα θα λάτρευαν και μια φωνή που παραμένει ξεχωριστή είτε μας αρέσει είτε όχι.

Εγώ πάντως που δεν με λες και φαν της μόδας τούτης, όταν άκουσα το άλμπουμ έπαθα έκπληξη τεραστία, αναφωνώντας

"Μωρέ μπράβο!"

Αν σου άρεσε πάντα ο Tom Jones, οι κυρίες με τα μαλλιά σφιγγοφωλια, οι ταινίες τύπου Grease, ο Elvis και δεν αλλάζεις σταθμό μόλις ακούσεις την μαστουρωμένη Amy .

Cyndi Lauper – Bring Ya To The Brink

Ότι κι αν διαβάσεις για τη νέα δουλειά της Cyndi Lauper, καταλήγεις στο κλισέ ότι το κορίτσι που πριν από 25 χρόνια έλεγε ότι και τα υπόλοιπα κορίτσια θέλουν απλά να περνάνε καλά συνεχίζει να πιστεύει το ίδιο και να επιστρέφει με έναν δίσκο που ανατρέπει το image μιας πρώην-pop-star-νυν-wannabe-diva και την βάζει ξανά στο παιχνίδι των πωλήσεων. Εγώ πάλι λέω ότι η πρώτη punk της δισκογραφίας (για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας) όχι μόνο δεν είχε ποτέ χαθεί από τα μουσικά πράγματα (τα μουσικά – επιμένω) αλλά και είχε προσφέρει τα τελευταία χρόνια δουλειές και συνεργασίες που σε έναν πιο δίκαιο ίσως καλλιτεχνικό κόσμο θα απέφεραν καρπούς (“At Last”, “The Body Acoustic”). Αν λοιπόν προσπεράσεις αυτή την υποτιθέμενη μιζέρια που ταλανίζει ξανά και ξανά τους μουσικογραφιάδες ανά τον κόσμο, συμπεραίνεις πως η καθυστερημένη αυτή αποκάλυψη ονόματι “Bring Ya To The Brink” χρίζεται ως η πιο σημαντική, up-tempo pop δουλειά του 2008 (αν έχετε αντιρρήσεις, περιμένω αντιπροτάσεις). Για αρχή κρατήστε την πληροφορία ότι ο δίσκος έχει κυκλοφορήσει από τον Μάιο, πράγμα που σημαίνει ότι έχει ακόμα χρόνο για να εξελιχθεί και να αφομοιωθεί. Έπειτα, οι άνθρωποι που βρίσκονται πίσω από τα credits είναι ονόματα όπως οι Basement Jaxx, Max Martin (Kelly Clarkson, Pink) και Kleerup (Robyn). Η παραγωγή είναι λουστραρισμένη με όλο το cult των 80’s και την ηλεκτρονική, midi επανάσταση των 90’s, πλασαρισμένη με έναν τόσο γοητευτικό και σπιρτόζικο τρόπο μέσα στα 00’s, που θαρρείς ότι η Cyndi Lauper ήταν ανέκαθεν μαέστρος σε όλο αυτό το dance/pop πανηγύρι. Η φωνή της δεν λέει να προσαρμοστεί. Είναι απόλαυση να την ακούς να φαλτσάρει με τον ίδιο αφελή τρόπο του “She’s so unusual” αλλά και να βγαίνει στο προσκήνιο, κάνοντας άλματα ανάμεσα στις οκτάβες, προσπαθώντας να πιάσει νότες που μάλλον δεν ήξερε ότι μπορεί να φτάσει. Δεν χρειάζεται να έχεις ακολουθήσει τη Cyndi Lauper σε ότι κι αν έχει κάνει μέσα στα τελευταία 25 χρόνια για να ακούσεις τον δίσκο. Είναι τόσο επίκαιρος και ευχάριστος που έχει την δυνατότητα να σε πάρει παραμάσχαλα στον δρόμο του για τα εκάστοτε clubs χωρίς να το πάρεις πρέφα. Και πρέπει να το παραδεχτώ εδώ και τώρα για να μην παρεξηγηθώ. Η Madonna θα ήθελε πολύ να έχει ηχογραφήσει το “Bring Ya To The Brink” – είτε το θέλετε είτε όχι.

Στερεο Νοβα events

Στις 10 του μήνα ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος έγραφε στο blog του στη Lifoland:
«Στέρεο Νόβα είναι το ελληνικό συγκρότημα που αγάπησα περισσότερο στη ζωή μου. Κι είναι ένα είδος "συμπαντικής δικαιοσύνης" (όπως θα έλεγαν και οι χαρτορίχτρες) το ότι κάνουν αυτό το απίστευτο δώρο στη LIFO, μετά από 11 χρόνια διαλυμένοι. Μαζί ξεκινήσαμε, μαζί θα κλείσουμε τον κύκλο.
Αυτή θα είναι η πρώτη και η τελευταία φορά που θα ξαναπαίξουν. Μια στιγμή ακίνητη στο χρόνο. Γι αυτό και το φετινό πάρτι της LIFO έχει πραγματικά κάτι μοναδικό και ανεπανάληπτο.
Στις 5 Δεκέμβρη θα γίνουμε πάλι όλοι ένα.»

Ο Τσαγκρουσιανος και οι Στ.Νοβα έχουν δεσμούς πανάρχαιους. Ο κύριος free press ήταν ο πρώτος που έπαιξε στέρεο νόβα στην ραδιοφωνική του εκπομπή και έκανε την Αθήνα να τους προσέξει.

Χθες στο ίδιο blog
«Εκτός από το live που θα κάνουν τη νύχτα του μεγάλου πάρτυ, οι ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ θα είναι guest editors ενός ειδικού ενθέτου που θα βρίσκεται στην καρδιά του τεύχους. Το μεγάλο γιορτινό τεύχος θα κυκλοφορήσει σε διπλό τιράζ στις 4 Δεκέμβρη και θα είναι συλλεκτικό ΄-από πολλές απόψεις!!!»

Προσθέστε στην ατζέντα σας και την 3/12 όπου ο κβητα θα συμμετάσχει στο “oldholborn unplugged”. Σε άγνωστο χώρο, άγνωστη ώρα, άγνωστο ποιοι θα παρακολουθήσουν αφού όλα γίνονται με κλήρωση και για περιορισμένο αριθμό ατόμων. Για συμμετοχή στην κλήρωση επικοινωνήστε με το 2104805606

Διπλό χτύπημα!!!
Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι έχουμε μήνα Νόβα τον Δεκέμβρη;

Εγώ όμως θα ξαναρωτήσω: Που είναι ο Αντώνης;

Και κάτι άλλο,το best του συγκροτήματος κυκλοφόρησε μέσω της Athens Voice…

Flobots – Fight With Tools

Δεν είναι ότι πιο φρέσκο, αλλά με την επανακυκλοφορία του μέσα στο 2008 εκμεταλλευόμαστε την ευκαιρία να γράψουμε για αυτό. Είναι ότι πιο πολιτικό έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια και καυτηριάζει θέματα που τα θίγουν όλοι. Θυμίζει αμιγώς τους δίσκους των Public Enemy, των Fugees και των Roots, ενώ παραπέμπει σε ένα προφίλ όπως αυτό που προωθούσαν τα ροκ groups των 70’s. Τι είναι τότε αυτό που καθιστά το “Fight With Tools” ως έναν από τους πιο σημαντικούς δίσκους μέσα στην τρέχουσα χρονιά και δεν τον θάβει μέσα στον θυμό και την παράνοια των αντιπολιτικών αλλά και φιλοπολιτικών κυκλοφοριών που έχουν βρει προσοδοφόρο έδαφος για να κάνουν επιτυχία και πάταγο μέσα στο εκλογικό κουκουρούκου; Είναι πολύ απλό αν ακούσεις το υλικό του δίσκου χωρίς να επιδιώκεις κάτι. Τότε θα εκνευριστείς με την επιθετικότητα της ρίμας (δεν σε πειράζει που παραθυμίζει Public Enemy). Τότε θα ηρεμήσεις με τον αφανή ήρωα του δίσκου – την μελωδία. Τότε είναι που θα καταλάβεις ότι δεν ακούς το αναμενόμενο hip-hop με τα μπλιμπλίκια και τα synthesizers που προγραμματίζονται σε χρόνο dt και κάνουν απόσβεση χρημάτων πριν καλά-καλά κυκλοφορήσουν στην αγορά. Τότε θα διακρίνεις τα έγχορδα, τα χάλκινα, την μπάντα που παίζει ωμά και καθαρά, το ραπ που στάζει ειλικρίνεια και την παραγωγή, που δεν γυαλίζει εσκεμμένα, αλλά κρύβει αριστουργηματικά λιθαράκια ευφυΐας. Άκουσε το αντιπροσωπευτικό “Fight With Tools”, δώσε βάση στο επιφανειακά υποτονικό και αλαζονικό “Handlebars” (οι φράσεις από την mute-αρισμένη τρομπέτα δεν υπάρχουν), σχεδόν χόρεψε με το funky και rock “Same Thing”, το οποίο κάνει και για Red Hot Chili Peppers ή ακόμα και Rage Against The Machine και γενικά άκουσέ τα όλα γιατί με βλέπω να γράφω μέχρι να με πάρει ο ύπνος και είναι νωρίς ακόμα (6 το απόγευμα). Το όνομα του group; Flobots. Και δεν θα το ξεχάσετε, πιστέψτε με...

"Otto or, Up with Dead People" Bruce LaBruce

Αν η ορεξη σας τραβάει κατι διαφορετικο, βαρύ και ιδιαιτερο, σημερα ειναι η ιδανικη μερα.

Στο κινηματογράφο Έλλη Film Centre (Ακαδημίας 64, ΜΕΤΡΟ Πανεπιστήμιο) η καινούρια ταινία του ανατρεπτικού σκηνοθέτη Bruce LaBruce, που δεν εχεις κανένα λογο να τον ξέρεις εκτος και αν είσαι ο Τιμογιαννάκης. Ίσως ομως δεν είχες ακούσει μεχρι τώρα οτι ο εν λόγω κυριως συγκρίνεται απο κριτικους με τον μεγιστο Κρόνεμπεργκ και την γνωστή ομαδα των ψυχωτικών Ασίατων σκηνοθετών και επιπλεον οτι στη ταινια ακουγονται από Antony and the Johnsons και CocoRosie μέχρι τον Othon Mataragas και τους Homophones(ποιούς;).
Την πρεμιέρα της ταινίας θα ακολουθήσει Zombie Party στο Second Skin (Κωνσταντινουπόλεως 78 & Ιερά Οδός, Γκάζι) στο οποιο εχεις καθε λογο να πας γιατι δεν θα ξαναδείς σύντομα Zombie παρτι στην πολη.

210-3632789 για προσκλήσεις

Οι στερεο νοβα ξανα μαζι

Ε, όχι και κολλημένος με τους στερεο νοβα! Απλά …

Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΦΑΝ ΠΟΤΕ!!!

Καταλαβαίνεις λοιπόν τι έπαθα όταν έμαθα την είδηση της επανένωσης έστω και για μια βραδιά…
Από την συγκίνηση σου δείχνω ένα βίντεο από τα μικράτα τους.
Να φανταστείς υπήρχε ακόμα η ΕΤ2!!!

Με αυτά και μ’αυτά ξέχασα να σου πω πότε και που.
Το «πότε» είναι 5/12, αν και παίζει η ημερομηνία.
Το «που» δεν έχω ιδέα αλλά πρόκειται για πάρτι γνωστότατου free press-όχι αυτού που έκανε το πάρτι στην τεχνοπολη πριν κάνα 10ημερο, του αλλουνού!
Όλα τα ξέρω
(Σε ποιο σημείο πρέπει να πω ότι μου το αποκάλυψε ο Μιχάλης από το στερεονοβαμπλογκ;)
Είσοδος ελεύθερη

Janelle Monáe - Metropolis, Suite I: The Chase (EP)

Η δίδα Monáe είναι αντικειμενικά ότι καλύτερο έχει αναδείξει η παγκόσμια δισκογραφία μέσα στο 2008 όσον αφορά στους νέους καλλιτέχνες. Η προστατευόμενη των Outkast έχει γυρίσει αντικειμενικά το πιο εμπνευσμένο και αλαζονικό video-clip που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια ονόματι “Many Moons”. Το δισκογραφικό της συμβόλαιο με την Bad Boy Records μπορεί εξίσου αντικειμενικά να θεωρηθεί ότι πιο ελπιδοφόρο για την κλίκα του κύριου Diddy, ενώ η διασκευή της πάνω στο κλασικό “Smile” του Charlie Chaplin κρίνεται απλά και αντικειμενικά αριστουργηματική. Η αναμονή μας για την επερχόμενη, ολοκληρωμένη δουλειά της είναι σαφώς μεγάλη, καθώς πιστεύουμε ότι θα αποτελέσει αντικειμενικά ότι πιο hot μέσα στο 2009. Αν ο σκηνοθέτης Marc Forster είχε ακούσει έγκαιρα το κομμάτι “Sincerely, Jane”, θα είχε σίγουρα βάλει στην άκρη την Alicia Keys, τον Jack White και την Amy Winehouse και θα είχε προσλάβει, αντικειμενικά πάντα, την ερμηνεύτρια για να ντύσει αποκλειστικά τον καινούργιο Bond με την μουσική της. Είναι σχεδόν αντικειμενικό να πούμε ότι η Janelle Monáe μπορεί να θεωρηθεί ένα κράμα των Andre 3000, Lauryn Hill και James Brown, ενώ δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αν η μουσική βιομηχανία ψάχνει απεγνωσμένα ένα νέο fashion icon, μπορεί να εμπιστευθεί στα χέρια και στο γούστο της ένα ολόκληρο Fashion Rocks Show. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μήπως θα πρέπει να αρχίσω να μιλάω υποκειμενικά; Ουφ, δεν ξέρω, μπερδεύτηκα. Ακούστε κι εσείς το EP “Metropolis, Suite I: The Chase” και πείτε μου...

Róisín Murphy-Gagarin 205, 08/11/08

Στη Λιοσίων κόσμος μαζεμένος στο 205. Μαζευεται και η παρέα. Εξαντλήθηκαν όλα τα εισιτήρια άρα η παρέα είναι μεγάλη φίλε. Παρόλα αυτά το Gagarin είναι ένας άνετος χώρος με πολύ καλό σύστημα εξαερισμού άρα πρόβλημα κανένα.
Γκρίνιαξα λίγο γιατί από τις εννιά που θα ξεκινούσε η συναυλία με τις Marsheaux, το τραβήξανε από τα μαλλιά και κατά τις δέκα άρχισαν να παίζουν. Δεν μου αρέσουν έχω να δηλώσω. Όχι για την μουσική. Καλές είναι από αυτή την πλευρά. Εθιστικες. Το ενοχλητικό είναι αυτές οι φωνές, που φωνές δεν τις λες. Άσε που δεν καταλαβαίνεις τι λένε- κλασσικό πρόβλημα με τα περισσότερα ελληνικά αγγλόφωνα σχήματα. Πάλι καλά έπαιξαν λίγο και είναι τρομερές περσονες σκηνικά και ας μην κουνιούνται παρά ελάχιστο.
Ακολούθησε πάλι μικρή (;) αναμονή.
Μετά το χάος με την πιο καλή έννοια που είχε ποτέ το χαος.
Η εκπληκτική Roisin έσκασε μύτη . Δεν έχω λόγια. Θα το παλέψω όμως.
Δεν την είχα δει το καλοκαίρι αλλά είχα ακούσει τα καλύτερα. «Θα ακούσεις ότι ακριβώς ακούς και σπίτι σου» μου είπε ο φίλος Μάριος. Ευτυχώς δεν ήταν ότι ακούω σπίτι όταν βάζω το ασύλληπτο τελευταίο της άλμπουμ. Άκουσα -πόσες φορές χρησιμοποίησα το ρήμα "ακούω"; -φοβερές διασκευές των κομματιών της. Όχι αποδομησεις σε πλήρη έκταση. Κάτι μάλλον σαν φρεσκάρισμα. Πάνω σε έναν τρομερά χορευτικό και ηλεκτρονικό δίσκο χώρεσαν εκρήξεις ροκ παράνοιας, trance synths, τζαζ ιντερλούδια και ένα σετακι ακουστικών εκτελέσεων.
Ασχολήθηκε αρκετά, έως υπερβολικά και με τον προηγούμενο δίσκο της και καθόλου με τους Moloko. Αυτό της το χρεώνω ως λάθος αν και κάτι ξέρει εκείνη παραπάνω.
Κερασάκι στην τούρτα η διασκευή του “Slave to Love” του Bryan Ferry.
Αλλά πάνω από όλα, αυτό που ενθουσίασε τους πάντες ήταν η παράσταση που παρουσίασε. Αλλάζοντας ρούχα στην σκηνή και με την βοήθεια των δυο ζουμερών κοριτσιών που κάνουν φωνητικά, η νέα ιέρεια της “mature pop” μπαινοβγαίνει σε ρόλους σαν…–πάλι δεν έχω λόγια. Δες όλα τα βίντεο στο youtube. Αν και πάλι δύσκολα θα το συλλάβεις αυτό που παρουσιάζει και εκπέμπει. Πρέπει να την δεις.
Την επόμενη φορά –γιατί θα ξαναέρθει στο λέω με σιγουριά διότι εξελίσσεται σε αυτό που ήταν οι Puressence για την Ελλάδα πριν από μια πενταετία.
Α, και μην ξεχάσω. Θα ήθελα και άλλο ένα encore ρε παιδιά. Εντάξει;

"Βικτωρια" στερεο νοβα

Εδώ και καιρό η συζήτηση γύριζε γύρω από μια επικείμενη επανένωση. Μια συνεργασία. Μια πραγματοποίηση του ονείρου όλων. Οι στέρεο νόβα ξανά μαζί.
Τίποτα τέτοιο δεν έχει γίνει ακόμα. Αλλά έγινε η «Βικτωρια».
Μια συλλογή. Διαλεγμένα κομμάτια από τους δυο βασικούς. Κωνσταντίνο και Μιχάλη. Αλήθεια ο Αντώνης που είναι; Μόνο τις φωτογραφίες του βλέπω στο booklet. Φωτογραφίες προσωπικές. Η γνωστή αισθητική του συγκροτήματος. Η μεγάλη αγάπη για την πόλη και τους ανθρώπους της.
Όταν είδα το άλμπουμ ήταν σαν να γύριζα πίσω χρόνια. Το άρπαξα αμέσως. Δυο cd και ένα dvd με όλα τα βίντεο συν το σπάνιο «κυκλοτρον». Δεν γίνεται να μην το έχεις αυτό το άλμπουμ. Είτε είσαι 30ρης και σε τσιγκλάει συναισθηματικά, είτε είσαι 20αρης και δεν τους έδωσες ποτέ ιδιαίτερη σημασία. Άλλωστε η δισκογραφία τους είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί πια. Δεν θα περιμένουμε και πολύ όμως γιατί ετοιμάζουν και επανακυκλοφορία όλων των δίσκων τους με επιμέλεια των ιδίων.
Πάνω από δέκα χρόνια οι συνθέσεις τους παραμένουν σε πολύ υψηλότερο επίπεδο από ολόκληρη την σημερινή νέα ηλεκτρονική σκηνή.
Περαιτέρω κριτική της μουσικής τους δεν μπορώ να κάνω. Είναι αδύνατον να σου πω, για καλλιτέχνες που επαναπροσδιόρισαν την ελληνική μουσική, που έβαλαν την ηλεκτρόνικα στις δισκοθήκες των κατά παράδοση ροκ ποπ Ελλήνων, που σημάδεψαν όχι μόνο την δικιά μου ζωή αλλά και τόσων άλλων κοντινών μου προσώπων, κάτι άλλο εκτός του ότι έχουν κατακτήσει την τελειότητα.

Αν σου αρέσει η μουσική δεν νοείται η μη παραδοχή του μεγαλείου τους.