Δεν είναι ότι πιο φρέσκο, αλλά με την επανακυκλοφορία του μέσα στο 2008 εκμεταλλευόμαστε την ευκαιρία να γράψουμε για αυτό. Είναι ότι πιο πολιτικό έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια και καυτηριάζει θέματα που τα θίγουν όλοι. Θυμίζει αμιγώς τους δίσκους των Public Enemy, των Fugees και των Roots, ενώ παραπέμπει σε ένα προφίλ όπως αυτό που προωθούσαν τα ροκ groups των 70’s. Τι είναι τότε αυτό που καθιστά το “Fight With Tools” ως έναν από τους πιο σημαντικούς δίσκους μέσα στην τρέχουσα χρονιά και δεν τον θάβει μέσα στον θυμό και την παράνοια των αντιπολιτικών αλλά και φιλοπολιτικών κυκλοφοριών που έχουν βρει προσοδοφόρο έδαφος για να κάνουν επιτυχία και πάταγο μέσα στο εκλογικό κουκουρούκου; Είναι πολύ απλό αν ακούσεις το υλικό του δίσκου χωρίς να επιδιώκεις κάτι. Τότε θα εκνευριστείς με την επιθετικότητα της ρίμας (δεν σε πειράζει που παραθυμίζει Public Enemy). Τότε θα ηρεμήσεις με τον αφανή ήρωα του δίσκου – την μελωδία. Τότε είναι που θα καταλάβεις ότι δεν ακούς το αναμενόμενο hip-hop με τα μπλιμπλίκια και τα synthesizers που προγραμματίζονται σε χρόνο dt και κάνουν απόσβεση χρημάτων πριν καλά-καλά κυκλοφορήσουν στην αγορά. Τότε θα διακρίνεις τα έγχορδα, τα χάλκινα, την μπάντα που παίζει ωμά και καθαρά, το ραπ που στάζει ειλικρίνεια και την παραγωγή, που δεν γυαλίζει εσκεμμένα, αλλά κρύβει αριστουργηματικά λιθαράκια ευφυΐας. Άκουσε το αντιπροσωπευτικό “Fight With Tools”, δώσε βάση στο επιφανειακά υποτονικό και αλαζονικό “Handlebars” (οι φράσεις από την mute-αρισμένη τρομπέτα δεν υπάρχουν), σχεδόν χόρεψε με το funky και rock “Same Thing”, το οποίο κάνει και για Red Hot Chili Peppers ή ακόμα και Rage Against The Machine και γενικά άκουσέ τα όλα γιατί με βλέπω να γράφω μέχρι να με πάρει ο ύπνος και είναι νωρίς ακόμα (6 το απόγευμα). Το όνομα του group; Flobots. Και δεν θα το ξεχάσετε, πιστέψτε με...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου