"Μα τι έχουν πάθει όλοι με αυτές τις Duffy και Winehouse-όνομα και πράγμα- επιτέλους; Για κάτσε να τους δείξω πως γίνεται;"Αυτό πρέπει να σκέφτηκε ο αξιότιμος κύριος Jones. Έτσι είπε να κυκλοφορήσει ένα δίσκο φτιαγμένο από τον πρωτομάστορα. Εγένετο 24 hours (download). Ένας δίσκος που ναι μεν έχει τις διασκευές (όπως το The Hitter του Springsteen) που ξαναζωντάνεψαν τον Tom αλλά και φρέσκες τραγουδαρες όπως το We got Love (ήδη αγαπημένο μου), το The Road (απολογία στην κακομοίρα την γυναίκα του που από το πολύ κέρατο έχει γίνει τρία μέτρα ψηλότερη) και φυσικά το απόλυτο χιτακι για μένα, το Never,Never,Never. Μέτριες στιγμές ελάχιστες και δυστυχώς μια από αυτές είναι και η συνεργασία του με τον Bono των U2 στο Sugar Daddy –μα πόσο χρονών νομίζει ότι είναι ακόμα;
Το ουσιαστικό είναι ότι αυτό το πισωγύρισμα έρχεται σε μια εποχή που ο κόσμος λατρεύει τα 60s -70s στην μουσική και αγοράζει τρελά τους δίσκους του είδους, με μια παραγωγή φρεσκαρισμένη, ένα σύνολο συνθέσεων που κάθε φέρελπις τραγουδιαρης και τραγουδιαρα θα λάτρευαν και μια φωνή που παραμένει ξεχωριστή είτε μας αρέσει είτε όχι.
Εγώ πάντως που δεν με λες και φαν της μόδας τούτης, όταν άκουσα το άλμπουμ έπαθα έκπληξη τεραστία, αναφωνώντας
"Μωρέ μπράβο!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου