Στη Λιοσίων κόσμος μαζεμένος στο 205. Μαζευεται και η παρέα. Εξαντλήθηκαν όλα τα εισιτήρια άρα η παρέα είναι μεγάλη φίλε. Παρόλα αυτά το Gagarin είναι ένας άνετος χώρος με πολύ καλό σύστημα εξαερισμού άρα πρόβλημα κανένα.
Γκρίνιαξα λίγο γιατί από τις εννιά που θα ξεκινούσε η συναυλία με τις Marsheaux, το τραβήξανε από τα μαλλιά και κατά τις δέκα άρχισαν να παίζουν. Δεν μου αρέσουν έχω να δηλώσω. Όχι για την μουσική. Καλές είναι από αυτή την πλευρά. Εθιστικες. Το ενοχλητικό είναι αυτές οι φωνές, που φωνές δεν τις λες. Άσε που δεν καταλαβαίνεις τι λένε- κλασσικό πρόβλημα με τα περισσότερα ελληνικά αγγλόφωνα σχήματα. Πάλι καλά έπαιξαν λίγο και είναι τρομερές περσονες σκηνικά και ας μην κουνιούνται παρά ελάχιστο.
Ακολούθησε πάλι μικρή (;) αναμονή.
Μετά το χάος με την πιο καλή έννοια που είχε ποτέ το χαος.
Η εκπληκτική Roisin έσκασε μύτη . Δεν έχω λόγια. Θα το παλέψω όμως.
Δεν την είχα δει το καλοκαίρι αλλά είχα ακούσει τα καλύτερα. «Θα ακούσεις ότι ακριβώς ακούς και σπίτι σου» μου είπε ο φίλος Μάριος. Ευτυχώς δεν ήταν ότι ακούω σπίτι όταν βάζω το ασύλληπτο τελευταίο της άλμπουμ. Άκουσα -πόσες φορές χρησιμοποίησα το ρήμα "ακούω"; -φοβερές διασκευές των κομματιών της. Όχι αποδομησεις σε πλήρη έκταση. Κάτι μάλλον σαν φρεσκάρισμα. Πάνω σε έναν τρομερά χορευτικό και ηλεκτρονικό δίσκο χώρεσαν εκρήξεις ροκ παράνοιας, trance synths, τζαζ ιντερλούδια και ένα σετακι ακουστικών εκτελέσεων.
Ασχολήθηκε αρκετά, έως υπερβολικά και με τον προηγούμενο δίσκο της και καθόλου με τους Moloko. Αυτό της το χρεώνω ως λάθος αν και κάτι ξέρει εκείνη παραπάνω.
Κερασάκι στην τούρτα η διασκευή του “Slave to Love” του Bryan Ferry.
Αλλά πάνω από όλα, αυτό που ενθουσίασε τους πάντες ήταν η παράσταση που παρουσίασε. Αλλάζοντας ρούχα στην σκηνή και με την βοήθεια των δυο ζουμερών κοριτσιών που κάνουν φωνητικά, η νέα ιέρεια της “mature pop” μπαινοβγαίνει σε ρόλους σαν…–πάλι δεν έχω λόγια. Δες όλα τα βίντεο στο youtube. Αν και πάλι δύσκολα θα το συλλάβεις αυτό που παρουσιάζει και εκπέμπει. Πρέπει να την δεις.
Την επόμενη φορά –γιατί θα ξαναέρθει στο λέω με σιγουριά διότι εξελίσσεται σε αυτό που ήταν οι Puressence για την Ελλάδα πριν από μια πενταετία.
Α, και μην ξεχάσω. Θα ήθελα και άλλο ένα encore ρε παιδιά. Εντάξει;
Γκρίνιαξα λίγο γιατί από τις εννιά που θα ξεκινούσε η συναυλία με τις Marsheaux, το τραβήξανε από τα μαλλιά και κατά τις δέκα άρχισαν να παίζουν. Δεν μου αρέσουν έχω να δηλώσω. Όχι για την μουσική. Καλές είναι από αυτή την πλευρά. Εθιστικες. Το ενοχλητικό είναι αυτές οι φωνές, που φωνές δεν τις λες. Άσε που δεν καταλαβαίνεις τι λένε- κλασσικό πρόβλημα με τα περισσότερα ελληνικά αγγλόφωνα σχήματα. Πάλι καλά έπαιξαν λίγο και είναι τρομερές περσονες σκηνικά και ας μην κουνιούνται παρά ελάχιστο.
Ακολούθησε πάλι μικρή (;) αναμονή.
Μετά το χάος με την πιο καλή έννοια που είχε ποτέ το χαος.
Η εκπληκτική Roisin έσκασε μύτη . Δεν έχω λόγια. Θα το παλέψω όμως.
Δεν την είχα δει το καλοκαίρι αλλά είχα ακούσει τα καλύτερα. «Θα ακούσεις ότι ακριβώς ακούς και σπίτι σου» μου είπε ο φίλος Μάριος. Ευτυχώς δεν ήταν ότι ακούω σπίτι όταν βάζω το ασύλληπτο τελευταίο της άλμπουμ. Άκουσα -πόσες φορές χρησιμοποίησα το ρήμα "ακούω"; -φοβερές διασκευές των κομματιών της. Όχι αποδομησεις σε πλήρη έκταση. Κάτι μάλλον σαν φρεσκάρισμα. Πάνω σε έναν τρομερά χορευτικό και ηλεκτρονικό δίσκο χώρεσαν εκρήξεις ροκ παράνοιας, trance synths, τζαζ ιντερλούδια και ένα σετακι ακουστικών εκτελέσεων.
Ασχολήθηκε αρκετά, έως υπερβολικά και με τον προηγούμενο δίσκο της και καθόλου με τους Moloko. Αυτό της το χρεώνω ως λάθος αν και κάτι ξέρει εκείνη παραπάνω.
Κερασάκι στην τούρτα η διασκευή του “Slave to Love” του Bryan Ferry.
Αλλά πάνω από όλα, αυτό που ενθουσίασε τους πάντες ήταν η παράσταση που παρουσίασε. Αλλάζοντας ρούχα στην σκηνή και με την βοήθεια των δυο ζουμερών κοριτσιών που κάνουν φωνητικά, η νέα ιέρεια της “mature pop” μπαινοβγαίνει σε ρόλους σαν…–πάλι δεν έχω λόγια. Δες όλα τα βίντεο στο youtube. Αν και πάλι δύσκολα θα το συλλάβεις αυτό που παρουσιάζει και εκπέμπει. Πρέπει να την δεις.
Την επόμενη φορά –γιατί θα ξαναέρθει στο λέω με σιγουριά διότι εξελίσσεται σε αυτό που ήταν οι Puressence για την Ελλάδα πριν από μια πενταετία.
Α, και μην ξεχάσω. Θα ήθελα και άλλο ένα encore ρε παιδιά. Εντάξει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου