Kimbra – Vows

Όταν είχα πρωτοακούσει το “Settle Down”, είχα πάθει τη γνωστή παράκρουση στην οποία ξεσπάει κάποιος που έχει για χόμπι να ανακαλύπτει φρέσκες φωνούλες και κομμάτια, για να του απασχολούν τον εγκέφαλο ακόμα και στον ύπνο του. Με την επίσημη κυκλοφορία του “Vows” λοιπόν σε Αγγλία και Αμερική, έπειτα από την global επιτυχία του “Somebody that I used to know” με τον Gotye, η Νεοζηλανδή Kimbra μου ικανοποιεί τους ευσεβείς πόθους μου, που την ήθελαν στην πρώτη γραμμή των μουσικών σελίδων, παίρνει το αίμα της πίσω και βάζει το όνομά της στη λίστα με τους πολλά υποσχόμενους νέους καλλιτέχνες για το 2012.

Προσπαθώ να βρω πού να την κατατάξω και στο μυαλό μου έρχεται η Florence και οι πιο soulful στιγμές της, οι ψηλές της Katy Perry (όσες έχει), οι πειραματισμοί της tUnE-yArDs και της Bjork στις πιο soft στιγμές τους (άκου “The build up” για να καταλάβεις), αλλά και η αίσθηση πως μετά από λίγη ώρα ακούω την λευκή Erykah Badu. Αλλά με τόσες αναφορές, γίνεται αντιληπτό πως τελικά δεν μπορείς να αντισταθείς στη φρεσκαδούρα της ακρόασης και τις ξεχνάς όλες, μία-μία, για να την αφήσεις να σε τρελάνει μόνη με τα τερτίπια της.

Προσωπικό αγαπημένο το “Old flame”. Σαγηνευτικό, ρετρό και λίγο James Bond το “Good intent”. Jazzy, σοφιστικέ και σέξι το “Plain gold ring”. Και καθώς προχωράς μετά τη μέση του album, καταλαβαίνεις ότι πολύ σύντομα μεγαλοκυρίες της αμερικάνικης showbiz τύπου Christina και Beyonce θα την παρακαλάνε για μερικά writing credits στις επόμενες δουλειές τους. Όπως έγινε και με τη Sia δηλαδή.

Η Kimbra είναι πολύ δυνατό χαρτί για αυτή τη χρονιά. Έχει δυναμική γραφή, χρησιμοποιεί το 200% της φωνή της, έχει ένα hit για να της δώσει boost για μεγάλα πράγματα και μια γλυκιά φάτσα για να τα υποστηρίξει. Ναι, για το πακέτο μιλάω, δεν είναι κακό. Άκουσέ την.

Άλεξ.

Α.πρόσωπες
Λ.έξεις
Ε.πιφέρουν
Ξ.επεσμό

Μια αλεπού, ένας Άλεξ, ένας έρωτας, μερικά ξενύχτια, ένα βιβιλιοπωλείο, κάτι σαν το πρωινό στο Tiffany's στη σημειολογία του, μια καρδιά να λιώνει, ένα μυαλό να βγάζει ατμούς μέσα στον φιλήδονο Αύγουστο, τραγούδια καψούρας και οι κοφτεροί φίλοι της. Ο "Άλεξ" είναι η πιο τραγική-τρυφερή ιστορία της Αθήνας, από αυτές που βλέπεις καθημερινά στο μετρό, στο στέκι που πίνεις τις μπύρες σου, στη δουλειά, στα σοκάκια μετά της 12 το βράδυ.

"Τώρα καταλαβαίνεις γιατί μια ζωή σε έλεγα αλεπού; Όμορφη και φαινομενικά αθώα, μα τόσο πονηρή και ζηλιάρα στην πραγματικότητα. Πληγώνεις και φεύγεις".

Από τη Σοφία-Γεωργία Κυρίσογλου.

Mail εποκοινωνίας-παραγγελίας του κόμικ: sofia-georgia@hotmail.com
Facebook: https://www.facebook.com/#!/sofia.kyrisoglou
Twitter: @sofanky_funky
Personal Site: http://sofanky.deviantart.com/ 

Garbage – Not Your Kind Of People

Πάντα φανταζόμουν την επιστροφή των Garbage στον ήχο του “Version 2.0” κι οι ευσεβείς μου πόθοι άργησαν μόνο 14 χρόνια. Εδώ, θα μου πεις, κατάφερε η Britney να πάρει τον ίσιο δρόμο, η Ke$ha να αποκτήσει indie credit και οι Killers να γίνουν πιο pop κι από τους Maroon 5, αυτό δεν θα γινόταν; Το προσπερνώ.

Ο δίσκος αυτός είναι η καλύτερη pop που μπορείς να ακούσεις αυτή τη στιγμή. Γιατί είναι αρκετά σκοτεινός, ώστε να συνεχίζει την παράδοση του ήχου τους, είναι αρκετά καλοκαιρινός, ώστε να μπορείς να τον ακούς στην παραλία μαζί με την αγαπημένη σου μπύρα, αλλά και αρκετά ηλεκτρονικός, για να μπορείς ενίοτε να τον βάλεις σφήνα σε κάποιο πάρτι και να γουστάρεις. Άλλωστε, οι Garbage ποτέ δεν ήταν σνομπ στους πειραματισμούς τους.

Το “Not your kind of people” μιλάει για μια μπάντα που περνάει καλά με αυτά που ηχογραφεί. Από το κινηματογραφικό/ρετρό ομώνυμο και την τύπου Paramore μπαλάντα “Beloved freak” μέχρι τα φασαριόζικα “Blood for poppies”, “Battle in me” και “I hate love”, το album είναι μια βουτιά στο fun που μπορούν να δώσουν οι βρώμικες κιθάρες, στον αισθησιασμό που μπορεί να περάσει η φωνή της Shirley Manson στα ηχεία σου και στην αίσθηση πως υπάρχουν και respect δίσκοι, που δεν χρειάζεται να είναι απαραίτητα δύσκολοι, ακαταλαβίστικοι ή ‘Bjork’ για να τους αποθεώσεις.

Αγαπάς τους νέους Garbage λοιπόν. Κι αν όχι, είναι γιατί δεν άκουσες το νέο δισκάκι. Και για να είμαι ακριβοδίκαιος, να κατεβάσεις την deluxe edition, για να ακούσεις όσο πιο τέρμα μπορείς το “The One”. Γιατί αυτό το bonus track είναι το ‘absolute Garbage’ και δεν θέλω σχόλια.

Santigold – Master Of My Make-Believe

Είναι αυτό που έχεις πίστη σε κάποιον και ξέρεις ότι δεν πρόκειται να σε απογοητεύσει με ό,τι κι αν κυκλοφορήσει. Είναι η αίσθηση πως ξέρει τι κάνει, ξέρει γιατί αργεί να ηχογραφήσει, ξέρει γιατί απέχει, ξέρει γιατί γίνεται mainstream και γιατί κρύβεται την άλλη μέρα, ξέρει να φτιάχνει μουσική, να ‘προσλαμβάνει’ συνεργάτες και να αξιοποιεί στο 200% τις ικανότητές του/της. Είναι τέτοια περίπτωση η Santigold τελικά.

Πίστευα για κάποιον συμπαντικό λόγο πως το δεύτερο album της θα είναι υπόδειγμα καλής fusion pop. Είναι αυτό και κάτι παραπάνω. Είναι μια ομάδα διαφορετικών και αντιφατικών παραγωγών, που δένουν μεταξύ τους σαν ένας καλός τζαζ αυτοσχεδιασμός, που ο καθένας κάνει τα δικά του, αλλά θες να το ακούς μέχρι τελευταίας νότας. Είναι οι βρετανικές καταβολές του Greg Kurstin (Lily Allen, Robbie Williams), το sophisticated/electro hip-hop του Q-Tip, οι προφανείς κι όχι μιμητικές δόσεις από Diplo της M.I.A., αλλά και το mainstream pop του John Hill (άκου “Bionic” από Christina).

Να μην προσπεράσεις τίποτα σε αυτό το album. Να αποθεώσεις τα ρυθμικά, που είναι πολύ μπροστά και παράλληλα μπορούν να ακουστούν σε οποιοδήποτε electro και indie πάρτι χωρίς να είναι εκτός τόπου και χρόνου. Να βάλεις στο repeat το εισαγωγικό “GO!” με δόσεις από Karen O, να χορέψεις με το “Freak like me”, να φανταστείς τη Lily Allen να σκάει από το κακό της που δεν τραγούδησε αυτή το “Pirate in the water” πρώτη και να συμπεριλάβεις στη λίστα σου με τα καλύτερα tracks της χρονιάς το "Disparate Youth" και τις στακάτο κιθάρες του, γιατί δεν σε κόβω να έχεις κι άλλη επιλογή. Κι αφού τα κάνεις όλα αυτά, πες ότι συμφωνείς μαζί μου και πόσταρέ το… #alazoneia_Kyriakhs.

p.s. remix από 2 Bears και artwork από τα λίγα.

Nicki Minaj – Pink Friday: Roman Reloaded

Όταν ακούω Nicki Minaj, είναι σαν να ακούω μια κακή εκδοχή της Ke-dollar-ha μαζί με μια ακόμα χειρότερη εκδοχή της Lil’ Kim. Αυτό για να ξεκαθαρίσω πως ξεκίνησα να ακούω το album έτοιμος να κράξω σαν να μην υπάρχει αύριο. Τελικά, βρήκα τον εαυτό μου να γουστάρει. Δεν ξαναβάζω ταμπέλα ποτέ, τέλος (not).

Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα για να μελετήσεις σε βάθος στο “Roman Reloaded”. Υπάρχουν εθιστικά beats, υπάρχουν minimal παραγωγές τύπου Neptunes και Missy/Timbaland στο “Supa dupa fly”, που θα μπορούσαν να είναι Kelis στην “Kaleidoscope” περίοδο (κι αυτό είναι big thing), και υπάρχει πολύ χιούμορ. Πολύ χιούμορ όμως, σε σημείο που γελάς μόνος και κοιτάς μήπως σε κοιτάει κανείς και φανείς ούφο. Κι αυτά, σε μια δισκογραφική φάση που όλοι το παίζουν αρτίστες και φωνάρες και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, είναι μεγάλο προσόν.

Άκου τα “Roman Holiday”, “Beez in the trap” και “Starships”, αλλά πρόσεξε την απότομη μετάβαση από τις urban παραγωγές στις πιο cheesy, γιατί μπορεί να βρεθείς στη φάση που ένα από τα δύο μέρη του album θα σε γειώσει και θα το αρνηθείς. Αν είσαι pop μέχρι το κόκκαλο όμως, θα σου αρέσει καθολικά, γιατί μέσα σε όλα τα λούσα, τους άπειρους guest, τα video-clip, την τεράστια περιφέρεια και τα φορέματα από lego, το “Pink Friday: Roman Reloaded” είναι ένας ποπ δίσκος, από αυτούς που δεν θέλουν να σε προβληματίσουν, αλλά να σε κάνουν να περάσεις καλά. Ίσως και να τον ξεχάσεις μετά από καιρό, αλλά no worries, μικρό το κακό.

p.s. Δεν έχω χειρότερο από το “Stupid Hoe”, αλλά κάνω πως δεν υπάρχει μαζί με κάνα-δυο άλλα απαράδεκτα και το ακούω πάλι.