Πάντα φανταζόμουν την επιστροφή των Garbage στον ήχο του “Version 2.0” κι οι ευσεβείς μου πόθοι
άργησαν μόνο 14 χρόνια. Εδώ, θα μου πεις, κατάφερε η Britney να πάρει
τον ίσιο δρόμο, η Ke$ha να
αποκτήσει indie credit
και οι Killers να γίνουν πιο pop κι από τους Maroon 5, αυτό δεν θα γινόταν; Το
προσπερνώ.
Ο δίσκος αυτός είναι η καλύτερη pop που μπορείς
να ακούσεις αυτή τη στιγμή. Γιατί είναι αρκετά σκοτεινός, ώστε να συνεχίζει την
παράδοση του ήχου τους, είναι αρκετά καλοκαιρινός, ώστε να μπορείς να τον ακούς
στην παραλία μαζί με την αγαπημένη σου μπύρα, αλλά και αρκετά ηλεκτρονικός, για
να μπορείς ενίοτε να τον βάλεις σφήνα σε κάποιο πάρτι και να γουστάρεις.
Άλλωστε, οι Garbage ποτέ δεν ήταν σνομπ στους πειραματισμούς τους.
Το “Not your kind of people”
μιλάει για μια μπάντα που περνάει καλά με αυτά που ηχογραφεί. Από το
κινηματογραφικό/ρετρό ομώνυμο και την τύπου Paramore μπαλάντα “Beloved freak” μέχρι τα φασαριόζικα “Blood for poppies”,
“Battle in me” και
“I hate love”, το album είναι μια
βουτιά στο fun που μπορούν να δώσουν οι βρώμικες κιθάρες, στον αισθησιασμό
που μπορεί να περάσει η φωνή της Shirley Manson στα ηχεία σου και στην αίσθηση
πως υπάρχουν και respect
δίσκοι, που δεν χρειάζεται να είναι απαραίτητα δύσκολοι, ακαταλαβίστικοι ή ‘Bjork’ για να τους αποθεώσεις.
Αγαπάς τους νέους Garbage λοιπόν. Κι αν όχι, είναι γιατί
δεν άκουσες το νέο δισκάκι. Και για να είμαι ακριβοδίκαιος, να κατεβάσεις την deluxe edition, για να ακούσεις όσο
πιο τέρμα μπορείς το “The One”.
Γιατί αυτό το bonus track είναι το ‘absolute Garbage’
και δεν θέλω σχόλια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου