Στέλλα Καλησπεράτου @ Tribeca - CU there φρικιά!

Το surreal μέσα από τα δισκάκια της Στέλλα Καλησπεράτου! Σάββατο βράδυ, πρωτομαγιά και τα μυαλά στα μπλέντερ. Υπολογίστε και μερικά λουλούδια για στεφάνι. Α, ξέχασα... θα'χει και μουστάκι a-la-Salvador!

Σάββατο βράδυ, 01 Μαίου στο Tribeca - Κολωνάκι.

CU there φρικιά!

NEW VIDEO: Christina Aguilera - Not Myself Tonight

Αν και μπαίνεις στην διαδικασία να συγκρίνεις τα πάντα στην καινούργια απόπειρα της Christina με αυτά που κάνει η GaGa, μπορείς με την ίδια ευκολία να πας πίσω στο 2002 (“Dirrty” εποχή) και να πεις το αναμενόμενο: “Μήπως η Aguilera ήταν πρωτοπόρος 8 χρόνια πίσω;”. Οι μεταμορφώσεις της πάντα έκρυβαν ένα ολόκληρο concept από πίσω και εξυπηρετούσαν την pop κουλτούρα με τον πιο δημιουργικό τρόπο. Την είδαμε ως pop starlet (“Genie In a Bottle”), την τοποθετήσαμε στο ναδίρ των εφηβικών μας φαντασιώσεων (“Dirrty”), την αποθεώσαμε ως soul diva (“Ain’t No Other Man”) και ήρθε η στιγμή για να απολαύσουμε και την φουτουριστική πλευρά της μέσα από το “Not Myself Tonight”. Η παραγωγή ανήκει στον Polow da Don, ενώ το video έχει την υπογραφή του Hype Williams. Enjoy freakz!

Sharon Jones & the Dap Kings – I Learned The Hard Way(the single)

Βάλε το καινούργιο κομμάτι της Sharon Jones και των Dap Kings στο player. Βάλε τα μπάσα σε μια descent στάθμη ώστε να μην εμποδίζουν τα πρίμα της τρομπέτας να λάμψουν. Γρατζούνα λίγο τις φωνητικές σου χορδές, όπως κάνεις όταν είσαι συναισθηματικά φορτισμένος. Βάλε λίγο bourbon ή λίγο amaretto με λεμόνι. Άσε την υγρασία από το ποτήρι να ποτίσει λίγο το ξύλο του τραπεζιού σου και πιες την πρώτη γουλιά, καθώς ξεκινά το rhythm section και ο πόνος της Sharon. Ακόμα να διακρίνεις τη μαγεία;
To be continued…

“Clap Your Hands” for Sia

Η Αυστραλία είναι υπεύθυνη για πολλά διαμαντάκια εκεί έξω (AC/DC, Kylie Minogue, Wolfmother). Η Sia αποτελεί εξαίρεση. Όχι ως προς το διαμάντι του ταλέντου της, αλλά ως προς το ιδίωμα της μουσικής της. Ένα ιδίωμα που, κακά τα ψέματα, pop το λες, αλλά όχι το pop που μπορεί να σε οδηγήσει στα κλισέ που έχεις μάθει να ακούς. Στα πρώτα της βήματα πολλοί βάλθηκαν να την παρουσιάσουν ως την επόμενη Lauryn Hill (ιεροσυλία) και την επόμενη Nelly Furtado (“Healing is Difficult”). Στην πορεία απέδειξε ότι δεν ξέρει να κάνει μόνο soulful/jazzy pop μουσική, αλλά προτιμά που και που να θυμάται τα ινδάλματά της, Cyndi Lauper και Madonna (“Some People Have Real Problems”, “We Are Born”). Μερικές φορές μάλιστα είναι τόσο κοντά στην mainstream σκηνή που πηγαίνει μέχρι το Los Angeles για να ηχογραφήσει κομμάτια με την Christina Aguilera για λογαριασμό του επερχόμενου album της, “Bionic”. Πόρισμα; Η Sia αξίζει μια θέση στη δισκοθήκη ή στο ipod σου, αν πραγματικά δηλώνεις ευθαρσώς pop victim.

Άκου τώρα το τελευταίο της single “Clap your Hands”, μέσα από το πέμπτο studio album της “We Are Born”, που κυκλοφορεί στις 7 Ιουνίου.

Grace Jones live στην Αθήνα!

Η εκκεντρική Grace Jones φέρνει όλη την καριέρα, την παράνοια και το ταλέντο της στην Αθήνα και πιο συγκεκριμένα στο θέατρο Λυκαβηττού στις 15 Ιουνίου. Η γυναίκα που κατάφερε να κυκλοφορήσει το αριστουργηματικό "Hurricane" (2008) μετά από 19 χρόνια δισκογραφικής απουσίας αποδεικνύει ότι τα 61 της χρόνια δεν είναι αρκετά για να μην αντέξουν τις αντοχές και τα εξωφρενικά της outfit.
The Hurricane is coming freakzzz, be prepared...

Foals – Spanish Sahara (Promo)

Η επιστροφή των Foals προμηνύει και μια αναπάντεχη στροφή. Αν και εδώ που τα λέμε, με τόσες αλλαγές στα μουσικά πράγματα στη νέα δεκαετία είναι ευνόητο ότι κανείς δεν θέλει να μείνει πίσω και να χάσει το προνόμιο να μπει στη λίστα των πρωτοπόρων. Μεγάλη κουβέντα, οπότε ας επικεντρωθούμε στο κομμάτι. Το video του Spanish Sahara ανέβηκε πριν ένα μήνα περίπου στο Youtube, όχι ως το πρώτο επίσημο single του δεύτερου δίσκου τους (“Total Life Forever”, κυκλοφορεί στις 10 Μαΐου), αλλά ως promotional track. Τρία είναι τα τινά σε μια τέτοια κίνηση. Το πρώτο είναι να κυκλοφορήσεις το εν λόγω κομμάτι πολύ μπροστά και να χάσεις ένα hit single μέσα στο σωρό των ραδιοφωνικών προωθήσεων. Το δεύτερο είναι να δώσεις λάθος εντύπωση για τη συνολική εικόνα του δίσκου και όταν πια έρθει η πολυπόθητη στιγμή της διανομής, να χάσεις τα αβγά και τα πασχάλια. Τι σημαίνει αυτό; Να δεχτείς επικριτικά σχόλια, να σε θάψουν, οι πιο ανατρεπτικοί να σε λατρέψουν, αλλά και κανείς να μην καταλάβει το concept που θέλεις να περάσεις (πιθανόν). Το τρίτο είναι και αυτό που επαληθεύει την κίνηση των Foals. Να tease-άρεις τόσο καλά τον εαυτό σου στο ευρύ κοινό, που όταν κάποιος ακούσει το Spanish Sahara να μείνει με ερωτήματα και απορίες που επιζητούν επειγόντως απαντήσεις. Το Spanish Sahara κάνει ακριβώς αυτό – προδίδει τη γεύση, αλλά όχι τη συνταγή, εξυπηρετώντας πιστά το ρόλο ενός promo single. Η παραγωγή ανήκει στον Luke Smith των Clor, οπότε το κέφι για την a-la-Killers post-punk είναι προφανές. Λάθος. Πουθενά δεν υπάρχει κέφι για χορό και διασκέδαση. Υπάρχει η δομή που σε τίποτα δεν θυμίζει το “Antidotes”, υπάρχει το λιτό drum section με τις κιθάρες που φέρνει σε White Lies και δένουν πάνω και πριν από αυτά pan-αρισμένα ηλεκτρονικά που γουστάρουν συναίσθημα. Η φωνή του Yannis Philippakis προσαρμόζεται σε όλο αυτό με μεγάλη άνεση, ενώ το χιούμορ δεν υποβόσκει πουθενά. Εν ολίγοις, μιλάμε για μια μεγάλη βρετανική στιγμή που μπορεί να γίνει huge αν όλο το album δεν καταλήξει να είναι ‘ό, τι να’ναι’. Αναμονή μέχρι τις 10 Μαΐου.

Janelle Monae Tightrope (ft. Big Boi)

Πριν ένα χρόνο υποστήριζα με μεγάλη αλαζονεία πως η Janelle Monae είναι ότι καλύτερο έχει επιδείξει η μαύρη μουσική της νέας χιλιετίας. Μεσολάβησε ένα διάστημα που το όνομά της απέκτησε ένα σχετικό hype, προτάθηκε για βραβείο Grammy στην κατηγορία Best Urban Performance (το έχασε), ενώ ο P. Diddy αναφώνησε σε interview πως η νεαρή performer είναι το πιο σημαντικό συμβόλαιο που έχει υπογράψει ποτέ στην Bad Boy Records. Και μετά σιγή. Οι ευγενείς μου πόθοι σίγασαν και η Janelle πέρασε στη σφαίρα των wannabe huge stars μαζί με τη Nikka Costa και τη Leela James.
Πριν από μερικές μέρες κυκλοφόρησε το νέο video της Janelle για το “Tightrope” σε συνεργασία με τον Big Boi των Outkast. Αυτό στην ουσία αποτελεί και το πρώτο επίσημο single μέσα από το επερχόμενο ντεμπούτο της, “The ArchAndroid”. Το alter ego της Janelle, η Cindi Mayweather, εμφανίζεται σε όλη τη διάρκεια της ηχογράφησης ως ένα είδος Μεσσία για την cyborg πραγματικότητα του EP “Metropolis: The Chase Suite” (2007). Είναι funky, είναι soul, είναι εναλλακτικό, μπορεί να γίνει mainstream, είναι ωδή στην παρακαταθήκη του James Brown και του Michael Jackson, έχει όραμα, προτείνει και οδηγεί. Αν το Tightrope δεν είναι το έναυσμα μιας μεγάλης καριέρας και αν η Janelle Monae δεν γίνει τόσο huge που κανείς να μη θυμάται του χρόνου την Amy Winehouse και τη Rihanna, τότε θα φορέσω ωτοασπίδες για το υπόλοιπο του βίου μου (δημοσιογραφική υπερβολή, no worries).

Cyanna – End Is Near

Το sophomore είναι όρος που πολύ αγαπούν στο εξωτερικό οι κριτικοί δίσκων. Αυτό προϋποθέτει κάτι βασικό: την κυκλοφορία του δεύτερου album ενός καλλιτέχνη. Αν λοιπόν συνυπολογίσεις το γεγονός ότι το “End Is Near” είναι τρίτος δίσκος για τους Cyanna (δεύτερος με μεγάλη δισκογραφική), τότε το sophomore για την συγκεκριμένη περίπτωση είναι άκυρο από γεννησιμιού του.
Το οξύμωρο είναι φαινομενικά προφανές, αλλά και πάλι λίγο για το concept του δίσκου, μιας και τα λόγια οδηγούν σε μικρά διαμάντια και κορυφώσεις. Θρησκεία, λάθη, παρερμηνείες, εγκυμοσύνες, επιθετικότητα, φετίχ, εξομολογήσεις και παρεξηγήσεις μπαίνουν σε πρώτο πλάνο, ακολουθώντας πιστά τις κιθάρες, τα περιορισμένα (ή διακριτικά, όπως θες πες το) ηλεκτρονικά, κάποια κυκλοθυμικά, staccato πλήκτρα και τις πιο καλοδουλεμένες, ανδρικές χαμηλές στα φωνητικά εδώ και χρόνια. Είναι το ίδιο οξύμωρο που βλέπουμε συχνά με τους Cyanna, μόνο που εδώ η διάθεση αυτή αποκτά οργανική υπόσταση και δείχνει έτοιμη να βγει και να δώσει συναυλίες.
Η αίσθηση ενός ηλεκτρονικού/rock project, με βάση πάντα το “Just a crash” είναι ευγενής πόθος μετά τη συνολική ακρόαση. Και καλά κάνει γιατί δεν θα έπρεπε να ακούσουμε το sequel του προηγούμενου δίσκου. Εδώ τα παιδιά κερδίζουν το στοίχημα από νωρίς. Τα πράγματα κινούνται από την απενοχοποίηση του post-punk των Killers μέχρι τις ρετρό κιθάρες των Raveonettes και τις industrial αισθητικές των Nine Inch Nails και του Manson. Συμφωνώ, το τελευταίο απαιτεί πολλά ηλεκτρονικά. Μίλησα όμως για την αισθητική, όχι την τεχνική και αυτό προδίδει έλλειψη μιμητισμού στην παραγωγή – προσόν των αδερφών Sid.
Η κυκλοθυμία είναι βασικό χαρακτηριστικό στις ηχογραφήσεις των Cyanna. Αν γίνεται κατά τύχη, χρειάζεται προσοχή, μιας και λειτουργεί πολύ καλά. Αν γίνεται ηθελημένα, χρειάζεται ενίσχυση για να συνεχίσει να γίνεται. Η ουτοπία μιας ηχογράφησης που έχει ρυθμό είναι ακριβώς αυτό – ουτοπία. Η έλλειψη ροής (με την έννοια της μανιέρας) είναι τελικά το ετυμολογικά ενδιαφέρον (=αυτό που φέρει τη διαφορά) και εδώ το συναντάς ανεξάντλητο. Έτσι κι αλλιώς, η ψυχολογία πάντα έπαιζε σπουδαίο ρόλο στην παραγωγή και διαμόρφωση ενός tracklist. Τα στοιχήματα συνεχίζουν να κερδίζονται για τους Cyanna.
Το “End Is Near” καταλήγει να είναι τόσο άμεσο όσο και πονηρό. Μην μένεις μόνο στο ομώνυμο, στο πρώτο single (“Perfect Mistake”) και στις radio friendly στιγμές (υπάρχουν). Άκου τα λόγια, πρόσεξε το αρχιτεκτονικό στήσιμο και μπλέξε με τις ατμόσφαιρες στον επίλογο του “Free falling” μέχρι να πιάσεις το μήνυμα. Ποιο είναι αυτό; Η βουτιά χωρίς επιστροφή, σε οτιδήποτε. Άλλωστε, ποιος μπορεί να κατηγορήσει κάποιον για τα πάθη του, πέρα από τον ίδιο; Το πολύ-πολύ η ίδια του η τέχνη.
Extra στολίδι του δίσκου; Το εξώφυλλο. Are we suckers for a good life? Μπορεί και ναι. Όλοι ανεξαιρέτως.

Marina And The Diamonds – The Family Jewels

Είναι σύνηθες να βλέπουμε την κατηγορία singer/songwriter σε κάθε γωνιά του πλανήτη, πόσο μάλλον στη γενέτειρα της pop. Και όταν σκάει μύτη κάθε λίγο και λιγάκι μια φωνή που μπορεί και παίζει πλήκτρα, γράφει στίχους, ενίοτε ενορχηστρώνει, ξέρει και μερικά ακόρντα στην κιθάρα, τότε άντε να ξεχωρίσεις τι πρόκειται να παιδέψει το μυαλό και την αισθητική σου και τι θα πάει στα αζήτητα. Η περίπτωση της Marina Diamandis είναι περίπλοκη για να βάλεις κατευθείαν ταυτότητα. Όταν την βλέπεις εντυπωσιάζεσαι από την ομορφιά της. Όταν την ακούς σε εκπλήσσει με την θεατρικότητά που ενθουσιωδώς προβάλει. Όταν προσέξεις λίγο πιο αναλυτικά τις συνθέσεις της συνειδητοποιείς πως οι αναφορές στην πιανιστική ροκ των Queen και του Elton John είναι κάτι παραπάνω από προφανείς. Όταν ξεπεράσεις τις indie προσδοκίες σου, καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι το “The Family Jewels” είναι ένας καλοδουλεμένος pop δίσκος. Και όταν κάνεις τη ζωή σου δύσκολη, ψάχνοντας εντατικά για πληροφορίες που θα σε οδηγήσουν σε ένα τελικό συμπέρασμα, βλέπεις με τα ίδια σου τα μάτια ότι οι Βρετανοί την τοποθετούν σε κάθε pre-release απονομή βραβείων στη δεύτερη θέση, πίσω από την Ellie Goulding. Πόρισμα: Ο κόσμος της μουσικής βιομηχανίας έχει ως προτεραιότητα να βρει το “The next best someone” παρά υποσχόμενους μουσικούς, που θα προτείνουν κάτι διαφορετικό (χωρίς παρθενογένεση, έστω). Το project/group/solo artist ή όπως αλλιώς θες να το πεις, Marina And The Diamonds, κάνει ακριβώς αυτό – προτείνει. Μια φωνή που δεν είναι wannabe something. Μια παραγωγή που αυτοσαρκάζεται σε κάθε μέτρο. Ένα καλλιτεχνικό προφίλ με ταμπεραμέντο. Αλλά και μια σειρά από singles (“Hollywood”, “I Am Not A Robot”, “Shampain”) που κάθε ένα αυτόνομα στέκεται στο ύψος του γιατί είναι και ταυτόχρονα καλό τραγούδι. Η προσπάθεια της Ελληνίδας Marina (κάποια στιγμή έπρεπε να το αναφέρω) προϋποθέτει κάτι βασικό: διάθεση για ακρόαση. Όποιος τη βρει, θα ανακαλύψει όσα διάβασε. Για τους δύσπεπτους: “BBC Poll – The Sound Of…”.

Made Out of Babies

Κάτι αρκετά παράξενο αλλά και ευχάριστο συνέβη εχθές καθώς έκανα την βόλτα μου ανάμεσα στα ράφια δισκοπωλείου με τον νέο δίσκο του Μιχάλη Δέλτα(άψογος) ανά χείρας
Το μάτι μου έπεσε σε ένα γνώριμο εξώφυλλο
Το φωτογραφικό πορτραίτο ενός παιδιού, όχι πάνω από 5 χρονών, να με κοιτάζει με ένα μάτι, μιας και το άλλο παρουσιάζεται κλεισμένο, τσακισμένο και ραμμένο, και γύρω από αυτό ένα κομμάτι γδαρμένου προσώπου. Ο πιτσιρικάς με κοιτάει μάλλον θυμωμένος παρά φοβισμένος.
Την ίδια στιγμή στο κεφάλι μου σκάνε δεκάδες βεγγαλικά.
Από το 2006, οπότε και κυκλοφόρησε ο συγκεκριμένος δίσκος, τον ψάχνω. Δεν θυμόμουν τίποτα άλλο παρά το ότι πρόκειται για την δουλειά ενός hard rock συγκροτήματος με απίστευτα γυναικεία φωνητικά. Φυσικά και την φωτογραφία του εξωφύλλου.
Έψαχνα και εγώ λοιπόν στα τυφλά να βρω κάτι από αυτούς αλλά…μάταια. Τελικά ήρθαν οι ίδιοι και με βρήκαν. Για τα καλά. Κυκλοφόρησαν τρία άλμπουμ και ετοιμάσου να με διαβάσεις να τους εκθειάζω.

Είναι οι Made Out of Babies, και αξίζουν προσοχής.


“Trophy” 2005
Με παραγωγή του Joel Hamilton, που έχει δουλέψει από Frank Black(Pixies) έως Timberlake. Με δυνατές και σφιχτές συνθέσεις, που βρίσκονται με το ένα πόδι στο metal και με το άλλο σου βαράνε μια κλωτσιά…εκεί που ξέρεις. Τα φωνητικά είναι ο τουρμπο κινητήρας στην περίπτωση τους και λέγεται Julie Christmas!!! Ακου το”Sugar”.






“Coward” 2006
Την παραγωγή αναλαμβάνει ο ένα-ονομα-μια-ιστορια, Steve Albini. Αλλά μάλλον, αναλαμβάνει πολλά περισσότερα από την παραγωγή. Αυτό γιατί εξαιρώντας το εισαγωγικό Silverback, έχουμε λιγουλάκι απομακρυνθεί από τον metalιζον ήχο αλλά συνεχίζουμε να ροκαρουμε (πόσο 80s ήταν αυτή η λέξη;).
“… It seems our dreams are spools of string and pigs with wings”, από το “Out”.





“The Ruiner” 2008
Εδώ η εταιρεία μας αλλάζει και από Neurot γίνεται The End. Στην παραγωγή μένει ξανά ο Albini και…δεν έχω άλλα να σου πω . Μόνο να ξέρεις ότι μιλάμε για την αδικία του να θάβονται αριστουργήματα, όπως αυτό. Καλά μπορεί και να υπερβάλλω ως προς το αριστούργημα αλλά επιτρέψτε μου διότι είμαι δεμένος συναισθηματικά με αυτή την μπάντα.

Αν σου αρέσουν Pj Harvey(η παλιά του “Rid of Me”), Big black, The Jesus Lizzard, Babes in Toyland(αξία ανεκτίμητη), και αν σου κινεί καθόλου τη περιέργεια ο χαρακτηρισμός της τραγουδίστριας, από αγγλικό έντυπο, ως “doom metal Bjork”!!!

Ellie Goulding – Lights

Αν η Μεγάλη Βρετανία έχει για όπλο της τα τελευταία χρόνια ονόματα όπως η Lily Allen, η Amy Winehouse, η Adele, η Duffy, η Corinne Bailey Rae, η Kate Nash, η Florence Welch, η Bat For Lashes και η Little Boots (τις είπα όλες;), τότε βγάζει κανείς το συμπέρασμα πως μιλάμε για μια γυναικοκρατούμενη χώρα. Με άλλα λόγια, τα θηλυκά της μουσικής βιομηχανίας στο UK βάζουν τα γυαλιά σε όλους τους post-rockers, urban rappers και wannabe indie τύπους που διεκδικούν Brit Award και Mercury Prize. Άλλη μια εξ αυτών η Ellie Goulding, η οποία ακολουθεί τα χνάρια όσων κέρδισαν πριν την ώρα τους βραβεία, αλλά και θεωρήθηκαν The Sound Of something. Ξεκινώντας την ακρόαση του ντεμπούτου με το “Guns and Horses” θαρρείς πως ακούς τη νέα, κιθαριστική απόπειρα της Kate Nash ή το sequel του “Alas, I cannot swim” της Laura Marling. Μέχρι που μπαίνουν τα pads και το drum programming και από κάπου ανασαίνει η σκιά της Little Boots. Συνεχίζεις με το δεύτερο single του “Lights”, “Starry eyed” και καταλαβαίνεις ότι η ταυτότητα αρχίζει και αποκτά υπόσταση – ηλεκτρονική ποπ με indie καταθέσεις τύπου Catatonia (είναι τρομερή η ομοιότητα της φωνής της Ellie με την Cerys Matthews). Το “Under the sheets” είναι μάλλον το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, ενώ ο επίλογος του “Salt Skin” σε κάνει να μην μετανιώσεις που έκανες υπομονή μέχρι το πέρας της ηχογράφησης. Μια ηχογράφηση που μάλλον δεν παιδεύει κανένα ακουστικό σύστημα και δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω από έναν εύπεπτο, φρέσκο, ποπ δίσκο. Τελικά το “Lights” δεν είναι κακό. Αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση ο ήχος του 2010, μιας και τον έχουμε ξανακούσει πολλάκις. Το θέμα είναι φυσικά αυτό που απασχολεί ή θα έπρεπε να απασχολεί τους πάντες σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις: κατά πόσο μπορούν αυτά τα ταλαντούχα πλάσματα να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και τα μουσικά στερεότυπα, που θέλουν τη μουσική βιομηχανία να αλλάζει μόδες και icons κάθε δύο με τρία χρόνια; Και αν τα καταφέρουν (μερικές), ποιο είναι το deadline μιας πιθανής καριέρας;