Ellie Goulding – Lights

Αν η Μεγάλη Βρετανία έχει για όπλο της τα τελευταία χρόνια ονόματα όπως η Lily Allen, η Amy Winehouse, η Adele, η Duffy, η Corinne Bailey Rae, η Kate Nash, η Florence Welch, η Bat For Lashes και η Little Boots (τις είπα όλες;), τότε βγάζει κανείς το συμπέρασμα πως μιλάμε για μια γυναικοκρατούμενη χώρα. Με άλλα λόγια, τα θηλυκά της μουσικής βιομηχανίας στο UK βάζουν τα γυαλιά σε όλους τους post-rockers, urban rappers και wannabe indie τύπους που διεκδικούν Brit Award και Mercury Prize. Άλλη μια εξ αυτών η Ellie Goulding, η οποία ακολουθεί τα χνάρια όσων κέρδισαν πριν την ώρα τους βραβεία, αλλά και θεωρήθηκαν The Sound Of something. Ξεκινώντας την ακρόαση του ντεμπούτου με το “Guns and Horses” θαρρείς πως ακούς τη νέα, κιθαριστική απόπειρα της Kate Nash ή το sequel του “Alas, I cannot swim” της Laura Marling. Μέχρι που μπαίνουν τα pads και το drum programming και από κάπου ανασαίνει η σκιά της Little Boots. Συνεχίζεις με το δεύτερο single του “Lights”, “Starry eyed” και καταλαβαίνεις ότι η ταυτότητα αρχίζει και αποκτά υπόσταση – ηλεκτρονική ποπ με indie καταθέσεις τύπου Catatonia (είναι τρομερή η ομοιότητα της φωνής της Ellie με την Cerys Matthews). Το “Under the sheets” είναι μάλλον το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, ενώ ο επίλογος του “Salt Skin” σε κάνει να μην μετανιώσεις που έκανες υπομονή μέχρι το πέρας της ηχογράφησης. Μια ηχογράφηση που μάλλον δεν παιδεύει κανένα ακουστικό σύστημα και δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω από έναν εύπεπτο, φρέσκο, ποπ δίσκο. Τελικά το “Lights” δεν είναι κακό. Αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση ο ήχος του 2010, μιας και τον έχουμε ξανακούσει πολλάκις. Το θέμα είναι φυσικά αυτό που απασχολεί ή θα έπρεπε να απασχολεί τους πάντες σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις: κατά πόσο μπορούν αυτά τα ταλαντούχα πλάσματα να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και τα μουσικά στερεότυπα, που θέλουν τη μουσική βιομηχανία να αλλάζει μόδες και icons κάθε δύο με τρία χρόνια; Και αν τα καταφέρουν (μερικές), ποιο είναι το deadline μιας πιθανής καριέρας;