Lily Allen – It’s not me, it’s you

Ξεκίνησα με μια μικρή επιφύλαξη όταν άκουσα το “Alright, Still…” και επέμενα ότι δεν ήταν δα και κάτι σπουδαίο. Η συνέχεια βέβαια μου απέδειξε ότι δεν πρέπει να είσαι τόσο αρνητικός γιατί καταλήγεις να λούζεσαι αυτά που κοροϊδεύεις. Και όχι μόνο τα λούστηκα αλλά έφτασα σε σημείο να τα εξετάζω γαργαλιστικά. Το πακέτο της αθυρόστομης Βρετανίδας δεν είναι άλλο από το παράδοξο της ίδιας της ιδιοσυγκρασίας της. Το στόμα-βόθρος, η εμφάνιση της κλασικής, alternative Αγγλιδούλας που χορεύει στο χάσιμο της εκάστοτε brit-pop ανακάλυψης, μερικά ναρκωτικά (ελαφρά or βαριά) και αισιόδοξες μελωδίες που κρασάρουν στο μυαλουδάκι σου σαν χαζοτραγουδάει “Fuck you very much” και το χαίρεται. Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι η ομορφιά στο sophomore “It’s not me, it’s you” έγκειται στο γεγονός ότι η ρίμα με την παραγωγή είναι τόσο ασυνάρτητες που δένουν μόνο με την παρουσία της Allen. Αν ο δίσκος αυτός είχε ηχογραφηθεί από τη Madonna, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί προκλητικός. Αν έβλεπες στο εξώφυλλο να ποζάρει η Katy Perry θα καταλάβαινες ότι προσπαθεί να γίνει anglophile και να κάνει στροφή όσον αφορά στο target group της. Αν πάλι άκουγες τη φωνή της Aguilera, θα κατέστρεφε την χαριτωμενιά των κομματιών με την αγριοφωνάρα της. Είναι γεγονός ότι η Lily Allen είναι το pop φαινόμενο της εποχής μόνο και μόνο γιατί έτσι το έχει συλλάβει η ίδια. Δεν έχει να κάνει με τον Mark Ronson, τον Greg Kurstin, την εταιρεία της και το MySpace. Καμία δεν θα μπορούσε να έχει τέτοιο καλλιτεχνικό hype με αυτή τη γλυκανάλατη φάτσα και μερικά στιχάκια που στην τελική πολλοί μπορούν να γράψουν στο blog τους. Πάρε για παράδειγμα το “The Fear” που ανέβηκε στην κορυφή των UK charts. Σε καμία περίπτωση το καλύτερο και πιο αντιπροσωπευτικό του νέου album, αλλά πόσες φορές έχεις πιάσει τον εαυτό σου να το μουρμουρίζει; Και άλλες πόσες έχεις μπει στο MySpace της για να ακούσεις το “Fuck You” με τα πιο groovy, ρυθμικά staccato στα πλήκτρα των τελευταίων χρόνων; Και γιατί βάζεις στο repeat το tracklist χωρίς να σε πειράζει που τα έχεις ήδη ακούσει όλα πάνω από 3 φορές; Δεν υπάρχει εξήγηση, απλά η μουσική της Lily Allen είναι όσο catchy χρειάζεται για να μην τη βαριέσαι και άλλο τόσο μελετημένη και καλοδουλεμένη που δεν σε παραξενεύει που την ακούς, ακόμα κι αν η δισκοθήκη σου είναι γεμάτη με Oasis, Bjork, P!nk και Antony. Μπερδεύτηκες, ε; It’s not you, it’s Lily Allen baby!

"Catherine Anne Davies" Catherine A.D

Φλάουτο από τα 7 της.
Ακούει Nirvana και το γυρνάει στη κιθάρα.
Πέφτει και γκρεμοτσακίζεται από μια σκάλα και το ρίχνει στα πιάνα και στα βιβλία.
Τι άλλο πια;
Τι άλλο;
Α, ναι…
Είναι βρετανίδα, πρώην (μάλλον) αλκοολικιά, και την θαυμάζει η Courtney Love (που μόνο κακό το λες) για την φωνή της που την χαρακτήρισε «gorgeous sick beautiful»!!!
Τι λε ρε Κορτνι;
Σε 500 μόνο κομμάτια το "Carry Your Heart" (EP) στις16 Φεβρουαριου κυκλοφόρησε στην Αγγλία.
Ετοιμάζει δίσκο ολοκληρωμένο με παραγωγούς Bernard Butler (ναι αυτόν των Suede) και τον Liam Howe (ναι αυτόν από τους Sneaker Pimps).
Έχει κυκλοφορήσει άλλα δυο E.P, το "Songs for the Boy Who Wouldn't Read Rilke" και ένα με τίτλο το όνομα της με το οποίο και θα ασχοληθούμε και εσύ θα το ακούσεις αν πατήσεις εδώ σ’αυτό το λινκ.
Τι θα ακούσεις;
Αυτό που λένε τώρα τελευταία όλο και περισσότερο, Folk-noir ή Gothic Folk και άλλες τέτοιες παπαρολογιες που σου φέρνουν ύπνο.
Εσύ να ξέρεις ότι, στο πρώτο θα νομίζεις πως κάνει διασκευή σε PJ Harvey αλλά με ένα πιάνο και την παραμόρφωση μιας κιθάρας. Στο δεύτερο θα καταλάβεις πόση αγάπη έχει στην Kate Bush και ειδικά στα σκοτεινά και αργά της κομμάτια. Στο τρίτο θα σκάσει μύτη και η Tori Amos αλλά με βαριά καρδιά και στο τέταρτο track φιλαράκι σε βλέπω να έχεις ερωτευθεί το δισκάκι και να το βάζεις πάλι από την αρχή.
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και έχουμε και άλλα να ακούσουμε και να γράψουμε για αυτά, οπότε σε αφήνω λέγοντας ότι περιμένω πλέον τον ολοκληρωμένο δίσκο να τον βάλω δίπλα από τα υπνωτικά, τα cd του Antony Hegarty και τις ταινίες του Λιντς και κάτι ταυβανεζικα θρίλερ.
Όχι, μου άρεσε!
Το NME γράφει για αυτή:
"If Kate Bush died and went to hell, she might sound like London gothic folk chanteuse Catherine Anne Davies. Or, if Kate came back as a ghost and haunted Regina Spektor until she cried and put a hex on Tori Amos.. Basically what we're trying to say is Catherine is kooky and spooky and very good ".
Α,και που σαι;
Αν παρεξηγηθεί το NME που βάζω κείμενο τους αυτούσιο να μου κάνει μήνυση, αλλά θα μου πεις ποιο NME; Ούτε η μάνα σου δεν σε διαβάζει!!!
Κακίες…

http://catherinead.com/

Αν σου αρέσει η Βικτοριανή εποχή…να μαζέψεις λεφτά να πας Σκοτία ρε!
Για οπαδούς των κυριών που αναφέρθηκαν παραπάνω

"No Line On The Horizon" U2

Κάθε νέα κυκλοφορία των U2αποτελει γεγονός.
Δεν θέλω "Ου"!
Αποτελεί , όπως και να το κάνουμε. Μπορεί από το μυαλό σου να περνάνε οι λέξεις "γερασμένοι", "ξενέρωτοι", "δεινόσαυροι", 'κακογουστιά", αλλά είναι πάντα οι 4 τύποι που μας χάρισαν τα "October", "Joshua Tree", "Achtung Baby" και "Pop". Ένας σεβασμός τους πρέπει.
Ήρθε λοιπόν αυτό τον μήνα να μας βρει το "No Line On The Horizon".
Αρχικά την παραγωγή ανέλαβε ο Rick Rubin ο οποίος ήταν πίσω από την κονσόλα και για την διασκευή του πολύ καλού "The Saints are Coming" που μαγείρεψαν μαζί με τους Green Day. Μετά ο Rubin την έκανε και τα ηνία πήρε ο συνήθης ύποπτος Brian Eno μαζί με τον Daniel Lanois, οι οποίοι είχαν την άνεση να αναμειχθούν και στην σύνθεση. Τα τραγούδια του Rubin, παρόλα αυτά, κρατήθηκαν και μπήκαν στο ντουλάπι για τώρα.
Σε αυτή την δουλειά βρίσκουμε δυο πλευρές. Μια γκαζωμενη, με αιχμή του δόρατος το single "Get Your Boots On" και μια mid-tempo πλευρά όπου απλώνεται η ακόμα αξιόλογη, φωνή του Bono και οι πολύπλοκες ενορχηστρώσεις με συνθετητες, πιανάκια, πνευστά, ακόμα και ορχήστρες, ανάμεσα στις γνώριμες κιθάρες του Edge, μια προωθημένη μπασογραμμη και ένα φρέσκο ροκ εν ρολ που θυμίζει τόσα πολλά και παράλληλα τίποτα. Από τα αυτιά σου περνούν οι Elbow, Jam, Fishbone (yes, they do), Beatles, το stadium-rock των παλιών U2. Φαντάζομαι όσο το ακούς θα βρίσκεις και άλλα. Σημασία καμία δεν έχει. Οι συγκρίσεις γίνονται πάντα απλά για να ξέρεις με τι έχεις να κάνεις. Εδώ έχουμε δέκα τραγούδια με ένα μόνο αδύναμο. Δεν σου λέω ποιο. Μάντεψε καθώς θα ακούς τον δίσκο που θα βρεις εδώ. Διαλέγω απλά να σου πω πως έχω να αποκτήσω κόλλημα με τραγούδι των U2 από το "Lemon" του ΄91 και τώρα έχω βάλει στο repeat το "Cedars of Lebanon" και μάλλον το ίδιο θα πάθω και με το "Stand Up Comedy".

Αν σου αρέσει η φωνή του Bono και μόνο τότε γιατί αν δεν τον αντέχεις, όπως πολλοί, κρίμα είναι τόσο ενδιαφέρον άλμπουμ να μείνει στο ράφι να σκονίζεται

"Let the Right One In" by Tomas Alfredson

Είμαι στη σελίδα της Apple και κοιτάζω κάποια νέα τρειλερς. Πέφτω πάνω σε ένα που δεν ανοίγει το ρημάδι. Μέσω Καλαμάτας καταλήγω στην ιστοσελίδα ενος project της παραγωγού εταιρείας του εν λόγω τρειλερ (“Eden Log” λεγοταν η ταινια-animaton ήταν και το τρειλερ δεν υπηρχε- και η magnolia pictures η εταιρεια).
Εκεί λοιπόν βλέπω κάτι περίεργα παιδάκια και ως παλιός στο κουρμπέτι, μπαίνω στο νόημα.
Θριλερακι.
Θα μου πεις βεβαια , ολοκληρο μαχαιρι κραταγε στο χερι το καταξανθο Σουηδακι-γκόου-Χελένα-τυπου.
Το ψάχνω. Σουηδικό ειπαμε; Ω, ναι! Βασισμένο σε νουβέλα ενός εκ των πολλών διαδόχων του τρισμέγιστου Stephen King, του John Ajvide Lindqvist(ακου ονομα τωρα για ανθρωπο). Η δε νουβέλα πήρε τον τίτλο της από ένα τραγούδι του Morrissey. "Let the Right One In" λέγεται και η ταινία και το κείμενο και το τραγούδι "Let the Right One Slip In". Τσέκαρε τα έτσι για λόγους ενημέρωσης.
Το φιλμ αφορά σε ένα 12χρονο αγόρι που αναπτύσσει μια παραπάνω από φιλική σχέση με την ας πούμε, 12χρονη γειτόνισσα, η οποία τυγχάνει να έχει μια απέχθεια στον ήλιο και την σκορδαλιά!!! Καταλαβαίνεις...
"Αν είχε κυκλοφορήσει στην Αμερική θα έπεφταν βροχή οι μηνύσεις και η ταινία θα ήταν χιλιοκομμενη". Αυτα ελεγα πριν δω στο ιντερνετ οτι οχι μονο κυκλοφορησε εκει απο τον Οκτωβριο, αλλα εχει σαρωσει και βραβεια!!! Περιμενα να κοπει, οχι για τον ρεαλισμό της μόνο. Κυρίως για την σκηνή παιδικού γυμνού που περιέχει. Απορώ πως πείσθηκαν αυτά τα παιδάκια και οι γονείς τους για μια τέτοια ταινία. Όχι μόνο για το γυμνό και την όλο υπονοούμενα "ερωτική " τους σκηνή, αλλά για το τι τραβάνε και τι προκαλούν και στους υπόλοιπους χαρακτήρες. Θυμάσαι την Kirsten Dunst στο "Συνέντευξη με Έναν Βρικόλακα"? Ε, εδώ πιο ωμά τα πράγματα.
Η ταινία έρχεται στην Ελλάδα στις 19 Μαρτίου και να ΄στε σίγουροι ότι θα κάνει εντύπωση. Μην περιμένεις όμως έως τότε. Κρίμα είναι.
Αν θες σώνει και καλά να δεις κάτι στο σινεμά με παιδάκι που να δίνει ρέστα στην ερμηνεία πάνε την Πέμπτη και δες το "Push" με την πάντα καλή και λίγο μεγαλύτερη από 12, πλέον, Ντακότα Φανινγκ.

Αν σου αρέσουν τα θρίλερ των Ασιατών, δεν σε σοκάρει το αίμα που ρέει άφθονο, το γυμνό και οι δολοφονίες παιδιών και κυριως η μοναξια που ειναι πολυ πιο σκληρη απο οτιδηποτε αλλο μεσα σε αυτο το εργο. Βέβαια ότι και να λέω θα το δεις γιατί σε λίγο καιρό θα έχει γίνει cult ακομα και αν λαβουμε υπόψη μονο την τελευταια σκηνή μακελειού στην πισινα!

Hollywood & Bollywood μασκέ Party!

Όταν το κάρι συναντά το χαβιάρι...
Όταν ο Μπέντζαμιν Μπάτον συναντά το Slumdog Millionaire…
Όταν το Hollywood συναντά το Bollywood στο Bacaro... γίνεται το μεγαλύτερο αποκριάτικο party της πόλης!
Οι Xstatic Chicks ντύνονται Hollywood και Bollywood και σας προσκαλούν
στο πιο fun party που τα έχει όλα!

Hollywood & Bollywood μασκέ Party!

- Dj set by: Stella Kalisperatou (MAD TV) και Kostas Kalfakakos (MAD TV)
- Glamorous Hollywood show by: Κούκλες!
- Unique Hollywood & Bollywood vj set!

Make you own show:
Ντύσου Hollywood & Bollywood και κάνε το δικό σου show! Και με τη μουσική της επιλογής σου!

ΔΗΛΩΣΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ xstaticchicks@gmail.com

Hollywood & Bollywood dressed Party!
Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009
Bacaro: Σοφοκλέους 1
The party starts @ 22:30
Είσοδος: 10 €
Τηλέφωνο κρατήσεων: 210 3211882

Useful links:
http://www.facebook.com/editevent.php?success=1&picture=&eid=63398837640&new=&m=1#/event.php?eid=63398837640

http://www.facebook.com/home.php#/profile.php?id=1556660749

http://www.myspace.com/xstaticchicks

http://www.youtube.com/XstaticChicks

www.bacaro.gr

"Tonight: Franz Ferdinand" Franz Ferdinand

Ένας καλός δίσκος το μήνα θα ήταν αρκετός.
Να τον αγοράσεις(ή κατεβάσεις εννοείται), να τον νταντέψεις, να ανοίξεις, ευλαβικά να τον βάλεις στο player, να καθίσεις αναπαυτικά στην πολυθρονάρα σου και να ακούς μέχρι να δεις που το πάει ο “πελάτης” και τι θέλει από την ζωή σου ο καλλιτέχνης.
Φυσικά τα πράγματα δεν είναι έτσι και οι κυκλοφορίες είναι τέτοιου όγκου που θες χρόνο και διάθεση αρκετή όχι για να ξεχωρίσεις αλλά απλά και μόνο να ακούσεις, κάτι καλό. Για αυτό και υπάρχουμε εμείς εδώ. Για να γίνουν όλα πιο εύκολα.
Οι δυο πρώτοι μήνες του 2009 απέδειξαν τα παραπάνω. Άλμπουμ εκπληκτικά κυκλοφόρησαν και εμείς δεν ξέραμε τι να πρωτογράψουμε.
Ετσι καταλήγουμε να γράφουμε στις 17 Φεβρουάριου για μια δουλειά που κυκλοφόρησε στις 27 /01! Tonight: Franz Ferdinand από το συγκρότημα που έβαλε την mainstream Ευρώπη στο ρυθμό.
Πέντε χρόνια πριν με το ομώνυμο άλμπουμ και το πρώτο hit τους “Take me out” ξεκινούν την νέο-60s μανία και το dance-rock revival. Καθολική αποδοχή από τύπο και κοινό. Σχεδόν δυο χρόνια μετά στα τέλη του 2005, έρχεται το δεύτερο άλμπουμ που στομώνει την παραγωγή και κατά την ταπεινή μου άποψη είναι λιγάκι βαρετό, αλλά βγάζει μια μαζική επιτυχία όπως το “Do You Want To” και χτυπάει Νο1 στην Βρετανία. Είμαστε ήδη στη φάση όπου ο μουσικός τύπος χρησιμοποιεί όλο και πιο έντονα χαρακτηρισμούς όπως “electric dance music” και “kraut-disco” που οδηγούν τελικά στην άνθηση του electro rock τα τελευταία χρόνια.
Στον τελευταίο τους δίσκο λοιπόν, φέτος, οι FF αποφασίζουν να βάλουν τα συνθεσάιζερ και την καθαρή παραγωγή στο παιχνίδι. Αποτινάσσουν την βρωμιά του πανκ ήχου και μας δίνουν ένα άλμπουμ ανανεωτικό για αυτούς και ξεσηκωτικο για εμάς.
Άνοιγμα με “Ulysses”, πρώτο single, ήδη μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία. Ακολουθούν ασύγκριτα riffs, έξυπνα τοποθετημένα πλήκτρα, μπροστά ή πίσω από τις κιθάρες και μια drum-section επηρεασμένη, σύμφωνα με το γκρουπ, από την Αφρικάνικη μουσική.
Εγώ έχω να πω ότι το Tonight (το οποίο κυκλοφορεί στην Ευρώπη και σε ειδική έκδοση με ένα bonus disc το “Blood” με dub εκτελέσεις κάποιων κομματιών και μπορείς να τα βρεις εδώ) έχει μόνο μια αδύναμη στιγμή το “Dream Again” που βρίσκεται στην προτελευταία θέση άρα είναι σαν να μην το άκουσες. Προχώρα καλύτερα στο τελευταίο κομμάτι που είναι ιδιαίτερο.
Προσωπικές επιλογές από τα προηγούμενα δέκα χορευτικά διαμάντια;
Αν και είναι δύσκολο θα έλεγα το Doorsιζον “Send Him Away”, το φτιαγμένο για πίστες "Turn It On", το "Twilight Omens", το "What She Came For" με το δυνατό σολο-τσιτα-τα-γκαζια φινάλε, το "Can't Stop Feeling" και αν δεν με σταματήσει κάποιος θα πω όλα τα κομμάτια.
Ρεζουμέ;
Δεν περίμενα τόσο καλό δίσκο από τους FF. Συγκεκριμένα ήμουν σίγουρος ότι θα κοιμόμουν. Όπως στη Μόνικα (την έχω καταθαψει την κακομοίρα). Αλλά ευτυχώς διαψεύσθηκα. Ο κύριος Καπράνος δεν τραγουδά τυχαία “I’ll find a new way, baby”.
Βαλε τέρμα το "No You Girls" και χόρεψε τραγουδώντας “Oh no, you girls'll never know
No you girls never know
How you make a boy feel
How you make a boy feel
How you make a boy” .
Γιατί; Το Closer του Ne-Yo που χτυπιόσουνα καλύτερο ήταν;

Αν σου αρέσει πάρε τηλέφωνο να σε βγάλω για χορό απόψε!

Milk

Βάζω στην άκρη τις 8 υποψηφιότητες για Oscar, μιας και δεν είναι αποτέλεσμα αντικειμενικής κρίσης αλλά casting και ενός σκηνοθέτη που προσπαθούν απεγνωσμένα να εξυψώσουν με κάθε mainstream ταινία που κάνει (2 στη συνολική του καριέρα, φαντάσου). Βάζω στην άκρη το περιεχόμενο της ταινίας που από friendly gay κατέληξε να είναι gay anthem και παραβλέπω το γεγονός ότι ο Josh Brolin είναι μακράν το highlight του Milk. Τι είναι αυτό τελικά που κεντρίζει τόσο πολύ το ενδιαφέρον του μέσου κινηματογραφόφιλου; Εγώ έψαξα βαθιά μέσα μου (???) και διαπίστωσα ότι το clue της ταινίας είναι η απλότητά της. Δεν χρησιμοποιεί την επίκληση στο συναίσθημα (εκτός από το φινάλε, αλλά who cares?), δεν βάζει τους ηθοποιούς της να γίνουν καρικατούρες και στηρίζεται στην σκηνοθετική λεπτομέρεια ενός Gus Van Sant που φτιάχνει κάθε σκηνή σαν να είναι βγαλμένη από προσωπική εμπειρία. Ο Sean Penn είναι καλός (και πότε δεν ήταν;), οι υπόλοιποι στέκονται δίπλα του καλύτερα από όσο θα περίμενε κανείς και η Castro Street μένει στην ιστορία ως ο δρόμος της επανάστασης (κοίτα να δεις τι καταφέρνει η μεγάλη οθόνη!). Δείτε την ταινία, μην είστε προκατειλημμένοι με τον οποιοδήποτε τρόπο και περιμένετε άλλα 10 χρόνια για να ακούσετε το όνομά του Αμερικανού σκηνοθέτη να είναι υποψήφιο για Oscar, Golden Globe και τα λοιπά...

p.s. Το ελληνικό tagline της ταινίας είναι ότι πιο σαχλό θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί (“Ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα”).

Grammy Awards 2009

Φυσικά και δεν θα μπω στην διαδικασία να αναφέρω τους νικητές των φετινών βραβείων. Φυσικά και δεν θα σχολιάσω τις στυλιστικές αποτυχίες των απανταχού καλλιτεχνών (?) που βρέθηκαν εκεί. Φυσικά και θα εκθειάσω την Adele γιατί απλά μπορώ και φυσικά θα πω με έναν πόνο στην M.I.A. Γενικά δεν μπορεί να πει κανείς ότι τα αποτελέσματα των Grammy 2009 ήταν αναπάντεχα, αντιθέτως. Δικαίως κέρδισε η Adele τους υπόλοιπους πρωτοεμφανιζόμενους, εξίσου δίκαιη η νίκη του Robert Plant και της Alison Krauss στον δίσκο της χρονιάς αλλά και μια χαρά η μοιρασιά των βραβείων τόσο σε Αμερικανούς όσο και Βρετανούς καλλιτέχνες. Γιατί όμως οι Coldplay να πάρουν αυτό του τραγουδιού της χρονιάς από την Estelle και τη Sara Bareilles; Και γιατί να είναι τόσο άδικη η βράβευση στις κατηγορίες electro/dance (Daft Punk) και Rock Album Of The Year (οι Coldplay σε ότι πιο pop υπάρχει εκεί έξω); Είναι γενικά έκδηλη η τάση της Ακαδημίας να βραβεύει κατά κόρον νέους και πολλά υποσχόμενους καλλιτέχνες (Duffy, Adele, Estelle) αλλά και βετεράνους τύπου Al Green και Metallica. Οι εμμονές όμως οδηγούν σε τυποποιήσεις και οι τυποποιήσεις σε έλλειψη hype. Αν τα Grammy λοιπόν συνεχίσουν να είναι πιο κλισέ και από τα βραβεία του MTV, τότε η λέξη prestigious θα μπορεί κάλλιστα να αντικατασταθεί από τη λέξη presumable. Ακολουθεί η λίστα με τις βασικότερες κατηγορίες και τα σχετικά σχόλια παραδίπλα:

Best New Artist – Adele… όποιος έχει αντίρρηση, να του καούν τα ηχεία.
Album Of The Year – Raising Sand (Alison Krauss/Robert Plant)… μα φυσικά.
Song Of The Year – Viva La Vida (Coldplay)… το γεγονός ότι ένα κομμάτι είναι radio-friendly δεν σημαίνει ότι είναι και τραγούδι της χρονιάς.
Best Pop Vocal Album – Rockferry (Duffy)… μεγάλη η νίκη, μικρός ο ανταγωνισμός, αδυναμία η Duffy.
Best Electronic/Dance Album - Alive 2007 (Daft Punk)… ούτε κατά διάνοια. Και τα 5 ήταν καλύτερα.
Best Rock Performance By A Duo Or Group With Vocals - Sex On Fire (Kings Of Leon)... αυτό έλειπε να το έδιναν στους Coldplay.
Best Rock Album - Viva La Vida Or Death And All His Friends (Coldplay)… rock;
Best Alternative Music Album - In Rainbows (Radiohead)… χμμμ, πειράζει που εγώ θα το έδινα στον Beck;
Best R&B Album - Jennifer Hudson (Jennifer Hudson)... φωνάρα, αλλά ευχαριστώ, δεν θα πάρω.
Best Contemporary R&B Album - Growing Pains (Mary J. Blige)… ένας από τους πιο μετριοπαθείς και αδιάφορούς δίσκους της χρονιάς.
Best Rap Album - Tha Carter III (Lil Wayne)... αν ο Lupe Fiasco ήταν λίγο πιο εμπορικός, θα ήταν δικό του. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Best Jazz Vocal Album – Loverly (Cassandra Wilson)... τα σχόλια περιττά.
Producer Of The Year, Non-Classical - Rick Rubin... ή Danger Mouse; Λέω εγώ τώρα...

Listen Without Prejudice – February 2009

Όχι μόνο δεν το ξέχασα, αλλά αυτή τη φορά είναι πιο φρέσκο από ποτέ. Απίθανες νέες κυκλοφορίες, σημαντικά promo και myspace anthems αλλά και μια εναλλακτική, ελληνική συμμετοχή. Πέσε με τα μούτρα...

10. Joanna Drigo – Vicky... why not?
9. Kelly Clarkson – My Life Would Suck Without You... όλα καλά βρε κορίτσι μου, αλλά πότε θα καταλάβεις ότι δεν μοιάζεις με όλες τις υπόλοιπες (Avril Lavigne, Katy Perry) και μπορείς να κάνεις κι άλλα πράγματα;
8. Lil Wayne – Prom Queen… γιατί τελικά του πάνε οι κιθάρες.
7. White Lies – To Lose My Life… όχι αρκετά πρωτότυπο αλλά αρκετά καλό για να ξεχωρίσει.
6. Marina And The Diamonds – Obsessions... έλεγα στη Μάρα ότι το περίμενα πιο groovy. Αν ήταν όπως το περίμενα όμως, δεν θα μου άρεσε τόσο τελικά.
5. Morrissey – I'm Throwing My Arms Around Paris... μερικά πράγματα δεν αλλάζουν. Και καλά κάνουν γιατί έχω και εμμονές.
4. VV Brown – Crying Blood... οι Pipettes συναντούν την Amy και ηχογραφούν το απόλυτο dance anthem σε παραγωγή Danger Mouse. Μα, μισό λεπτό, αυτό γράφει VV Brown. Κοίτα να δεις!
3. Franz Ferdinand – Ulysses... χόρεψε μέχρι τελικής πτώσης στο πιο (απροκάλυπτα) dance κομμάτι των Franz Ferdinand. Xenomania φάτε τη σκόνη τους...
2. Archive – Bullets (Marius De Vries Radio Mix)… sooooooo addictive. download password: museink
1. Jay-Z feat Santogold – Brooklyn Go Hard… ο ορισμός του urban μέσα από τα μάτια ενός soul-rapper και μιας πρέσβειρας της synth pop-rock. Jam with it baby.

Torture Garden @ Second Skin Club, 6-7-/2/2009

"Αντε, να παω φετος".
Ετσι σκεφτηκα και περασα το βραδυ του Σαββατου στον “Κηπο των Βασανιστηριων” .
4η φορα στην Ελλάδα και για αυτή την χρόνια στο Second Skin στην Κωσταντινουπολεως το Νο1 fetish club Torture Garden από το Λονδίνο επισκέφθηκε την Αθήνα. Εισοδος 20 ευρω με ποτο. Παλι καλα.
Αρχικα περιμενα σε μια ουρα που εφτανε εως και την Ιερα Οδο. Θα εμπαιναν στο club 450 ατομα. Αν ηθελες να μπεις μετα,θα επρεπε να βγει καποιος άλλος. Αυτό για να είναι ανεκτο το περιβαλλον. Παλι καλα επισης. Γυρω στις δυο εγινε φασαρια στην πορτα κατά τα λεγομενα του υπευθυνου γιατι καποιος ηθελε να μπει και επεσε φυσικα ξυλο. Οποία εκπληξης! Υποθετω ότι τους αρεσε κιολας.
Όταν μπηκα, κατά τις 23:30, δεν ειχε και πολύ κοσμο. Μουσικη επαιζε ο David Tg με το κλασσικο του πλεον πλαστικο πουα(!!!) κοστουμι και το κοκκινο “The Avengers” καπελο του. Πολύ καλο ελέκτρο.
Ανεβαινουν επειτα οι Ελληνες Wrapped In Plastic, γνωστοι στους clubbers για τα ξεσηκωτικα τους σετ, στο SSkin αλλα και αλλού-δεν θυμαμαι που αλλού τους εχω δει αλλα τελοσπαντων. Ξανα ανεβηκε ο David Tg κατά τις 3 και κατι ξεκινωντας με το “Te Quiero Puta ” από Rammstein . Ε εκει δεν κρατιεσαι. Χτυπιεσαι.
Οσον αφορα τον Φακινο που θα επαιζε μετα, δεν εχω κατι να πω γιατι παλι δεν τον προλαβα. Τι να κανω; Ορθιος θα κοιμομουνα.
Παμε στο ζουμι όμως.
Τι εχει να παρουσιασει το TG που τοσος λογος γινεται;
Αναμεσα στα σετ των dj’s η μουσικη εριχνε το τεμπο γιατι ξεκινουσαν μικρα show. Ριξε μια ματια στο προγραμμα και θα καταλαβεις…

Σάββατο 7 Φεβρουαρίου:

Performers (Main Floor):
12.30:Lady Ane Angel: Fire
2.00:Satomi: Cabaret Noir (Bondage/Striptease & Piercing)
3.00:Syban: Freakshow
4.00:Lukas Zpira: Flesh Hook Suspension
5.30:Ini The Doll: The Swing Show
+ Dancers All Night
+ Uv/Blacklight Show By Matron.

Dominatrix in the Dungeon/Playroom: Sessions All Night + Interactive

Ολοι ηταν με μια φωτογραφικη στο χερι. Καλα όχι και ολοι. Εγω για παραδειγμα δεν την πηρα και μετανοιωσα. Ειλικρινα. Το μονο που εχω να δειξω από την βραδια είναι ο σημαδεμενος καρπος μου με το logo του TG και φωτογραφιες αλλων. Κριμα.
Κριμα γιατι δεν μπορω να σου μεταφερω με λογια την εικονα 20 σχεδον φωτογραφικων μηχανων να αστραφτουν επαναληπτικες ληψεις μπροστα από το αιδοιο μιας 40χρονης που καφτιριαζε η ιδια με ένα τσιγαρο. Ή την εικονα ενός mixed crowd από γκοτθικες φιγουρες εως 50χρονους nerds, που σχηματιζει ένα ασφικτικο κλοιο γυρω από τον Lukas που εβαζε τους κρικους στην πλατη του για να κραμαστει από το ταβανι όπως στο “The Cell” του Tarsem Singh.
Στο υπογειο του SSkin δεν πατησα γιατι ηταν ενας που μαστιγωνε αβετρα κουβερτα. Δηλαδη εμ σε πληρωσα εμ θα τις φαω κιολας; Τι λες φιλαρακι; Ουστ!

Βγαινω εξω ξημερωμα Κυριακης και βρεχει τα κερατα του. Μια κυρια (γυρω στα 45) εχει κατσει στη εισοδο γιατι νιωθει μια δυσφορια. Που πας κυρα μου με τετοιο καιρο; Θες και σαδομαζοχιστικα…
Ρε αντε παενε!
Τωρα αυτό το λεω για την κυρια ή το λεω για μενα;