Milk

Βάζω στην άκρη τις 8 υποψηφιότητες για Oscar, μιας και δεν είναι αποτέλεσμα αντικειμενικής κρίσης αλλά casting και ενός σκηνοθέτη που προσπαθούν απεγνωσμένα να εξυψώσουν με κάθε mainstream ταινία που κάνει (2 στη συνολική του καριέρα, φαντάσου). Βάζω στην άκρη το περιεχόμενο της ταινίας που από friendly gay κατέληξε να είναι gay anthem και παραβλέπω το γεγονός ότι ο Josh Brolin είναι μακράν το highlight του Milk. Τι είναι αυτό τελικά που κεντρίζει τόσο πολύ το ενδιαφέρον του μέσου κινηματογραφόφιλου; Εγώ έψαξα βαθιά μέσα μου (???) και διαπίστωσα ότι το clue της ταινίας είναι η απλότητά της. Δεν χρησιμοποιεί την επίκληση στο συναίσθημα (εκτός από το φινάλε, αλλά who cares?), δεν βάζει τους ηθοποιούς της να γίνουν καρικατούρες και στηρίζεται στην σκηνοθετική λεπτομέρεια ενός Gus Van Sant που φτιάχνει κάθε σκηνή σαν να είναι βγαλμένη από προσωπική εμπειρία. Ο Sean Penn είναι καλός (και πότε δεν ήταν;), οι υπόλοιποι στέκονται δίπλα του καλύτερα από όσο θα περίμενε κανείς και η Castro Street μένει στην ιστορία ως ο δρόμος της επανάστασης (κοίτα να δεις τι καταφέρνει η μεγάλη οθόνη!). Δείτε την ταινία, μην είστε προκατειλημμένοι με τον οποιοδήποτε τρόπο και περιμένετε άλλα 10 χρόνια για να ακούσετε το όνομά του Αμερικανού σκηνοθέτη να είναι υποψήφιο για Oscar, Golden Globe και τα λοιπά...

p.s. Το ελληνικό tagline της ταινίας είναι ότι πιο σαχλό θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί (“Ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα”).