Ξεκίνησα με μια μικρή επιφύλαξη όταν άκουσα το “Alright, Still…” και επέμενα ότι δεν ήταν δα και κάτι σπουδαίο. Η συνέχεια βέβαια μου απέδειξε ότι δεν πρέπει να είσαι τόσο αρνητικός γιατί καταλήγεις να λούζεσαι αυτά που κοροϊδεύεις. Και όχι μόνο τα λούστηκα αλλά έφτασα σε σημείο να τα εξετάζω γαργαλιστικά. Το πακέτο της αθυρόστομης Βρετανίδας δεν είναι άλλο από το παράδοξο της ίδιας της ιδιοσυγκρασίας της. Το στόμα-βόθρος, η εμφάνιση της κλασικής, alternative Αγγλιδούλας που χορεύει στο χάσιμο της εκάστοτε brit-pop ανακάλυψης, μερικά ναρκωτικά (ελαφρά or βαριά) και αισιόδοξες μελωδίες που κρασάρουν στο μυαλουδάκι σου σαν χαζοτραγουδάει “Fuck you very much” και το χαίρεται. Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι η ομορφιά στο sophomore “It’s not me, it’s you” έγκειται στο γεγονός ότι η ρίμα με την παραγωγή είναι τόσο ασυνάρτητες που δένουν μόνο με την παρουσία της Allen. Αν ο δίσκος αυτός είχε ηχογραφηθεί από τη Madonna, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί προκλητικός. Αν έβλεπες στο εξώφυλλο να ποζάρει η Katy Perry θα καταλάβαινες ότι προσπαθεί να γίνει anglophile και να κάνει στροφή όσον αφορά στο target group της. Αν πάλι άκουγες τη φωνή της Aguilera, θα κατέστρεφε την χαριτωμενιά των κομματιών με την αγριοφωνάρα της. Είναι γεγονός ότι η Lily Allen είναι το pop φαινόμενο της εποχής μόνο και μόνο γιατί έτσι το έχει συλλάβει η ίδια. Δεν έχει να κάνει με τον Mark Ronson, τον Greg Kurstin, την εταιρεία της και το MySpace. Καμία δεν θα μπορούσε να έχει τέτοιο καλλιτεχνικό hype με αυτή τη γλυκανάλατη φάτσα και μερικά στιχάκια που στην τελική πολλοί μπορούν να γράψουν στο blog τους. Πάρε για παράδειγμα το “The Fear” που ανέβηκε στην κορυφή των UK charts. Σε καμία περίπτωση το καλύτερο και πιο αντιπροσωπευτικό του νέου album, αλλά πόσες φορές έχεις πιάσει τον εαυτό σου να το μουρμουρίζει; Και άλλες πόσες έχεις μπει στο MySpace της για να ακούσεις το “Fuck You” με τα πιο groovy, ρυθμικά staccato στα πλήκτρα των τελευταίων χρόνων; Και γιατί βάζεις στο repeat το tracklist χωρίς να σε πειράζει που τα έχεις ήδη ακούσει όλα πάνω από 3 φορές; Δεν υπάρχει εξήγηση, απλά η μουσική της Lily Allen είναι όσο catchy χρειάζεται για να μην τη βαριέσαι και άλλο τόσο μελετημένη και καλοδουλεμένη που δεν σε παραξενεύει που την ακούς, ακόμα κι αν η δισκοθήκη σου είναι γεμάτη με Oasis, Bjork, P!nk και Antony. Μπερδεύτηκες, ε; It’s not you, it’s Lily Allen baby!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου