Κ.βητα & Handy Park, Live @Σταυρος Του Νοτου

«Αυτό που παρατηρώ τελευταία όλο και περισσότερο είναι μια τάση να γίνεται τέχνη για την τέχνη. Φορτωμένες δημιουργίες επιδειξιομανων καλλιτεχνών που δεν έχουν τίποτα ανθρώπινο. Αυτός εδώ όμως έχει κάτι διαφορετικο…»
Τάδε έφη ο φίλος Βασίλης χθες βράδυ στο Σταυρό του Νότου. Εκεί από την Δευτέρα 26/01 και για 4 ΔευτεροΤριτα θα εμφανίζεται ο Κβητα με τους Handy Park.
Όντως. Ότι και να μας πουν όλοι οι άλλοι για την μουσική, για τον πειραματισμό, την δεμένη παραγωγή, την ερμηνεία, τίποτα δεν θα μπορεί να συναγωνιστεί τον άνθρωπο που συγκρίνουν όλοι πια με τον Μάνο Χατζηδάκη. Η τιμή είναι μεγάλη και η σύγκριση μπορεί να άρχισε λόγω της δουλειάς που έκανε ο κβητα πάνω στο έργο του συνθέτη, αλλά διαχειρίσθηκε άψογα- και διαχειρίζεται ακόμα το ίδιο καλά- ότι και αν του έχει φέρει αυτή η πορεία. Είτε σαν μέλος των Στέρεο Νόβα είτε σαν μοναχικό δημιουργό. Ακόμα και την πανελλήνια αναγνώριση λόγω της μουσικής που έντυσε την παράσταση του Παπαιωαννου «2».
Λοιπόν πίσω στα χθεσινά… Η κεντρική σκηνή στην οδό Θαρύπου , γέμισε κατά τις 10 και 15. Με καθυστέρηση σχεδόν 40 λεπτών ο Κωνσταντίνος Βήτα βγήκε στη σκηνή για να παίξει ηλεκτρονική μουσική από ένα μεγάλο κομμάτι της καριέρας του. Ακούστηκε μεταξύ άλλων , το «Μιράντα», «η Δύναμη της αγάπης» και άλλα ρυθμικά και μη κομμάτια σε διαφορετική εκτέλεση αυτή την φορά.Αυτό δεν είναι η πρωτοτυπία. Αυτό είναι το δεδομένο. Η έκπληξη ήρθε από το γκρουπ που συνόδευε.
Έτσι λοιπόν η εμφάνιση στο Σταυρό του Νότου, έχει την εξής μοναδικότητα. Για πρώτη φορά ο Κωνσταντίνος Βήτα εμφανίζεται με μια ροκ μπάντα και παίζει κομμάτια του σε εκτελέσεις που σου ανοίγουν το κρανίο στα δυο. Το “Zombie” από το τελευταίο άλμπουμ "Άργος" έμοιαζε λες και το διασκεύαζαν οι Perfect Circle. Το “Όλο αυτό που ποτέ” θύμιζε βρετανική ποπ. Το “Κορίτσι” είχε κάτι από τον ήχο των Boo Radleys και γενικά υπήρχε ένα κλίμα στο χώρο ότι μας έδωσε τα μυαλά στο χέρι.
Εκπληκτική ιδέα και εφαρμογή αυτής, σε τούτη την συνάντηση.
Δεν χρειάζονται άλλες λεπτομέρειες. Ξέρεις ήδη ότι οι Handy Park είναι σύνθεση μελών άλλων ελληνικών γκρουπ. Κανουν προβες μαζι από το Αυγουστο. Ξέρεις ότι ο Κβητα δεν επαναλαμβάνει όσα «στηνει» άρα ή που θα τον δεις τώρα ή ποτέ. Μαθέ και ότι είσοδος είναι 15ευρω με ποτό. Μάθε και πως θα ξαναπάω

φωτογραφιες: Βασιλης Ρεντουμης

"The Incredible/The Invisible" Sugahspank

Κάποιοι που περιμένουν πολλά από την ελληνική, αγγλόφωνη σκηνή έγραψαν: “Η καλύτερη φωνή της Ευρώπης είναι από την Ελλάδα”. Κάποιοι άλλοι βιάστηκαν να την αποκαλέσουν απλά και μόνο τραγουδίστρια των Sugah Galore, χωρίς να υπολογίζουν ότι μπορεί και μόνη της. Κάποιοι επηρεάστηκαν από την επιτυχία της Amy και όλο αυτό το ρεύμα που έφερε παραμάσχαλα με το “Back To Black”, προβαίνοντας στις ανάλογες συγκρίσεις και μια μικρότερη ομάδα ανθρώπων είπε πως φτάνει μέχρι και στο σημείο να την μιμείται. Η αλήθεια έχουμε μάθει πως ποτέ δεν βρίσκεται στην μια όψη του νομίσματος, ιδιαίτερα όταν το νόμισμα αυτό έχει πολλαπλές πλευρές που εναλλάσσονται χωρίς να τις πάρεις πρέφα. Η Sugahspank είναι αυτό που η Ελλάδα ποτέ δεν θα πίστευε ότι έχει στα χέρια της – μια εκρηκτική soulwoman, η οποία μπορεί με ευχέρεια να ραπάρει, να τραγουδήσει, να κάνει funk ως ένα λιγότερο rock και edgy alter ego της Nikka Costa, να περπατάει ξυπόλητη στη σκηνή και να παροτρύνει “Kill the bitch u got in ya”. Η παραγωγή του δίσκου στήθηκε σε ένα laptop και τα φωνητικά ηχογραφήθηκαν με ένα μικρόφωνο των 15 ευρώ, κάτι που δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερο θαυμασμό για το επίπεδο του ήχου και των ενορχηστρώσεων. Οι μπασογραμμές και τα τύμπανα πείθουν πως είναι εισαγωγής, ενώ τα λόγια στάζουν ανικανοποίητες ορμόνες, ωμή αλήθεια και ψημένη θηλυκότητα. Δεν είναι ο δίσκος της χρονιάς για αυτούς που κρίνουν αντικειμενικά (όσο μπορεί να γίνει αυτό, τη γνώμη μας λέμε). Είναι όμως επίτευγμα για τα ελληνικά δεδομένα και προσωπικός θρίαμβος που δεν απαρνείται την ηλικία της και την… πρωινή της δουλειά. Miss Sugahspank, τα σέβη μου!

Χρυσές Σφαίρες 2009 – Ποτέ δεν είναι αργά…

Η αλήθεια είναι ότι πολύ βαριέμαι να σχολιάζω κάθε κατηγορία των υποψηφιοτήτων των Golden Globes 2009 (αγγλιστί ακούγονται πιο extravagant). Αντί αυτού θα προσπαθήσω να κάνω ένα περιεκτικό catch up και να σταματήσω να γράφω με ξενόφερτους όρους. Για αρχή δεν πρέπει να προσπεράσω όλα όσα πιστεύω ότι υπερεκτιμήθηκαν. Και εννοώ την βράβευση του Μεγάλου Woody Allen για το συμπαθητικό, έως και καλό “Vicky Cristina Barcelona”, αλλά ποτέ και ούτε κατά διάνοια Best Motion Picture - Musical Or Comedy της χρονιάς. Έπειτα, είναι τόση η συγκίνηση που έφερε ο χαμός του ταλαντούχου Heath Ledger, που βάλθηκαν όλοι να τον χαρακτηρίσουν ως τον καλύτερο ηθοποιό της γενιάς του και να προκαταβάλουν τον κόσμο και τους κριτικούς για την Χρυσή Σφαίρα και το Όσκαρ δεύτερου ρόλου. Μα, είναι δυνατόν να πάρει Χρυσή Σφαίρα για τον “Σκοτεινό Ιππότη” από την στιγμή που δεν πήρε για το “Brokeback Mountain”; Τόση τιμή και τόσο ντόρος για έναν ρόλο δεν πρέπει να έγινε ποτέ και για κανέναν λόγο (κάνω τον συνήγορο του διαβόλου στον ίδιο μου τον εαυτό, μιας και ο ρόλος του στην ταινία του Christopher Nolan με καθήλωσε, κουβέντα να γίνεται). Συνεχίζουμε με τον θρίαμβο της Kate Winslet και στις δύο κατηγορίες των γυναικείων ρόλων για τις ταινίες “The Reader” του εξαιρετικού Stephen Daldry αλλά και “Revolutionary Road” του Sam Mendes (κι εσύ εξαιρετικός είσαι, απλά δεν μπορώ να το επαναλαμβάνω). Και δεν μπορώ να επικρίνω την αδυναμία μου στο πρόσωπό της, μιας και η καλύτερη ηθοποιός της γενιάς της αλλά και μερικών ακόμα έπρεπε κάποτε να αναγνωριστεί και με λίγα βραβεία ανά χείρας (καλές οι υποψηφιότητες, αλλά στη μαρκίζα ανεβαίνει το βραβείο, όχι ο φιναλίστ). Εντυπωσιακή και η νίκη του “Slumdog Millionaire” του Danny Boyle, ταινία που επικράτησε στις major κατηγορίες (κόφτο επιτέλους το αγγλικό) καλύτερης ταινίας (Δράμα), καλύτερης σκηνοθεσίας, καλύτερου σεναρίου (Simon Beaufoy) αλλά και μουσικής (A. R. Rahman – Zimmer φάε τη σκόνη του, σε βαρεθήκαμε). Στους ρόλους που ξέμειναν και ξέφυγαν της Kate δεν είχαμε και μεγάλες ανατροπές, αφού το βραβείο πρώτου ανδρικού ρόλου σε Δράμα κέρδισε ο άλλοτε ξεχασμένος και νυν βετεράνος του Hollywood Mickey Rourke (“The Wrestler”), το βραβείο πρώτου γυναικείου για κωμωδία ή μιούζικαλ κέρδισε η Sally Hawkins (επάξια για το “Happy-Go-Lucky”), ενώ το αντίστοιχο αντρικού ρόλου απέσπασε ο Colin Farrell (???) για το “In Bruges”. Το “Wall-E” δεν άφησε περιθώρια σε άλλη ταινία κινουμένων σχεδίων να διεκδικήσει τη μερίδα του λέοντος στην κατηγορία του καλύτερου animation film, ενώ σε αυτή της καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας επικράτησε η καλύτερη ίσως της χρονιάς που φέρει τον τίτλο “Waltz With Bashir” από το Ισραήλ (θα βγάλω πόρισμα όταν τις δω όλες, αν γίνει ποτέ αυτό). Τέλος, η Χρυσή Σφαίρα καλύτερου τραγουδιού πήγε στον Bruce Springsteen για το ομώνυμο κομμάτι της ταινίας “The Wrestler” (του Darren Aronofsky, αν δεν το είπα πιο πριν – ένα μυαλό το έχω). Αυτές ήταν οι Χρυσές Σφαίρες για φέτος και η αλήθεια είναι ότι μας άφησαν λίγο έκπληκτους. Τα ερωτηματικά πολλά με τα Όσκαρ καθοδόν και αδυνατώ να τα καταμετρήσω. Θα πάρει Όσκαρ μετά θάνατον ο Ledger; Πόσα θα πάρει η Kate Winslet (αν θα πάρει, παίζει κι αυτό το ενδεχόμενο); Θα κάνει το “Slumdog Millionaire” την ίδια επιτυχία με τις Σφαίρες; Θα αναστηθεί ο Mickey Rourke από το πουθενά; Θα αναγνωριστεί ο Μαθουσάλας Benjamin Button μετά την παταγώδη αποτυχία του να πάρει βραβείο; Θα καταλάβουν τα μέλη της Ακαδημίας ότι ο Woody Allen δεν πρέπει να προταθεί σε καμία κατηγορία φέτος (δεν ισχύει το ίδιο για την Penélope Cruz); Θα είναι και ο Barack στην απονομή;

''He & She, Angry Enough To Keep Loving In the Dark Ages'' 2L8

Αυτή η κυκλοφορία , που ήδη έχει βάλει υποψηφιότητα για τα καλύτερα του 2009(τέτοια αυτοπεποίθηση;) , επιβεβαιώνει την κορύφωση της άνθησης του Ελληνικού Underground(ακόμα έτσι θα το λέμε εμείς).
Από την συσκευασία και το booklet-που αποτελούν και ένα από τα δυνατότερα χαρτιά της κυκλοφορίας, φτιαγμένα από τα χέρια του Aχιλλέα Γκατσόπουλου- , έως τους στίχους και τα φωνητικά του 2L8 (k the clown- Κώστας Βοζίκης), όλα είναι δεμένα σαν υλικά σε πετυχημένη συνταγή. Επιβάλλεται βέβαια αυτό από τον concept χαρακτήρα του άλμπουμ.
Η ιστορία που μας αφηγείται είναι μια καταραμένη ερωτική ιστορία, σαν αυτές που ακούμε κατά καιρούς από το στόμα του Nick Cave. Δηλαδή μην περιμένεις για γάμο και βαφτίσια στο τέλος.
Τι να περιμένεις;
Ένα θεατρικό έργο σε ηχητική μορφή. Post punk, post rock, pop, industrial, rock, hardcore, και την ίδια στιγμή έναν ήχο τελείως έξω από όλα αυτά. Τρομπέτες, κιθάρες, βιολιά, τσέλο, φωνές, πανικός και ομίχλη, η Josephine (αυτή είναι το αντικείμενο του πόθου), φέρετρα πηγαινοέρχονται, καρδιές εκρήγνυνται, υπερπαραγωγή.
Πέρα από την πλάκα, μιλάμε για μια ξεχωριστή εμπειρία. Πάρε στα χέρια το book και βαλε το cd.
Κυκλοφορεί από την πατρινή Inner Ear και παίζει να μην το βρεις στα δισκοπωλεία. Εγώ σε μεγάλο δισκάδικο της Αθήνας βρήκα μόνο ένα!!!
Είναι λέει δύσκολο άλμπουμ και δεν πουλάει. Χαζομάρες. Σε repeat το είχα, ένα βράδυ ολόκληρο!

Αν σου αρέσει ο πειραματισμός και η θεατρικότητα στη μουσική, οι καταδικασμένες ερωτικές ιστορίες και δεν τρως κανένα κόλλημα με το αν είναι ελληνική, τούρκικη, αγγλική ή δεν ξέρω και γω τι εθνικότητας παραγωγή.
Άντε και στο Pitchfork εύχομαι!!!

Listen Without Prejudice – January 2009

Είπα Καλή Χρονιά, αλλά για να μην είμαι γκαντέμης το ξαναλέω – Καλή μας χρονιά λοιπόν! Και επειδή είμαι στη δουλειά και δεν έχω και πολύ χρόνο, ας μπω στο ζουμί...

10. Brandy – Right Here (Departed)… μεγάλη η καθυστέρηση, μέτριο το αποτέλεσμα, ένοχη η απόλαυση.
9. Paramore – Decode... λίγο το Twilight, λίγο το κόκκινο μαλλί, λίγο η επανέκρηξη της μεταεφηβικής pop-rock, καταλαβαίνεις τώρα...
8. The Veronicas – Untouched... η Αυστραλία πάντα έχει απάντηση στα αγγλοαμερικάνικα πρότυπα όσον αφορά στην pop αισθητική. Κάτι παραπάνω από συμπαθητικό και κάτι παραπάνω από t.A.T.u.
7. Lily Allen – The Fear… εμένα πάλι δεν με έχει ενθουσιάσει, αλλά κουβέντα να γίνεται. “Fuck You Very Much” και ξερό ψωμί...
6. Britney Spears – Circus... χορεύεται, τραγουδιέται, είναι πλέον του δέοντος catchy και η παραγωγή είναι respect. Τι άλλο θες πια;
5. Girls Aloud – The Promise... αυτά τα κορίτσια ποτέ δεν τα συμπάθησα και πάντα θεωρούσα ότι παλεύουν στη σκιά των Sugababes. Έχει ο καιρός γυρίσματα...
4. Jenniffer Kae – Do You Love Me... μια εναλλακτική, neo-soul πρόταση από τη Γερμανία με την υπογραφή του Steve Chrisanthou στην παραγωγή (Corinne Bailey Rae). Και ναι, γράφεται με δύο f!
3. Glasvegas – Geraldine... made in Scotland τα παιδιά και πρώτος δίσκος. Έχουν παράδοση αυτοί οι Σκοτσέζοι, είναι γεγονός.
2. Sugahspank – Kill The Bitch U Got In Ya... η soul αποκτά ελληνικό χρώμα και σαρώνει. Όχι και τόσο καινούργιο, αλλά who cares? Τύφλα να’χει η Amy…
1. Florence and The Machine – Dog Days Are Over... η περηφάνια της εναλλακτικής pop, τα καμάρια της Βρετανίας, the next best thing, το Critics' Choice Award στα BRIT Awards του 2009 και δεν συμμαζεύεται. Μην το αγνοήσεις.

"Timemachine" Mary and The Boy

Παίρνω στα χέρια μου την υπέροχη χάρτινη θήκη. Ίδια λογική με το πρώτο άλμπουμ. Μόνο τα πρόσωπα. Μπροστά η Mary και στο οπισθόφυλλο the Boy. Πατάω το play και ξεκινάει το Timemachine. Ο μινιμαλισμος εμπλουτίζεται και ο ρυθμός πιάνει από το χέρι το σκοτάδι των συναισθημάτων τους. Αφήνοντας πίσω μας το εισαγωγικό instrumental μπαίνουμε στο "You, You, You" και μετά το ραδιοφωνικοτατο "No More Bad Trips For Little Mary". Ναι καλά άκουσες. Ραδιοφωνικό αλλά για ένα άλλο ραδιόφωνο. Σε αυτό το άλμπουμ το ντουέτο ανοίγει την πόρτα σε ένα ουσιαστικά τρίτο μέλος. Τον Felizol. Εκείνος πίσω από την κονσόλα αλλά και παίζοντας σχεδόν σε όλα τα κομμάτια, μάλιστα συνθέτει και τρία από αυτά!. Μια εμπλουτισμένη παραγωγή κάνει την εμφάνιση της και περισσότερο χρώμα στις συνθέσεις. Η φωνή της Mary περνάει από την Siouxsie λοξοκοιτωντας ακόμα στην Diamanda Gallas αλλά σαν να αποχαιρετά αυτή την παλιά επιρροή της. Ο Μπόι σιγοντάρει και συμπορεύεται. Μερικές φορές παίρνει τα ηνία. Στη δικιά του φωνή κρύβονται ο Blly Mackenzie, ο Brian Ferry και ο Tom Waits. Η θεατρικότητα παραμένει -στο "I was able to begin again" ακούμε μάλιστα σε ένα sample τον ηθοποιό Αλμπερ Φινευ. Αλλά εδώ προχωράμε ένα βήμα προς το φως, Θα παραξενευόμουν αν κάποιος μου έλεγε πριν από ένα μήνα ότι αυτή η ομάδα θα έβγαζε κάτι που θα με έκανε να χορέψω. Να όμως που με το "Are You Still Dancing Can Can?" του Felizol, το καταφέρνουν. Σχεδόν. Και ενώ αρχίζω να πιστεύω ότι πήραν απότομη αλλά έξυπνη στροφή, έρχεται αυτό που μετά το έβδομο κομμάτι , θα ονόμαζα δεύτερο μέρος του δίσκου να θυμίσει τον πρώτο. Ο στίχος "I am a cock. Do You Wanna Suck Me" στο "Cock", φυσικά και παραπέμπει νοηματικά στο "κλασσικό" πια " I wanna fuck you like a bunny". Δεν δίνω αξία στο στίχο αυτόν , απλά το αναφέρω. Η κορύφωση έρχεται με το "Death" που κλείνει αυτό την ενότητα και είναι ένα κομμάτι ερμηνείας που θα έπρεπε να δώσει δικαιώματα στην Κυρία Ντιαμαντα. Μόνο μπράβο μπορώ να δώσω στη Mary. Δεν είναι εύκολο να το καταφέρεις. Το δωδέκατο "A Hopeless case(Death Samba)" με αφήνει αρχικά αδιάφορο αλλά όσο προχωράει με αφήνει με το στόμα ανοιχτό και πιστοποιεί την ευφυέστατη διαφορετικότητα του ήχου τους. Και αυτός ο ήχος δεν αφορά τα δεκάδες όργανα, το σωστά τοποθετημένο χατ, το reverb στο τρομπόνι ή τα επιμελώς ατημέλητα ακόρντα. Αφορά σε ένα σύνολο που δύσκολα σου δίνει πια η δισκογραφία. Το " Time Machine" είναι ένα θεατρικό έργο. Σκηνικά, Φώτα, κοστούμια αυτοί οι τρεις. Διάλογους εμείς με εμάς. Πάτα play ξανά.

Αν σου αρέσει...αν δεν σου αρέσει άντε σπίτι σου να κρυφτείς κάτω από μια κουβέρτα.