"Timemachine" Mary and The Boy

Παίρνω στα χέρια μου την υπέροχη χάρτινη θήκη. Ίδια λογική με το πρώτο άλμπουμ. Μόνο τα πρόσωπα. Μπροστά η Mary και στο οπισθόφυλλο the Boy. Πατάω το play και ξεκινάει το Timemachine. Ο μινιμαλισμος εμπλουτίζεται και ο ρυθμός πιάνει από το χέρι το σκοτάδι των συναισθημάτων τους. Αφήνοντας πίσω μας το εισαγωγικό instrumental μπαίνουμε στο "You, You, You" και μετά το ραδιοφωνικοτατο "No More Bad Trips For Little Mary". Ναι καλά άκουσες. Ραδιοφωνικό αλλά για ένα άλλο ραδιόφωνο. Σε αυτό το άλμπουμ το ντουέτο ανοίγει την πόρτα σε ένα ουσιαστικά τρίτο μέλος. Τον Felizol. Εκείνος πίσω από την κονσόλα αλλά και παίζοντας σχεδόν σε όλα τα κομμάτια, μάλιστα συνθέτει και τρία από αυτά!. Μια εμπλουτισμένη παραγωγή κάνει την εμφάνιση της και περισσότερο χρώμα στις συνθέσεις. Η φωνή της Mary περνάει από την Siouxsie λοξοκοιτωντας ακόμα στην Diamanda Gallas αλλά σαν να αποχαιρετά αυτή την παλιά επιρροή της. Ο Μπόι σιγοντάρει και συμπορεύεται. Μερικές φορές παίρνει τα ηνία. Στη δικιά του φωνή κρύβονται ο Blly Mackenzie, ο Brian Ferry και ο Tom Waits. Η θεατρικότητα παραμένει -στο "I was able to begin again" ακούμε μάλιστα σε ένα sample τον ηθοποιό Αλμπερ Φινευ. Αλλά εδώ προχωράμε ένα βήμα προς το φως, Θα παραξενευόμουν αν κάποιος μου έλεγε πριν από ένα μήνα ότι αυτή η ομάδα θα έβγαζε κάτι που θα με έκανε να χορέψω. Να όμως που με το "Are You Still Dancing Can Can?" του Felizol, το καταφέρνουν. Σχεδόν. Και ενώ αρχίζω να πιστεύω ότι πήραν απότομη αλλά έξυπνη στροφή, έρχεται αυτό που μετά το έβδομο κομμάτι , θα ονόμαζα δεύτερο μέρος του δίσκου να θυμίσει τον πρώτο. Ο στίχος "I am a cock. Do You Wanna Suck Me" στο "Cock", φυσικά και παραπέμπει νοηματικά στο "κλασσικό" πια " I wanna fuck you like a bunny". Δεν δίνω αξία στο στίχο αυτόν , απλά το αναφέρω. Η κορύφωση έρχεται με το "Death" που κλείνει αυτό την ενότητα και είναι ένα κομμάτι ερμηνείας που θα έπρεπε να δώσει δικαιώματα στην Κυρία Ντιαμαντα. Μόνο μπράβο μπορώ να δώσω στη Mary. Δεν είναι εύκολο να το καταφέρεις. Το δωδέκατο "A Hopeless case(Death Samba)" με αφήνει αρχικά αδιάφορο αλλά όσο προχωράει με αφήνει με το στόμα ανοιχτό και πιστοποιεί την ευφυέστατη διαφορετικότητα του ήχου τους. Και αυτός ο ήχος δεν αφορά τα δεκάδες όργανα, το σωστά τοποθετημένο χατ, το reverb στο τρομπόνι ή τα επιμελώς ατημέλητα ακόρντα. Αφορά σε ένα σύνολο που δύσκολα σου δίνει πια η δισκογραφία. Το " Time Machine" είναι ένα θεατρικό έργο. Σκηνικά, Φώτα, κοστούμια αυτοί οι τρεις. Διάλογους εμείς με εμάς. Πάτα play ξανά.

Αν σου αρέσει...αν δεν σου αρέσει άντε σπίτι σου να κρυφτείς κάτω από μια κουβέρτα.