Η αλήθεια είναι ότι πολύ βαριέμαι να σχολιάζω κάθε κατηγορία των υποψηφιοτήτων των Golden Globes 2009 (αγγλιστί ακούγονται πιο extravagant). Αντί αυτού θα προσπαθήσω να κάνω ένα περιεκτικό catch up και να σταματήσω να γράφω με ξενόφερτους όρους. Για αρχή δεν πρέπει να προσπεράσω όλα όσα πιστεύω ότι υπερεκτιμήθηκαν. Και εννοώ την βράβευση του Μεγάλου Woody Allen για το συμπαθητικό, έως και καλό “Vicky Cristina Barcelona”, αλλά ποτέ και ούτε κατά διάνοια Best Motion Picture - Musical Or Comedy της χρονιάς. Έπειτα, είναι τόση η συγκίνηση που έφερε ο χαμός του ταλαντούχου Heath Ledger, που βάλθηκαν όλοι να τον χαρακτηρίσουν ως τον καλύτερο ηθοποιό της γενιάς του και να προκαταβάλουν τον κόσμο και τους κριτικούς για την Χρυσή Σφαίρα και το Όσκαρ δεύτερου ρόλου. Μα, είναι δυνατόν να πάρει Χρυσή Σφαίρα για τον “Σκοτεινό Ιππότη” από την στιγμή που δεν πήρε για το “Brokeback Mountain”; Τόση τιμή και τόσο ντόρος για έναν ρόλο δεν πρέπει να έγινε ποτέ και για κανέναν λόγο (κάνω τον συνήγορο του διαβόλου στον ίδιο μου τον εαυτό, μιας και ο ρόλος του στην ταινία του Christopher Nolan με καθήλωσε, κουβέντα να γίνεται). Συνεχίζουμε με τον θρίαμβο της Kate Winslet και στις δύο κατηγορίες των γυναικείων ρόλων για τις ταινίες “The Reader” του εξαιρετικού Stephen Daldry αλλά και “Revolutionary Road” του Sam Mendes (κι εσύ εξαιρετικός είσαι, απλά δεν μπορώ να το επαναλαμβάνω). Και δεν μπορώ να επικρίνω την αδυναμία μου στο πρόσωπό της, μιας και η καλύτερη ηθοποιός της γενιάς της αλλά και μερικών ακόμα έπρεπε κάποτε να αναγνωριστεί και με λίγα βραβεία ανά χείρας (καλές οι υποψηφιότητες, αλλά στη μαρκίζα ανεβαίνει το βραβείο, όχι ο φιναλίστ). Εντυπωσιακή και η νίκη του “Slumdog Millionaire” του Danny Boyle, ταινία που επικράτησε στις major κατηγορίες (κόφτο επιτέλους το αγγλικό) καλύτερης ταινίας (Δράμα), καλύτερης σκηνοθεσίας, καλύτερου σεναρίου (Simon Beaufoy) αλλά και μουσικής (A. R. Rahman – Zimmer φάε τη σκόνη του, σε βαρεθήκαμε). Στους ρόλους που ξέμειναν και ξέφυγαν της Kate δεν είχαμε και μεγάλες ανατροπές, αφού το βραβείο πρώτου ανδρικού ρόλου σε Δράμα κέρδισε ο άλλοτε ξεχασμένος και νυν βετεράνος του Hollywood Mickey Rourke (“The Wrestler”), το βραβείο πρώτου γυναικείου για κωμωδία ή μιούζικαλ κέρδισε η Sally Hawkins (επάξια για το “Happy-Go-Lucky”), ενώ το αντίστοιχο αντρικού ρόλου απέσπασε ο Colin Farrell (???) για το “In Bruges”. Το “Wall-E” δεν άφησε περιθώρια σε άλλη ταινία κινουμένων σχεδίων να διεκδικήσει τη μερίδα του λέοντος στην κατηγορία του καλύτερου animation film, ενώ σε αυτή της καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας επικράτησε η καλύτερη ίσως της χρονιάς που φέρει τον τίτλο “Waltz With Bashir” από το Ισραήλ (θα βγάλω πόρισμα όταν τις δω όλες, αν γίνει ποτέ αυτό). Τέλος, η Χρυσή Σφαίρα καλύτερου τραγουδιού πήγε στον Bruce Springsteen για το ομώνυμο κομμάτι της ταινίας “The Wrestler” (του Darren Aronofsky, αν δεν το είπα πιο πριν – ένα μυαλό το έχω). Αυτές ήταν οι Χρυσές Σφαίρες για φέτος και η αλήθεια είναι ότι μας άφησαν λίγο έκπληκτους. Τα ερωτηματικά πολλά με τα Όσκαρ καθοδόν και αδυνατώ να τα καταμετρήσω. Θα πάρει Όσκαρ μετά θάνατον ο Ledger; Πόσα θα πάρει η Kate Winslet (αν θα πάρει, παίζει κι αυτό το ενδεχόμενο); Θα κάνει το “Slumdog Millionaire” την ίδια επιτυχία με τις Σφαίρες; Θα αναστηθεί ο Mickey Rourke από το πουθενά; Θα αναγνωριστεί ο Μαθουσάλας Benjamin Button μετά την παταγώδη αποτυχία του να πάρει βραβείο; Θα καταλάβουν τα μέλη της Ακαδημίας ότι ο Woody Allen δεν πρέπει να προταθεί σε καμία κατηγορία φέτος (δεν ισχύει το ίδιο για την Penélope Cruz); Θα είναι και ο Barack στην απονομή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου