Δεν θα σταθώ στις φωνητικές της ικανότητες, αφού είναι δεδομένο πως μιλάμε για μια από τις πιο σημαντικές pop φωνές της τελευταίας δεκαετίας. Δεν θα σταθώ ούτε στο μουσικό ύφος, μιας και δεν ξεφεύγει από αυτά που μας έχει συνηθίσει. Θα σταθώ στο πόσο ευχάριστα ακούγεται ο δίσκος, χωρίς όμως να έχει κάποιο peak, σε αντίθεση με πιο καλοδουλεμένες ηχογραφήσεις στην παραγωγή, όπως ήταν οι μεγαλύτερες απογοητεύσεις της φετινής χρονιάς, Coldplay και RHCP. Όταν λέω όμως πως θα σταθώ σε αυτό, εννοώ μόνο σε αυτό.
Τα υποψήφια single είναι αρκετά, χωρίς όμως κάποιο να υπόσχεται σημαντικές επιδόσεις στα charts. Κι αυτό γιατί τα τραγούδια έχουν ακουστικές βάσεις, αρμονίες που σου φέρνουν συνεχώς κάτι άλλο στο νου, radio-friendly καταστάσεις που λειτουργούν σαν χαλί σε απογευματινό καφέ και cheesy ενορχηστρώσεις που μερικές φορές ακούγονται σαχλές. Κι ενώ θαρρείς πως θα βγει η φωνή της μπροστά και θα τα σπάσει όλα, εκείνη ακούγεται πιο γλυκανάλατη από ποτέ καθόλη τη διάρκεια της ακρόασης.
Δεν είμαι τόσο του radio friendly σε σημείο χουζουρέματος, αλλά εκτιμώ μια καλή μελωδία και ενίοτε κολλάω και με την πάρτη της, όπως παθαίνω με το εισαγωγικό “Mr. Know it all”, που για να πω την αλήθεια μου, μου κάνει καρμπόν με το “Fucking perfect” της P!nk, αλλά το αφήνω στην άκρη. Στη νέα δουλειά της Kelly Clarkson καταλαβαίνω πως η δισκογραφική της επέβαλε να ξεχάσει στιγμές τύπου “Since you been gone”, “Never again” και “Whyyawannabringmedown” και να φτιάξει τα sequel των “My Life Would Suck Without You” και “Breakaway”. Το χειρότερο είναι πως εκείνη το έκανε και είναι η πρώτη φορά που σε κανένα σημείο δεν ακούμε την ίδια, εξαιρώντας το ξεσηκωτικό “Hello”.
Όποιος είναι μέγας fan της Clarkson και ταυτόχρονα αμερικάνος πολίτης, θα ενθουσιαστεί, όπως και να ‘χει. Διαφορετικά, ούτε που θα σε απασχολήσει και ούτε που θα το πάρεις πρέφα στις ελληνικές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συχνότητες. Σαν να ασχολήθηκα πολύ όμως με το “Stronger”, ας προχωρήσω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου