"Collapse Into Now" R.E.M.

Μπορει να αργησαμε λιγακι να γραψουμε για τουτο εδω τον δισκο, αλλα δεν εχουν αλλαξει και πολλα στην μουσικη και τον τροπο που την αντιμετωπιζουμε απο τις 7 Μαρτιου οποτε και κυκλοφορησε. Πως θα μπορουσαν αλλωστε;

Ετσι λοιπον οι δισκοι πουλανε ολοενα και λιγοτερο, οι καλλιτεχνες βασιζονται στα live και σε παραλληλες δουλειες για να βγαλουν περα, και η μαζα, εχοντας "πολυ σοβαροτερα θεματα" για να ασχοληθει, ακουει μονο αυτα που προωθουνται.

Πιστευαμε παρολα ταυτα, πως μπαντες του μεγεθους και της ιστοριας των R.E.M., δεν χρειαζονται κραχτες. Μετα λυπης μας διαπιστωσαμε πως, αν και εχει περασει σχεδον ενας μηνας, το αλμπουμ "Collapse Into Now", δεν ακουστηκε οσο του αξιζει. Οπως καταλαβαινετε, δεν εννοουμε να ακουστηκε στο ραδιοφωνο αλλα και στις παρεες, σε μπαρακια, απο στομα σε στομα και απο αυτι σε αυτι. Οχι πως θα το καταφερουμε εμεις με ενα κειμενο, απλα το αναφερω.

Παμε ομως στο "γιατι του αξιζει να ακουστει περισσοτερο;".

Γιατι, αμιγκο, ειναι ενας απο τους ομορφοτερους ροκ δισκους που θα ακουσεις φετος (βαζω στοιχημα) και ενας απο τους καλυτερους δισκους των R.E.M.

Τα παντα βασιζονται στις καλες πρωτες υλες, στην συνθεση. Ουτε στην παραγωγη(που ειναι οντως καλη), ουτε στις συνεργασιες (που υπαρχουν και μαλιστα ειναι δυνατες΄Eddie Vender, Patty Smith, Peaches), ουτε στην εικονα (αν και με αυτο ασχολειται ο κος Anton Corbijn). Θα μπορουσαν τα τραγουδια να δωθουν σε αλλο γκρουπ και παλι θα ηταν υπεροχο το αποτελεσμα. Θα μας ελειπε η φωνη του Michael Stipe, αλλα και παλι θα ηταν ενας υπεροχος δισκος. Τραγουδια σαν το "Blue" δεν γραφονται καθε μερα.

Ο ηχος του θα μπορουσε να περιγραφει ως ενα πιο ηρεμο Accelerate, που ομως το εχουν στοιχειωσει φαντασματα απο το Automatic For the People εως το Up. Ποιος ομως θα ελεγε οχι σε ενα υπεροχο re-invention του Drive;("Überlin")

Αν σου αρεσει ο παλιος ηχος του συγκροτηματος, ο ηχος του Neil Young, του Springsteen, της Smith.

A STORY, A DRAWING & FIFTEEN SONGS BY EVA THEOTOΚATOU

H Sound Of Everything και η ΙΟΝ Αμυγδάλου παρουσιάζουν την πρώτη προσωπική συλλογή της Εύας Θεοτοκάτου. Η Εύα Θεοτοκάτου είναι ένα από τα πλέον δραστήρια και αναγνωρίσιμα πρόσωπα στο χώρο της μουσικής και της τηλεόρασης.

Ξεκίνησε τα πρώτα της βήματα στο ραδιόφωνο και ακολουθώντας μία πορεία δεκαπέντε περίπου ετών αξιοποίησε το μικρόφωνο τριών από τους σημαντικότερους μουσικούς σταθμούς της χώρας όπως Kiss Fm, Radio Dee Jay και Best Radio. Τα πρώτα της βήματα στην τηλεόραση έγιναν το 2003 στο Mad TV όπου παρέμεινε μέχρι πρόσφατα και ξεχώρισε ώς ένα από τα πιο αγαπημένα και χαρακτηριστικά πρόσωπα του καναλιού. Σήμερα η Εύα έχει αναλάβει την μουσική επιμέλεια εκπομπών και σημάτων αρχής στο Mega Channel (Πρωινό Μου), ενώ είναι από τις λίγες γυναίκες επαγγελματίες club djs στην Ελλάδα.

Παρ’όλα αυτά στην πρώτη της προσωπική συλλογή επιλέγει να δείξει το ραδιοφωνικό της πρόσωπο και όχι την πλευρά του disc jockey. Επιλέγει 15 αγαπημένα αλλά κυρίως ιδιαίτερης αισθητικής τραγούδια και τα δένει με την πρώτη της επίσημη συγγραφική απόπειρα – ένα σύντομο λογοτεχνικό διήγημα. Την αισθητική της συλλογής συμπληρώνει το εξαιρετικό artwork που επιμελήθηκε ο Κωνσταντίνος Μίαρης – Konsept 83, εμπνεόμενος από το διήγημα της Εύας.

Μία ιστορία, ένα σχέδιο και 15 λοιπόν τραγούδια από αναγνωρισμένους και νέους καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο: Νέα, ποιοτικά, φρέσκα ακούσματα από Amanda Blank, Lisa Mitchell, Anya Marina, Twiggy Frostbite, Tom Baxter, The Irrepressibles, Roborton μαζί με κρυμμένες ραδιοφωνικές επιτυχίες από ονόματα που θα απασχολήσουν πολύ τον μουσικό κόσμο στο μέλλον όπως Creep, Silver Swans, The Deer Tracks και Baron Bane (με αποκλειτικό κομμάτι από το επερχόμενο album τους). Παράλληλα η Εύα δίνει το στίγμα της ώριμης πια ελληνικής ηλεκτρονικής σκηνής με την συμμετοχή των Papercut, Tareq και Nikonn (με αποκλειτικό κομμάτι από το επερχόμενο album του).

Η συλλογή κυκλοφορεί με την υποστήριξη του Best Radio 92,6 και την ευγενική χορηγία της ΙΟΝ Αμυγδάλου, της πιο αγαπημένης και διαχρονικής σοκολάτας της Ελληνικής αγοράς, με αφορμή την παρουσίαση της νέας εταιρικής σελίδας www.amigdalou.gr και blog www.etsweetbites.gr ( Eva’s blog) μαζί.

TRACKLISTING:
1) Amanda Blank: A Love Song
2) Creep: Days
3) Robortom feat. Au Revoir Simone: Paganini Rocks (Extended Club Vocal Version)
4) Tareq: Mosquito
5) The Deer Tracks: Bless The Waves
6) Anya Marina: Whatever You Like
7) Lisa Mitchell: Neopolitan Dreams
8) Papercut: He Loves Me, She Loves Me Not
9) William Fitzsimmons: So This Is Goodbye (Pink Ganter Remix)
10) Nikonn: The Sea (feat. Kid Moxie)
11) Silver Swans: Secrets (Letting Up Despite Great Faults Remix)
12) Baron Bane: Orchids
13) Twiggy Frostbite: Heroes
14) Tom Baxter: Tell Her Today
15) The Irrepressibles: In this Shirt

www.etsweetbites.gr

"Lady Luck" Jamie Woon//video

Με αφορμή το νεο βίντεο του Jamie Woon, ερχόμαστε αλλη μια φορα να σας πριξουμε τ'αρχιδια, με αυτον τον τυπο που παθαμε την πλακα μας.
Τι γιατι;
Το "Night Air" δεν το ακούσατε;
Κακως.
Ο ορυμαγδός και η χλαπαταγή του dubstep εχουν και τα καλα τους. Ενα απο αυτα ειναι η γεννηση, ή καλυτερα η μεταβαση σε ενα ειδος που θα αποκαλουμε nu-r&b, γιατι ετσι μας αρεσει.

Αναμένοντας στις 4 Απριλιου το 1ο ολοκληρωμένο του album "Mirrorwriting" , σας αφηνουμε με το τελευταίο του βιντεο για το "Lady Luck" αλλα και το "Night Air" για οσους δεν το πηραν χαμπάρι

Lykke Li – Wounded Rhymes

Καθώς βαριέμαι να ακούω τα ίδια και τα ίδια, ενώ ταυτόχρονα δεν έχω διάθεση να ανακαλύψω το next best thing of something, μιας και αυτό το έχει αναλάβει η hipster κοινότητα (?), πέφτει στα χέρια μου το δισκάκι της Lykke Li. Και τρώω την ίδια φρίκη που έχω φάει στο παρελθόν με το “Arular” της M.I.A. και το “Robyn” της Robyn – pure genius.

Αυτή τη φορά, ο δεύτερος δίσκος της έχει κιθάρες, είναι πιο Indie και λιγότερο ηλεκτρονικός. Κι αυτό φαίνεται πως γοήτευσε και τα αμερικανάκια, μιας και την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του ανέβηκε στο No 34 του Billboard. Τα rhymes είναι όντως wounded enough, ώστε να σε ταλαιπωρήσουν μέχρι να τα ακολουθήσεις (“I’m a prostitute, go get some”, “Sadness is my boyfriend, sadness I’m your girl” κι άλλα τέτοια), ενώ η παραγωγή είναι τόσο φρέσκια που περισσότερο δεν το ‘χεις.

Η Lykke πήγε μέχρι το L.A. για να γράψει τον δίσκο και η ειλικρίνειά της με αφοπλίζει, καθώς παραδέχεται πως φανταζόταν ότι εκεί κάποτε έγραφαν κομμάτια οι Doors και η Joni Mitchell. “Έψαχνα να βρω κάπου τον David Lynch και τον Leonard Cohen, αλλά δεν είχα καμία τύχη”, εξομολογείται στο Pitchfork και παραδέχεται πως μπορεί να είναι παιδί της Στοκχόλμης, αλλά βαριέται το σκοτάδι και το κρύο… “Το Λος Άντζελες μπορεί να γίνει τόσο κακό, αλλά και τόσο καλό την ίδια στιγμή. Μου έδωσε έμπνευση η πόλη και η απομόνωση που μπορεί να σου προσφέρει”.

Και το εικαστικό του πράγματος βέβαια μια χαρά δουλεύει. Από το εξώφυλλο μέχρι τα video των “Get some” και “I follow rivers”, το album έχει concept, έχει σοφία, έχει μυστήριο, έχει μελαγχολία από αυτές που ο Βορράς μόνο μπορεί να δώσει, έχει έντονο αισθησιασμό και μια διάχυτη σεξουαλικότητα σε κάθε στιγμή του. Κι αν φαίνεται έντονα η διαφορά με το πρώτο album, η δημιουργός του δεν αποποιείται την ταυτότητά της επειδή την είδε καλιφορνέζικα. Κι αυτό είναι καλό.

Η Lykke Li είναι μια σύγχρονη Βάκχα. Φοράει μανδύες, στήνει χορούς και μυστήρια στη μέση μιας μεγαλούπολης και απαιτεί να την τιμήσεις με τη συμμετοχή και το χορό σου. Αν αρνηθείς, σου παίρνει τη φωνή με την αιθέρια ύπαρξή της. Πρόσεξε τι θα κάνεις…

"Girl Walks into a Bar" by Sebastián Gutiérrez @youtube

Αν αυτο που ψαχνεις καθε κυριακη βραδυ ειναι μια καλη ταινια για να κλεισεις την εβδομαδα σου, εχουμε να μια εντελως φρεσκια που δεν μπορεις να της πεις και οχι.
Το "Girl..." ειναι μια απο αυτες τις κωμωδιες που μας κανουν να αγαπαμε τον αμερικανικο κινηματογραφο. Ειναι μια σχεδον φαρσοκωμωδια βασισμενη στον λογο, σα να λεμε θεατρο.
Το ενδιαφερον με αυτη την ταινια ειναι η διανομη της, που γινεται απ' ευθειας απο το ιντερνετ σε ολους εμας.
Και οταν λεω ιντερνετ, μη νομιζεις οτι θα κανεις register με το mail σου και αλλα χαζοτερτιπια των διαφημιστων. Οχι.
Μιλαμε για ενα απλο youtube καναλι.
Σαφεστατα και η ταινια εχει σπονσορα (την Lexus)για να βγουν και τα εξοδα. Σωστος;

Βαλε ενα ποτηρι κρασι, τα τσιγαρα διπλα σου και πατα play παρακατω...
Καλο βραδυ...

"Ματωμένος Γάμος" του Λόρκα// Θεατρο Ράγες

Το κειμενο του Λόρκα ειναι η μονιμη προκληση για σκηνοθετες και ηθοποιους. Με μια ιστορια απειρων ερμηνειων και αποδοσεων που το ελληνικο κοινο εχει απολαυσει και αποθεωσει. Αυτο τον χειμωνα μεσα απο την ματια του Κωσταντινου Ντελλα, ερχεται να ειπωθει ξανα κατω απο το φιλτρο μιας υπεροχα στυλιζαρισμενης σκηνοθεσιας, που αυτοματα της δινει τον χαρακτηρισμο "φρεσκια ματια". Ξερω πως οι λεξεις "μοντερνο", και "στυλιζαρισμα", ", σε φοβιζουν αλλα μην κανεις το λαθος να προσπερασεις αυτη την παρασταση. Ακομα και αν ανηκεις σε αυτους που προτιμουν ενα απο τα δεκαδες χαζοχαρουμενα εργα που κυκλοφορουν εκει εξω, με σεναριακους πυρηνες φουσκες και δυναμικη πιο αδυναμη και απο βιντεο κλιπ του Καπετανιδη, πρεπει να καποια στιγμη να κανεις δωρο στον εαυτο σου την επαφη με ενα σχεδον υπερβατικο συγγραφικο αριστουργημα οπως ο "Ματωμενος Γαμος".

"...με ενα μικρο μαχαιρι, που ουτε στο χερι δεν χωρα..."

Σκηνοθεσία - κίνηση: Κωνσταντίνος Ντέλλας
Βοηθός σκηνοθέτη: Δημήτρης Αλιμπέρτης
Σκηνογραφία: Αντρέας Σκούρτης
Σχεδιασμός φωτισμών: Σοφία Αλεξιάδου
Σύνθεση μουσικής: Παναγιώτης Γεωργοκώστας
Video: Βίλης Καρακώστας
Event management-publicist: Maritina Koe
Παραγωγή: ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΜΥΘΟΠΟΙΪΑ
Προπώληση εισιτηρίων: 211 8505650
Παίζουν: Ζωή Ξανθοπούλου, Κωνσταντίνος Ντέλλας και Μαριαλένα Τσούκα
Από 17 φεβρουαρίου έως 15 απριλίου 2011
Το πρόγραμμα διαμορφώνεται κάθε Πέμπτη και Παρασκευή στις 21:00
Διάρκεια, περίπου 65 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: 15 € κανονικό και 10 € φοιτητικό, ατέλειες δεκτές

Αγαπητέ κύριε Selway

"Αγαπητή κε Selway

Το κομμάτι σας αγαπήθηκε τόσο πολύ από μας που έγινε και λίγο δικό μας, όσο και αν μας επιτρέπεται. Έτσι και το ξανατυλιξαμε και το πάμε δώρο και εμείς με την σειρά μας σε άλλες "γιορτές".





Με εκτίμηση



Nickolas M.
&
An Art Called team"


στίχοι/μουσική:Philip Selway

"Original footage courtesy of the British Film Institute (BFI) under the terms of the Creative Archive Licence at http://www.bfi.org.uk/creative"

διασκευη/remix: Nickolas
βιντεο re-edit: φαρμαρτίστικ
παραγωγη: An Art Called

Ο Nickolas M. φτιαχνει για το Indaba μια tripαριστη εκτελεση του ταξιδιαρικου κομματιου του Selway που μας χαριζει μια ξεχωριστη αναγνωση σε αυτη την συνθεση.
xxx
An Art Called team

Το βιντεο απο το British Film Institute

A Trip on the Metropolitan Railway
This film invites the viewer to board a train on the Metropolitan line and travel through Edwardian London, from the city's centre (Baker Street) to its outskirts (Uxbridge and Aylesbury).

Much of the journey has not changed in almost a century, with the very same route being travelled today. Many of the stations are still in use, with only superficial alterations.
UK 1910
c. 17 mins. Black and white

PJ Harvey – Let England Shake

Η αλλαγή βγάζει μάτια από το εξώφυλλο κιόλας. Είναι η πρώτη φορά που η Polly Jean Harvey καταφεύγει σε μια a-la-Salvador Dali εικόνα για να προμηνύσει το μουσικό του πράγματος και δεν απαθανατίζει τον εαυτό της με κάποιο σουρεαλιστικό τρόπο, όπως έκανε μέχρι τώρα. Είναι επίσης η πρώτη φορά που παίζει η ίδια σαξόφωνο για τις ανάγκες κάποιας ηχογράφησης, ενώ είναι και η παρθενική φορά που η ευφυής τραγουδοποιός τη βλέπει κοινωνικοπολιτικά.

Η αλήθεια είναι ότι ποσώς με ενδιαφέρει αν αποφάσισε να φτιάξει ένα δίσκο διαφορετικής κατεύθυνσης, πολιτικοποιημένο, αγγλόφιλο και τα συναφή. Άλλωστε, όλοι ξέρουμε ότι οι πολιτικές τακτικές της Αγγλίας δεν ήταν πάντα και οι πιο σοφές και ειρηνόφιλες, ενώ σίγουρα δεν έχω τεράστιες γνώσεις στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική της χώρας για να είμαι και απόλυτος. Αυτό που κάνει εδώ εντύπωση είναι η ποιητική προσέγγιση της ενορχήστρωσης και των στίχων, τα οποία συνθέτουν ένα σύνολο που πολλές φορές σε αναγκάζει να δακρύσεις από θαυμασμό. Η PJ επικεντρώνεται περισσότερο στα θύματα του πολέμου, γενικά, και του πρώτου παγκοσμίου, ειδικά, γεγονός που την απομακρύνει από το να γίνει εθνικίστρια ή οτιδήποτε σχετικό και κραυγαλέο. Στον δίσκο, πρωτιά κρατάει η οικουμενική αίσθηση πως η ανθρώπινη ύπαρξη έχει μεγαλύτερη σημασία από οποιοδήποτε συμφέρον. Τόσο χίπικα και τόσο ουτοπικά.

Το album ηχογραφήθηκε σε πέντε εβδομάδες σε μια εκκλησία στο Dorset της Αγγλίας. Εξού και ο μυστικισμός που διέπει από την αρχή μέχρι το τέλος όλα τα κομμάτια. Τα samples που μπαίνουν σφήνα (άκου “England” και “Written on the Forehead”) δεν εναρμονίζονται πλήρως στις συνθέσεις, επίτηδες θαρρώ, με σκοπό να δώσουν εικόνες και να ταράξουν τη ροή. Η ίδια, δε, δεν τραγουδάει, αλλά μιλάει, απαγγέλει, προσπαθεί να σπάσει τη φωνή της για να περάσει τα μηνύματα, σχεδόν τρέμει και ζητάει βοήθεια. Είναι κάτι τέτοιες στιγμές τελικά, που ένας σημαντικός δίσκος μετατρέπεται σε πολιτιστικό και κοινωνικό ορόσημο των καιρών μας. Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που καταλαβαίνεις πως μόνο μια PJ Harvey θα μπορούσε να χτίσει κάτι τέτοιο.

Σε πολλά επίπεδα, η ηχογράφηση αυτή σπάει τα όρια της δημιουργού του και ακούς πολλά πράγματα για πρώτη φορά. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που καταφέρνει να ανεβάσει τον πήχη τόσο ψηλά, ώστε να δημιουργεί μια δική της μουσική ταμπέλα, όπως ακριβώς έχουν κάνει κατά καιρούς η Bjork, ο Anthony, οι Radiohead και πάει λέγοντας. Μπορεί το “Let England Shake” να μην είναι ο πιο μελωδικός της δίσκος (βλέπε “Stories from the City, Stories from the Sea”), αλλά ούτε και ο πιο εξομολογητικός της (βλέπε “White Chalk”). Χωρίς καμία αμφιβολία όμως, είναι αυτός που σου αποσπά την προσοχή και σε «αναγκάζει» να τον ακούσεις ξανά και ξανά, χωρίς περικοπές, ώστε να βγάλεις το συμπέρασμα ότι πρόκειται για μια συνουσία ενός βιβλίου απομνημονευμάτων, ενός παρανοϊκού πίνακα της Frida Kahlo, μιας γυναίκας-ορχήστρα κι ενός παραγωγού που κάθε φορά δίνει ζωή στον καμβά της PJ Harvey με τον πιο συγκινητικό τρόπο (John Parish). “Let England Shake” λοιπόν και μπορείς από τώρα να τον βάλεις στα καλύτερα του 2011.