Μπορει να αργησαμε λιγακι να γραψουμε για τουτο εδω τον δισκο, αλλα δεν εχουν αλλαξει και πολλα στην μουσικη και τον τροπο που την αντιμετωπιζουμε απο τις 7 Μαρτιου οποτε και κυκλοφορησε. Πως θα μπορουσαν αλλωστε;Ετσι λοιπον οι δισκοι πουλανε ολοενα και λιγοτερο, οι καλλιτεχνες βασιζονται στα live και σε παραλληλες δουλειες για να βγαλουν περα, και η μαζα, εχοντας "πολυ σοβαροτερα θεματα" για να ασχοληθει, ακουει μονο αυτα που προωθουνται.
Πιστευαμε παρολα ταυτα, πως μπαντες του μεγεθους και της ιστοριας των R.E.M., δεν χρειαζονται κραχτες. Μετα λυπης μας διαπιστωσαμε πως, αν και εχει περασει σχεδον ενας μηνας, το αλμπουμ "Collapse Into Now", δεν ακουστηκε οσο του αξιζει. Οπως καταλαβαινετε, δεν εννοουμε να ακουστηκε στο ραδιοφωνο αλλα και στις παρεες, σε μπαρακια, απο στομα σε στομα και απο αυτι σε αυτι. Οχι πως θα το καταφερουμε εμεις με ενα κειμενο, απλα το αναφερω.
Παμε ομως στο "γιατι του αξιζει να ακουστει περισσοτερο;".
Γιατι, αμιγκο, ειναι ενας απο τους ομορφοτερους ροκ δισκους που θα ακουσεις φετος (βαζω στοιχημα) και ενας απο τους καλυτερους δισκους των R.E.M.
Τα παντα βασιζονται στις καλες πρωτες υλες, στην συνθεση. Ουτε στην παραγωγη(που ειναι οντως καλη), ουτε στις συνεργασιες (που υπαρχουν και μαλιστα ειναι δυνατες΄Eddie Vender, Patty Smith, Peaches), ουτε στην εικονα (αν και με αυτο ασχολειται ο κος Anton Corbijn). Θα μπορουσαν τα τραγουδια να δωθουν σε αλλο γκρουπ και παλι θα ηταν υπεροχο το αποτελεσμα. Θα μας ελειπε η φωνη του Michael Stipe, αλλα και παλι θα ηταν ενας υπεροχος δισκος. Τραγουδια σαν το "Blue" δεν γραφονται καθε μερα.
Ο ηχος του θα μπορουσε να περιγραφει ως ενα πιο ηρεμο Accelerate, που ομως το εχουν στοιχειωσει φαντασματα απο το Automatic For the People εως το Up. Ποιος ομως θα ελεγε οχι σε ενα υπεροχο re-invention του Drive;("Überlin")
Αν σου αρεσει ο παλιος ηχος του συγκροτηματος, ο ηχος του Neil Young, του Springsteen, της Smith.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου