Δεν δύναμαι να ξεκινήσω διαφορετικά από το να γκρινιάξω για το φετινό Mercury Prize. Ο δίσκος των The XX ήταν υπέροχος, αλλά με ποιον λογικό και θεμιτό τρόπο μπορείς να παραγκωνίσεις το γεγονός ότι οι Mumford & Sons κυκλοφόρησαν ίσως τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς μαζί με αυτόν της Laura Marling; Και πιστέψτε με, δεν είμαι καθόλου οπαδός της folk-pop/rock σκηνής. Συνεχίζω… Αν η μελωδία θεωρείται υπόθεση-δευτεράτζα στην προσπάθεια των μουσικών να συγκινήσουν με τις παραγωγές, τις φωνές τους, τις συνεργασίες, τα κιθαριστικά ριφ και τα επιβλητικά rhythm section, τότε σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για… θαύμα; Οι Mumford & Sons χρησιμοποιούν τον λυρισμό των συνθέσεών τους και κορυφώνουν τα ακόρντα σε ένα συναισθηματικό peak, το οποίο σε αναγκάζει να πέσεις θύμα, να βαρύνεις αυθόρμητα το σαγόνι σου και να σταματήσεις να ακούς αναλυτικά για να γράψεις σχόλια. Όταν ένας δίσκος το καταφέρνει αυτό, τότε τα πράγματα είναι σοβαρά. Το folk είναι σχετικό, μιας και το συγκρότημα μπορεί να θυμίσει από Laura Marling μέχρι Kings Of Leon (με μια διαφορετική ματιά του αμερικάνικου νότου). Από την άλλη δεν είναι ανάγκη να είσαι λάτρης της folk ή country κουλτούρας για να σου αρέσει, μιας και η προσέγγιση έχει καταβολές στην rock και pop αισθητική. Οι κιθάρες αναλαμβάνουν σχεδόν όλο το βάρος των ενορχηστρώσεων, αλλά από την άλλη ο Markus Dravs φέρεται αρκετά έξυπνα, γεμίζοντας τις αρμονίες με την υπόλοιπη μπάντα, αλλά και με φωνητικά που χάνονται στις διφωνίες και τις τριφωνίες (άλλοτε και παραπάνω, δεν είμαι και η Julie Massino dudes). Με λίγα λόγια λοιπόν: Το “Sigh No More” μπορεί να θεωρηθεί η αποκάλυψη της χρονιάς, όχι όμως για το πόσο πρωτοποριακό είναι, αλλά για το πόσο σημαντικό σε θέματα μελωδίας και στίχων. Τόσο απλά.
Μόλις τέλειωσε η πρώτη ακρόαση του νέου άλμπουμ του Antony και μπαίνει στο repeat. Όχι γιατί ενθουσιάστηκα αλλά γιατί μάλλον δεν το κατάλαβα. Ναι είμαι τοοοοοσο πεζός και το χαίρομαι. Έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο με ελάχιστα κρουστά, φυσικά πιάνο και κλασσικά έγχορδα και την πάντα ξεχωριστή φωνή του Αντωνάκη. Αν βγάλεις αυτή την φωνή είναι σαν να ακούς soundtrack. Για παράδειγμα το "The Great White Ocean" είναι σαν να βγήκε από το Brokeback Mountain. Το "Ghost" από από ταινια του Winterbottom. Στο "I'm in Love" ακούς πρώτη φορά μπότα και ένα fingered double bass και ένα φλάουτο από τον Σεβαχ τον Θαλασσινό (τι να κάμω αυτά μου θύμισαν). Όλα δε τα κομμάτια φροντίζουν να κάνουν φινάλε ανορθόδοξα σε σχέση με το μέτρο τους. Να μην σου πω και για το "Violetta" που μέσα στα 35 του δευτερόλεπτα ούτε να ανάψεις τσιγάρο μπορείς. Το ομώνυμο ξεκινά με τον αχνό ήχο μιας παραμόρφωσης(ναι για κιθάρα λέω) και στο μέσο κάνουν την εμφάνιση τους τα ακόρντα ενός πιανακιου, τα πιατινια, τα ντου-ρου-ντου-ρου-ντου του τραγουδιστή μας και το αμπιεντ πάει περίπατο την μνήμη στο "Danny and The Dog" για να μην ξεχνιόμαστε. Εδώ κάπου νιώθω σαν να με πήρε ο ύπνος και πιστεψε με συνεχίζω να έχω πολύ μα πάρα πολύ καλή γνώμη για το project των Antony and The Johnsons. Ευτυχώς έρχεται αμέσως μετά μια αρκετά πιο βατή σύνθεση να μου θυμίσει τον μαύρο και καλύτερο εαυτό τους. "The Spirit Was Gone". Εμένα θα μου πεις; Αυτό δεν λέω τόση ώρα; Ακολουθεί το "Thank You For Your Love" που ήδη σου έχω βάλει να ακούσεις αλλά εγώ πατάω το skip γιατί τα έχω πάρει που ακόμα θεωρώ αυτό το καλύτερο σημείο της δουλειάς. Α, ρε Τονυ τι μας έκαμες. Προχωράω λοιπόν και στην νέα συνεργασία με την Bjork. "Fletta". Ισλανδικοί στίχοι. Δυο εκπληκτικές φωνές και μια σύνθεση που ο Prisner θα έγραφε άμα είχε παραφαει. Συγνώμη κιόλας αλλά είχα τόσες προσδοκίες δεδομένης της προηγούμενης συνάντησης τους. Είναι κακό δηλαδή που θέλω να ακούσω κάτι που θα με γονατίσει και όχι απλά κάτι αξιοπρεπές; Τα έχω πάρει σήμερα. Επίσημα βαριέμαι πλέον. Όχι τόσο όσο στο πρώτο μισό του δίσκου αλλά μια νύστα με περιτριγυρίζει. Έρχεται λοιπόν μετά το "Salt Silver Oxygen" να με ξυπνήσει, να μου θυμίσει πάλι κινηματογραφικό τοπίο (συγκεκριμένα το Χομπιτοχωριο) και να ακούσω τον στίχο "Elect the Salt Mother/For she's a selective Christ". Που βρίσκομαι; Ένα τραγούδι πριν το τέλος. Μπαίνει το "Christina's Farm". Εδώ είμαστε. Και σε αυτή την δεύτερη ακρόαση που σας περιέγραψα σχεδόν step by step (Το εναρκτήριο "Everything Is New" για κάποιο λόγο απροσδιόριστο, πέρασε και δεν ακούμπησε) το τελευταίο κομμάτι είναι ένα καθαρό διαμάντι. Αυτό που εγώ γουστάρω να ακούω από μια δουλειά τους. Ένα νανούρισμα σχεδόν θλιβερό, έναν λυγμό που εδώ μπορεί να έχει ελαφρύνει για χάρη των ερώτων του Antony αλλά αρκεί. Μέχρι την επόμενη φορά που να την πω την αμαρτία μου, ελπίζω να έχει χωρίσει και να σέρνεται στα μωσαϊκά!!! Αν σου αρέσει ο Antony ούτε να το συζητάς. Απλά άκουσε το κάνα δυο φορές να συνηθίσεις. Ή βάλτο να παίζει μουσικό χαλί κάνα 4ωρο συνεχόμενο. Ή κάνε ότι θες τελοσπαντων...τσ τσ τσ...πολύ με μπερδεύει αυτό το παιδί...Θα βάλω πάλι να ακούσω τους "Wildbirds And Peacedrums".Αλλά τι λέω; Εχει το Unplugged της Μαλεα στο Mtv!!! Ειπαμε...πεζος...
Τις διάφορες ενδιαφέρουσες μα και αδιάφορες πληροφορίες-trivia- που στροβιλίζονται γύρω από κάθε προσωπικότητα και γεγονός, όπως και το προκείμενο, δεν θα σας τις δώσουμε σήμερα. Αυτό γιατί ο κος Flowersείναι τόσο χαρισματικός που αναγκαστικά θα απασχολεί όσο υπάρχει. Έτσι θα τις ακούσετε από όσους γράφουν με "Ctrl+C/Ctrl+V" (γιατί είμαι και δημιουργός ο πούστης και η γκλάβα μου κατεβάζει δυο τρεις πρωτοτυπίες...towhomitmayconcern).
Λοιπόν...
Τα βασικά που πρέπει να ξέρεις και να θυμάσαι είναι:
α)Μια απλή περιγραφή του ήχου του θα ήταν ότι ακούγεται σαν synthpopKillers
β)Οι παραγωγοί είναι μεγαθήρια εντελώς διαφορετικών ειδών. Τα έχουμε πει τοοοοσες φορές.
γ)Η deluxeέκδοση έχει +4 κομμάτια. Προτιμήστε την ΑΝ αγοράσετε
δ)Η φωνή του παραμένει αγαπημένη αν και ακόμα προτιμώ την πιο rockδυναμική της.
Το παντοτινό δεδομένο μου είναι πως ότι και να διαβάσει κανείς, αν δεν ακούσει με τα ίδια του τα αυτάκια είναι σαν να βλέπει το Πόρτο Κατσίκι σε φωτογραφία. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΑΕΙ!
Αν σου αρέσει η powerpopπου έκανε τα κορίτσια να παραληρούν στα 80s και τα αγόρια να νομίζουν πως η BonnieTylerείναι η απόλυτη rockγκόμενα. Δυστυχώς ούτε rock ούτε γκόμενα...
Ξεκινησε ενα απο τα τρια μεγαλα ευρωπαικα φεστιβαλ κινηματογραφου και μια μανια με επιασε πως πρεπει να παρουσιασω τας συμμετοχας (τουλαχιστον καποιες) σε τουτο το παρτυ της οικονομικα μαρασμενης ¨γριας¨. Αυτο γιατι φετος μαλλον κατι νοστιμο μαγειρευτηκε εκει και πολλα και αξιολογα θα δουν τα ματακια των παρευρισκομενων. Για να τα βαλλουμε ολα σε μια καποια ταξη βρε αδερφε, ας ξεκινησουμε με την ...
Επιτροπη: Προεδραρα παλι ο αλκοολας ο Ταραντινο, που παλι καλα που υπαρχει και αυτος και εχει γινει η Βενετια multiplex. Γουσταρω ανελεητα. Εταιρο μελος ο θεος Ντανυ Ελφμαν (Εφιαλτης των Χριστουγεννων, Συνθετης). Οι αλλοι ας μας ειναι αδιαφοροι. Αλλωστε δεν νομιζω οτι απευθυνομαι στον Δανικα. Αυτος εκει θα ειναι ηδη. Ή μηπως οχι;
Ελληνικες συμμετοχες: Εδω εχουμε τρεις σκηνοθετες, που ψεματα δεν θα σου πω, ουτε που τους εχω ξανακουσει, και αυτο βεβαια καμια σημασια δεν εχει.
Μην περμενεις τρειλερ και υποθεσεις εδω. Πολλα θες. Το μονο που αναφερω ειναι η συμμετοχη του Γιωργου Λανθιμου ως ηθοποιου στην ταινια της Τσαγκαρη...μακαρι...
Διεθνεις συμμετοχες: Που τις λες και κραχτες ή πουλεν!!!
Σοφία Κόπολα ¨Somewhere¨ Εδω εχουμε πολυ ψωμι. Πολυσπορο! Η κυρια Κοπολα ζωγραφιζει την ιστορια ενος ηθοποιου που δε ειναι και το πιο καλο παιδι, με σημειο αναφορας την ξαφνικη(παντα) εμφανιση της 11χρονης κορης του. Το κακο ειναι οτι πρωταγωνιστης ειναι ο Stephen Dorff που δεν τον λες και θαυμα. Αξεχαστες οι ερμηνιες του στο 1ο Blade αλλα κυριως στο βιντεοκλιπ τις Μπριτνι “Everytime”, αυτο που αυτοκτονει σε μια μπανιερα, οχι αυτος , αυτη. Τωρα που το σκεφτομαι, ενα παρομοιο χαρακτηρα παιζει και τωρα. Παμε στα καλα στοιχεια της ταινιας που ειναι η 11χρονη κορη, Elle Fanning(μικροτερη αδερφη του παιδιου θαυματος Dakota Fanning), με συμμετοχες στα Babel και Benjamin Button, ο ελληνας κινηματογραφιστης Χαρης Σαββιδης και...το ποστερ της ταινιας!!!
Ντάρεν Αρονόφσκι ¨Black Swan¨ Εδω να δεις ψωμι που εχουμε για εναν απο τους σημαντικοτερους δημιουργους σημερα. Αλλα τα ειπαμε σε προηγουμενο ποστ και φτανει. Μολις εμαθα βεβαια πως ο κριτικοι διχαστηκαν λεει. Μαλλον θα’ ταν ληγμενο το καναπεδακι...
Βίνσεντ Γκάλο ¨Promises Written in Water¨ Τι εννοεις γιατι ειναι σημαντικος ο Γκαλο; Μα ντιπ ζαβο εισαι; Γιατι ολοι οσοι θελουν να λεγονται alternative εχουν την αφισα του Brown Bunny στο δωματιο τους -δηλαδη ειναι trademark σα να λεμε. Γιατι τα χωνει στους δημοσιογραφους που κανουν κριτικη κινηματογραφου επαγγελματικα και εχουν δει και διαβασει οσα εμεις -δηλαδη πολλα αλλα οχι αρκετα,σα να εισαι γιατρος και να μην εχεις ιδεα για το ενδοκρινικο. Γιατι κυριως επεισε την Sevigny να γυρισει την τελευταια σκηνη στο Καφε Κουνελι. Και τελος γιατι οσο και αν τον βαριεμαι, καταφερε να μπει στον χαρτη με αυτη την σκατοφατσα (θεε μου σ΄χωρα με). Αν ρωτας για την συγκεκριμενη ταινια παλι, εχω να σου πω πως εχει λεει γυριστει τυπου δεν-θα-σας-πω-ποτε-ανοιγω-καμερα-αλλα-εσεις-παιξτε!!!
Μιίκε Τακάσι ¨13 Assassins¨ Πορωση!!! Αγαπας Ταραντινο; Αποδειξη! Με λιγα λογια, εχουμε εναν ασιατικο αχταρμα ξυλου, δολοφονιων με σπαθια και οτι αλλο εχετε στη διαθεση σας, ακροβατικων και σεξ, που ανθησαν ως Kill Bill και απο τοτε ολο και κατι θα μας φερει πεσκεσι ο Κουεντιν. Προκειται για remake και επιλογουλα.
Φρανσουά Οζόν ¨Potiche¨ Εγω αυτον για πεθαμενο τον ειχα(χτυπα ξυλο νεος ανθρωπος) και εχει γινει ενας απο τους συνεπεστερους Γαλλους αλλα και απο τους λιγοστους πια αξιολογους σε τουτη την χωρα που οσο να πεις ειχε και ενα παρελθον στο σινεμα και τωρα εχει παντου παιδια του Μπεσον. Με Ντεπαρτιε και Ντενεβ σε μια αποδοση θεατρικου εργου που αναθεμα και αν ξερω τι θεματικη εχει. Πφφφφ...
Εκτος συναγωνισμου: πανε Βενετια για διαφημιση ως σκηνοθετες οι Μπεν Άφλεκ (¨The Town¨)
και Τζον Τορτούρο (¨Passione¨). Παρουσιαζεται επισης το ¨Sorelle Mai¨ του κλασσικου εδω και καιρο Μάρκο Μπελόκιο. Τελος βραβευεται για την προσφορα του, λεει, ο Τζον Γου, που εμενα πολυ μου αρεσει αλλα θα ταιριαζε καλυτερα σε ενα ComicCon, παρουσιαζοντας την νεα του ταινιαααααααααααρα (ελπιζω) ¨Reign of Assassins¨.
Το An Art Called γεννήθηκε από το πουθενά. Ανάμεσα σε δίσκους και ιδέες και όνειρα και σκοπιές και πρωινές δουλειές και μεταμεσονύχτιες προβολές και ταξίδια που αγνάντευαν σε κάτι που δεν φαινόταν, αλλά ήταν πάντα εκεί. Ορατό μεταξύ αοράτων. Ο λόγος; Αυτός που συνοδεύει πάντα και χωρίς αφορμή τέτοιου είδους καμώματα. Η ανάγκη της ψυχής. Το καπελάκι της τέχνης που το κυνηγάς ασταμάτητα και τρέμεις μη σε καπελώσει από την θέλησή σου να σε αγαπήσει, όπως το αγαπάς από τη μέρα που γεννήθηκες. Λάθος. Από τη μέρα που συλλήφθηκες. Χωρίς σκοπό και όραμα και κέρδος. Για τους φίλους, για τους γνωστούς, για σένα, για κανέναν. Και πάντα με λιτότητα. Η λιτότητα είναι προσόν. Προσόν και ανάγκη, όταν είσαι άφραγκος και δεν τολμάς να πεις στη ρουφιάνα την τέχνη να κάνει τα στραβά μάτια για να σε βοηθήσει. Για αυτό και πεισμώνεις, χάνεις τον ύπνο σου για κάνα-δυο βράδια, γεμίζεις μια σακούλα σκουπιδιών με κουτάκια μπύρας και τα πας στην ανακύκλωση μπας και σε δει η ρημάδα και σε λυπηθεί που σκέφτεσαι την υγεία του πλανήτη, ξερνάς, ξυπνάς, παίρνεις το τηλέφωνο και αποφασίζεις να την γεννήσεις. Και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει να ανατρέφεις ένα παιδί που μόλις έκλεισε τα δύο του χρόνια. Και αν συνυπολογίσει κανείς πως μέχρι τα πέντε θα έχει συνθέσει την προσωπικότητά του, ακολουθούν άλλα τρία χρόνια θηλασμού. Γιατί η τέχνη έχει κι άλλο ένα κουσούρι, που δεν έχει ο άνθρωπος. Θέλει κανάκεμα. Θέλει να την καλοπιάνεις για να είναι καλή μαζί σου. Θέλει να την θηλάζεις μέχρι τα πέντε της χρόνια για να σου δώσει χαρακτήρα και υπόσταση. Θέλει να την αποθεώνεις και να την κάνεις ερωμένη σου, μέχρι το οιδιπόδειο να θεωρηθεί αθώο και θεμιτό. Στα δύο μας χρόνια λοιπόν. Στα άλλα τρία θηλασμού. Σε όσα μας ανεχτεί, πριν αποφασίσει πως θέλει να φύγει και να μείνει μόνη της σε κάποια γκαρσονιέρα του κέντρου κι εμείς της στέλνουμε ραβασάκια για να δούμε τι κάνει και πως τα περνάει…
Η αλήθεια είναι πως ασχοληθήκαμε με την μουσική έως και αποκλειστικά την χρονιά που πέρασε. Το πιθανότερο είναι να κάνουμε το ίδιο και την επόμενη με την περισσή πάντα, ασυνέπειαπου μας διακρίνει. Δηλαδή όποτε μας κάτσει κάτι υπέροχο η απαίσιο –την ίδια ένταση συναισθημάτων προκαλούν άλλωστε. Έχουμε αφήσει ολίγον στην άκρη τα υπόλοιπα. Αν δεις την αρχή του μπλογκ, αφορούσε και φιλμς και εκθέσεις και φεστιβάλ. Αλλά ακόμα και ένα απλό μπλογκ θέλει την αφοσίωση και τον χρόνο του…την φροντίδα του εν τέλει.
Εύχομαι απλά αυτό τον χρόνο να είναι όλα πιο ήρεμα και εμείς να κάνουμε αυτό που αγαπάμε συχνότερα και εντιμότερα.
attention...
Oι ιδιοκτήτες/διαχειριστές του blog (pharmartistic, Nikolas) δεν φέρουν ουδεμία ευθύνη για τα περιεχόμενα οποιασδήποτε εκ των εξωτερικών συνδέσεων (links) που εμφανίζονται σε οποιοδήποτε μέρος του blog.
Επιπλέον ο ιδιοκτήτης/διαχειριστής του παρόντος blog δεν φέρει ουδεμία ευθύνη για το περιεχόμενο των σχόλιων (comments) που αναρτούν οι επισκέπτες του blog (είτε ανώνυμα είτε ψευδώνυμα είτε επώνυμα) στα posts (αναρτήσεις) του blog. Παρ' όλα αυτά, ο ιδιοκτήτης / διαχειριστής του παρόντος blog διατηρεί πάντα το δικαίωμα να διαγράψει κατά την δική του κρίση και χωρίς προειδοποίηση ή/και αιτιολόγηση ή άλλου είδους πρότερη ή ύστερη ενημέρωση οποιοδήποτε σχόλιο επισκέπτη οποιαδήποτε στιγμή.
Όλες οι ηχογραφήσεις σε μορφή αρχείων ήχου mp3 ή άλλων format που εμφανίζονται κατά καιρούς για download στο παρόν blog προσφέρονται για περιορισμένο διάστημα και αποκλειστικά και μόνο για ενημερωτικούς / πληροφοριακούς σκοπούς.
Τα πνευματικά δικαιώματα αυτών των ηχογραφήσεων ανήκουν σε κάθε περίπτωση στους εκάστοτε καλλιτέχνες ή/και τις αντιστοιχες εταιρείες ή/και τους αντιπροσώπους αυτών.
Εαν είστε κάτοχος ή αντιπρόσωπος του κατόχου των πνευματικών δικαιώματων κάποιας εκ των ηχογραφήσεων και επιθυμείτε την απομάκρυνση της από το blog ειδοποιήστε μας και θα αφαιρεθεί άμεσα.
All mp3 files are hosted here for a limited amount of time and only for informational purposes. Please support the artists & bands, especially those on independent labels. If you own the rights of any recording appearing on this blog and want it removed, please let us know via e-mail and we will remove it immediately.
