Η μέρα που συλλήφθηκες.

Το An Art Called γεννήθηκε από το πουθενά. Ανάμεσα σε δίσκους και ιδέες και όνειρα και σκοπιές και πρωινές δουλειές και μεταμεσονύχτιες προβολές και ταξίδια που αγνάντευαν σε κάτι που δεν φαινόταν, αλλά ήταν πάντα εκεί. Ορατό μεταξύ αοράτων. Ο λόγος; Αυτός που συνοδεύει πάντα και χωρίς αφορμή τέτοιου είδους καμώματα. Η ανάγκη της ψυχής. Το καπελάκι της τέχνης που το κυνηγάς ασταμάτητα και τρέμεις μη σε καπελώσει από την θέλησή σου να σε αγαπήσει, όπως το αγαπάς από τη μέρα που γεννήθηκες. Λάθος. Από τη μέρα που συλλήφθηκες. Χωρίς σκοπό και όραμα και κέρδος. Για τους φίλους, για τους γνωστούς, για σένα, για κανέναν. Και πάντα με λιτότητα. Η λιτότητα είναι προσόν. Προσόν και ανάγκη, όταν είσαι άφραγκος και δεν τολμάς να πεις στη ρουφιάνα την τέχνη να κάνει τα στραβά μάτια για να σε βοηθήσει. Για αυτό και πεισμώνεις, χάνεις τον ύπνο σου για κάνα-δυο βράδια, γεμίζεις μια σακούλα σκουπιδιών με κουτάκια μπύρας και τα πας στην ανακύκλωση μπας και σε δει η ρημάδα και σε λυπηθεί που σκέφτεσαι την υγεία του πλανήτη, ξερνάς, ξυπνάς, παίρνεις το τηλέφωνο και αποφασίζεις να την γεννήσεις. Και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει να ανατρέφεις ένα παιδί που μόλις έκλεισε τα δύο του χρόνια. Και αν συνυπολογίσει κανείς πως μέχρι τα πέντε θα έχει συνθέσει την προσωπικότητά του, ακολουθούν άλλα τρία χρόνια θηλασμού. Γιατί η τέχνη έχει κι άλλο ένα κουσούρι, που δεν έχει ο άνθρωπος. Θέλει κανάκεμα. Θέλει να την καλοπιάνεις για να είναι καλή μαζί σου. Θέλει να την θηλάζεις μέχρι τα πέντε της χρόνια για να σου δώσει χαρακτήρα και υπόσταση. Θέλει να την αποθεώνεις και να την κάνεις ερωμένη σου, μέχρι το οιδιπόδειο να θεωρηθεί αθώο και θεμιτό. Στα δύο μας χρόνια λοιπόν. Στα άλλα τρία θηλασμού. Σε όσα μας ανεχτεί, πριν αποφασίσει πως θέλει να φύγει και να μείνει μόνη της σε κάποια γκαρσονιέρα του κέντρου κι εμείς της στέλνουμε ραβασάκια για να δούμε τι κάνει και πως τα περνάει…

P.S. We love you.