Μόλις τέλειωσε η πρώτη ακρόαση του νέου άλμπουμ του Antony και μπαίνει στο repeat. Όχι γιατί ενθουσιάστηκα αλλά γιατί μάλλον δεν το κατάλαβα. Ναι είμαι τοοοοοσο πεζός και το χαίρομαι.
Έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο με ελάχιστα κρουστά, φυσικά πιάνο και κλασσικά έγχορδα και την πάντα ξεχωριστή φωνή του Αντωνάκη. Αν βγάλεις αυτή την φωνή είναι σαν να ακούς soundtrack. Για παράδειγμα το "The Great White Ocean" είναι σαν να βγήκε από το Brokeback Mountain. Το "Ghost" από από ταινια του Winterbottom. Στο "I'm in Love" ακούς πρώτη φορά μπότα και ένα fingered double bass και ένα φλάουτο από τον Σεβαχ τον Θαλασσινό (τι να κάμω αυτά μου θύμισαν). Όλα δε τα κομμάτια φροντίζουν να κάνουν φινάλε ανορθόδοξα σε σχέση με το μέτρο τους. Να μην σου πω και για το "Violetta" που μέσα στα 35 του δευτερόλεπτα ούτε να ανάψεις τσιγάρο μπορείς. Το ομώνυμο ξεκινά με τον αχνό ήχο μιας παραμόρφωσης(ναι για κιθάρα λέω) και στο μέσο κάνουν την εμφάνιση τους τα ακόρντα ενός πιανακιου, τα πιατινια, τα ντου-ρου-ντου-ρου-ντου του τραγουδιστή μας και το αμπιεντ πάει περίπατο την μνήμη στο "Danny and The Dog" για να μην ξεχνιόμαστε.
Εδώ κάπου νιώθω σαν να με πήρε ο ύπνος και πιστεψε με συνεχίζω να έχω πολύ μα πάρα πολύ καλή γνώμη για το project των Antony and The Johnsons. Ευτυχώς έρχεται αμέσως μετά μια αρκετά πιο βατή σύνθεση να μου θυμίσει τον μαύρο και καλύτερο εαυτό τους. "The Spirit Was Gone". Εμένα θα μου πεις; Αυτό δεν λέω τόση ώρα; Ακολουθεί το "Thank You For Your Love" που ήδη σου έχω βάλει να ακούσεις αλλά εγώ πατάω το skip γιατί τα έχω πάρει που ακόμα θεωρώ αυτό το καλύτερο σημείο της δουλειάς. Α, ρε Τονυ τι μας έκαμες.
Προχωράω λοιπόν και στην νέα συνεργασία με την Bjork. "Fletta". Ισλανδικοί στίχοι. Δυο εκπληκτικές φωνές και μια σύνθεση που ο Prisner θα έγραφε άμα είχε παραφαει. Συγνώμη κιόλας αλλά είχα τόσες προσδοκίες δεδομένης της προηγούμενης συνάντησης τους. Είναι κακό δηλαδή που θέλω να ακούσω κάτι που θα με γονατίσει και όχι απλά κάτι αξιοπρεπές;
Τα έχω πάρει σήμερα. Επίσημα βαριέμαι πλέον. Όχι τόσο όσο στο πρώτο μισό του δίσκου αλλά μια νύστα με περιτριγυρίζει. Έρχεται λοιπόν μετά το "Salt Silver Oxygen" να με ξυπνήσει, να μου θυμίσει πάλι κινηματογραφικό τοπίο (συγκεκριμένα το Χομπιτοχωριο) και να ακούσω τον στίχο "Elect the Salt Mother/For she's a selective Christ". Που βρίσκομαι;
Ένα τραγούδι πριν το τέλος. Μπαίνει το "Christina's Farm". Εδώ είμαστε. Και σε αυτή την δεύτερη ακρόαση που σας περιέγραψα σχεδόν step by step (Το εναρκτήριο "Everything Is New" για κάποιο λόγο απροσδιόριστο, πέρασε και δεν ακούμπησε) το τελευταίο κομμάτι είναι ένα καθαρό διαμάντι. Αυτό που εγώ γουστάρω να ακούω από μια δουλειά τους. Ένα νανούρισμα σχεδόν θλιβερό, έναν λυγμό που εδώ μπορεί να έχει ελαφρύνει για χάρη των ερώτων του Antony αλλά αρκεί. Μέχρι την επόμενη φορά που να την πω την αμαρτία μου, ελπίζω να έχει χωρίσει και να σέρνεται στα μωσαϊκά!!!
Αν σου αρέσει ο Antony ούτε να το συζητάς. Απλά άκουσε το κάνα δυο φορές να συνηθίσεις. Ή βάλτο να παίζει μουσικό χαλί κάνα 4ωρο συνεχόμενο. Ή κάνε ότι θες τελοσπαντων...τσ τσ τσ...πολύ με μπερδεύει αυτό το παιδί...Θα βάλω πάλι να ακούσω τους "Wildbirds And Peacedrums".Αλλά τι λέω; Εχει το Unplugged της Μαλεα στο Mtv!!! Ειπαμε...πεζος...
Έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο με ελάχιστα κρουστά, φυσικά πιάνο και κλασσικά έγχορδα και την πάντα ξεχωριστή φωνή του Αντωνάκη. Αν βγάλεις αυτή την φωνή είναι σαν να ακούς soundtrack. Για παράδειγμα το "The Great White Ocean" είναι σαν να βγήκε από το Brokeback Mountain. Το "Ghost" από από ταινια του Winterbottom. Στο "I'm in Love" ακούς πρώτη φορά μπότα και ένα fingered double bass και ένα φλάουτο από τον Σεβαχ τον Θαλασσινό (τι να κάμω αυτά μου θύμισαν). Όλα δε τα κομμάτια φροντίζουν να κάνουν φινάλε ανορθόδοξα σε σχέση με το μέτρο τους. Να μην σου πω και για το "Violetta" που μέσα στα 35 του δευτερόλεπτα ούτε να ανάψεις τσιγάρο μπορείς. Το ομώνυμο ξεκινά με τον αχνό ήχο μιας παραμόρφωσης(ναι για κιθάρα λέω) και στο μέσο κάνουν την εμφάνιση τους τα ακόρντα ενός πιανακιου, τα πιατινια, τα ντου-ρου-ντου-ρου-ντου του τραγουδιστή μας και το αμπιεντ πάει περίπατο την μνήμη στο "Danny and The Dog" για να μην ξεχνιόμαστε.
Εδώ κάπου νιώθω σαν να με πήρε ο ύπνος και πιστεψε με συνεχίζω να έχω πολύ μα πάρα πολύ καλή γνώμη για το project των Antony and The Johnsons. Ευτυχώς έρχεται αμέσως μετά μια αρκετά πιο βατή σύνθεση να μου θυμίσει τον μαύρο και καλύτερο εαυτό τους. "The Spirit Was Gone". Εμένα θα μου πεις; Αυτό δεν λέω τόση ώρα; Ακολουθεί το "Thank You For Your Love" που ήδη σου έχω βάλει να ακούσεις αλλά εγώ πατάω το skip γιατί τα έχω πάρει που ακόμα θεωρώ αυτό το καλύτερο σημείο της δουλειάς. Α, ρε Τονυ τι μας έκαμες.
Προχωράω λοιπόν και στην νέα συνεργασία με την Bjork. "Fletta". Ισλανδικοί στίχοι. Δυο εκπληκτικές φωνές και μια σύνθεση που ο Prisner θα έγραφε άμα είχε παραφαει. Συγνώμη κιόλας αλλά είχα τόσες προσδοκίες δεδομένης της προηγούμενης συνάντησης τους. Είναι κακό δηλαδή που θέλω να ακούσω κάτι που θα με γονατίσει και όχι απλά κάτι αξιοπρεπές;
Τα έχω πάρει σήμερα. Επίσημα βαριέμαι πλέον. Όχι τόσο όσο στο πρώτο μισό του δίσκου αλλά μια νύστα με περιτριγυρίζει. Έρχεται λοιπόν μετά το "Salt Silver Oxygen" να με ξυπνήσει, να μου θυμίσει πάλι κινηματογραφικό τοπίο (συγκεκριμένα το Χομπιτοχωριο) και να ακούσω τον στίχο "Elect the Salt Mother/For she's a selective Christ". Που βρίσκομαι;
Ένα τραγούδι πριν το τέλος. Μπαίνει το "Christina's Farm". Εδώ είμαστε. Και σε αυτή την δεύτερη ακρόαση που σας περιέγραψα σχεδόν step by step (Το εναρκτήριο "Everything Is New" για κάποιο λόγο απροσδιόριστο, πέρασε και δεν ακούμπησε) το τελευταίο κομμάτι είναι ένα καθαρό διαμάντι. Αυτό που εγώ γουστάρω να ακούω από μια δουλειά τους. Ένα νανούρισμα σχεδόν θλιβερό, έναν λυγμό που εδώ μπορεί να έχει ελαφρύνει για χάρη των ερώτων του Antony αλλά αρκεί. Μέχρι την επόμενη φορά που να την πω την αμαρτία μου, ελπίζω να έχει χωρίσει και να σέρνεται στα μωσαϊκά!!!
Αν σου αρέσει ο Antony ούτε να το συζητάς. Απλά άκουσε το κάνα δυο φορές να συνηθίσεις. Ή βάλτο να παίζει μουσικό χαλί κάνα 4ωρο συνεχόμενο. Ή κάνε ότι θες τελοσπαντων...τσ τσ τσ...πολύ με μπερδεύει αυτό το παιδί...Θα βάλω πάλι να ακούσω τους "Wildbirds And Peacedrums".Αλλά τι λέω; Εχει το Unplugged της Μαλεα στο Mtv!!! Ειπαμε...πεζος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου