Δεν δύναμαι να ξεκινήσω διαφορετικά από το να γκρινιάξω για το φετινό Mercury Prize. Ο δίσκος των The XX ήταν υπέροχος, αλλά με ποιον λογικό και θεμιτό τρόπο μπορείς να παραγκωνίσεις το γεγονός ότι οι Mumford & Sons κυκλοφόρησαν ίσως τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς μαζί με αυτόν της Laura Marling; Και πιστέψτε με, δεν είμαι καθόλου οπαδός της folk-pop/rock σκηνής. Συνεχίζω…
Αν η μελωδία θεωρείται υπόθεση-δευτεράτζα στην προσπάθεια των μουσικών να συγκινήσουν με τις παραγωγές, τις φωνές τους, τις συνεργασίες, τα κιθαριστικά ριφ και τα επιβλητικά rhythm section, τότε σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για… θαύμα; Οι Mumford & Sons χρησιμοποιούν τον λυρισμό των συνθέσεών τους και κορυφώνουν τα ακόρντα σε ένα συναισθηματικό peak, το οποίο σε αναγκάζει να πέσεις θύμα, να βαρύνεις αυθόρμητα το σαγόνι σου και να σταματήσεις να ακούς αναλυτικά για να γράψεις σχόλια. Όταν ένας δίσκος το καταφέρνει αυτό, τότε τα πράγματα είναι σοβαρά.
Το folk είναι σχετικό, μιας και το συγκρότημα μπορεί να θυμίσει από Laura Marling μέχρι Kings Of Leon (με μια διαφορετική ματιά του αμερικάνικου νότου). Από την άλλη δεν είναι ανάγκη να είσαι λάτρης της folk ή country κουλτούρας για να σου αρέσει, μιας και η προσέγγιση έχει καταβολές στην rock και pop αισθητική. Οι κιθάρες αναλαμβάνουν σχεδόν όλο το βάρος των ενορχηστρώσεων, αλλά από την άλλη ο Markus Dravs φέρεται αρκετά έξυπνα, γεμίζοντας τις αρμονίες με την υπόλοιπη μπάντα, αλλά και με φωνητικά που χάνονται στις διφωνίες και τις τριφωνίες (άλλοτε και παραπάνω, δεν είμαι και η Julie Massino dudes).
Με λίγα λόγια λοιπόν: Το “Sigh No More” μπορεί να θεωρηθεί η αποκάλυψη της χρονιάς, όχι όμως για το πόσο πρωτοποριακό είναι, αλλά για το πόσο σημαντικό σε θέματα μελωδίας και στίχων. Τόσο απλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου