Robyn – Body Talk Pt. 1

Η Robyn είναι ένα παιδί λίγο πριν την ενηλικίωση. Είναι μια μηχανή αυθορμητισμού που ζει για το σήμερα, νοσταλγεί με γλύκα το παρελθόν και σπανίως ασχολείται με το μέλλον, μιας και δεν της μένει καθόλου ενέργεια για κάτι τέτοιο. Είναι μια ξανθούλα από τον γοητευτικό Βορρά, η οποία γνωρίζει πολύ καλά τον τρόπο να φτιάχνει διασκεδαστική μουσική και καμιά φορά δείχνει να μην γνωρίζει πραγματικά πόσο σημαντικό είναι το έργο της.
Το “Body Talk Pt. 1” είναι το πρώτο μέρος της δισκογραφικής τριλογίας που θα κυκλοφορήσει μέχρι το τέλος της χρονιάς από την Σουηδή performer και αποδεικνύει ότι η synthpop δεν έχει ακουστεί ποτέ πιο διασκεδαστική τα τελευταία χρόνια με εξαίρεση το “Robyn” του 2005 που είναι… δικό της; Σωστά. Με μια γρήγορη ματιά δεν είναι σαφής ο προσανατολισμός του δίσκου. Ακούς μπαλάντα, ακούς Royksopp, ακούς παραδοσιακό, σουηδικό τραγούδι, ακούς ένα minimal intro που σε δυσκολεύει αλλά σου αρέσει γιατί είσαι μαζόχα και θες να το αναλύσεις, ενώ ακούς και μια καθολικά home edition παραγωγή που θα μπορούσες να κάνεις στο υπνοδωμάτιό σου με ένα laptop και ένα midi. Ίσως και όχι.
Το album είναι ουσιαστικά ένα σύντομο ταξίδι σε μια καθημερινή βραδιά της Robyn, έτσι όπως η ίδια την αντιλαμβάνεται. Περιλαμβάνει χορό, αλκοόλ, κλάμα, χαλάρωση, αναμνήσεις και πάνω απ’ όλα διάθεση για ανεξαρτησία, έτσι όπως την παρουσίασε και το 2005. Μόνο που αυτή τη φορά δεν είναι τόσο cool και fun, αλλά μπαίνει στην διαδικασία να περάσει σε πιο προσωπικά μονοπάτια και να καταλάβει ότι μεγάλωσε λίγο. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως χάνει το δυνατό της χαρτί, που είναι αυτό που έχει ήδη επισημανθεί – είναι ένα παιδί λίγο πριν την ενηλικίωση, με όλα τα καλά και όλα τα κακά της υπόθεσης. Και αυτό είναι που μεταμορφώνει τις μπότες, τα μπάσα, τα pads, τα βιμπράφωνα, το reverb και τα πλήκτρα σε συναισθηματικό ξέσπασμα πρώτου βαθμού. Highlight του δίσκου; “Jag Vet En Dejlig Rosa” με κλειστά τα μάτια.

Macy Gray – The Sellout

Πάνε τρία χρόνια από τότε που η Macy Gray κυκλοφόρησε ένα από τα καλύτερα album της καριέρας της και αυτό δεν θα μπορούσε να είναι παρά ανταγωνιστικό για τον ίδιο της τον εαυτό. Ακόμα κι αν το “Big” δεν κατάφερε να πουλήσει περισσότερο στην Αμερική από όσο η Άννα Βίσση στην Ελλάδα (και δεν το πάω αναλογικά με τον πληθυσμό), υπάρχει μια παρακαταθήκη και μια υπόσχεση πως η επόμενη δουλειά της θα μπορούσε τουλάχιστον να είναι αντάξια της φήμης της, του ταλέντου της, ακόμα και να ταμπελαριστεί ως ένα είδος χειραφέτησης από την πρώην δισκογραφική της, αλλά και ως ανάγκη να ηχογραφήσει το επόμενο “On How Life Is”. Οι υποθέσεις μπορούν να αυξηθούν με τους ρυθμούς γεωμετρικής προόδου, οπότε ας μπούμε στο ψητό.
“The Sellout” είναι η νέα προσπάθεια της Macy να επαναπροσδιορίσει τη θέση της μέσα στα μουσικά πράγματα. Μόνο που αντί να γυρίσει σε αυτό που μπορεί να κάνει καλύτερα, δηλαδή neo-soul και funky παραγωγές που άλλοτε ξεχειλίζουν γλυκάδα και άλλοτε μιλούν για κεράτωμα και άγριο σεξ, προτιμά να επιλέξει την ασφαλή οδό που ακούει στο όνομα r’n’b. Αυτό απαραίτητα δεν είναι κακό, αλλά σε αυτή την περίπτωση δεν φαίνεται πουθενά η διαφορετικότητα της ερμηνεύτριας – η διαφορετικότητα, όχι η ταυτότητα. Η διαδικασία της αποστασιοποίησης σε αναγκάζει να δεις ότι τα ίδια κομμάτια θα μπορούσαν να πουν η Toni Braxton (μέχρι εκεί έφτασε η μνήμη μου), η Beyoncé, ακόμα και οι Pussycat Dolls. Και πάλι όχι απαραίτητα κακό, αλλά γιατί να μπαίνεις στην διαδικασία να έχεις τόσους συνειρμούς;
Ευτυχώς υπάρχει το δεύτερο μισό του δίσκου που σα να ανεβάζει λίγο τον πήχη που μπορεί να έχεις βάλει κατά νου, την ίδια στιγμή που έχει προηγηθεί ένα πρώτο single ονόματι “Beauty in the world” και θυμίζει κάτι από “I try” και “Sweet baby” για να παίξει το ρόλο του αντίβαρου. Είναι γεγονός ότι η συνεργασία με τον Bobby Brown στο “Real Love” είναι από τα highlights του album, ενώ αυτή που έχει ήδη προηγηθεί με τους Velvet Revolver στο “Kissed it” μοιάζει με sequel του “Rockstar” από Rihanna και Slash – τόσο κοινή η λογική, που αδυνατείς να μην κάνεις τον συνειρμό. Οι δύο καλύτερες στιγμές του δίσκου ακούγονται back-to-back (“That man” & “Stalker”), ενώ για το κλείσιμο κάτι πιο pop, το οποίο μάλιστα δεν σε ξενερώνει καθόλου, ακόμα κι αν είναι full στο vocoder.
Μπορεί να έτυχε μεγάλης αποδοχής το 1999 λόγω της neo-soul επανάστασης που είχε προηγηθεί με την Erykah Badu, την Lauryn Hill και τον D’Angelo, η Macy Gray όμως κατάφερε να ξεχωρίσει τόσο για το φυσικό και επιμελώς ατημέλητο γρέζι στη φωνή της όσο και για τις γλυκές και φρέσκες μελωδίες που γέμιζαν με τσαλακωμένους και επιθετικούς στίχους. Μέχρι σήμερα λοιπόν η καλλιτεχνική της εξέλιξη φάνηκε μόνο μέσα από το “Big” του 2007 (Timbaland και Justin – τυχαίο;), ακόμα κι αν το υποτιθέμενο πρόβλημά της ήταν μέχρι τώρα η δισκογραφική της. Και αν συνυπολογίσει κανείς το γεγονός ότι δεν υπάρχει ούτε ένα hit μέσα από τις 13 συνθέσεις, κάτι μου λέει ότι θα πρέπει να ψάχνει για καινούργιο συμβόλαιο…

"Night Work" Scissor Sisters

Η απορία με αυτούς τους τύπους ήταν πότε θα μας κάνουν να ξεχασμουρηθουμε.
Η εμμονή στις ψεύτικες από το δίδυμο τραγουδιαρα με στρας-τραγουδιαρης με περισσότερα στρας, ήταν απλά ενοχλητική εφόσον διαρκούσε όσο και ο δίσκος τους. Η έτερη εμμονή με το 70 βάλε και 80, ηταν επίσης ενοχλητική όσο βάλτωνε σε άνευρα ριφακια και συνθέσεις που θα έκαναν ακόμα και την Ντονα την Σαμερ να χασμουριέται
Όλα τα παραπάνω αφορούν το προηγούμενο "Ta-Dah" με τις διθυραμβικές κριτικές που πηρε-αν έχεις τον θεό σου. Εδώ όμως έρχεται ένας δίσκος να τον πιεις στο ποτήρι και να καμεις κεφάλι ώστε να βγεις και συ έξω Σάββατο βράδυ και να έχεις τον ρυθμό στα πόδια σου. Τι άλλαξε;
Μα φυσικά ο παραγωγός, συν-συνθετης σχεδόν σε ολο τον δίσκο, απιστευτος και αγαπημενος Κος Stuart Price. Σα να λεμε ο ανθρωπος που είναι υπεύθυνος για τον αρτιότερο καλλιτεχνικά δισκο της Τσικονε, το "Confessions on the Dancefloor", για να μην μιλήσω για το "Day & Age" των Killers και New Order, Keane, και τον τελευταίο δισκο της Kylie. Είδες διαφορα που κανει ενα ατομο;
Για να επιστρεψουμε στο αλμπουμ, αυτα που θα φτασουν στα αυτια σου ειναι dance κομματια αλλα οχι οπως τα φανταζεσαι, δηλ κλαμπιστικα και balkan house-ειδη. Χορευτικα απλα. Χορευτικα οπως Prince, Bowie, Talking Heads, Pet Shop Boys. Ολα ειναι εδω. Απο τα disko slap μπασα εως τα χαζοχαρουμενα synth brass τυπου Αλεκα Κανελλιδου(!!!!) και με αυτο εσυ πρεπει να καταλαβεις τον ψευτικο ηχο των πνευστων.
Σου σημειωνω το "Running Out" που εγραψαν μαζι με την Santigold και το "Invisible Light" που απο την μια σου φερνει στο μυαλο "Comfortably Numb" στη δικια τους εκτελεση βεβαια, και απο την αλλη Faithless και Thriller με την μοναδικη παρλατα που ερμηνευει ο Sir Ιαν Μακελεν. Εσυ να θυμασαι οτι τα τραγουδια μας φανηκαν τοσο ωραια που νομισαμε οτι τα εκοβαν πολυυυυυ νωρις. Παραξενο;

Αν σου αρεσει ολο αυτο που παρουσιασαν οι Ψαλιδο Αδερφες(!!!) με τους προηγουμενους δισκους, απλα τωρα δες το φρεσκαρισμενο με σουηδικης ποπ παραγωγη. Ειπες κατι για Ρομπιν, Γκολντφραπ και Miike Snow; Χμμμμ. Ξεχωριζει σαφεστατα το "Something Like This". Το αγαπησα.

"Αυτό το Πλοίο που Όλο Φτάνει" Παύλος Παυλίδης & B Movies

Ο Παυλίδης θα είναι πάντα στην καρδιά μας ότι και να κάνει, όπως και να το κάνει.
Ξέρω ότι οι περισσότεροι αφήσαμε να τον θυμόμαστε κάπου εκεί στις αρχές του αιώνα(περίεργα ακούγεται αυτό αλλά τέλος πάντων), με την διάλυση των Σπαθιών. Ακολούθησε το 2004 ο πρώτος προσωπικός δίσκος με τον πολύ στα πάνω του τότε φολκ μελαγχολικό ήχο, «Αφού λοιπόν ξεχάστηκα» -πόση αυτογνωσία πια;
Το «Άλλη μια Μέρα» του 2006, του βάζει ξανά ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά όργανα στα χέρια αλλά τον οδηγεί σε άνισο αποτέλεσμα και είναι φανερό ότι κάπου έχει κολλήσει, γιατί την ακούς την καλή σύνθεση αλλά πόσες φορές μέσα στον ίδιο δίσκο να ακούσεις το ΙΔΙΟ αποτέλεσμα; Αν θες ονόμασε το ταυτότητα. Εγώ το λέω βαρεμάρα.
Πάλι όμως τα συγχωρέσαμε όλα στον Παυλίδη, γιατί είναι οι στίχοι του απίστευτα κινηματογραφικοί, γιατί είναι η φωνή του τόσο αγαπημένη και οι αναμνήσεις μας ακόμα ζωντανές. Στην πορεία εμφανίζονται και οι B Movies, που παίζουν παρέα του, και μια ζωντανή ηχογράφηση στο θέατρο Απόλλων στη Σύρο!!! Έκπληξη;
Συνεχίζοντας με την Archangel στο πλευρό του κυκλοφορεί η φετινή του δουλειά στις 3 Μαΐου «Αυτό Το Πλοίο Που Όλο Φτάνει». Εδώ χτυπάει φλέβα.
Μπορεί να αργήσαμε σχεδόν δυο μήνες να μιλήσουμε για αυτό το έργο, αλλά είναι ίσως η πιο feelgood μουσική έκδοση που βγήκε στην αγορά τον τελευταίο χρόνο. Επιστρέφουμε σε μια κατά το μεγαλύτερο μέρος ακουστική προσέγγιση της ενορχήστρωσης, όπως στον 1ο προσωπικό δίσκο, αλλά εδώ οι ταχύτητες ανεβαίνουν, οι στίχοι μιλούν για καλοκαίρι, αγάπες, συγνώμες ειλικρινείς και κάθαρση, «καταπληκτικά αντικαταπληκτικα», και ότι γενικά «πάω καλύτερα τώρα». Όπου εντοπίζονται ηλεκτρονικές μεγάλες πινελιές είναι ένα κλείσιμο του ματιού στο παρελθόν δίπλα στον Γκουνταρούλη, και έτσι προκύπτει το ήδη αγαπημένο “Radio Lollipop”. Από την άλλη, όπου έρχονται οι βαριές του σκιές («Περιμένω»), είναι για λίγο αλλά τόσο γοητευτικές, όσο και σωστά τοποθετημένες. Με ένα ιντερλούδιο («Λίγο Πριν») και ένα ορχηστικό κομμάτι («Πέλαγος II»), φτάνουμε στον κύκλο των 14 συνθέσεων και μπορεί να μην σημαίνει για μένα ότι «Ένας Κύκλος Στον Αέρα», αλλά θα συνεχίσω να ακούω κάθε πρωί αυτό τον δίσκο που κάνει την μέρα μου… «Όμορφη Μέρα».

Αν σ’αρεσει η εξομολόγηση ενός καλλιτέχνη που μιλά τώρα πια ευθέως για τον έρωτα όπως ποτέ πριν(«Νοσφεράτου») αλλά και για τους λόγους που διαλύθηκε το σούπερ γκρουπ του («Όλα Όσα Αγάπησα»).

30+1: Η λιστα της ζωης μου...

Ο καύσωνας φεύγει πάνω από τα κεφάλια μας για κάνα τριήμερο.
Όπως καταλαβαίνεις, ήμασταν που ήμασταν το αντίθετο του πολυγραφότατου, τώρα ήρθε και απόγινε. Άλλωστε μέχρι την συναυλία Aerosmith, δεν προβλέπεται να συμβεί κάτι άλλο άξιο προσοχής. Οι φλασιες όμως έρχονται εκεί που δεν τις περιμένεις και κυρίως δεν τις θες. Πως σήμερα που πήζω για άλλη μια φορά.
Το θέμα αγαπητό μου ημερολόγιο είναι ότι συνειδητοποίησα επιτέλους τα 30 μου χρόνια. Το ότι χρειάστηκε να περάσει ένας χρόνος από τότε που έκανα την επίσημη πρώτη σε αυτή την δεκαετία, αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα. Μαζί με αυτά, συνειδητοποίησα και τα εκατομμύρια των τραγουδιών που έχουν περάσει απ τα ακουστικά μας.
Αν σε όλα αυτά τα δεδομένα προσθέσεις την τυχαία συνάντηση ,μετά από χρόνια, με έναν παλιό και πολυαγαπημένο φίλο, τότε καταλαβαίνεις που το πάω….
Ανασκόπηση; Περίπου.
Λίστα; Ναι! Ναι!
Τα σημαντικότερα τραγούδια των περασμένων 31 χρόνων μου. Γιατί καλοκαίρι είναι. Όλο και καμιά ιδέα θα θες για playlist στο ηχοσύστημα του αυτοκινήτου. Καθώς κατηφορίζεις στις παραλίες.
ΥΓ: ο παλιόφιλος λεγόταν Kurt Cobain…

30+1…

30. "My Sharona" (1979)The Knack
Στην 1η θέση των αμερικανικων chatrs και για πάντα σε όλα τα εφηβικά ροκ ανησυχιών πάρτι, τουλάχιστον στα δικά μας ήταν.









29. "Love Will Tear Us Apart" (1980) Joy division Αποδείχτηκε πέρα από προφητικό. Η θλίψη του Curtis πάει στην Ελλάδα γάντι. Ο φοιτητόκοσμος της Θεσσαλονίκης έκοβε φλέβα στο άκουσμα του.








28.“O Superman”(1981) Laurie Anderson
Το «τέρας» αυτό των 9 σχεδόν λεπτών, απλά είναι η κορυφή του πειραματισμού στην ηλεκτρονική σκηνή. Το ανακάλυψα σπίτι και –αν έχεις το θεό σου- από το ραδιόφωνο. Όπως σαφέστατα καταλαβαίνεις, πολύ πολύ αργότερα από το 81’.







27.“The Hanging Garden” (1982) The Cure
Δεν θα φύγει ποτέ η μυρωδιά της πόλης, νοτισμένης και καιγόμενης, καλοκαίρι όπως τώρα, από τα ρουθούνια μου. Εγώ στο μπαλκόνι με τα πρώτα μου τσιγάρα να ανακαλύπτω την μελαγχολία ως γοητεία. Κληροδότημα του αδελφού μου.







26.“Song to the Siren”(1983) This Mortal Coil
Δεν νομίζω πως κανένας πια θεώρει βλάσφημο τον χαρακτηρισμό αυτής της διασκευής ως καλύτερης του πρωτότυπου του Buckley.









25.“Purple Rain”(1984) Prince
Πρώτη φορά που άκουγα Prince ήταν κάπου στα 90s με πιο χορευτική διάθεση. Πρώτη φορά που «άκουσα» πραγματικά τον Prince ήταν ένα βραδάκι, μαζεμένοι οικογενειακά, τυχαία σε μουσική εκπομπή της κρατικής. Η ιδιοφυΐα αυτού του «νάνου» κάνει μια απλή power μπαλάντα να μεταμορφώνεται στο συναισθηματικό μας μενιρ.






24.“Don't You (Forget About Me)” (1985) Simple Minds
Ένα από τα χαρακτηριστικότερα «λαλαλα» της μουσικής βιομηχανίας και ένα καραμπινάτο Νο1. Οι Simple Minds καρπώνονται όλη την επιτυχία και μοιάζουν πια one hit wonder. Λογικό αν σκεφτείς ότι η μεγαλύτερη τους στιγμή είναι ένα τραγούδι που γράφτηκε από τον συνθέτη του «What a feeling”, για τη ταινία The Breakfast Club και απλά εκτελέστηκε.





23.“There is a Light That Never Goes Out”(1986)
The Smiths
Η σύλληψη αυτή εδώ, στιχουργικά(“…to die by your side, well, the pleasure is mine…”) και μουσικά είναι απλά αριστουργηματική. Ακόμα και όταν διασκευάζεται(βλ. The Divine Comedy) παραμένει άψογη. Οι Smiths θα είναι πάντα κάτι σαν κρυμμένα δάκρυα στα μάτια όλων μας.Το “The Queen is Dead” κυκλοφορεί 2 μέρες μετά τα 7α μου γενεθλια…τυχαιο; Δεν νομίζω!





22.“Last Night I Dreamt That Somebody Loved "(1987) The Smiths
Δεν θα ξεπεράσω αυτό το τραγούδι ποτέ.










21.“Under The Milky Way”(1988) The Church
λέω να σταματήσω τα κείμενα εδώ…αρκει η μουσικη…σωστα; Συνεχίζουμε…










20.“Pictures of You” (1989) The Cure











19.“Being Boring” (1990) Pet Shop Boys











18.“Garden” (1991) Pearl Jam γιατί είναι το πρώτο τραγούδι που με γονάτισε…










17.“Motorcycle Emptiness”(1992) Manic Street Preachers










16.“ Fade Into You”(1993) Mazzy Star












15.“The Man Who Sold The World” (1994)Nirvana Η πρώτη διασκευή στην κιθάρα μου…










14.“Born Slippy”(1995) Underworld










13.“Street Spirit (Fade Out)”(1996) Radiohead











12.“Into My Arms"(1997)Nick Cave and The Bad Seeds Γεννιέται η ανιψιά μου και εγώ της πάω δώρο από τους μάγους αυτό το τζιγκλακι…









11.“Hunter”(1998) Bjork Το Homogenic κυκλοφορεί μισό χρόνο πριν αλλά έχω εξεταστική και αρνούμαι να το ακουσω…φυτο!!!










10.“Without you I’m Nothing”(1999) Placebo & Bowie










09.“Idioteque”(2000) Radiohead











08.“ The Grudge”(2001) Tool …like a crown…pure 10!!!










07.“ Hurt”(2002) Johnny Cash











06.“Familiar Feeling” (2003)Moloko











05.“Bedshaped”(2004) Keane












04.“What Else Is There?”(2005) Royksopp











03.“And It Rained All Night”(2006) Thom Yorke











02."Primitive"(2007) Roisin Murphy











01."L.E.S. Artistes"(2008) SantiGold











+ "Crazy in Love" (2009) Antony and the Johnsons

Christina Aguilera – Bionic

Ξεκινάω το review του “Bionic” με το προφανές: Πρόκειται για δύο δίσκους. Αυτό που η performer έκανε πριν τέσσερα χρόνια με το “Back to basics” ήταν τόσο σοφό, που τα δύο αυτά δισκάκια αποτελούν και το αριστούργημά της μέχρι σήμερα. Αν λοιπόν το ντεμπούτο της ήταν ένα πιασάρικο δείγμα μελωδικής pop/r’n’b, το “Stripped” επιχείρησε το fusion ανάμεσα στο pop, στο rock και στο urban και το “Back to basics” την γύρισε πίσω για να την πάει μπροστά, ποια η θέση του ταλαιπωρημένου και ημι-ηλεκτρονικού “Bionic” στα σημερινά πράγματα; Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή… Το μπέρδεμα δεν θα έπρεπε να είναι μπέρδεμα όσον αφορά στις συνεργασίες της. Ακούμε Sia, ακούμε Ladytron, ακούμε Peaches και ακούμε Santigold, μεταξύ άλλων. Αν λοιπόν κάποιος θα περίμενε να ακούσει εναλλακτικά anthems τύπου “Talk to me” (Peaches) και “Lights out” (Santigold), τότε θα απογοητευτεί. Ο λόγος; Μα μιλάμε για μια αμιγώς pop καλλιτέχνιδα και όχι την indie περσόνα που θα ξεφορτωθεί τόσο εύκολα την mainstream εικόνα της και τα 45 εκατομμύρια album που έχει πουλήσει. Από την άλλη βέβαια, αν ο σκοπός της ήταν από την αρχή να ηχογραφήσει ένα sequel του “Dirrty”, τότε κανένα όνομα δεν θα έμπαινε στην διαδικασία να φτιάξει μουσική μαζί της. Καταλήγουμε λοιπόν στο γεγονός ότι η αλήθεια είναι κάπου στη μέση, με χορευτικές pop καταβολές και alternative σφήνες που σε καμία περίπτωση δεν κάνουν τον δίσκο εναλλακτικό – μην τρελαθούμε κιόλας. Η άλλη παρεξήγηση έχει να κάνει φυσικά με το κατά πόσο αυτό που ετοίμαζε η Christina τόσα χρόνια τη φέρνει μπροστά, μιας και έχει προηγηθεί το τσουνάμι που λέγεται GaGa. Αν πραγματικά ξανακούσω ότι μια γυναίκα της μουσικής βιομηχανίας θυμίζει την GaGa, θα αρχίσω να πιστεύω πως ο κόσμος άκουσε για πρώτη φορά ηλεκτρονικά και pads μέσα σε μια μουσική σύνθεση μετά το “The Fame”. Και αυτό είναι κάτι παραπάνω από άδικο. Αυτό που κατάφερε η GaGa δεν είναι να κάνει κάτι που δεν έχει ξαναγίνει, αλλά να το κάνει μόδα, να το υποστηρίξει και να το οπτικοποιήσει με τέτοιο τρόπο που δεν έχει ξαναγίνει ποτέ. Αυτό της χαρίζει και το απόλυτο respect. Τι υπήρχε πριν την GaGa; Η Peaches, η Ladyhawke, η Bat For Lashes, η Lily Allen, ακόμα και η Britney Spears του “Blackout” (για μένα, η καλύτερη στιγμή της συνολικά). Μπορεί να μην κατάφεραν αυτό που έκανε η GaGa, αλλά αυτό αποτελεί και απόδειξη για το γεγονός ότι η εικόνα είναι η μισή αλήθεια. Τι σχέση έχει το “Bionic”, μουσικά και σε θέματα παραγωγής, με το “The Fame”; Ένα πρώτο single που θα μπορούσε να μην μπει στην διαδικασία προώθησης (“Not myself tonight”), ώστε να ξεκαθαρίσει πως το “Bionic” δεν έχει καμία σχέση με το “The Fame” – πέρα από το γεγονός ότι και τα δύο έχουν ηλεκτρονικές καταβολές. Άλλωστε, το κλισέ ‘tempo στα 120-130 bpm/staccato πλήκτρα/μπότα 808’ δεν υπάρχει πουθενά στον δίσκο, εκτός του “Not myself tonight”. Πιο πολύ αγγίζει το αποτέλεσμα παραγωγές της Gwen Stefani και της Missy Elliott, παρά το εκάστοτε “Telephone”. Τελευταίο κοινό τους; Το ξανθό μαλλί και τα πρόστυχα εσώρουχα – συγνώμη, αλλά σε αυτό προηγείται χρονικά το “Dirrty”. Επί της ουσίας όμως, τι συμβαίνει με το υλικό; Και γιατί τελικά το δεύτερο μισό, αν και πιο εσωστρεφές και υποτονικό, είναι αυτό που υποστηρίζει και καλύτερα; Μήπως τελικά η προσπάθειά της να γίνει electro queen ήταν τόσο μεγάλη, που κάπου στην πορεία κατάλαβε ότι έγινε… μητέρα; Και γιατί οι καλύτερες στιγμές του album είναι το “Lift me up”, το “I am”, το “You lost me” και το “All I need” με τα reverb-αρισμένα πλήκτρα και τα ‘κρατημένα’ φωνητικά; Η απάντηση έχει μάλλον να κάνει με αυτό που ειπώθηκε στην αρχή – πρόκειται για δύο δίσκους, όχι για έναν. Για να μην είμαστε άδικοι βέβαια, υπάρχει το εισαγωγικό ομώνυμο, αλλά και το “Woohoo” που χτίζουν την εικόνα που θα ήθελε να έχει συνολικά ο δίσκος, καθώς και δύο διαμαντάκια στο τέλος της ακρόασης (“I hate boys” και “My girls”) για να επιβεβαιώσουν πως η Aguilera έχει όραμα και καλλιτεχνική ακεραιότητα. Μάλλον όμως δεν θα έπρεπε να την παιδεύουν τέσσερα χρόνια για να τα καθορίσει, αφού είναι προφανές ότι στο ενδιάμεσο την επηρεάζουν κι άλλα πράγματα και τα παρακλάδια είναι πιο πολλά από τα αναμενόμενα. Προσωπική άποψη; Αν είχε οδηγήσει στο studio το “Bionic” την εποχή που ηχογραφούσε το “Keeps getting better”, τότε το αποτέλεσμα θα ήταν πιο σαφές. Εν κατακλείδι, ο νέος δίσκος τη γυρνάει στην pop που της πάει γάντι και την υποστηρίζει όπως αυτή γνωρίζει καλύτερα. Αν όμως σκοπός της καριέρας της είναι να αλλάζει προσωπείο για να αποδεικνύει ότι μπορεί να κάνει τα πάντα, μάλλον θα πρέπει να είναι πιο ξεκάθαρη. Άλλωστε, με τη φωνή της, τις ικανότητές της στην παραγωγή, το sexy προφίλ της και το respect που έχει αποκτήσει με κόπο από τη μουσική βιομηχανία, είναι κάτι παραπάνω από δεδομένο ότι μπορεί όντως να κάνει τα πάντα. Εξού και το πανέξυπνο “Vanity” στο τέλος – Never mind, she is!

"Further" The Chemical Brothers

Το εξώφυλλο του Further είναι απλό, δυναμικό και ξεκάθαρο. Σαν να χτυπάς το χέρι στο τραπέζι και να λες… «Να σου πω Μανταμιτσα…». Καθαρές κουβέντες.
Από εκεί ξεκινάει όλο το παιχνίδι για τους Chemical Brothers και την νέα τους κυκλοφορία. Ήδη από τις 7 Ιουνίου στο itunes (μαζί με δυο bonus tracks) και σε οοοοοοολο τον κυβερνοχωρο. Για κάθε ένα από τα 8 tracks της βασικής έκδοσης, έχουν ήδη σχεδιαστεί και θα γυριστούν αντίστοιχα βίντεο (δες παρακάτω το πολύχρωμο “Swoon”). Ετοιμαζόμαστε να το δηλώσουμε concept και αυτό.
Αν θελήσουμε να μιλήσουμε αποκλειστικά για την μουσική εδώ έχουμε να κάνουμε απλά με μια φυσική εξέλιξη της πορείας τους και μια μόνο ιδιαιτερότητα. Φυσική εξέλιξη αυτός ο δίσκος γιατί για άλλη μια φορά το ντουέτο από τα Λονδίνα παθαίνει μια ψυχεδελεια (so 70s) και πιάνει τα συνθεσάιζερ(so 80s) και τα ανεκδιήγητα samples των beats στα 130 bpm(so 90s) αλλά τα σπρώχνει ακόμα πιο πέρα, ώστε να σου ρθει εσένα μέχρι και η μυρωδιά της μαστούρας στα ρουθούνια!!!. Ιδιαιτερότητα, η απουσία συνεργασιών στα φωνητικά, μιας και εδώ έχουμε μόνο την φωνή του Rowlands (μην ψάχνεσαι, αυτός με τα γυαλάκια είναι). Όχι πως σου κανε και ιδιαίτερη διαφορά, μιας και τα «Χημικά Αδέρφια» (σαν όνομα ταβέρνας που δεν πρέπει ποτέ να πατήσεις το πόδι σου ακούστηκε αυτό) στις δουλειές τους πάντα πρωταγωνιστές ήταν οι ίδιοι, και όχι κάποια «φοβερή και τρομερή» συνεργασία.

Αν σου αρέσει η nu-house, οι πειραματισμοί των πλήκτρων και το Βρετανικό «αξαν». Άλλωστε ποτέ δεν διεκδίκησαν τον θρόνο από τους Faithless, αλλά και οι Faithless ποτέ δεν έγραψαν ένα “Galvanize”.

Janelle Monae - The ArchAndroid

Αλήθεια, είναι ανησυχητικό να σκέφτεται κανείς ότι η μουσική βιομηχανία δέχεται συνεχώς νέα χτυπήματα από νέους καλλιτέχνες, που δεν προσφέρουν τίποτα νέο μέσα στον καταιγισμό του νέου και εφήμερου τρόπου παραγωγής. Τελικά, τι είναι νέο και τι δεν λειτουργεί, κάτω από το προσωπείου του νέου και φρέσκου; Και αν οι πειραματισμοί σε μια δύσκαμπτη χρονιά όπως είναι το 2010 είναι πραγματικά ριψοκίνδυνοι, υπάρχει τρόπος επιβίωσης από τον δημιουργικό βάλτο; Και, ειλικρινά, μπορεί όλο αυτό να γίνει από μια μαυρούλα που μέχρι πρότινος τραγουδούσε funky r'n'b στα ίχνη και την κληρονομιά που άφησαν ο James Brown και ο Prince; Το "The ArchAndroid" δεν είναι η απόδειξη ότι αν κάνεις κάτι πρωτότυπο, θα σωθείς από τους κριτικούς, τους ειδικούς και τους μαέστρους της δισκογραφίας. Το πρώτο και ολοκληρωμένο LP της Janelle Monae (το πρώτο ήταν EP για όσους μπερδεύονται μέσα στο metacritic.com) μπορεί να σε φέρει σε δύσκολη θέση όμως, μιας και σε σηκώνει από τη θέση σου, σε ταρακουνάει, σου χτυπάει τα αυτιά, σε ζαλίζει, σε ηρεμεί, σε αναγκάζει να χορέψεις και σου αφαιρεί κατά τη διάρκειά της ακρόασής του την πεποίθηση πως οι λευκοί κάνουν rock και οι μαύροι κάνουν soul. Και αν θεωρείς πως αυτό έτσι κι αλλιώς δεν θα έπρεπε να συμβαίνει, θα πρέπει να σου υπενθυμίσω πως αν υπάρχουν ταμπέλες και όρια στην μουσική, δεν υπάρχουν από εμάς, αλλά από τους ίδιους τους καλλιτέχνες που τους αρέσει να αυτογκετοποιούνται και να ακολουθούν την ασφαλή οδό. Η Janelle κατορθώνει αυτό που ελάχιστοι υπηρέτες της τέχνης και της μουσικής έχουν σφηνώσει στις περγαμηνές τους - την κατάργηση των ορίων. Το album της προστατευόμενης των Outkast τα έχει όλα. Funk-ιές, γυαλιστερή παραγωγή, ορχήστρες, κοφτερά φωνητικά, θεατρικότητα, ευαισθησίες, σκληράδα, όραμα, concept και καταπληκτικό artwork. Έχει συνεργασίες με Big Boi και Of Montreal, έχει κορυφώσεις και ανατροπές, έχει κυκλοθυμίες, έτσι όπως προστάζει η παράνοια της εποχής, έχει μελωδίες και rhythm sections που παραδίδουν σεμινάρια σύνθεσης. Δεν φοβάται τα ηλεκτρονικά ("Make the bus"), δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει κιθάρες ("Mushrooms and roses"), δεν απαρνείται τις gospel και soul καταβολές της ("Neon valley street") και δεν χάνει την ευκαιρία να μας δείξει ότι είναι μια υπέροχη performer ("Tightrope"). Αν ήμουν δίκαιος προς τον εαυτό μου, θα έπρεπε από τώρα να βάλω το album στα δέκα καλύτερα για το 2010. Αν το έκανα όμως, δεν θα ήμουν και τόσο δίκαιος προς τον κόσμο, αλλά περισσότερο παρορμητικός. Αντί αυτού λοιπόν, θα επικαλεστώ τη δύναμη του παραλληλισμού και θα κάνω επίλογο, γράφοντας πως η Janelle Monae έχει τα εχέγγυα να προκαλέσει τον ίδιο σάλο που προκάλεσε και η Bjork το 1993 με το "Debut". Και γνωρίζετε πολύ καλά όλοι σας σε ποια θέση των καλλιτεχνικών μας αναζητήσεων βρίσκεται σήμερα το ισλανδικό ξωτικό, 17 χρόνια μετά.