Πάνε τρία χρόνια από τότε που η Macy Gray κυκλοφόρησε ένα από τα καλύτερα album της καριέρας της και αυτό δεν θα μπορούσε να είναι παρά ανταγωνιστικό για τον ίδιο της τον εαυτό. Ακόμα κι αν το “Big” δεν κατάφερε να πουλήσει περισσότερο στην Αμερική από όσο η Άννα Βίσση στην Ελλάδα (και δεν το πάω αναλογικά με τον πληθυσμό), υπάρχει μια παρακαταθήκη και μια υπόσχεση πως η επόμενη δουλειά της θα μπορούσε τουλάχιστον να είναι αντάξια της φήμης της, του ταλέντου της, ακόμα και να ταμπελαριστεί ως ένα είδος χειραφέτησης από την πρώην δισκογραφική της, αλλά και ως ανάγκη να ηχογραφήσει το επόμενο “On How Life Is”. Οι υποθέσεις μπορούν να αυξηθούν με τους ρυθμούς γεωμετρικής προόδου, οπότε ας μπούμε στο ψητό.
“The Sellout” είναι η νέα προσπάθεια της Macy να επαναπροσδιορίσει τη θέση της μέσα στα μουσικά πράγματα. Μόνο που αντί να γυρίσει σε αυτό που μπορεί να κάνει καλύτερα, δηλαδή neo-soul και funky παραγωγές που άλλοτε ξεχειλίζουν γλυκάδα και άλλοτε μιλούν για κεράτωμα και άγριο σεξ, προτιμά να επιλέξει την ασφαλή οδό που ακούει στο όνομα r’n’b. Αυτό απαραίτητα δεν είναι κακό, αλλά σε αυτή την περίπτωση δεν φαίνεται πουθενά η διαφορετικότητα της ερμηνεύτριας – η διαφορετικότητα, όχι η ταυτότητα. Η διαδικασία της αποστασιοποίησης σε αναγκάζει να δεις ότι τα ίδια κομμάτια θα μπορούσαν να πουν η Toni Braxton (μέχρι εκεί έφτασε η μνήμη μου), η Beyoncé, ακόμα και οι Pussycat Dolls. Και πάλι όχι απαραίτητα κακό, αλλά γιατί να μπαίνεις στην διαδικασία να έχεις τόσους συνειρμούς;
Ευτυχώς υπάρχει το δεύτερο μισό του δίσκου που σα να ανεβάζει λίγο τον πήχη που μπορεί να έχεις βάλει κατά νου, την ίδια στιγμή που έχει προηγηθεί ένα πρώτο single ονόματι “Beauty in the world” και θυμίζει κάτι από “I try” και “Sweet baby” για να παίξει το ρόλο του αντίβαρου. Είναι γεγονός ότι η συνεργασία με τον Bobby Brown στο “Real Love” είναι από τα highlights του album, ενώ αυτή που έχει ήδη προηγηθεί με τους Velvet Revolver στο “Kissed it” μοιάζει με sequel του “Rockstar” από Rihanna και Slash – τόσο κοινή η λογική, που αδυνατείς να μην κάνεις τον συνειρμό. Οι δύο καλύτερες στιγμές του δίσκου ακούγονται back-to-back (“That man” & “Stalker”), ενώ για το κλείσιμο κάτι πιο pop, το οποίο μάλιστα δεν σε ξενερώνει καθόλου, ακόμα κι αν είναι full στο vocoder.
Μπορεί να έτυχε μεγάλης αποδοχής το 1999 λόγω της neo-soul επανάστασης που είχε προηγηθεί με την Erykah Badu, την Lauryn Hill και τον D’Angelo, η Macy Gray όμως κατάφερε να ξεχωρίσει τόσο για το φυσικό και επιμελώς ατημέλητο γρέζι στη φωνή της όσο και για τις γλυκές και φρέσκες μελωδίες που γέμιζαν με τσαλακωμένους και επιθετικούς στίχους. Μέχρι σήμερα λοιπόν η καλλιτεχνική της εξέλιξη φάνηκε μόνο μέσα από το “Big” του 2007 (Timbaland και Justin – τυχαίο;), ακόμα κι αν το υποτιθέμενο πρόβλημά της ήταν μέχρι τώρα η δισκογραφική της. Και αν συνυπολογίσει κανείς το γεγονός ότι δεν υπάρχει ούτε ένα hit μέσα από τις 13 συνθέσεις, κάτι μου λέει ότι θα πρέπει να ψάχνει για καινούργιο συμβόλαιο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου