Αλήθεια, είναι ανησυχητικό να σκέφτεται κανείς ότι η μουσική βιομηχανία δέχεται συνεχώς νέα χτυπήματα από νέους καλλιτέχνες, που δεν προσφέρουν τίποτα νέο μέσα στον καταιγισμό του νέου και εφήμερου τρόπου παραγωγής. Τελικά, τι είναι νέο και τι δεν λειτουργεί, κάτω από το προσωπείου του νέου και φρέσκου; Και αν οι πειραματισμοί σε μια δύσκαμπτη χρονιά όπως είναι το 2010 είναι πραγματικά ριψοκίνδυνοι, υπάρχει τρόπος επιβίωσης από τον δημιουργικό βάλτο; Και, ειλικρινά, μπορεί όλο αυτό να γίνει από μια μαυρούλα που μέχρι πρότινος τραγουδούσε funky r'n'b στα ίχνη και την κληρονομιά που άφησαν ο James Brown και ο Prince; Το "The ArchAndroid" δεν είναι η απόδειξη ότι αν κάνεις κάτι πρωτότυπο, θα σωθείς από τους κριτικούς, τους ειδικούς και τους μαέστρους της δισκογραφίας. Το πρώτο και ολοκληρωμένο LP της Janelle Monae (το πρώτο ήταν EP για όσους μπερδεύονται μέσα στο metacritic.com) μπορεί να σε φέρει σε δύσκολη θέση όμως, μιας και σε σηκώνει από τη θέση σου, σε ταρακουνάει, σου χτυπάει τα αυτιά, σε ζαλίζει, σε ηρεμεί, σε αναγκάζει να χορέψεις και σου αφαιρεί κατά τη διάρκειά της ακρόασής του την πεποίθηση πως οι λευκοί κάνουν rock και οι μαύροι κάνουν soul. Και αν θεωρείς πως αυτό έτσι κι αλλιώς δεν θα έπρεπε να συμβαίνει, θα πρέπει να σου υπενθυμίσω πως αν υπάρχουν ταμπέλες και όρια στην μουσική, δεν υπάρχουν από εμάς, αλλά από τους ίδιους τους καλλιτέχνες που τους αρέσει να αυτογκετοποιούνται και να ακολουθούν την ασφαλή οδό. Η Janelle κατορθώνει αυτό που ελάχιστοι υπηρέτες της τέχνης και της μουσικής έχουν σφηνώσει στις περγαμηνές τους - την κατάργηση των ορίων. Το album της προστατευόμενης των Outkast τα έχει όλα. Funk-ιές, γυαλιστερή παραγωγή, ορχήστρες, κοφτερά φωνητικά, θεατρικότητα, ευαισθησίες, σκληράδα, όραμα, concept και καταπληκτικό artwork. Έχει συνεργασίες με Big Boi και Of Montreal, έχει κορυφώσεις και ανατροπές, έχει κυκλοθυμίες, έτσι όπως προστάζει η παράνοια της εποχής, έχει μελωδίες και rhythm sections που παραδίδουν σεμινάρια σύνθεσης. Δεν φοβάται τα ηλεκτρονικά ("Make the bus"), δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει κιθάρες ("Mushrooms and roses"), δεν απαρνείται τις gospel και soul καταβολές της ("Neon valley street") και δεν χάνει την ευκαιρία να μας δείξει ότι είναι μια υπέροχη performer ("Tightrope"). Αν ήμουν δίκαιος προς τον εαυτό μου, θα έπρεπε από τώρα να βάλω το album στα δέκα καλύτερα για το 2010. Αν το έκανα όμως, δεν θα ήμουν και τόσο δίκαιος προς τον κόσμο, αλλά περισσότερο παρορμητικός. Αντί αυτού λοιπόν, θα επικαλεστώ τη δύναμη του παραλληλισμού και θα κάνω επίλογο, γράφοντας πως η Janelle Monae έχει τα εχέγγυα να προκαλέσει τον ίδιο σάλο που προκάλεσε και η Bjork το 1993 με το "Debut". Και γνωρίζετε πολύ καλά όλοι σας σε ποια θέση των καλλιτεχνικών μας αναζητήσεων βρίσκεται σήμερα το ισλανδικό ξωτικό, 17 χρόνια μετά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου