Singles of 2009 (by Nickolas)

21. We Are The People – Empire Of The Sun… Radio friendly όσο δεν πάει.
20. First train home – Imogen Heap... Η ατμόσφαιρα και το καλό mixing στα φόρτε τους.
19. Ulysses – Franz Ferdinand... Dance with Franz!
18. Empire state Of Mind – Jay-Z feat. Alicia Keys... Ένα από τα καλύτερα anthems για τη Νέα Υόρκη.
17. Stone Cold Sober – Paloma Faith... The next best thing. Το πότε δεν ξέρω...
16. Pull my heart away – Jack Penate... Τόσο ευάλωτο όσο και η φωνή του.
15. Kingdom of rust – Doves... Μόνο και μόνο για τον στίχο: “It takes an ocean of trust in the kingdom of rust”.
14. Zero – Yeah Yeah Yeahs… Η electronica ποτέ (μέσα στο 2009) δεν ακούστηκε τόσο επιβλητική.
13. Single Ladies – Beyoncé... ίσως η πιο σημαντική στιγμή της B.
12. Don’t upset the rhythm – Noisettes... Τόσο funky όσο και το μπάσο της Shingai Shoniwa.
11. Bad romance – Lady GaGa... Για το επικό intro και την αγχωτική γέφυρα.
10. Bulletproof – La Roux... Ακόμα να βάλεις glitter και βάτα; Θέλει χορό η υπόθεση, μην κάθεσαι.
9. Dog Days Are Over – Florence And The Machine... Dog Days Are Over, indeed.
8. Wrong – Depeche Mode… Γιατί κάποια πράγματα δεν αλλάζουν.
7. Love etc. – Pet Shop Boys... Το καλύτερο single των Pet Shop Boys εδώ και χρόνια.
6. Trouble is a friend – Lenka... Καθαρόαιμη και ευχάριστη pop. Just that, θέλεις κι άλλο;
5. Heavy Cross – Gossip... Μπορεί να μας κούρασε η επανάληψη, αλλά ποιος μπορεί να αντισταθεί;
4. 1901 – Phoenix... Άλλο να το ακούς στη διαπασών και άλλο να στο λέω.
3. Give it to me right – Melanie Fiona... Για την υπέροχη φωνή και το sample από το “Time Of The Season” των Zombies (1968).
2. Bullets – Archive... Για το ακαταμάχητο και ψυχεδελικό remix του Marius de Vries.
1. Daniel – Bat For Lashes... Luv the voice, luv the reverb, luv the melody, luv it all.

Albums of 2009 (by Nickolas)

14. Colour Me Free – Joss Stone… Για να μην ξεχνιόμαστε. Soul rulz.
13. It’s Not Me, It’s You – Lily Allen... Είναι θαυματουργή αυτή η μικρή.
12. Crazy Love – Michael Bublé... Classic και ποτέ out of fashion. Κάτι σαν άρωμα του Gaultier.
11. Hands – Little Boots… Εναλλακτική Kylie τη λένε. Όπως και να’χει, είναι ότι πιο cool ακούσαμε μέσα στη χρονιά.
10. The Crying Light – Antony And The Johnsons... Το avant-garde δεν ήταν ποτέ τόσο ελκυστικό. Ακόμα κι αν έπεσε ο πήχης.
9. Merriweather Post Pavilion – Animal Collective... Η νέα μόδα ή το κύμα που θα αφήσει εποχή;
8. West Ryder Pauper Lunatic Asylum – Kasabian... Απλά και μόνο γιατί ο δίσκος είναι καταπληκτικός.
7. La Roux – La Roux... 80’s are back και γουστάρουμε. Έχει κανείς αμφιβολία;
6. Primary Colours – The Horrors... Συγνώμη, αλλά τυχαίνει να τους έχω γνωρίσει προσωπικά και με λούζουν οι θύμισες και τα συναισθήματα.
5. Two suns – Bat For Lashes... Δεν έχεις ανάγκη κανένα Mercury Prize. Keep walking.
4. Wolfgang Amadeus Phoenix – Phoenix... Η Γαλλία στο προσκήνιο για άλλη μια φορά. Ίσως ο πιο fun δίσκος της χρονιάς.
3. To lose my life – White Lies... Οι κιθάρες έτσι όπως θα έπρεπε να ακούγονται.
2. The Fall – Norah Jones... Γιατί Νο 2; Επειδή πάει ένα βήμα μπροστά, χωρίς να χάνει το στίγμα της.
1. Lungs – Florence And The Machine... Miss Florence είσαι και επισήμως η βασίλισσα των επιλογών μου. Raise It Up b***h!

"This is War" 30 Seconds To Mars

Δεν το άκουσα μια, δεν το άκουσα δυο, αλλά το ακούω κάθε πρωί μπας και βγάλω άκρη. Όσο περνούν οι μέρες το συνηθίζω αλλά το καλό υλικό μπορεί να σε αρπάξει από την πρώτη φορά. Οι 30 Seconds To Mars δεν το κατάφεραν αυτό.
Και να πεις πως δεν είχα όλη την καλή διάθεση; Την είχα! Γιατί και υπέροχο single ήταν το Beautiful Lie, και απλά υπέροχη ήταν η εκτέλεση του Hunter της Bjork και η φωνή του κυρίου Leto είναι απ αυτές που γουστάρω, με τον λυγμό τους και την οργή τους.
Όλα αυτά για τον προηγούμενο δίσκο.
Εδώ είμαστε όμως, 4 χρόνια μετά και στις 8 Δεκέμβρη, κυκλοφορεί το “This is War”. Στο ενδιάμεσο έσπασαν συμβόλαια, πήγαν στα δικαστήρια με την Virgin, το λύσανε το θεματακι τους, μετά ξαναυπογραφουν με την ίδια εταιρεία, γράφουν ένα τραγούδι με τον Kanye West και τον Brandon Flowers (Hurricane), φέρνουν για παραγωγή τον έμπειρο Flood, σκηνοθετούν ένα βίντεο για το 1ο single τους , το “Kings and Queen” και όλα πάνε ρολόι.
Εκτός του δίσκου.
Φανερά το γκρουπ θέλει να γεμίζει στάδια. Βάζει λοιπόν στη συνταγή μια κουταλιά U2. Να μην γεμίζουν όμως από γερουσία αλλά από πιτσιρίκια. Προσθέτουν ολιγη από My Chemical Romance. Κάπου ακούω και λίγο The Cult στη φωνή. Τραβηγμένα από τα μαλλιά τραγούδια, με μόνο δυο κάτω από τα 5λεπτα διάρκεια. Θα μου πεις αν η εισαγωγή στο κομμάτι είναι περίπου 40 sec, τι περιμένεις; Περιμένω-απαντάω μόνος μου- κάτι περισσότερο γήινο.
Το συγκρότημα προσπαθεί να κάνει ένα έπος και να προσκυνήσουν όλοι την πολυπλοκότητα του. Τελικά μας κάνουν να χασμουριόμαστε τρελά. Κρατάω απλά το “Hurricane”, to “Stranger in a Strange Land” και το “Night of The Hunter”.

Αν σου αρέσει μια φωνή που ουρλιάζει και σπάει, μια ανάλατη emo-ροκ(λέμε τώρα), οι αξιοπρεπείς στίχοι και οι επιρροές που αναφέρθηκαν παραπάνω. Μην αγοράσεις. Με τίποτα. Άκουσε το εδώ.

Norah Jones – The Fall

Μετά από την jazzy/blues και feel good αισθητική που είχε το ντεμπούτο της Norah Jones πέρασες στο στάδιο της country και folk-pop του “Feels Like Home”. Από εκεί έκανες μια απότομη μετάβαση στην art-pop του “Not Too Late”, που ομολογουμένως ήταν αδύναμο κατά το ήμισυ και πρωτοποριακό κατά το άλλο ήμισυ, ενώ φτάνεις σε ένα τέταρτο album που συνεχίζει να αποπροσανατολίζεται από το “Come Away With Me”, πλησιάζει περισσότερο το ‘Not Too Late”, χρησιμοποιεί πολλές κιθάρες και δεν χάνει τον νεοϋορκέζικο ήχο του ούτε για μια στιγμή. Ποια είναι η γενικότερη αίσθηση που μπορεί να σου αφήσει το “The Fall”; Μα, το γεγονός ότι είναι η πιο σημαντική συλλογή τραγουδιών που έχει παραδώσει η τραγουδοποιός από την εποχή που σάρωνε τα Grammy και κανείς δεν την ήξερε (γιατί κανείς δεν την ήξερε, indeed. Η αναγνώριση ήρθε κατά τη διάρκεια της μετα-Grammy εποχής). Οι συνθέσεις μπαίνουν σε πρώτο πλάνο, το ίδιο και η φωνή της, σε μια προσπάθεια να καθιερώσει τη δική της art-pop, χωρίς φανφάρες και κερασάκια πάνω στο γλάσο. Ο Jacquire King (Kings Of Leon) κάνει προσπάθεια να προχωρήσει σε καινοτόμες αλλαγές στον ήχο, αλλά όσες κιθάρες κι αν ακούγονται, η indie αισθητική είναι επιφανειακή και μόλις που στολίζει τον δίσκο. Ο μόνος τρόπος να τεστάρεις τις δυνατότητες που έχει το δισκάκι είναι να το βάλεις στο repeat. Ο λόγος; Οι αποπλανητικές μελωδίες (“Light As A Feather”, “Young Blood”, “I Wouldn’t Need You”), οι μελετημένες παραγωγές (“Chasing Pirates”) και οι εικόνες που συνθέτουν τα λόγια και οι ρίμες (“Back To Manhattan”, “Man Of The Hour”), σκαλισμένες πάνω σε απλά ακόρντα και χαμηλό tempo. Αν έχεις την ευκαιρία να τσεκάρεις τα live που έχει δώσει φέτος η Norah Jones στο Youtube, DO SO, μόνο και μόνο για να αρπάξεις την καλλιτεχνική της εξέλιξη και τον στόχο του album. Αν και δεν κατάφερα να το πω για καμία δουλειά της μέχρι τώρα, νομίζω πως ήρθε η στιγμή: “Μια από τις καλύτερες ηχογραφήσεις του 2009”.

"Προσωπογραφία" Τάνια Τσανακλίδου

Πολλές κυκλοφορίες, λίγος χρόνος. Παρόλα αυτά τα μαζέψαμε και με κόπο τα ακούσαμε, με άλλα κόψαμε φλέβα ,και με άλλα την ακούσαμε. Τανια Τσανακλιδου. Απλά η πιο αισθαντική –και δεν είναι φανφάρα αυτός ο χαρακτηρισμός- φωνή της χώρας μας. Παραμένει; Δεν ξέρω… Τι δεν ξέρω δηλαδή… Το καλοκαιράκι και όχι στην ακρογιαλιά, την είδα στο Βύρωνα, όχι στο δρόμο λέμε μην είσαι προπέτης, αλλά στη συναυλία της στο Θέατρο. Μαζί με την Μάρθα Φριτζηλα. Λυπάμαι αλλά η Φριτζηλα την επισκίασε. Βέβαια αυτό είναι η δικιά μου άποψη, μιας και οι απόψεις στην παρέα δεν τις λες όμοιες. Μια φορά εμένα, μου έκατσε στραβά αυτό που είδα, το οποίο καμία σχέση δεν είχε με την Τσανακλιδου που είχα δει μαζί με την Γαλάνη, δεν θυμάμαι πότε, στην Θεσσαλονίκη, σε μια συναυλία που είχαν δώσει στο στρατόπεδο Κοδρα. Πάμε στο κυρίως πιάτο. Η κυρία Τανια, κυκλοφορεί έναν πραγματικά αναμενόμενο δίσκο. Συνεργασίες με φρέσκα ονόματα, όπως ο Χριστοδουλοπουλος, η Βραχαλη, ο Καραμουρατιδης, ο Ευαγγελατος και άλλοι. Βάζει λεφτά από την τσέπη της. Κάνει μια παραγωγή όπως θέλει με την βοήθεια του Πάνου Μπραλου, παραγωγού και ατζέντη του Νίκου Βερτη, και μπράβο για το ρίσκο. Καλεί και Μιχάλη Δέλτα για ένα μιξαρισμα, κλείνει το πακετάκι και μας το σερβίρει. Ότι όλα εδώ μέσα βρωμάνε τσιγάρο και ισοπεδωτικούς έρωτες, είναι κάτι που μάλλον το μύρισες και εσύ. Ότι οι στίχοι σπάνε κόκαλα ώρες ώρες είναι το βασικό ζητούμενο για μια ερμηνεία σαν της Τσανακλιδου ( «… είμαι αυτό, για τόσο φτάνω» από το κομμάτι «Αυτό Είμαι»). Ότι τα τραγούδια είναι στο σύνολο τους ανεκτά, αποτελεί απλά για μένα απογοήτευση. Εντεχνιλα ελαφρώς πιο ελαφρά. Μπαλάντες απλές χαζοχαρούμενες να ακούμε να θυμόμαστε. Λίγο ανεβάζει γκάζια και μετά τα παίρνει πίσω. Δεν περιμένω να ακούσω , άλλο ένα «Γερνάω Μαμά», αλλά μήπως τελικά θα έπρεπε; Λέω μήπως, οι προσδοκίες μας αντί να μειώνονται, θα πρέπει να ανεβαίνουν; Στην τελική, μου αρκεί να ακούσω ένα δίσκο άνω του μετρίου στα όρια; Θέλω τα καλύτερα. Από την άλλη όπως σας είπα, έχω ένα φιλαράκι που έπαθε την πλάκα του με το cd. Οπότε… βράστα κι άστα. Ξεχωρίζει σαφέστατα το «Καληνύχτα» στην κανονική του εκτέλεση γιατί το μιξαρισμα του Δέλτα βγαίνει άκυρο. Το πρόβλημα της Τσανακλιδου είναι η σύνθεση. Περίμενε 9 χρόνια να βρει τραγούδια. Άλλο λίγο δεν θα πείραζε.

Αν σου αρέσει η Τανια, αρκεί. Είναι μεγάλη ερμηνεύτρια και αρκεί. Στο λέω ειλικρινά. Δεν μπαίνω στη διαδικασία να δώσω λινκ για κατέβασμα γιατί ο δίσκος είναι ανεξάρτητη παραγωγή (όσο μπορεί) και στηρίζουμε ελληνική δισκογραφία.