Πολλές κυκλοφορίες, λίγος χρόνος. Παρόλα αυτά τα μαζέψαμε και με κόπο τα ακούσαμε, με άλλα κόψαμε φλέβα ,και με άλλα την ακούσαμε. Τανια Τσανακλιδου. Απλά η πιο αισθαντική –και δεν είναι φανφάρα αυτός ο χαρακτηρισμός- φωνή της χώρας μας. Παραμένει; Δεν ξέρω… Τι δεν ξέρω δηλαδή… Το καλοκαιράκι και όχι στην ακρογιαλιά, την είδα στο Βύρωνα, όχι στο δρόμο λέμε μην είσαι προπέτης, αλλά στη συναυλία της στο Θέατρο. Μαζί με την Μάρθα Φριτζηλα. Λυπάμαι αλλά η Φριτζηλα την επισκίασε. Βέβαια αυτό είναι η δικιά μου άποψη, μιας και οι απόψεις στην παρέα δεν τις λες όμοιες. Μια φορά εμένα, μου έκατσε στραβά αυτό που είδα, το οποίο καμία σχέση δεν είχε με την Τσανακλιδου που είχα δει μαζί με την Γαλάνη, δεν θυμάμαι πότε, στην Θεσσαλονίκη, σε μια συναυλία που είχαν δώσει στο στρατόπεδο Κοδρα. Πάμε στο κυρίως πιάτο. Η κυρία Τανια, κυκλοφορεί έναν πραγματικά αναμενόμενο δίσκο. Συνεργασίες με φρέσκα ονόματα, όπως ο Χριστοδουλοπουλος, η Βραχαλη, ο Καραμουρατιδης, ο Ευαγγελατος και άλλοι. Βάζει λεφτά από την τσέπη της. Κάνει μια παραγωγή όπως θέλει με την βοήθεια του Πάνου Μπραλου, παραγωγού και ατζέντη του Νίκου Βερτη, και μπράβο για το ρίσκο. Καλεί και Μιχάλη Δέλτα για ένα μιξαρισμα, κλείνει το πακετάκι και μας το σερβίρει. Ότι όλα εδώ μέσα βρωμάνε τσιγάρο και ισοπεδωτικούς έρωτες, είναι κάτι που μάλλον το μύρισες και εσύ. Ότι οι στίχοι σπάνε κόκαλα ώρες ώρες είναι το βασικό ζητούμενο για μια ερμηνεία σαν της Τσανακλιδου ( «… είμαι αυτό, για τόσο φτάνω» από το κομμάτι «Αυτό Είμαι»). Ότι τα τραγούδια είναι στο σύνολο τους ανεκτά, αποτελεί απλά για μένα απογοήτευση. Εντεχνιλα ελαφρώς πιο ελαφρά. Μπαλάντες απλές χαζοχαρούμενες να ακούμε να θυμόμαστε. Λίγο ανεβάζει γκάζια και μετά τα παίρνει πίσω. Δεν περιμένω να ακούσω , άλλο ένα «Γερνάω Μαμά», αλλά μήπως τελικά θα έπρεπε; Λέω μήπως, οι προσδοκίες μας αντί να μειώνονται, θα πρέπει να ανεβαίνουν; Στην τελική, μου αρκεί να ακούσω ένα δίσκο άνω του μετρίου στα όρια; Θέλω τα καλύτερα. Από την άλλη όπως σας είπα, έχω ένα φιλαράκι που έπαθε την πλάκα του με το cd. Οπότε… βράστα κι άστα. Ξεχωρίζει σαφέστατα το «Καληνύχτα» στην κανονική του εκτέλεση γιατί το μιξαρισμα του Δέλτα βγαίνει άκυρο. Το πρόβλημα της Τσανακλιδου είναι η σύνθεση. Περίμενε 9 χρόνια να βρει τραγούδια. Άλλο λίγο δεν θα πείραζε. Αν σου αρέσει η Τανια, αρκεί. Είναι μεγάλη ερμηνεύτρια και αρκεί. Στο λέω ειλικρινά. Δεν μπαίνω στη διαδικασία να δώσω λινκ για κατέβασμα γιατί ο δίσκος είναι ανεξάρτητη παραγωγή (όσο μπορεί) και στηρίζουμε ελληνική δισκογραφία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου