Μετά από την jazzy/blues και feel good αισθητική που είχε το ντεμπούτο της Norah Jones πέρασες στο στάδιο της country και folk-pop του “Feels Like Home”. Από εκεί έκανες μια απότομη μετάβαση στην art-pop του “Not Too Late”, που ομολογουμένως ήταν αδύναμο κατά το ήμισυ και πρωτοποριακό κατά το άλλο ήμισυ, ενώ φτάνεις σε ένα τέταρτο album που συνεχίζει να αποπροσανατολίζεται από το “Come Away With Me”, πλησιάζει περισσότερο το ‘Not Too Late”, χρησιμοποιεί πολλές κιθάρες και δεν χάνει τον νεοϋορκέζικο ήχο του ούτε για μια στιγμή. Ποια είναι η γενικότερη αίσθηση που μπορεί να σου αφήσει το “The Fall”; Μα, το γεγονός ότι είναι η πιο σημαντική συλλογή τραγουδιών που έχει παραδώσει η τραγουδοποιός από την εποχή που σάρωνε τα Grammy και κανείς δεν την ήξερε (γιατί κανείς δεν την ήξερε, indeed. Η αναγνώριση ήρθε κατά τη διάρκεια της μετα-Grammy εποχής). Οι συνθέσεις μπαίνουν σε πρώτο πλάνο, το ίδιο και η φωνή της, σε μια προσπάθεια να καθιερώσει τη δική της art-pop, χωρίς φανφάρες και κερασάκια πάνω στο γλάσο. Ο Jacquire King (Kings Of Leon) κάνει προσπάθεια να προχωρήσει σε καινοτόμες αλλαγές στον ήχο, αλλά όσες κιθάρες κι αν ακούγονται, η indie αισθητική είναι επιφανειακή και μόλις που στολίζει τον δίσκο. Ο μόνος τρόπος να τεστάρεις τις δυνατότητες που έχει το δισκάκι είναι να το βάλεις στο repeat. Ο λόγος; Οι αποπλανητικές μελωδίες (“Light As A Feather”, “Young Blood”, “I Wouldn’t Need You”), οι μελετημένες παραγωγές (“Chasing Pirates”) και οι εικόνες που συνθέτουν τα λόγια και οι ρίμες (“Back To Manhattan”, “Man Of The Hour”), σκαλισμένες πάνω σε απλά ακόρντα και χαμηλό tempo. Αν έχεις την ευκαιρία να τσεκάρεις τα live που έχει δώσει φέτος η Norah Jones στο Youtube, DO SO, μόνο και μόνο για να αρπάξεις την καλλιτεχνική της εξέλιξη και τον στόχο του album. Αν και δεν κατάφερα να το πω για καμία δουλειά της μέχρι τώρα, νομίζω πως ήρθε η στιγμή: “Μια από τις καλύτερες ηχογραφήσεις του 2009”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου