Joss Stone – Colour Me Free

Μπορεί να είναι η αδυναμία μου στη φωνή της. Μπορεί να είναι η αδυναμία μου στη soul. Μπορεί να είναι η αδυναμία μου στην παράλογη δύναμη μιας λευκής, ξανθιάς soulwoman που μεταμόρφωσε το Θέατρο Παλλάς σε μουσική σκηνή της Νέας Υόρκης και του Χάρλεμ. Μπορεί να είναι όλα αυτά, αλλά μπορεί και να μην είναι τίποτα και να αποδίδω την αδυναμία μου στο Colour Me Free στο γεγονός ότι είχα την ανάγκη να ακούσω έναν καλό, σύγχρονο μαύρο δίσκο από το “100 Days, 100 Nights” της Sharon Jones. Και κάπως έτσι είναι τα πράγματα, μιας και για πρώτη φορά η Βρετανίδα συγκεντρώνει όλη τη δύναμη που κουβαλάνε τα πνευμόνια της, τη χώνει στο μικρόφωνο και επιτέλους δικαιολογεί τα λεγόμενα αυτών που της έχουν αδυναμία, αποκαλώντας την: The Next Janis Joplin (εγώ πάλι επιμένω ότι αυτός ο τίτλος ανήκει δικαιωματικά στη Nikka Costa, αλλά περί αδυναμίας και ορέξεως... πρασόπιτα). Ο δίσκος ηχογραφήθηκε μέσα σε μία εβδομάδα στο Devon στις αρχές του 2008, ενώ η κυκλοφορία του καθυστέρησε δέκα μήνες λόγω διαμάχης της καλλιτέχνιδας με την EMI. Εξού και το πρώτο single “Free Me”, το οποίο μιλάει για κάθε είδους ελευθερία και απελευθέρωση. Αν και η Joss έδειξε για πρώτη φορά πίστη στη γενέτειρά της για τη σύνθεση και την παραγωγή του δίσκου (μετά το “The Soul Sessions” του 2004), στα UK charts έφτασε μόλις μέχρι το Νο 75, ενώ έγινε παραδόξως top-10 album στο Billboard. Τα περισσότερα κομμάτια έχουν συγγραφεί από την Stone, ενώ συμμετέχουν στο album σημαντικά ονόματα της αμερικάνικης, urban σκηνής, όπως ο Nas (σκάσε από το κακό σου Kelis) και ο Raphael Saadiq. Το artwork είναι εντυπωσιακό, τα κομμάτια είναι αξιοπρεπή και παραπέμπουν στις μεγάλες φωνές που κατά καιρούς επηρέασαν τη Joss (Aretha Franklin, Patti LaBelle και Dusty Springfield), ενώ η ίδια μάλλον δεν μπορεί να ξεπεράσει την αδικία της φύσης – μαύρη φωνή σε λευκό σώμα. Αν είσαι φαν της soul, άκουσέ τον, αγόρασέ τον και διάβασέ τον με μεράκι. Για τους υπόλοιπους τι να πω; Έρχεται καινούργια Tori Amos και ολόφρεσκη Lady GaGa – μία για κάθε γούστο.

"The Performance" Dame Shirley Bassey

Όταν, τέλος πάντων, είχε σκάσει μύτη το νέο της κυκλοφορίας φρέσκιας Bassey, όλοι απλά περίμεναν ένα ακόμα δίσκο με διασκευές και επανεκτελέσεις, άντε και κανένα remix στα χνάρια λοιπών ανεκδιήγητων Dj’s. Στις 9/11 όμως (αυτή η ημερομηνία…ανάποδα…μπρρρρ), εμφανίσθηκε ένα άλμπουμ από την GEFFEN με ολοκαίνουργιο υλικό, γραμμένο πάνω στη φωνή της τραγουδίστριας και παραγωγό τον David Arnold!!!
Τι εννοώ με τα πολλά θαυμαστικά;
Πρώτον, εντυπωσιακό το γεγονός της συνεργασίας με τον Arnold. Αυτός ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για το εκπληκτικό «Shaken and Stirred: The David Arnold James Bond Project» του 97’ , την μουσική στα τελευταία Bond-films, και φυσικά, το ασύλληπτο και αξεπέραστο, και μη σου πω ότι καλύτερο έχει ηχογραφήσει ποτέ η Bjork, “Play Dead”.
Δεύτερον, εντυπωσιακότερο το γεγονός της συνεργασίας με μια λίστα ανθρώπων στη σύνθεση, που απλά βγάζει μάτι, πιστοποιώντας ότι μπορεί αυτή η φωνή να συνταχθεί με το παρόν επιτέλους. Εδώ λοιπόν γράφουν οι Rufus Wainwright, Richard Hawley(ex Pulp), Pet Shop Boys, Gary Barlow(Take That), KT Tunstall, Nick Hobson (Kaiser Chiefs), Manic Street Preachers και ο Arnold. Πέρα από τους σύγχρονους δημιουργούς, συνεισφέρει και ο θρυλικός πια John Barry, εμπνευστής των κλασσικών θεμάτων του Bond .
Η παραγωγή του Arnold, σαφέστατα και κρατά ένα ύφος ατμοσφαιρικό, με όλα τα pads και τα μεγαλόπρεπα orchestral «ανοίγματα», αλλά οι συνθέτες παίζουν σε πολλά και διάφορα τερεν.
Κρατήστε ως καλύτερη στιγμή το “Almost There”, μια μπαλάντα ερμηνείας, που είναι ήδη στα αγαπημένα μου για τον μήνα που τελειώνει, και κατεβάστε το άλμπουμ από εδώ, ακούστε το και αποφασίστε. Γιατί για να λέμε και τα πράγματα όπως είναι, δεν θα ακούσεις τραγούδια επιπέδου “This is My Life” ή ακόμα και “Diamonds are Forever”.

Αν σου αρέσει η φωνή της Bassey, πράγμα σχεδόν βέβαιο, και μόνο αυτό αρκεί. Παρελθοντολαγνεία θα μου πεις; Όχι στο επίπεδο που περιμένεις…

"Waking Up" OneRepublic

Πώ πώ δουλειά που έχω αφήσει να μαζευτεί! Έχει γίνει ο κακός χαμός. Μόνο εγώ δεν κυκλοφόρησα νέο άλμπουμ.
Οι OneRepublic κυκλοφορήσαν.
Θα μου πεις και τι σε νοιάζει;
Καλά κάνει και δεν σε νοιάζει θα σου πω εγώ γιατί δεν έχουν κάνει και καμιά τρελή δουλειά, αλλά μια από τα ίδια-για σένα που δεν σε νοιάζει. Η διαφορά είναι ότι στο προηγούμενο τους μπορούσες να ξεχωρίσεις γύρω στα τρία κομμάτια ενώ εδώ ααααααντε τέσσερα-εσύ, που δεν σε νοιάζει.
Μα γιατί αυτό το παιδί ο Ryan Tedder,που έχει γράψει και έχει κάνει παραγωγή σε τεράστιες επιτυχίες, δεν μαζεύει τις δυνάμεις του και να οργανώσει αυτό το συγκρότημα και να φτιάξουν κάτι συγκλονιστικό; Το λέω σε σένα που δεν σε νοιάζει, γιατί εμένα που με νοιάζει και ακούω εδώ και μια εβδομάδα το άλμπουμ έχω να πω διαφορετικά πράγματα.
Η παρέα πειραματίζεται. Αγαπά την ποπροκ, όταν αυτή ακούει στο μάλλον μετριοπαθές ροκ των U2, ή στην βρετανική Beatlική χαριτωμενιά τύπου Goldplay. Φιλτράρει τις ατελείωτες ώρες συνεργασίας με τον Timbaland (ο Tedder είναι μαθητής και προστατευόμενος του) και δημιουργεί προσωπικό ύφος και σχολή θα τολμήσω να πω. Δημιουργεί ένα σχεδόν concept album που θα χρειαστεί αρκετές ακροάσεις για να σου αποκαλυφθεί. Τραγούδια φυσικά και υπάρχουν για να γίνει η επιλογή των highlights. Απλά νομίζω ότι όλα στέκουν πιο όμορφα σαν σύνολο. Ένα επιπλέον θετικό σημείο, οι έξυπνοι στίχοι, που μπορείς να… “δοκιμάσεις” εάν κατεβάσεις την δουλειά τους εδώ.

Αν σου αρέσει το Halo απο Beyonce, Bleeding Love απο Lewis ή Battlefield απο Sparks, θα μπεις στον κόπο να ακούσεις τον δίσκο, διαφορετικά θα κοιμηθείς πολύ πριν σου τραγουδήσουν το τελευταίο κομμάτι που λέγεται και Lullaby, και όσο να πεις ένα χασμουρητό το κάνεις.

"...Guilty? like an ocean
Jealous of the fish it feeds
Your devotion
Swimming inside of me..."
Made For You 2009

"Sharpen Up The Knives" Puressence

Το γιατί και το πώς.
Αυτό ψάχνουν όλοι εδώ και σχεδόν 20 χρόνια για ένα από τα πολύ αγαπημένα γκρουπ στην Ελλάδα. Τους Puressence.
Γιατί εδώ και πως εδώ;
Έχουν γραφτεί τα πάντα για αυτούς από ελληνικά έντυπα. Είναι δικοί μας πια και το ξέρουμε και το ξέρουν. Θυμάμαι (γιατί είμαι και μιας κάποιας ηλικίας) την συνέντευξη τους στο τότε Ποπ&Ροκ, με αφορμή το πρώτο τους live στην Αθήνα, στο Ροδον (πάει και αυτό).
Στα ράφια των δισκοπωλείων το ομώνυμο άλμπουμ τους. Στην χώρα μας έχει ξεκινήσει η μανία. Ο Rock FM τους αποθεώνει και εμείς στόμα με στόμα διαδίδουμε την γέννηση του αισθαντικοτερου indie group που υπήρξε ποτέ. Αυτοί δεν έχουν πάρει χαμπάρι. Στην Αγγλία τους έχουν σχεδόν χεσμένους. Μόνο μια αναφορά στο Kerrang, το οποίο και χρίζει τον δίσκο ως το καλύτερο και περισσότερα υποσχόμενου ντεμπούτο εκείνου του μήνα. Το βρετανικό περιοδικό έβρισκε τρομερές επιρροές έως και από Black Sabbath! Η μπασογραμη τους ήταν όντως βαριά και ασήκωτη … “I Suppose”.
Πισω στα δικα μας, οπου ο Έλληνας δημοσιογράφος τους ενημερώνει για την απήχηση τους στην ημεδαπή. Κάτι ξέρουν αλλά όχι πολλά. Τους κάνει την απλή ερώτηση, πόσο κόσμο περιμένουν στην Αθήνα. Του απαντούν γύρω στα 300 άτομα. Αυτός τους ενημερώνει πως συναυλία είναι sold-out και το Ροδον έχει χωρητικότητα 1500 άτομα! Περιττό να πω πως οι τύποι έμειναν παγωτό!
Έτσι ξεκίνησε η μεγάλη αγάπη που κρατάει μέχρι και σήμερα.
Καταλαβαίνουμε όλοι ότι ένας best δίσκος για τους Έλληνες δεν είναι τίποτα. Τα δυο νέα κομμάτια δεν μας λένε κάτι, γιατί είναι λίγα, και η διασκευή του “Che” της Judi Collins έχει ήδη κυκλοφορήσει από πρόπερσι αν δεν κάνω λάθος, οπότε κάθε fan του συγκροτήματος (εμού συμπεριλαμβανόμενου) το έχει ήδη και είναι εκπληκτικό βεβαίως, βεβαίως.
Αν δεν έχεις ξανακούσει Puressence -άρα μάλλον δεν είσαι από τα μέρη μας- κατέβασε τώρα αυτόν τον δίσκο από εδώ γιατί μόλις τον ακούσεις, έτσι και αλλιώς, θα πας να αγοράσεις όλα μα όλα τα άλμπουμ τους.

Αν σου αρέσει…αν σου αρέσει; Τι εννοείς «αν»; Δεν παίζει να μην σου αρέσει. Τελεία και παύλα!

"Beak>" Beak>

Έρχεται λοιπόν μια ωραία πρωία του Ιανουαρίου (πάνε και τα ελληνικά μου, τα ψόφησα), ο κος Geoff Barrow (Portishead) και λέει ότι θα συνεργαστεί με τους Billy Fuller και Matt Williams(ε;), σε ένα νέο project, τους Beak>. Μπράβο Geoff και καλορίζικο, του λέμε εμείς.
Περνάνε οι μήνες και έρχεται ξανά μια άλλη ωραία πρωία του Οκτώβρη πια, και μας εμφανίζει ένα δίσκο που θα τον έλεγες του ποδιού αλλά όχι με την κακή έννοια.
Τι εννοώ;
Ηχογραφούν αυτοί οι τρεις ζωντανά σε ένα δωμάτιο για 12 μέρες και μας σερβίρουν ως αποτέλεσμα 12 τραγούδια (πάλι καλά που δεν κυκλοφόρησε στις 12 του Δεκέμβρη για εφφε), χωρίς καμία απολύτως μετέπειτα επεξεργασία, τα οποία περνάνε από το ροκ στην ψυχεδελεια και από την αμπιεντ στην τζαζ, κρατώντας ως μόνη σταθερή παράμετρο τον πειραματισμό. Σε πλήρη αντίθεση με τον τελευταίο πειραγμένο ως την τελειότητα δίσκο των Portshead ( οι συγκρίσεις αναπόφευκτες), εδώ έχουμε ένα τζαμαρισμα τριών μουσικών, καταδικασμένο να υμνηθεί από τους κριτικούς και να αποτύχει παταγωδώς σε εμπορικό επίπεδο. Άλλωστε δεν είναι και πολλά τα δείγματα στην δισκογραφία, όπου κατόρθωσαν να περάσουν στο ευρύ κοινό, με σχεδόν απόντα τα φωνητικά, έναν doom ήχο και την αίσθηση του “Απόψε αυτοσχεδιάζουμε” διάχυτη στην ατμόσφαιρα.
Έχουμε να κάνουμε, μάλλον, με αυτό που θα έλεγες…δύσκολο.

Αν σου αρέσει η krautrock, η ambience, η νεοψυχεδελεια και έχεις χρόνο να αφιερώσεις σε αυτό το καλλιτεχνικό πόνημα.

Δοκίμασε το κατεβάζοντας!