Μπορεί να είναι η αδυναμία μου στη φωνή της. Μπορεί να είναι η αδυναμία μου στη soul. Μπορεί να είναι η αδυναμία μου στην παράλογη δύναμη μιας λευκής, ξανθιάς soulwoman που μεταμόρφωσε το Θέατρο Παλλάς σε μουσική σκηνή της Νέας Υόρκης και του Χάρλεμ. Μπορεί να είναι όλα αυτά, αλλά μπορεί και να μην είναι τίποτα και να αποδίδω την αδυναμία μου στο Colour Me Free στο γεγονός ότι είχα την ανάγκη να ακούσω έναν καλό, σύγχρονο μαύρο δίσκο από το “100 Days, 100 Nights” της Sharon Jones. Και κάπως έτσι είναι τα πράγματα, μιας και για πρώτη φορά η Βρετανίδα συγκεντρώνει όλη τη δύναμη που κουβαλάνε τα πνευμόνια της, τη χώνει στο μικρόφωνο και επιτέλους δικαιολογεί τα λεγόμενα αυτών που της έχουν αδυναμία, αποκαλώντας την: The Next Janis Joplin (εγώ πάλι επιμένω ότι αυτός ο τίτλος ανήκει δικαιωματικά στη Nikka Costa, αλλά περί αδυναμίας και ορέξεως... πρασόπιτα). Ο δίσκος ηχογραφήθηκε μέσα σε μία εβδομάδα στο Devon στις αρχές του 2008, ενώ η κυκλοφορία του καθυστέρησε δέκα μήνες λόγω διαμάχης της καλλιτέχνιδας με την EMI. Εξού και το πρώτο single “Free Me”, το οποίο μιλάει για κάθε είδους ελευθερία και απελευθέρωση. Αν και η Joss έδειξε για πρώτη φορά πίστη στη γενέτειρά της για τη σύνθεση και την παραγωγή του δίσκου (μετά το “The Soul Sessions” του 2004), στα UK charts έφτασε μόλις μέχρι το Νο 75, ενώ έγινε παραδόξως top-10 album στο Billboard. Τα περισσότερα κομμάτια έχουν συγγραφεί από την Stone, ενώ συμμετέχουν στο album σημαντικά ονόματα της αμερικάνικης, urban σκηνής, όπως ο Nas (σκάσε από το κακό σου Kelis) και ο Raphael Saadiq. Το artwork είναι εντυπωσιακό, τα κομμάτια είναι αξιοπρεπή και παραπέμπουν στις μεγάλες φωνές που κατά καιρούς επηρέασαν τη Joss (Aretha Franklin, Patti LaBelle και Dusty Springfield), ενώ η ίδια μάλλον δεν μπορεί να ξεπεράσει την αδικία της φύσης – μαύρη φωνή σε λευκό σώμα. Αν είσαι φαν της soul, άκουσέ τον, αγόρασέ τον και διάβασέ τον με μεράκι. Για τους υπόλοιπους τι να πω; Έρχεται καινούργια Tori Amos και ολόφρεσκη Lady GaGa – μία για κάθε γούστο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου