Έρχεται λοιπόν μια ωραία πρωία του Ιανουαρίου (πάνε και τα ελληνικά μου, τα ψόφησα), ο κος Geoff Barrow (Portishead) και λέει ότι θα συνεργαστεί με τους Billy Fuller και Matt Williams(ε;), σε ένα νέο project, τους Beak>. Μπράβο Geoff και καλορίζικο, του λέμε εμείς.
Περνάνε οι μήνες και έρχεται ξανά μια άλλη ωραία πρωία του Οκτώβρη πια, και μας εμφανίζει ένα δίσκο που θα τον έλεγες του ποδιού αλλά όχι με την κακή έννοια.
Τι εννοώ;
Ηχογραφούν αυτοί οι τρεις ζωντανά σε ένα δωμάτιο για 12 μέρες και μας σερβίρουν ως αποτέλεσμα 12 τραγούδια (πάλι καλά που δεν κυκλοφόρησε στις 12 του Δεκέμβρη για εφφε), χωρίς καμία απολύτως μετέπειτα επεξεργασία, τα οποία περνάνε από το ροκ στην ψυχεδελεια και από την αμπιεντ στην τζαζ, κρατώντας ως μόνη σταθερή παράμετρο τον πειραματισμό. Σε πλήρη αντίθεση με τον τελευταίο πειραγμένο ως την τελειότητα δίσκο των Portshead ( οι συγκρίσεις αναπόφευκτες), εδώ έχουμε ένα τζαμαρισμα τριών μουσικών, καταδικασμένο να υμνηθεί από τους κριτικούς και να αποτύχει παταγωδώς σε εμπορικό επίπεδο. Άλλωστε δεν είναι και πολλά τα δείγματα στην δισκογραφία, όπου κατόρθωσαν να περάσουν στο ευρύ κοινό, με σχεδόν απόντα τα φωνητικά, έναν doom ήχο και την αίσθηση του “Απόψε αυτοσχεδιάζουμε” διάχυτη στην ατμόσφαιρα.
Έχουμε να κάνουμε, μάλλον, με αυτό που θα έλεγες…δύσκολο.
Αν σου αρέσει η krautrock, η ambience, η νεοψυχεδελεια και έχεις χρόνο να αφιερώσεις σε αυτό το καλλιτεχνικό πόνημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου