Σαν τώρα
θυμάμαι τη μουρόχαβλη Sandy-Olivia Newton John του Grease, που, αν και 31 στην
πραγματικότητα, στο τέλος της ταινίας μεταμορφώνεται στο απόλυτο μοιραίο θηλυκό
και καπαρώνει τον John Travolta με την προάγγελο μαύρη, δερμάτινη ενδυμασία, που αργότερα θα φορέσει
διαολεμένα και ναζιάρικα η Pfeiffer ως Catwoman. Η Ellie Goulding λοιπόν δε χάνει την
ευκαιρία που της έδωσε η ταχύτητα αναγνώρισης του συμπαθητικού ντεμπούτου και
το γυρνάει τούμπα, για να αποδείξει ότι δεν είναι άλλη μία one album wonder της μουσικής βρετανίλας
κι ότι από γλυκό κοριτσάκι των charts μπορεί να γίνει μια
σκοτεινή και παγωμένη ντίβα της ηλεκτρονικής pop. Ξυρίζει μαλλί, τα φτιάχνει με τον Skrillex, ηχογραφεί το “Halcyon” με μεγάλη μαεστρία και
πολύ reverb, τα χαλάει με τον Skrillex, μιας και Βρετανία-Αμερική δεν είναι Πέραμα-Παλούκια, ενώ οι compilers των απανταχού soundtracks έχουν επιλέξει κομμάτια της
για ταινίες, όπως το “The Twilight Saga: Breaking Dawn – Part 2” (“Bittersweet”) και το “Now is good” (“I know you care”).
Μ’ αυτά και
μ’ αυτά, έχω βάλει πολλές φορές τον φάκελο “Halcyon” στο repeat τον τελευταίο καιρό και
μάλλον μου έχει κάνει πλύση εγκεφάλου, γιατί ποτέ δεν τον ακούω μόνο μία φορά.
Μπορεί να μην είναι μουσικό επίτευγμα, αλλά όταν ένας δίσκος τσουλάει τόσο καλά
από την αρχή μέχρι το τέλος, χωρίς κοιλιές και χασμουρητά, τότε δεν μπορώ, παρά
να τον αγαπήσω.
Plus; Είναι η πιο
ηλεκτρονική στιγμή της εικοσάδας μου. Θα της το κάνω tweet να χαρεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου