Και
τσουπ... Σκάνε τα μέλια. Ξανατσούπ... Αρχίζεις και βλέπεις πεταλούδες και
ζουζούνια. Ξαναμανατσούπ... Θες να είσαι όσο πιο γλυκανάλατος και
μπαλανταδόρικος γίνεται, γιατί μια μισοξυρισμένη κώμη θέλει να σου τραγουδήσει
από λίγο πιο κάτω, υψομετρικά πάντα αλλά όχι πονηρά, μελωδίες για χωρισμούς,
επανασυνδέσεις, τραύματα, παραδείσους, αναμονές, παραμονές, εμμονές. Είναι η
στιγμή, που αποφασίζεις ότι, έστω και για λίγη ώρα, θες να αιωρηθείς στον κόσμο
της αγκαλιάς και των ξέχειλων συναισθημάτων, χωρίς ντροπές. Ότι το indie,
είτε σου πάει είτε το παίζεις, θες να το αφήσεις για λίγο στο laptop,
μιας και σου αρκεί μια όμορφη μελωδία. Και τσουπ... δεν σε χαλάει καθόλου που
δεν έχει αποθεωθεί από το Pitchfork.
Ξανατσούπ... το βάζεις στο repeat.
Ξαναμανατσούπ... άει σιχτίρ. Δάκρυσες, χαμογελώντας.
19: Ellie Goulding - Halcyon
20: Jens Lekman - I Know What Love Isn't
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου