Frezzz video: The Weeknd "Wicked Games"

Το θέμα μου με τον Weeknd είναι απλό.
Έχει πανέμορφο υλικό. Φωνή και μελωδίες.
Άσε αν θες τα υπόλοιπα στη άκρη, ενορχηστρώσεις, παραγωγές και τα συναφή, που και πάλι είναι όμορφα.
Όλο αυτό με την new RnB new Soul, με έχει κάνει να εκτιμήσω και την παλιά, που δεν με έλεγες και φαν.
Τελικά ο Jamie Woon φταίει για όλα! Στα δικά μου μάτια.

Παρόλα ταύτα, άλλα τα μάτια του λαγού, ως γνωστόν , και εκεί που εγώ έβλεπα μόνο Jamie, όλοι οι άλλοι έβλεπαν τον Καναδό Abel Tesfaye ( aka Weeknd).
Το σε πόσες λίστες μπήκαν τα mixtapes του , με τα καλύτερα του 2011, δεν λέγεται. Καθόλου άσχημα για εναν 22χρονο που ξεκίνησε από το youtube και κατέληξε να ακούει απο το MTV να τον συγκρίνει με τον Michael Jackson.
Φέτος λοιπόν, ο χαϊδεμένος του Pitchfork μεταξύ άλλων, στις 13 Νοεμβρίου, θα κυκλοφορήσει σε άλμπουμ("Trilogy") τα τρία mixtapes "House of Balloons", "Thursday" και "Echoes of Silence" remastered και επιπλέον τρία tracks.
Στις 3 Οκτώβρη μας έδωσε στο φρέσκο vevo κανάλι του, ένα βίντεο για το υπέροχο "Rolling Stone" και μόλις χθες ένα δεύτερο βίντεο για το "Wicked Games".
Enjoy!


Wicked Games



Rolling Stone

Django Django - Django Django

Αν δεν τους έχεις ανακαλύψει, πέσε με τα μούτρα και άκου ένα από τα πιο εθιστικά albums της χρονιάς. Οι Σκοτσέζοι έκαναν την εμφάνισή τους στις αρχές της χρονιάς, αλλά δεν ακούστηκαν πουθενά, πέρα από τους Indie κύκλους του U.K., του NME και του Pitchfork. Οι αναφορές τους, άλλοτε με φυσικά όργανα και έθνικ percussions κι άλλοτε με ψυχεδελικές αρμονίες και vintage synth-ια, παραπέμπουν παντού και σε οδηγούν σε όλα τα ακούσματά της δισκοθήκης σου, εκτός από τα gangsta-rap και metal δισκάκια που μπορεί και να έχεις. Μακράν, ο πιο αναζωογονητικός και καλοδουλεμένος δίσκος της χρονιάς από μία μπάντα που κανείς δεν ξέρει πόση κι αν θα έχει διάρκεια ζωής.

Case Study: Me and My Drummer "Don't Be So Hot"

Τι γνωρίζεις  για τους Me and My drummer;
Άσε κατάλαβα.Μη νομίζεις, και εγώ τελευταία τους πήρα πρέφα.
Τι και αν μέσα στο 2012 κυκλοφόρησαν δύο singles, ένα split με τους Einar Sray, ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ(“The Hawk , The Beak, The Pray”) και ένα EP; Χαμπάρι εμείς.

Θα με ρωτήσεις βέβαια, «Είναι ανάγκη να τους μάθω και αυτούς;». Εγώ, ναι θα σου πω, για πολλούς λόγους.  

Πρώτα απ’όλα έχουν καλές δουλειές και δυνατά singles. Τα «Don’t Be So Hot” και ¨Heavy Weight” είναι δύο από αυτά. Ακουμπούν την Bat For Lashes και προσεύχονται στο εικόνισμα της Kate Bush. Η σύνθεση τους είναι ένας ντράμερ και μια κοπέλα με υπέροχη φωνή και πλήκρα μπροστά της. Μας θυμίζουν τους Wildbirds and Peacedrums (μόνο λόγω σύνθεσης) και αυτό μας προκαταβάλει κάτι παραπάνω από θετικά. Είναι από το Βερολίνο και όσο να πεις, τώρα πια πρέπει να ακούμε και κάτι από εκεί –μην έρθει ο κατακτητής και εσύ δεν ξέρεις ενα contemporary dream pop γκρουπ απο την Γερμανία...ντροπής πράγματα. Και τέλος, έχουν ένα απο τα καλύτερα remix που ακούσαμε τελευταία , στο κομμάτι “Phobia” από τους  La Boum Fatale.

Αν δεν σε επεισα, άκου και δες παρακάτω. 

www.meandmydrummer.blogspot

"Don't Be So Hot"

"Phobia (La Boum Fatale's Euphobia Remix)"

Frezzzz video:Stuck In The Sound - "Tender"

Οι Stucked In The Sound είναι ένα παριζιάνικο γκρουπ.
Όχι φρέσκο (έχουν 3 δίσκους), όχι άγνωστο (το κομμάτι τους "Toy Boy" μπήκε στο soundtrack του Guitar Hero World Tour), όχι πια δάκρυα (indie παίζουν).
Σε αυτό που θα σταθώ είναι το νέο τους βίντεο για το κομμάτι "Tender" από τον δίσκο του Ιανουαρίου, Pursuit.
Το κομμάτι μπορεί να σου κολλήσει άσχημα και να το προσέχεις, αλλά το βίντεο είναι η αφορμή για να δεις και τα προηγούμενά τους που είναι υπέροχα. Ξεχωρίζει το ομώνυμο του δίσκου. Ένα απολαυστικό κολάζ σκηνών κλασσικών ταινιών, με αντικατάσταση των προσώπων των ηθοποιών με αυτά των μελών του γκρούπ.

Αν από την άλλη θες να μείνεις στην μουσική, βάλε το "Tender" στο repeat!

Web: www.stuckinthesound.com

"Tender"



"Pursuit"




"Brother"

Streaming: Tall Ships - "Everything Touching"

Άλλη μια κρύα μέρα στην Κορνουάλη. Βρέχει λιγάκι και ο ουρανός μουντός, σαν παιδί που δεν του κάναν το χατήρι.
Όπως και να το κάνεις παραμένει το ιδανικό σκηνικό για την μελαγχολική κιθαριστική pop που τόσα χρόνια μας σερβίρουν οι Βρετανοί.
Ένα νέο ντεμπούτο άλμπουμ εμφανίσθηκε εχθές που δεν θα ξεφύγει αυτών των χαρακτηρισμών. Και δεν θα σου αναφέρω απλά τους Metronomy ή τους Foals ή τους Minus The Bear, γιατί έχω κατι σημαντικότερο να σου πω: The Smiths. Όλα εκεί καταλήγουν ξανά. Οση παραμόρφωση και να βάλεις στα ριφάκια, όσο και να χτυπήσεις το πόδι ρυθμικά στο πάτωμα.

Το άλμπουμ λέγεται "Everything Touching" και το γκρούπ Tall Ships.

Στην σελίδα τους μπορείς να το ακούσεις όλο σε streaming. Κάνε αυτή την χάρη στην ακοή σου και στο φθινόπωρό σου.

www.soundcloud.com/tallships

Case Study: Mykki Blanco "Wavvy"

Και έλεγα και εγώ, «Τι μας λείπει, τι μας λείπει;». Κάποιος το άκουσε φαίνεται και μου απάντησε «Μια drag rapper!».
Εδώ και ένα χρόνο σχεδόν στην νεοϋορκέζικη σκηνή έχει εμφανιστεί το μανιτάρι Mykki Blanco.  Με ένα απλό γκουγκλάρισμα θα βρεις φωτογραφίες με και από τον Τέρι Ριτσαρντσον (ναι, στο γνωστό φόντο του ψυχιατρείου), συνέντευξη στο Dazed & Confused και ένα βίντεο σκηνοθετημένο από τον πολύ Francesco Carrozzini.
Η ραπ ποτέ δεν με συγκινούσε ιδιαίτερα και δεν μπορώ να την κρίνω σε αυτή την περίπτωση ως απλά σατυρική, αλλά στο χωριό μου ξέρεις τι λένε; Τρελομανίτες!

Παρόλα ταύτα, τα βιντεοκλίπ της περσόνας με το username "Black Sailor Moon", είναι τουλάχιστον απολαυστικά. 

Ellie Goulding – Halcyon

Τι συμπαθητικό και χαρισματικό που ήταν αυτό το κορίτσι. Ε, τώρα μπήκε και στην κλίκα των πολύ ταλαντούχων κοριτσιών. Κυκλοφόρησε ένα ντεμπούτο μέσα στο ρυθμό, τα ηλεκτρονικά και τα ζεστά φωνητικά, έκανε μια αξιοπρεπή πορεία στα charts, τα έμπλεξε με τον Skrillex, έκανε και μια επιτυχία στην Αμερική με το “Lights” και ομόρφυνε. Κι αφού λες ότι το πρώην επερχόμενο και νυν παρόν “Halcyon” θα είναι άλλη μια ευχάριστη και μελωδική synth-pop (στο μεγαλύτερο μέρος της) δουλειά, εκείνη αρπάζει τον ταύρο από τα κέρατα και φτιάχνει ένα αριστούργημα, πολύ πιο πάνω από τις δυνατότητες που νόμιζες ότι είχε ή θα μπορούσε να έχει.

Το “Halcyon” είναι ίσως μια συλλογή τραγουδιών, τον φάκελο της οποίας θα πρέπει να μετονομάσεις στην επιφάνεια εργασίας σου ως “After the storm, comes the rainbow” ή “To feel better” ή κάτι τέτοιο μπουρδοσαχλό, για να μην ξεχνάς να τον ανοίγεις τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα για τους επόμενους μήνες. Γιατί αν κάνει σου μένει με την πρώτη ακρόαση και διογκώνεται με τις επόμενες είναι πως σε κάνει να χορεύεις, να ψιθυρίζεις τα ενίοτε επικά λόγια και να αισθάνεσαι καλύτερα. Είναι για άλλη μια φορά η αιθέρια φωνή της, που αποκτά τεχνική και λες “Τη δούλεψε αρκετά”, είναι οι επιρροές της από την πιο Florence, Lykke Li και γενικά sophisticated pop των τελευταίων χρόνων, είναι οι παραγωγές που παίρνουν το ρίσκο να παίξουν με τις συνθέσεις και να τις κάνουν ίσως λιγότερο ραδιοφωνικές, αλλά περισσότερο δεμένες. Βασικά, είναι μάλλον η ίδια, που ξέρει πώς να δουλεύει τη μουσική της και ήθελε απλά την ευκαιρία, για να (απο)δείξει ότι το ‘χει ρε παιδί μου.

Το “Halcyon” είσαι μακράν ανώτερος δίσκος από το ντεμπούτο. Κι ενώ έχει μπαλάντες, έχει up-tempo καταστάσεις, έχει ηλεκτρονικά, πολλά πιάνα και έγχορδα, έχει επικές μελωδίες, αλλά και πιο πειραματικές στιγμές, την ίδια στιγμή είναι ένα πράγμα από την αρχή μέχρι το τέλος. Thumbs up.

Michael Kiwanuka – Home Again

Κι εκεί που νόμιζα πως μόνο ο Cee Lo ξέρει να φτιάχνει ωραία soul μουσική μέσα στη νέα χιλιετία, σκάει μύτη ο Michael Kiwanuka και μου σπάει τα αυτιά. Το “Home again” είναι για τους λάτρεις της παλιακής soul. Είναι για τους νοσταλγούς του οτιδήποτε και του οπουδήποτε. Είναι για τους ονειροπόλους, αλλά και για όποιον έχει 40 λεπτά ελεύθερα και θέλει διακαώς να τα εκμεταλλευτεί σωστά.

Με σαφείς και καθόλου κρυφές αναφορές στα είδωλά του, στους μερακλήδες τραγουδοποιούς των 60’s και των 70’s, ο Kiwanuka ξεδιπλώνει ιστορίες αγάπης και πόνου υπό τη συνοδεία κιθάρας, ξύλινων πνευστών, κρουστών και μιας αίσθησης πως έχεις μεταφερθεί από τα πρώτα λεπτά της ακρόασης σε κάποιο μπλουζόμπαρο της Νέας Υόρκης και ο σερβιτόρος μόλις που σου σέρβιρε το Jack Amaretto. Δεν υπάρχει τίποτα δύσκολο σε αυτό που ακούς, δεν υπάρχουν κρυφά νοήματα, σύνθετες συνθέσεις (το οξύμωρο του οξύμωρου), δεν υπάρχουν φωνητικά πολλαπλών στρωμάτων και σίγουρα δεν θα βρεις urban καταβολές. Όλα είναι παλιακά, μην τα ξαναλέμε.

Χωρίς να έχω ακούσει όλους τους δίσκους που είναι προτεινόμενοι για Mercury Prize, υποθέτω πως το δίλημμα βρίσκεται ανάμεσα στη Lianne La Havas και στον Michael Kiwanuka. Σε περίπτωση που δεν έχω χάσει κάποιο διαμαντάκι καθοδόν, ελπίζω να με αποζημιώσουν τα αυτιά μου. Γιατί, όπως και το “Is your love big enough?”, το “Home again” είναι ένα κίνητρο για να συνεχίζω να ακούω μουσική, χωρίς να με παρασύρουν τα πολλά μπλιμπλίκια.

Frezzzz video: Perfume Genius - "Take Me Home"

Αν και νομίζω ότι ο Mike Hadreas μας σερβίρει ξαναζεσταμένο φαγητό, η συνταγή παραμένει υπέροχη.
Άσε που στίχοι όπως "I'll be so quiet for you. Look like a child for you" δεν γράφονται κάθε μέρα.

Frezzzz video: Cher Lloyd - Oath ft. Becky G

Αν το a bit garbagey "Sticks + Stones" είχε κι άλλα τέτοια μέσα, θα ήταν αρκετό για να κάνει τη Nicki να τρέχει και να μη φτάνει. Αντιθέτως όμως, θα αρκεστεί στο να κάνει καμιά παραπάνω ανταύγεια μέχρι να φύγει η μόδα του "Oath" (catchy as hell), θα σαστίσει λίγο ακόμα με τη ντιβάρα Mariah, θα γυρίσει κι ένα video με τεκνά κι ούτε γάτα ούτε ζημιά. Κρίμα Cher, σε φάγανε τα tattoo κι οι γκόμενοι.

Lianne La Havas - Is Your Love Big Enough?

Η φατσάτη Lianne είναι μισή Ελληνίδα (από μπαμπά) και μισή Τζαμαϊκανή (από μαμά) και τραγουδάει υπέροχα. Γράφει μόνη της τις μουσικές της, θυμίζει λίγο Corinne Bailey Rae (αλλά παρθενογέννεση δεν (πολυ)υπάρχει, μην είσαι αχάριστος), ενώ έχει κάνει opening συναυλιών και backing vocals σε Paloma Faith και Alicia Keys, respectively. Το πρώτο δισκάκι, “Is Your Love Big Enough?”, κυκλοφόρησε, πάταγο αυτό που έκανε δεν το λες, αλλά καρφώθηκε στο No 4 των UK charts και προτάθηκε και για Mercury Prize, διεκδικώντας τον τίτλο του καλύτερου βρετανικού δίσκου για το 2012. Κι όχι μόνο κακό αυτό δεν είναι, αλλά ακούγοντάς το, μη σου πω πως το επιβεβαιώνεις κιόλας.

Το μεγαλύτερο ατού της Lianne είναι οι κυκλοθυμίες της φωνής της, που έχεις την αίσθηση ότι κάπου έχει τα όριά της και θα λαχανιάσει ή θα τρελαθεί στο φαλτσέτο, αλλά τελικά οι δόσεις βελούδου είναι ισόποσες με τις δόσεις νεύρου, μιας και οι κορυφώσεις της είναι τεικά αρκετές. Όλο αυτό, σε συνδυασμό με την δυνατή τραγουδοποία της και τις ανατρεπτικές κι επιθετικές αρμονίες στα backing vocals (άκου το ομώνυμο και το “Forget”), κάνουν το ντεμπούτο αυτό σχεδόν πρωτοποριακό για μια neo-soul/folk-soul ηχογράφηση.

Στην καλύτερη, θα το λατρέψεις, γιατί είναι υπέροχο. Στην χειρότερη, θα κουραστείς που είναι τόσο low και mid-tempo, αλλά δεν θα μπορείς να μην παραδεχτείς ότι έχει τάλαντο και μπορεί να μεταφέρει τον ήχο της και στο Αμέρικα πλευρά, αφού εκεί, έχω την αίσθηση, μπορεί να γίνει ακόμα πιο big από ότι στη Βρετανία. Άλλωστε κι η Corinne έτσι δεν ακούστηκε περισσότερο με το “Put yur records on”; Μην απαντήσεις, εγώ που ξέρω πολλά κι ο νους μου κατεβάζει, σου λέω «Ναι».