Κι εκεί που νόμιζα πως μόνο ο Cee Lo ξέρει να φτιάχνει ωραία soul μουσική μέσα στη νέα χιλιετία, σκάει μύτη ο Michael Kiwanuka και μου σπάει τα αυτιά. Το “Home again” είναι για τους λάτρεις της παλιακής soul. Είναι για τους νοσταλγούς του οτιδήποτε και του οπουδήποτε. Είναι για τους
ονειροπόλους, αλλά και για όποιον έχει 40 λεπτά ελεύθερα και θέλει διακαώς να
τα εκμεταλλευτεί σωστά.
Με σαφείς και καθόλου κρυφές αναφορές στα είδωλά του, στους
μερακλήδες τραγουδοποιούς των 60’s και των 70’s, ο Kiwanuka ξεδιπλώνει ιστορίες αγάπης και πόνου υπό τη συνοδεία κιθάρας, ξύλινων
πνευστών, κρουστών και μιας αίσθησης πως έχεις μεταφερθεί από τα πρώτα λεπτά της
ακρόασης σε κάποιο μπλουζόμπαρο της Νέας Υόρκης και ο σερβιτόρος μόλις που σου
σέρβιρε το Jack Amaretto. Δεν υπάρχει τίποτα δύσκολο σε αυτό που ακούς, δεν υπάρχουν κρυφά νοήματα,
σύνθετες συνθέσεις (το οξύμωρο του οξύμωρου), δεν υπάρχουν φωνητικά πολλαπλών
στρωμάτων και σίγουρα δεν θα βρεις urban καταβολές. Όλα είναι παλιακά, μην τα ξαναλέμε.
Χωρίς να έχω ακούσει όλους τους δίσκους που είναι
προτεινόμενοι για Mercury Prize, υποθέτω πως το δίλημμα βρίσκεται ανάμεσα στη Lianne La Havas και στον Michael Kiwanuka. Σε περίπτωση που δεν έχω χάσει κάποιο διαμαντάκι καθοδόν, ελπίζω να με
αποζημιώσουν τα αυτιά μου. Γιατί, όπως και το “Is your love big enough?”, το “Home again” είναι ένα κίνητρο για να συνεχίζω να ακούω μουσική, χωρίς να με παρασύρουν
τα πολλά μπλιμπλίκια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου