P!nk – The Truth About Love

Τελικά, η P!nk είναι η πιο συνεπής από όλες τις pop stars εκεί έξω. Δεν χρειάστηκε να ξυρίσει τα μαλλιά της και να γίνει ρεζίλι στην απονομή κάποιων VMA (Britney), δεν έκανε reality (Jessica Simpson), δεν κόντεψε να χάσει τη ζωή της από τις καταχρήσεις (Lindsay Lohan), δεν αναγκάστηκε να προσλάβει Κάγκουρα στιλίστα (ας πει κάποιος στην Kelly Clarkson ότι οι πωλήσεις της μειώθηκαν από τα κακά outfit), δεν βγάζει καινούργιο single κάθε 20-30 μέρες (Rihanna) και, για να μην ξεχνιόμαστε, δεν βρίσκεται συνέχεια σε ωορρηξία (Christina Aguilera, perdoname). Με λίγα λόγια, είναι κατόρθωμα μετά από 5 studio δουλειές και μια Greatest Hits συλλογή να κάνεις τον ήχο σου ακόμα πιο φρέσκο, να μένεις πιστή στις pop-rock φόρμες που γουστάρεις, χωρίς να επαναλαμβάνεσαι και, τελικά, να αποδεικνύεις συνεχώς ότι είσαι δουλευταρού και δεν περιμένεις να αγοράσει η εταιρεία σου τα πιο πιασάρικα κομμάτια από τους πιο ακριβούς παραγωγούς του Hollywood, να τα χώσει σε ένα album και να κάνεις ρεκόρ από No 1 στο Billboard (Katy Perry).

Το “The truth about love” είναι μια πολύ καλή ηχογράφηση, έτσι κομπογιαννίτικα κι απλά. Έχει όλα τα κολλητικά κιθαριστικά ριφ της pop μαζεμένα το ένα μετά το άλλο, έχει λόγια απλά, από αυτά που θες να ψιθυρίζεις στο αμάξι, έχει παραγωγή από τις λίγες (praise the Lords, Max Martin, Dan Wilson, Butch Walker στο εισαγωγικό ναρκωτικό “Are we all we are?” και Greg Kurstin στην πλειοψηφία των υπολοίπων) και την P!nk να βγάζει από τα πνευμόνια της ό,τι έχει και δεν έχει, χωρίς τσιγκουνιές. Αν τα βάλεις αυτά κάτω λοιπόν, το μόνο που σου μένει είναι να δεις αν δένει η κομπόστα κι αν τελικά αξίζει τον κόπο να ασχοληθείς με την κοπελιά 13 χρόνια μετά την πρώτη φορά που την άκουσες. Ε, λες τσάμπα να τα γράφω όλα αυτά τόση ώρα; Σύνελθε, θα με τρελάνεις.

Με τη συνοδεία ενός εξαιρετικού artwork κι ενός ακόμα πιο άρτιου video-clip για το “Blow me”, είναι δύσκολο να κρατηθώ και να μην παραδεχτώ πως, στο τέλος της ημέρας, η P!nk είναι η μοναδική που, όσα χρόνια κι αν περάσουν κι όσες Λολίτες αν εισβάλλουν στην pop κουλτούρα, θα βρίσκει πάντα τον τρόπο να ηχογραφεί καλά τραγούδια.

Noisettes – Contact

Ένας δίσκος που πέρασε τόσο απαρατήρητος, όσο και ο τελευταίος της Madonna (κακία, προφανώς) είναι το “Contact” των Noisettes. Μόνο που εδώ πρόκειται για αδικία κι όχι για Θεία Δίκη (πάλι για το “MDNA” μιλάω). Γιατί, ακούγοντάς τον ξανά και ξανά, απορώ με το πόσο μπορούν να βρεθούν εκτός παιχνιδιού τέτοια pop διαμάντια, τη στιγμή που όλη η χιπστεροκοινότητα θα έπρεπε να προσκυνά την Shingai Shoniwa για μερικά από τα πιο πιασάρικα ρεφρέν του 2012.

Το τρίτο album για το βρετανικό project είναι ένα fusion από πολλές μουσικές. Διαθέτει όση soul σου επιτρέπει η pop ανατροφή σου, ψάχνεται ηλεκτρονικά και δανείζεται nu-disco πραγματάκια σε σφήνες (άκου asap το αριστουργηματικό “Never Enough”), είναι vintage σε στιγμές όπως το “That girl”, έχει κιθάρες και γιουκαλίλι, έχει κι όμορφές αρμονίες. Κι αν τα φαντάζεσαι όλα αυτά και σου κάνουν ένας αχταρμάς, όταν δένονται στο Player, σου μεθάνε τα αυτιά.

Το No 30 των UK charts είναι η πιο κραυγαλέα δόση ατυχίας και εμπορικής αποτυχίας του “Contact”. Αλλά αν θες να ακούσεις κάτι αξιόλογο, που θα θες να βάλεις στο repeat και να το ξεχάσεις εκεί για μέρες, τότε κάνε τον κόπο και δώσε του λίγη σημασία. Για τη Shoniwa και τον Smith ρε γαμώτο.

The xx – Coexist

Είναι μοναδική η ικανότητα που έχουν κάποιοι μουσικοί να κυκλοφορούν δίσκους, που ισχυρίζονται πως έχουν κάνει στροφή στον ήχο τους, αλλά έχουν διατηρήσει όλα εκείνα που σε έκαναν να έχεις αγαπήσει τις προηγούμενες δουλειές τους και, ακούγοντάς τους, να καταλαβαίνεις ότι αυτό ισχύει και δεν το πετάνε για να σε προετοιμάσουν για μια πιθανή μεγάλη πατάτα. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν και οι The xx. Γιατί ακούς το “Coexist”, καταλαβαίνεις ότι άκουσαν περισσότερα ηλεκτρονικά και λιγότερες κιθάρες, αλλά εξακολουθούν να φτιάχνουν minimal indie pop μουσική με υπέροχες μελωδίες, arrangements που διεκδικούν το απόλυτο respect από τα post που θα κάνεις σε facebook και twitter, αλλά και έναν λυρισμό, που θα σε κάνει να δακρύσεις από χαρά και να γελάσεις από νεύρα και οργή σαν ταυτιστείς μαζί του.

Το “Coexist” είναι το sequel που θα ήθελες να ακούσεις από μια μπάντα τέτοιας κλάσης, αλλά ίσως να μην περίμενες. Γιατί οι ευσεβείς σου πόθοι έλεγαν πως ίσως να έπαιρναν βαριά τον τίτλο του Mercury Prize και των λοιπών καταξιώσεων, οπότε θα το παίζανε βαριά κουλτούρα και μουσική για λίγους και “Μην μας τη σπάτε, εμείς είμαστε ψαγμένοι μουσικοί και θα κάνουμε πράγματα που δεν καταλαβαίνετε” φάση. Not! Ευτυχώς, η 'μόδα' Radiohead με τις βαρετές μέχρι το κόκαλο ηχογραφήσεις των τελευταίων χρόνων πέρασε και τα παιδιά φτιάχνουν μουσική για ακόμα μεγαλύτερο κοινό.

Ο δίσκος ξεκινά με την χαρακτηριστική reverb-αρισμένη κιθάρα, για να μην ξεχαστείς. Συνεχίζει να ανεβάζει το tempo και να μιμείται Burial καταστάσεις και μέχρι το “Sunset”, οι μπότες βαράνε πάνω από τα 100bpm, για να φτάσουν στις πιο υποχθόνια χορευτικές φόρμες που έχεις ακούσει. Κι ενώ έχεις βυθιστεί και είσαι έτοιμος να χαθείς, πάμε και πάλι σε ατμόσφαιρες, χαοτικές κιθάρες και διπλά φωνητικά, που θα μπορούσαν να είναι το soundtrack της νέας ταινίας των αδερφών Coen – ένα δραματικό και εξιλεωτικό road trip στη μέση του πουθενά.

Βασικά, αυτός είναι ο δίσκος που θα έφτιαχναν σε ένα studio η Lady GaGa, ο James Blake και οι Foals. Είναι αρκετά pop, για να μην είναι δύσκολος, είναι αρκετά ατμοσφαιρικός, για να μην ξεχνάμε τις post-dubstep καταβολές τους, αλλά και αρκετά live, για να μη χάνεις την αίσθηση ότι ακούς μια πολύ συγκροτημένη μπάντα που παίζει απλή μουσική. Εξίσου βασικά, το δεύτερο album των The xx είναι σημείο αναφοράς για το πού βρίσκεται σήμερα η καλή pop μουσική. Είτε mainstream, είτε Indie, είτε ηλεκτρονική, είτε κιθαριστική, είτε whateva. Άκουσέ το όλο, μην ‘πηδήξεις’ τίποτα.