Ένας δίσκος που πέρασε τόσο απαρατήρητος, όσο και ο
τελευταίος της Madonna (κακία, προφανώς) είναι το “Contact” των Noisettes. Μόνο που εδώ πρόκειται για αδικία κι όχι
για Θεία Δίκη (πάλι για το “MDNA” μιλάω). Γιατί, ακούγοντάς τον ξανά και
ξανά, απορώ με το πόσο μπορούν να βρεθούν εκτός παιχνιδιού τέτοια pop διαμάντια, τη στιγμή που όλη η χιπστεροκοινότητα θα έπρεπε να προσκυνά την
Shingai Shoniwa για μερικά από τα πιο πιασάρικα ρεφρέν του 2012.
Το τρίτο album για το βρετανικό project είναι ένα fusion από πολλές μουσικές. Διαθέτει όση soul σου επιτρέπει η pop ανατροφή σου, ψάχνεται ηλεκτρονικά και δανείζεται nu-disco πραγματάκια σε σφήνες (άκου asap το αριστουργηματικό “Never Enough”), είναι vintage σε στιγμές όπως το “That girl”, έχει
κιθάρες και γιουκαλίλι, έχει κι όμορφές αρμονίες. Κι αν τα φαντάζεσαι όλα αυτά
και σου κάνουν ένας αχταρμάς, όταν δένονται στο Player, σου μεθάνε τα αυτιά.
Το No 30 των UK charts είναι η πιο κραυγαλέα δόση ατυχίας και εμπορικής
αποτυχίας του “Contact”. Αλλά αν θες να ακούσεις κάτι αξιόλογο, που
θα θες να βάλεις στο repeat και να το ξεχάσεις εκεί για μέρες, τότε κάνε
τον κόπο και δώσε του λίγη σημασία. Για τη Shoniwa και τον Smith ρε γαμώτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου