Με ελάχιστες εξαιρέσεις όσον αφορά στο “Duets: An American Classic” (K. D. Lang και Michael Buble), το “Duets II” περιλαμβάνει συνεργασίες με 17 διαφορετικούς καλλιτέχνες από όσα είδη μουσικής μπόρεσε να καβατζάρει ο Tony. Τα κομμάτια είναι φυσικά jazz standards και μελωδίες που έχουν σημαδέψει την ευρύτερη pop κουλτούρα, ουσιαστικά μια γιορτή πάνω στην καριέρα του μεγάλου τροβαδούρου και σε όσα έχει προσφέρει μέσα στα χρόνια.
Η GaGa ακούγεται σχεδόν αγνώριστη και αποδεικνύει πως ένα τάλαντο το έχει και δεν βρίσκεται τυχαία εκεί που βρίσκεται, πέρα από τα φτερά και τα πούπουλα. Το ντουέτο με τον Buble είναι τρανή απόδειξη πως ο Καναδός είναι ο μεγαλύτερος και πιο σημαντικός crooner της εποχής, όποιος κι αν προσπαθήσει να μπει στο δρόμο του. Το άκουσμα και μόνο της Amy προκαλεί ρίγη συγκίνησης, γιατί, όπως και να το κάνεις, ήταν η πιο σημαντική ερμηνεύτρια της γενιάς της και αν δεν έβρισκε το δρόμο για να κάνει δισκογραφία, δεν θα είχαμε ακούσει ποτέ την Adele, τη Duffy, την Corrine Bailey Rae και τη Lily Allen. Η Norah Jones σε παραμυθιάζει μονομιάς με το βελούδο της, όπως πάντα, ο Alejandro δεν απαρνιέται τα ισπανικά και μαγεύει, ενώ η εγωκεντρική Mariah Carey για άλλη μια φορά το παλεύει να μην σκούζει με τις κορώνες της, αλλά τελικά δεν ακολουθεί το jazz vocalizing κι έχεις την αίσθηση πως ακούς το “My All” με τη συμμετοχή του Bennett – not cool.
Όταν φυσικά πας το άκουσμα σε αξίες τύπου Norah Jones, K. D. Lang, Faith Hill (ναι, είναι αξία και φωνάρα) και Natalie Cole, η διαφορά και το class βγάζουν μάτια και αυτιά, καθώς είσαι εκεί που κάθε δουλειά του Tony Bennett θέλει να σε πάει. Κι όσες GaGa κι αν προσλάβει για να πάει στην κορυφή του Billboard, μια Aretha πάντα σε κάνει να νιώθεις περήφανος που έχεις βρεθεί στο studio μαζί της, μιας και η βασίλισσα δεν λυπάται κανέναν και βρυχάται για να επισημάνει πως δεν θα υπάρξει ποτέ άλλη.
Αν εξαιρέσεις τις συμμετοχές, που δεν μπορείς, αλλά λόγος να γίνεται, είναι εξίσου εντυπωσιακό το γεγονός πως στην ηλικία των 85, ο Bennett τραγουδάει με το πάθος ενός πρωτοεμφανιζόμενου. Δεν κουράζει το μικρόφωνο, ανεβαίνει τις νότες με ευκολία, γεμίζει με τσαχπινιά την έλλειψη νιάτων και, το πιο σημαντικό, ηχογραφεί ακόμα, όταν άλλοι τρώνε σούπες στον καναπέ τους. Εγώ αυτό το ονομάζω αγάπη για τη μουσική και δεν μπορεί παρά να με συγκινεί. Τα σέβη μου, αγαπητέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου