Joss Stone: η φωνή που οι πιο εμπορικές τραγουδιάρες θα ήθελαν να έχουν.
Dave Stewart: μια από τις πιο σημαντικές πένες των τελευταίων 30 χρόνων.
Damien Marley: ένας από τους λίγους απόγονους θρύλων, που δεν πούλησε το όνομά του (μόνο).
A. R. Rahman: ο πιο εμπορικός μουσικός της βιομηχανίας του Bollywood έξω από τη χώρα του (και δύο φορές βραβευμένος με Oscar).
Όποιος ακούσει το “Superheavy” του ομώνυμου super group, θα χρειαστεί να επεκτείνει λίγο παραπάνω τα μουσικά του γούστα. Δεν είναι καθαρά rock ή pop, δεν είναι αμιγώς reggae, αν και προς τα εκεί το πάει συχνά-πυκνά, δεν πάει σε soul φόρμες για να τιμήσει τη γυναικεία παρουσία του, ούτε και το παρακάνει σε ανατολίτικα strings και φωνητικά made in India. Ο δίσκος που αποφάσισαν να ηχογραφήσουν μαζί πέντε από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες στο είδος τους κάνει κύκλους γύρω από πολλά παρακλάδια, αλλά καταλήγει σε απλές φόρμες που εξυπηρετούν τη διασκέδαση, τις όμορφες μελωδίες και το ταμπεραμέντο των συντελεστών του, χωρίς να έχει τρελές απαιτήσεις ή να προσπαθεί να προωθήσει το υλικό του ως το διαμάντι του 2011.
Ο Jagger κάνει ακροβατικά που κανείς από τους σύγχρονους rock stars δεν μπορεί και δεν πρόκειται ποτέ να μάθει να κάνει στην καριέρα του, κάτι που δένει με τρομακτικό τρόπο πάνω στη φωνή της Joss Stone και σε κομμάτια όπως τα “Miracle Worker”, “I don’t mind” και “Energy”. Ο Rahman δεν μπαίνει στα πολύ βαθιά και αφήνει το στίγμα του με μικρές ενορχηστρωτικές πινελιές από έγχορδα και φωνητικά (“Mahiya”). Ο Damien Marley οδηγεί το ρυθμό και σέρνει το χορό με το καραϊβικό του μαντήλι, ενώ ο Dave Stewart επιβάλλει τις κιθάρες του και το μοναδικό του χάρισμα να γράφει υπέροχες μελωδίες και να κάνει αψεγάδιαστες παραγωγές.
Το “Superheavy” (με μικρό h ο δίσκος, με κεφαλαίο το group) είναι από τις περιπτώσεις δίσκων που σε κερδίζουν περισσότερο με το κέφι και την ενέργειά τους, παρά με το βαρυσήμαντο των τραγουδιών τους. Κι αν έχεις κάνει στο μυαλό σου τα μαθηματικά που λένε «Joss Stone+Mick Jagger+Dave Stewart+Damien Marley+A. R. Rahman=πέντε φορές ένας καλός δίσκος», τότε βάλε το κεφάλι σου κάτω από τη βρύση, μιας και το concept μιας τέτοιας απόπειρας δεν είναι το αριστούργημα, αλλά ο πειραματισμός, ο συνδυασμός τάλαντου και ο ανύπαρκτος καλλιτεχνικός εγωκεντρισμός. Βάλε σε ένα studio τη GaGa, την Katy Perry, τον Justin Bieber, τη Beyonce και τον Kanye West για να ηχογραφήσουν ένα ολόκληρο album κι αν δεν κάνουν το studio Battle Royale, εμένα να μη με λένε Janis.
p.s. Θέλω το ροζ κοστούμι του Mick στο video-clip του “Miracle Worker”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου