Αυτός είναι ο πρώτος δίσκος της μπάντας μετά το “Stadium Arcadium” του 2006 και ο πρώτος με τον καινούργιο τους κιθαρίστα, Josh Klinghoffer. Η παραγωγή ανήκει στον Rick Rubin, τον πιο σημαντικό ίσως άνθρωπο της σύγχρονης δισκογραφίας. Αν στις αλλαγές του group μετά τα δύο χρόνια διαλείμματος προσθέσουμε και την απόπειρα του Flea να σπουδάσει θεωρία μουσικής και να μάθει πιάνο, τότε αυτό που πάμε να ακούσουμε μάλλον μπορεί και να ξενίζει. Και ισχύει, ξενίζει εν μέρει.
Αν εξαιρέσεις το συνεπές και χαρακτηριστικό μπάσο του Flea, τη φωνή του Kiedis και κάποια ίχνη funk ρυθμών μετά τα πρώτα 2-3 κομμάτια, τότε σε αρκετές στιγμές η προσέγγιση του Rubin θυμίζει μέχρι και Gossip στα πιο dance κομμάτια τους. Η προσέγγιση είναι αμιγώς mainstream και ρίχνοντας μια ματιά σε σχόλια άλλων, κατανοώ τους λόγους που ο δίσκος έχει θαφτεί. Όχι όμως για την αλλαγή, η οποία πάντα είναι θεμιτή, αλλά γιατί τα περισσότερα tracks δεν αξίζουν προσοχής. Κι αυτό δεν είναι πρόβλημα παραγωγής ή καινούργιων μελών ή ποπ προσέγγισης ή μεγάλου διαλείμματος. Αυτό είναι πρόβλημα σύνθεσης.
Τα τραγούδια δεν είναι καλά, τόσο απλά. Και τι να σου κάνει κι ένας παραγωγός που μπορεί να πάρει ένα σκουπίδι και να το κάνει διαμάντι αν δεν σώζεται από πουθενά η κατάσταση κι αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, κάποια κομμάτια θα μπορούσες να τα βρεις σε δίσκο των Maroon 5 (not bad, αλλά καταλαβαίνεις πού το πάω); Πέρα από το εισαγωγικό “Monarchy of roses”, που πρέπει να ακούσεις για να καταλάβεις τη στροφή, το “Did I let you know” με τα πιασάρικα κιθαριστικά ριφ και την τρομπέτα του Mike Bulger, αλλά και το στιλιστικά δικό τους “Ethiopia”, δεν προτείνω να ακούσεις τίποτα άλλο, γιατί μάλλον θα βαρεθείς. Κι αν μπεις στον κόπο να το ακούσεις όλο και φτάσεις στο “Happiness loves company”, τότε μην απορήσεις που δεν σε προειδοποίησα. Ναι, θα μπορούσε να είναι Lady GaGa ή Lily Allen με Kreg Kirstin. Next comeback plz.
p.s. highlight το εξώφυλλο, ερμήνευσέ το όπως θέλεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου