Joss Stone – LP1

Σε δημιουργικό οργασμό βρίσκεται ο Dave Stewart αυτή τη χρονιά και μάλιστα δεν έχει αφήσει καθόλου χώρο για την Annie Lennox. Η μούσα του τον τελευταίο καιρό, από την εποχή του remake του “Alfie” αν θυμάμαι καλά και τις συμμετοχές του Mick Jagger, είναι η Joss Stone, μιας και την έχει πάρει παραμάσχαλα και προσπαθεί να την κάνει Janis Joplin. Εκτός από αυτό, μόλις κυκλοφόρησε κι ένα δικό του rock/blues album με τίτλο “The Blackbird Diaries”, ηχογραφημένο στο Nashville. Κι αν βάλεις και το κερασάκι στην τούρτα, το super-group που σχημάτισε με τη Joss, τον Mick Jagger, τον Damian Marley και τον βραβευμένο με Oscar συνθέτη, A. R. Rahman, τότε καταλαβαίνεις πως περνάει τα δεύτερα 80’s του. Αρκετά όμως, η Joss Stone είναι το θέμα μας, όχι ο Dave Stewart.

Ο πέμπτος δίσκος για τη φωνάρα Joss σηματοδοτεί μια καινούργια αρχή, μιας και συνεργάζεται αποκλειστικά με τον κύριο “Here comes the rain again”, πηγαίνει μέχρι το Nashville (μάλλον μαζί τα γράψανε τα album) για του λόγου το αληθές, ενώ δεν το παιδεύει πολύ, μιας και ηχογραφεί όλο το υλικό σε μόλις 6 μέρες. Έκπληξη προκαλεί η συμμετοχή της Martina McBride στα credits του “Karma”, αλλά και το όνομα της ερμηνεύτριας στην παραγωγή του album. Βέβαια, αυτό είναι παραπλανητικό σε τέτοιες περιπτώσεις, μιας και θαρρείς πως έλιωσε στο studio μαζί με την υπόλοιπη ομάδα, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Το “LP1” είναι ουσιαστικά ένα sequel του “Colour me free!” και μια επιστροφή στις ρίζες του “The soul sessions”, μιας και η ορχήστρα μένει αποκλειστικά σε blues και rock καταβολές και ξεδιπλώνει τους λόγους που όταν η Βρετανίδα πάει να γίνει πιο urban, κάτι πάει να χαλάσει στο διάβα της. Κι αυτό το παίρνεις πρέφα πολύ εύκολα, μιας και τραγουδά άνετα, χωρίς mainstream κανόνες, χωρίς να περιορίζει το γρέζι της και χωρίς να προσπαθεί να το παίξει γκόμενα (που είναι) ή ερωμένη του Common ή Grammy winner. Αυτό, στα πλαίσια μιας τέτοιας κυκλοφορίας, είναι το λιγότερο τίμιο και κερδίζει αυτούς που ακούνε soul στην Ελλάδα του 2011, δηλαδή λίγους.

Από εκεί και πέρα, δεν μιλάμε για την καλύτερη συλλογή τραγουδιών της. Κι αν αναλογιστεί κανείς ότι το highlight της καριέρας της ήταν το ντεμπούτο της (γεμάτο διασκευές), τότε καταλαβαίνει κανείς πως ενώ έχει όλα τα φόντα να γίνει αρχόντισσα στο είδος της, δεν έχει καταφέρει να πηδήξει ακόμα τον συνθετικό πήχη. Το γεγονός και μόνο ότι δεν έχει καν ένα signature song (εκτός από το “Fell in love with a boy” των White Stripes) μετά από δέκα χρόνια καριέρας, διατυμπανίζει το προφανές – κάτι δεν έχει κάνει σωστά.

Αν και κομμάτια τύπου “Take good care”, “Newborn”, “Somehow” και “Karma” θα μπορούσαν να γίνουν Sharon Jones anthems κάτω από άλλες συνθήκες, υπάρχει αυτή η λεπτή γραμμή ανάμεσα στην υπέροχη σύνθεση και τη βαρετή εξέλιξη αυτής, που αν την πάρεις πρέφα, σε σκοτώνει και λες κρίμα. Αυτό συμβαίνει σε όλες τις στιγμές του δίσκου – θες να ενθουσιαστείς, αλλά δεν σε αφήνει το ίδιο το υλικό, ακόμα κι αν η αψεγάδιαστη παραγωγή είναι για σεμινάρια. Παρ’ όλα αυτά, η Joss Stone δεν παύει να είναι κινητήρια δύναμη στη σημερινή μαύρη σκηνή και να μένει πιστή στο είδος, χωρίς να αλλαξοπιστεί και να βγάζει pop crossovers. Όλα μου τα εύσημα πάνε σε αυτό ακριβώς