Must Rewind & Listen 2010...Στα ψιλά..

Τι νόμιζες; Εγώ λίστα δεν θα κανα; Απλά είναι λίγο διαφορετική.
Τι πέρασε στα ψιλά το 2010; Τι να φροντίσεις να πάρεις μαζί σου καθώς θα ανηφορίζεις για το 2011;
Χωρίς κατάταξη τα κομμάτια ή οι δίσκοι που θα πρέπει να τους δώσεις μια ευκαιρία ακόμα. Ως Ελλάδα και σε περιπτώσεις ως πλανήτης, αγνοήσαμε μερικώς τα παρακάτω:

Ringo Starr & Joss Stone-Who's Your Daddy
Με μόλις 30.000 πωλήσεις παγκοσμίως, ο Σκαθαρης ο Ρινγκο ήταν να τον κλαίνε οι ρέγκες με το άλμπουμ "Y Not". Λίγο με νοιάζει, γιατί το κομμάτι που κλείνει τον δίσκο είναι ένα ροκ εν ρολ τσιχλοφουσκακι, με την υπέροχη φωνή της Stone, που θα έπρεπε να παίζει ανελέητα και να γουστάρουν η Στέλλα και ο Νίκος.






Apparatjik - Datascroller
Ξάφνου μαζεύονται ο μπασιστας των Coldplay, ένας από τους keyboardιστες των A-ha, ο τραγουδιστής των Mew και ένας άλλος που δεν ξέρω κάτι για αυτόν, και δημιουργούν ένα δίσκο που, πως δεν πήρε κανείς χαμπάρι το διαμάντι κομματάκι "Datascroller" αδυνατώ να συλλάβω. Το κομμάτι έπαιξε να φανταστείς στο BBC1 πρώτη φορά (στις 14 Ιουνίου γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο) και είναι μια υπέροχη μίξη alt rock και electronica.




Midlake - Acts Of Man
Έχω ξαναμιλήσει για τον δίσκο The Courage of Others που νομίζω είναι καθαρό διαμάντι στο ταλαιπωρημένο folk (rock και σκέτο) ιδίωμα. Τα πρωινά του Φλεβάρη στο δρόμο για την δουλειά έχουν σημαδευτεί από την φωνή του Tim Smith και τολμώ ταπεινά να αναφέρω πως μου φέρνει στο μυαλό Το Χαμόγελο Της Τζοκοντας...ναι, με σίγμα τελικό!






Kashmir - Mantaray
Η μόνη περίπτωση να ξέρεις αυτή την μπάντα, είναι αν είσαι τρελός για τους Nirvana και γνωρίζεις πως άλλος είχε το όνομα τους πριν αρχίσει το grunge παραλήρημα. το θέμα μου είναι πως οι Δανοί Kashmir, ναι μεν δεν έχουν το όνομα (και καμία φαντασία για αυτό) αλλά έχουν την χάρη και μια απρόσμενη επιτυχία στο Μεξικό που αν με ρωτάς υποθέτω πως έπαιξαν σε καμιά διαφήμιση για νατσος ή σομπρέρο εκεί χάμω. Φέτος που αποθέωσες τους G.A.D. και καλά έκανες, ρίξε μια ματιά και στο άλμπουμ Trespassers.



Groove Armada feat Bryan Ferry-Shameless
Γιατί όλοι το ξεχάσατε το Black Light; Ε; Αλλά βέβαια! Πρώτα το γλεντάμε με το Shameless και το History, και μετά ούτε τηλέφωνο; ΠρρρρρΟστυχοι!!!










Ted Leo And The Pharmacists - Bartolomeo And The Buzzing Of Bees
Δεν θα σου δώσω και εξήγηση γιατί αυτό το indie, τελείως αμερικανια, γκρουπακι είναι στα must rewind & listen της χρονιάς. Στο λέει το όνομα τους!!!








Ghost - Slash feat. Ian Astbury and Izzy Stradlin
Είσαι του γιατρού; Τώρα πήρες χαμπάρι ότι ο Slash έβγαλε δίσκο, επειδή είδες το-κατά γενική ομολογία σαφέστατα- uber sexy βίντεο από την συνεργασία του με την Φεργκυ; Το πρώτο κομμάτι στον δίσκο, που μόνο εγώ δεν συμμετέχω, είναι και το καλυτεροτερο. Feels like Guns n' Roses are back!...the good ones...







John Grant - T.C. & Honeybear
Εντάξει...δεν το λες και υποτιμημένο...αλλά άμα δεν το δω να γίνεται ποστ στο facebook από καμιά 40ρια άτομα, δεν θα το αφήσω να ησυχάσει. Πέρα από όλα αυτά, ο 1ος solo δίσκος του Grant είναι το σημείο όπου κατανοείς γιατί υπάρχει η μουσική. Είναι ψυχανάλυση. Ο ανθρωπας έρχεται και ξερνάει όλη του την μίζερη (για 'κεινον) ύπαρξη σε ένα γλυκόπικρο σύνολο συνθέσεων που και να μην ακούσεις στίχο, καταλαβαίνεις.





HOLE - Skinny Little Bitch
Παρακαλώ! Παρακαλώ! Μην με περνάτε για τρελό! Η κύρια είναι σε φάση που επιβάλλεται να κάνει ταινία την ζωή της και να την παίξει η Lohan. Τα τραγουδάκια που της έγραψε ο Corgan είναι μια χαρά, τα αντίστοιχα της Λίντα Περυ είναι...Περυ (και στο δίσκο της Giusy τα ίδια ακούς) και ο άγνωστος Λαρκιν που έβαλε το χεράκι του στην σύνθεση αυτού εδώ του παλιακου αστείου τραγουδιού είναι ότι ταιριάζει στην περίσταση. Σήμερα την είδα και σε ένα ποστ και πολύ χάρηκα. Είναι όπως και να το κάνουμε σαν ανάμνηση από τα εφηβικά. Καλή ή κακή...τι σε νοιάζει;


Wildbirds & Peacedrums-Peeling Off The Layers
Που να χτυπάς τον κώλο σου κάτω, εμείς αυτούς τους τύπους θα τους αναφέρουμε συνεχώς. Ο ορισμός του "πέρασε στα ψιλά". Δεν γίνεται να μην έχεις τρέξει να βρεις αυτό το αριστούργημα. Τους κάλεσα και στην Αθήνα αλλά δεν έχω χώρο να τους βάλω να κοιμηθούν. Έρχεται και η μάνα μου τον άλλο μήνα και άστα, θα είμαστε στριμοκολα. Το Peeling off the Layers είναι ένα επίσης εκπληκτικό κομμάτι και πιασαρικο γαμώ την πουτάνα μου!!! Ακούστε τους ΛΕΜΕ!!!




Σταύρος Σιόλας-Άναψα φώτα
Και εδώ τα ίδια θα πω. Είναι δυνατόν να έχει ακουστεί μόνο το ντουέτο με την Αρβανιτακη; Τελικά κανέναν δεν συγκινεί πια ένα λίγο πιο ψαγμένο κομμάτι, που μιλάει ελληνικά, την φρεσκάδα δεν την εννοεί αντιγραφή των hype της παγκόσμιας αγοράς και η σύνθεση έχει αρχή μέση τέλος. Δηλαδή πιο cd βάζεις Σάββατο πρωί με τον καφέ σπίτι σου; Το Κουστουμάκι; Σαφέστατα ταλαντούχος ο The Boy αλλά μην δουλευόμαστε.

"Bleu Noir" Mylène Farmer

Εδώ θα κάτσουμε ώρα.
Αρχικά έλεγα να το βάλω στην λίστα με όσα δεν δώσαμε την σημασία που τους έπρεπε για το 2010, αλλά ίσως να μην ταίριαζε σε αυτή την λίστα ένα άλμπουμ που κυκλοφόρησε στις 6 Δεκεμβρίου και έχει ήδη πουλήσει 151.000 κόπιες. Εδώ θα μας έρθει όπως όλα αργότερα, ως feedback.
Η κυρία Mylene λοιπόν, που εμένα δεν μου πολυαρέσει, αλλά είναι η Μαντόνα της Γαλλίας, έκανε τις πλαστικές της και εκτός από την φάτσα είπε να αλλάξει και συνεργάτη μετά από 20+ χρόνια και να αφεθεί στα χέρια του παραγωγού-σύνθετη RedOne, τον οποίο και θα βρεις πίσω από όλα τα mega hits της Lady-μαϊντανός.
Σκάει μύτη λοιπόν ένα πρώτο single ("Oui mais... non") στις 29 Σεπτέμβρη και μετά ένα βιντεακι (θα στο δείξω παρακάτω) και λες Παναγιά μου η Farmer έπαθε Gaga και είναι κολλητικό!!! Έλα όμως που βιάστηκες (εσύ που το πήρες χαμπάρι) να βγάλεις συμπεράσματα. Το ολοκληρωμένο άλμπουμ έχει μόνο άλλο ένα κομμάτι του RedOne και τα υπόλοιπα ανήκουν στον Moby (είχαν κάνει και τα ντουετακια τους αν θυμάσαι) και τον Darious Keeler των Archive(που μόλις συνειδητοποίησα ότι τον λένε Δαρείο...).
Οι έξι συνθέσεις του Moby ανήκουν στο γνωστό και πάντα αξιοπρεπές οπλοστάσιο του κυρίου Hall αλλά των πιο μελωδικών και λιγότερο νταπαντουπα, στιγμών. Εκεί που λες ΜΠΡΑΒΟ είναι οι τρεις συνθέσεις του Δαρείου.
Κόλαση.
Ξεχωρίζω το Diabolique Mon Ange ως πιο αφαιρετικό και φέρνω στο μυαλό μου την Μεταμόρφωση του Αριστείδη Μυταρά από το Ανατολικό Δωμάτιο όταν ακούω την εισαγωγή του "Light Me Up". Μιλάμε για την αποθέωση αυτού του τρομερού συνθέτη που ακόμα και όταν καλείται να γράψει επί παραγγελιάς και πληρωμής σαφέστατα, στέκεται στο ύψος των δικών του άλμπουμ και παραπάνω.
Για να δούμε από δω και πέρα τι θα γίνει και στην χώρα μας όπου τα δυο tracks του RedOne θα κάνουν μπαμ ούτως ή άλλως.
Μπράβο και πάλι, αυτή την φορά και για το βίντεο που δεν ανήκει στις μεγααααλες στιγμές της Farmer (θα ξεχάσω εγώ που είχε δεθεί στα τρένα και την πηγαίνανε;) αλλά είναι μοντέρνο. Άσε που δεν της κάνει και πολλά κοντινά, μην και φανούν ραφές. Τελικά μήπως έχει πάθει εκτός από Lady Gaga και μια Lady Άντζελα;
Α…και μην ξεχάσω…τι εξώφυλλο είναι αυτό ρε θεια;

Αν σου αρεσει το "Wait For Me" του Moby, με ολιγη απο Gaga και μια γερη δοση Archive.

Albums of 2010 (by Nickolas)

24. The Drums – The Drums… οι Drums με μπερδεύουν. Την ίδια στιγμή που τους θεωρώ cool, την ίδια στιγμή τους θεωρώ δήθεν. Την ίδια στιγμή που γουστάρω τρελά κάποια κομμάτια του δίσκου, την ίδια στιγμή πατάω το fast forward και περνάω στο επόμενο. Αυτό που τους αναγνωρίζω πάντως είναι το γεγονός ότι είναι fun. Ακόμα και τις στιγμές που βαριέμαι να τους ακούσω, μπορώ να παραδεχτώ ότι τουλάχιστον δεν είναι μίζεροι. Κι αυτό, αν μη τι άλλο, είναι ατού στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης και της κατάντιας τριγύρω. Ας με σταματήσει κάποιος, το χάνω ακόμα δεν άρχισα…
23. Eminem – Recovery… όσο και να απεχθάνεσαι τον Eminem, είναι γεγονός ότι ξέρει τι κάνει (τις περισσότερες φορές). Και φέτος μάλιστα είναι και το φαβορί για το Album Of The Year στα Grammy του 2011. Εγώ πάλι θα το έδινα στον Cee Lo Green ή τους Arcade Fire, ακόμα και στη Lady GaGa για σπάσιμο (υπερβάλλω, δεν είναι καν στην καταμέτρησή μου). Το “Recovery” είναι πάντως δυνατή ηχογράφηση. Έχει τα κλισέ που δεν κάνουν ο Kanye και ο Big Boi στις δικές τους απόπειρες, αλλά έχει περισσότερο σθένος, περισσότερη οργή και (παραδόξως) περισσότερο συναίσθημα. Welcome back dude.
22. She & Him – Volume Two… όπα! Να κι ένας πιο country δίσκος! Εμένα με έχει ενθουσιάσει αυτό το δίδυμο. Δεν το βλέπω συχνά σε λίστες τύπου “Τα καλύτερα της χρονιάς” και θεωρώ ότι τους αξίζει μια σημαντική θέση στις καλύτερες δουλειές του 2010. Βασικά, θυμίζει πολλά πράγματα που μπορεί να έχεις ακούσει, από Johnny Cash μέχρι Noah and the Whale, αλλά δεν πειράζει καθόλου, γιατί η αντίδραση στο άκουσμα του album είναι πεταλούδες, πικ-νικ και εικόνες από τις πρώτες ημέρες της Άνοιξης.
21. David Byrne/Fatboy Slim – Here Lies Love… αυτό το εγχείρημα θα μπορούσε να είναι παρακινδυνευμένο και σαχλό. Όταν το ακούς για πρώτη φορά, θαρρείς ότι μπορεί να λειτουργήσει σαν χαλί για έναν καφέ, ενώ τα πολλά guest vocals είναι κάτι σαν συλλογή των Buena Vista Social Club – πολλά κερασάκια πάνω σε μια τούρτα που έχει μέγεθος ενός… muffin. Και τελικά αποδεικνύεται ένα μικρό διαμάντι, που έχει χαθεί κάτω από τα ίδια τα ονόματα των δημιουργών του. Ένας δίσκος που τελικά έχει απίστευτη ισορροπία ανάμεσα στο feel-good, στο funk-soul, στο chill-out και το vintage, χωρίς να είναι τίποτα περισσότερο από μια εναλλακτική, ποπ ηχογράφηση. Εγώ πάντως αγαπώ.
20. Μαριέττα Φαφούτη – Try A Little Romance… δοκιμάστε τον ρομαντισμό της Μαριέττας, για να διαπιστώσετε με τα ίδια σας τα αυτιά ότι δεν φταίει το επώνυμο που τράβηξε την προσοχή του κόσμου. Και αν τα τοπία που δημιουργείτε έρχονται από κέλτικες ζώνες, απλά πάρτε το λεωφορείο για Πάτρα και δείτε αυτά που την ενέπνευσαν. Viva!
19. Sia – We Are Born… αυτή η Αυστραλή είναι αξιαγάπητο πλάσμα. Και αυτή τη φορά, με το “We are born”, γίνεται ακόμα πιο αξιαγάπητη, μιας και αποδίδει ένα pop tribute στα είδωλά της, τη Madonna και τη Cyndi Lauper. Το cool της υπόθεσης δεν είναι βέβαια η Madonna, η Cyndi ή οποιαδήποτε άλλη, αλλά η διάθεσή της να ξεφύγει από τις soulful και jazz-pop ταμπέλες που τη βάραιναν και να κυκλοφορήσει έναν δίσκο που σε κάνει να χορεύεις μέχρι να πέσεις κάτω. Κάτι μου λέει ότι σκοπός της Christina ήταν να φτιάξει κάτι ανάλογο, αλλά το σκότωσε η diva που κρύβει μέσα της και η πρώτη της ταινία.
18. Delphic – Acolyte… είναι απολαυστικό να ακούς το ντεμπούτο των Delphic, γιατί διαπιστώνεις ότι υπάρχουν ακόμα καλλιτέχνες που έχουν όραμα και δεν ακολουθούν δοκιμασμένες συνταγές. Όχι ότι το “Acolyte” είναι πηγή πρωτοτυπίας και παρθενογένεσης (τότε οι New Order τι είναι;), αλλά ο ήχος της παραγωγής είναι σχεδόν unique, στα μέτρα των σημερινών δεδομένων της μουσικής βιομηχανίας. Σουξεδάκι εδώ μέσα μην περιμένεις να βρεις. Άκουσέ τον από την αρχή μέχρι το τέλος. Αν ασχολείσαι και με τη σύνθεση και τα μπλιμπλίκια, θα πάρεις και καλά tips στο programming.
17. Marina and the Diamonds – The Family Jewels… έχω εκφράσει πολλάκις τον θαυμασμό μου για τη Μαρίνα, αλλά όσο και να μιλάω, δεν φτάνει. Η μουσική της είναι ιδιοφυής, με έναν τρόπο που θα ζήλευαν πολλοί καλλιτέχνες που (εξ)υπηρετούν την ποπ κουλτούρα. Το “The family jewels” είναι μια μικρή παρακαταθήκη για το τι πρόκειται να ακολουθήσει, ενώ οι συγκρίσεις με τη GaGa πήραν μόνες τους την κάτω βόλτα, μιας και κατάλαβαν ότι δεν έχουν σανίδα σωτηρίας.
16. Sharon Jones & The Dap Kings – I Learned The Hard Way… μπορεί αυτή η προσπάθεια της Sharon και της παρέας της να μην είναι η πιο fun και η πιο party που έχουν ηχογραφήσει ποτέ, καταφέρνει όμως να είναι συνεπής και να υπηρετεί τη neo-soul και funk σκηνή με τον καλύτερο, δυνατό τρόπο. Άσε που είναι καιρός να γράψουν ιστορία, αρκετά με τις μαυρούλες των r’n’b charts και τους παραγωγούς τύπου Will.I.Am.
15. Foals – Total Life Forever… αν και οι κιθάρες μαζί με τη φωνή του Yannis προδίδουν το συγκρότημα από το πρώτο μέτρο, είναι η αίσθηση της ωριμότητας και της μελωδίας που μπαίνουν σε πρώτο πλάνο και αντισταθμίζουν τον παράγοντα αυθορμητισμό του ντεμπούτου. Πολλές φορές έχεις την αίσθηση ότι μερικά κομμάτια είναι ασαφή, αλλά η υπέροχη παραγωγή κάνει τον δίσκο απολαυστικό και επικίνδυνα… μη βρετανικό. Κάτι με παραπέμπει σε Σκανδιναβία μεριά, αλλά εγώ είμαι άλλη περίπτωση.
14. Erykah Badu - New Amerykah Part Two (Return of the Ankh)… ό, τι και να κάνει είναι τέχνη. Τραγουδάει, μιλάει, γράφει, κινείται, ντύνεται και συμπεριφέρεται σαν να είναι η τελευταία φορά που κάνει κάθε τι από αυτά. Η βασίλισσα της neo-soul, Erykah Badu, χρειάστηκε πολλές φορές να κλειστεί στην τουαλέτα του σπιτιού της με ένα laptop κι ένα μικρόφωνο για να ηχογραφήσει τα φωνητικά του δίσκου. Και όταν ήρθε η στιγμή να γυρίσει ένα από τα πιο σοκαριστικά video-clip των τελευταίων χρόνων (“Window Seat”), όλοι βάλθηκαν να τη φάνε. Fu*k off bit**es, she is da real thang!
13. Corinne Bailey Rae – The Sea… η Βρετανίδα που μάγεψε τους πάντες με το “Put your records on” πριν μερικά χρόνια και το βελούδο μιας σύγχρονης Billie Holiday στο λαρύγγι, φαίνεται ότι αποφάσισε να φτιάξει κι έναν σπουδαίο δίσκο. Και όταν λέμε σπουδαίο, εννοούμε από αυτούς που χτίζονται γεωμετρικά στο μυαλό και τη συνείδησή σου ως ένα από καλύτερα πράγματα που έχεις ακούσει τους τελευταίους 12 μήνες. Κι αυτό είναι επίτευγμα.
12. Big Boi - Sir Lucious Left Foot: The Son of Chico Dusty… μπορεί Outkast να μην είδαμε στο πρόσφατο παρελθόν, βλέπουμε όμως Big Boi και είναι αρκετό. Αν σου αρέσουν οι Outkast, η Missy και τα συναφή, θα το αγαπήσεις. Αν έχεις εμμονές με την old school urban σκηνή, θα το αγαπήσεις και λίγο περισσότερο. Αν πάλι όχι, κανείς δεν είναι τέλειος. Άκουσέ το για τα guests, είναι το ίδιο ελκυστικό το κίνητρο.
11. Cyanna – End Is Near… βασικά, είναι περίεργο το πόσο καλός μπορεί να είναι ένας ελληνικός δίσκος. Τι θα έλεγες λοιπόν αν ξεκινούσες την ακρόαση του δεύτερου album των Cyanna με τη “γνώση” ότι είναι μια μπάντα από το Manchester, με έναν ελληνικής καταγωγής frontman και παραγωγό τον Rick Rubin ή τον Rich Costey ή τον Danger Mouse; Ααααα! Ευκαιρία να μπεις στη σελίδα του Pitchfork και να αποθεώσεις το the next best thing (και πάλι) of something. Πόσο losers μπορεί να είναι οι wannabe something της λεγόμενης και δήθεν indie κοινότητας, που κοιτούν πάνω από το κούτελο της Αθήνας, οσάν τη Μιμή Ντενίση, λειτουργώντας και κρίνοντας όμως στα πλαίσια αυτής; Φάτε μάτια ψάρια, γιατί το “End is near” είναι από τους καλύτερους δίσκους του 2010 και το προϊόν είναι καθαρά ελληνικό.
10. The Black Keys – Brothers… αδέρφια μου, μην παρατήσετε ποτέ τις κιθάρες σας, γιατί ο κόσμος της rock θα πληγεί ανεπανόρθωτα. Μπορεί να σας ανακάλυψα σχετικά αργά, αλλά υπόσχομαι να καλύψω το χαμένο έδαφος και να πονέσω με τα τραγούδια σας, όσο πονάνε και τα μαύρα πλήκτρα του κλαβιέ σας. “Brothers”, I take a bow.
9. Arcade Fire – The Suburbs… τώρα εγώ τι να αποφασίσω ότι μου αρέσει πιότερο για το 2010 όσον αφορά στο rock ‘n’ roll; Οι Arcade Fire ή οι Black Keys; Ανάθεμά σας με τις ωραίες μουσικές, τους λυρισμούς σας, τις υπέροχες μελωδίες σας, την ψυχή των τραγουδιών σας, τις εγκάρδιες παραγωγές και τη βρώμα που στάζουν τα ακόρντα σας. Πάω στο επόμενο, γιατί θα εκνευριστώ…
8. Cee Lo Green – The Lady Killer… ο Cee Lo Green είναι ό, τι θα μπορούσε να έχει κανείς στα χέρια του για να πολεμήσει τον Usher και τους λοιπούς γκόμενους της μαύρης σκηνής. Έχει ΦΩΝΗ από τις λίγες, έχει ταμπεραμέντο, έχει στυλ, έχει χιούμορ και μια καλλιτεχνική ακεραιότητα από τις λίγες. Ευτυχώς που έκοψε του Danger Mouse να φτιάξει τους Gnarls Barkley, γιατί αλλιώς μπορεί να μην είχαμε ποτέ την ευκαιρία να ακούσουμε έναν τέτοιο δίσκο. Ξέρεις, όλα είναι αλυσίδα στη βιομηχανία του θεάματος. Φαντάσου να ήταν και γκόμενος!
7. Berlin Brides – Modern Celibacy… τυχοδιωκτικό, συναισθηματικά έκδηλο, ειλικρινές χωρίς περικοπές και πολυδιάστατο σαν φωτογραφίες μέσα από καλειδοσκόπιο. Ο δίσκος των δύο κοριτσιών είναι ένα διαμάντι της ελληνικής δισκογραφίας στα ράφια του εξωτερικού. Το electro-punk που πρεσβεύουν είναι μόνο μια ταμπέλα. Τύφλα να ‘χουν οι τελευταίοι δίσκοι της Peaches. Φάε τη σκόνη τους dear και προσκύνα “Paralyzed”.
6. Gorillaz – Plastic Beach… πρέπει να τιμωρηθώ. Και σκληρά μάλιστα. Μέχρι και πριν να ανεβάσω αυτό το post, δεν είχα ακούσει ποτέ ολόκληρο αυτό το album. Και είμαι σχεδόν χαρούμενος που το ανακάλυψα, έστω και αργά. Μάλλον είναι γιατί το “Stylo” μου είχε κάνει πολύ mainstream και pop και θεώρησα ότι οι Gorillaz ξεπούλησαν το ύφος τους. Ανάθεμά σε Albarn. Ανάθεμα την ιδιοφυία σου, το όραμά σου, την πολυσχιδή σου προσωπικότητα και τις μπύρες που έχεις πιει. Εγώ πίνω από το μεσημέρι, αλλά ακόμα τίποτα… Λατρέψτε το σα να μην υπάρχει αύριο.
5. Kanye West – My Beautiful Dark Twisted Fantasy… αν υπάρχουν χίλια, διαφορετικά είδη μαύρης μουσικής, από το alternative hip-hop και το rap μέχρι το hip-hop/soul και το gangsta rap, τότε υπάρχει και το sophisticated hip-hop του Kanye West, το οποίο βαφτίζω εγώ τοιουτοτρόπως αυτή τη στιγμή και δεν πουλάω τα δικαιώματα (say what?). Ο δίσκος είναι αναπάντεχος από την αρχή μέχρι το τέλος, γεγονός που ενίοτε μπορεί να σημαίνει και λιγάκι δύσκολος. Τα Rhythm sections και τα samples είναι απλά genius, τα λόγια είναι βουτηγμένα στον κυνισμό και τη βρώμα, ενώ οι συνεργασίες σε καμία περίπτωση δεν λειτουργούν ως βιτρίνες, αλλά πλέκουν το δικό τους εγκώμιο για τις ανάγκες του album. Είναι beautiful. Είναι dark. Είναι twisted. Τα λένε όλα οι λέξεις. Και το εξώφυλλο.
4. Mumford & Sons – Sigh No More… τελικά, δεν χρειάζονται και πάρα πολλά πράγματα για να χαρακτηρίσεις κάτι ως αριστούργημα. Και αφού το απλό απέχει μίλια από το απλοϊκό, τότε το “Sigh no more” κατέχει βασιλική θέση σε αυτήν εδώ την καταμέτρηση. Σε παράλληλη πορεία με τον δίσκο της Laura Marling, το πόνημα των Mumford & Sons μπορεί να ανατρέψει μια χρονιά γεμάτη ηλεκτρονικά pads και βρώμικες κιθάρες, σε μια χρονιά που ευνόησε μερικές τέτοιες καταθέσεις ψυχής, που θαρρείς πως συλλήφθηκαν μέσα σε ένα υπνοδωμάτιο με ένα gin & tonic στο χέρι και ένα γραφείο γεμάτο σημειώσεις και παρτιτούρες. Σχεδόν συγκινητικό αν αναλογιστείς τον τρόπο παραγωγής της μουσικής σήμερα.
3. Laura Marling – I Speak Because I Can… είναι τρομακτικό να σκεφτεί κανείς ότι ένας τέτοιος δίσκος έχει ως κύριο εκπρόσωπό του μια πιτσιρίκα, που η σοφία της φαντάζει πέρα από τα χρόνια της. Και δεν μιλάμε για δράματα ερώτων και πληγές χωρισμών, αλλά για εσωτερικά ταξίδια, γράμματα από προηγούμενες ζωές και μάχες με το συνειδητό και το υποσυνείδητο. Αγαπητή Laura, μη χάσεις ποτέ τη σοφία σου.
2. The National – High Violet… εντάξει, το παραδέχομαι. Λατρεύω τις ατμόσφαιρες. Αγαπώ τις μελωδίες. Θεωρώ ότι ο Bryan Devendorf είναι ο καλύτερος drummer που υπάρχει εκεί έξω. Τα λόγια του δίσκου με λιώνουν, άλλοτε με αισιοδοξία και άλλοτε με νοσταλγία για πράγματα που μπορεί και να μην έχω ζήσει ποτέ (what the odds?). Κάθε φορά που ακούω National, γίνομαι άλλος άνθρωπος, ίσως και καλύτερος, ίσως και υπερβολικός. Αλλά that’s me.
1. Janelle Monáe - The ArchAndroid… η μαύρη μουσική αλλάζει υπόσταση. Ξεφεύγει από τα κλισέ rhythm sections, υιοθετεί τα καλύτερα από το παρελθόν (βλέπε Prince, James Brown και Grace Jones), διαθέτει concept και όραμα για το μέλλον. Αν βιάζεστε να ανακαλύψετε το next best thing of something, ιδού το next best thing of everything. Γιατί τελικά, αν κάνεις στον εαυτό σου την ερώτηση: “Ποιος από όλους τους πρωτοεμφανιζόμενους καλλιτέχνες του σήμερα έχει τα εχέγγυα να γράψει ιστορία;”, η απάντηση έρχεται με μια τρίφωνη, πεντατονική συγχορδία που ορίεται το όνομά της. Miss Monáe, ο θρόνος σου ανήκει δικαιωματικά και η δικιά σου, η Cyndi Merriweather, μπορεί να είναι περήφανη που έκανες τον κόσμο της concept. Βουτήξτε και… καλό ταξίδι.

Γιώργης Χριστοδούλου - "Flâneur" Unplugged live sessions στο κέντρο της Αθήνας

Δύο unplugged εμφανίσεις με ελεύθερη είσοδο θα κάνει ο Γιώργης Χριστοδούλου στο κέντρο της Αθήνας παρουσιάζοντας τα νέα του τραγούδια πριν αυτά κυκλοφορήσουν στην Ισπανία και την Ελλάδα - τον Ιανουάριο του 2011 - αλλά και επιλογές από τη δισκογραφία του.

Τραγουδώντας σε πέντε γλώσσες χωρών της μεσογείου (ελληνικά,ισπανικά,γαλλικά,ιταλικά,καταλανικά) με δύο ακουστικά όργανα μας μεταφέρει κάτι από την ατμόσφαιρα των κοσμοπολίτικων cafe του Παρισιού και της Βενετίας, τον αλήτικο ήχο των πλανόδιων μουσικών στις γοητευτικές ράμπλες της Βαρκελώνης, τη ζεστασιά των μπουάτ της παλιάς Αθήνας.

Παλιά και ολοκαίνουργια τραγούδια που μιλάνε για έρωτες από απόσταση, για μια μικρή χαμένη κουκουβάγια, για κρυφά μονοπάτια φτιαγμένα με ψίχουλα από φεγγάρι κι αστέρια από ψωμί, εναλλάσονται με ιστορίες για τον "επαγγελματία-περιπλανώμενο" των μεγάλων πόλεων, το λεγόμενο *Flâneur*.

Μαζί του , οι μουσικοί

Alfred Ruci - κιθάρα

Πάρις Ματακούδης - κοντραμπάσσο

Το Σάββατο 18 Δεκεμβρίου στο *Chandelier* (Μπενιζέλου 4, Πλάκα, τηλ.2103316330)

και την Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου στο *Pure Bliss* (Ρόμβης 24 Α, Αθήνα, τηλ. 210-3250360-2)

Η είσοδος είναι ελεύθερη

Singles of 2010 (by Nickolas)

24. Kings Of Leon – Radioactive… έτσι, για την τιμή των όπλων, μιας και δεν κατάφεραν ούτε στο ελάχιστον να συγκινήσουν με τη νέα τους δουλειά. Κρίμα για το σόι Followill, αλλά ακόμα τους αγαπάμε.
23. Lissie – When I’m alone… η κιθαριστική pop στα καλύτερά της από μια ξανθούλα που αν το πάρει στα λίγο πιο σοβαρά, μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα. Αρκεί να μην πάθει το σύνδρομο Jewel.
22. Katy Perry – Teenage Dream… γιατί το bubblegum είναι πολλές φορές τόσο μα τόσο χαριτωμένο, καλοδουλεμένο και εθιστικό.
21. Skunk Anansie – Ugly Boy… η φωνή της Skin είναι αρκετή για να καλύψει τις όποιες άχρωμες πινελιές του “Wonderlustre”. Και ναι, έχω εμμονή μαζί της, για αυτό θα το ακούσετε ξανά.
20. The Drums – Let’s go surfing… οι Drums είναι παράξενη περίπτωση. Είναι vintage, είναι party, είναι cool, είναι σνομπ, είναι όλα και παράλληλα είναι μοναδικοί. Το κομμάτι είναι απλά εθιστικό.
19. Robyn – Dancing on my own… Σε καμία περίπτωση δεν επανέλαβε τον θρίαμβο του προηγούμενου δίσκου, αλλά η τριλογία του “Body Talk” φαίνεται ότι είναι η αλαζονική θέση της Robyn που φωνάζει: Είμαι εδώ και πάρτε το χαμπάρι. Κι ας χορεύει μοναχή της.
18. Monsieur Minimal – Πάστα Φλώρα… και ναι, υπάρχει κι ένα ελληνικό single που χωράει εδώ μέσα. Υπάρχουν κι άλλα, αλλά θα τα δούμε στα album του 2010. Ταξιδιάρικο από την αρχή μέχρι το τέλος, το ομώνυμο του πρώτου αγγλόφωνου δίσκου του Monsieur σε οδηγεί στο επόμενο καλοκαίρι από τώρα. Μήπως να αγοράσεις μαγιό;
17. Tareq - Cold... δεύτερο ελληνικό στα καπάκια; Είναι σοβαρά τα πράγματα τελικά. Απίθανη electro αίσθηση, dance mood χωρίς ενοχές και ένας νέος στα μουσικά πράγματα που έχει τα εχέγγυα για περισσότερα στο μέλλον. Cold u said? Naaaat.
16. Mark Ronson & The Business Intl. feat. Boy George – Somebody to love… η χημεία σε αυτό το track είναι ιδιόρρυθμη. Νιώθεις ότι τίποτα δεν λειτουργεί, αλλά την ίδια στιγμή ψιθυρίζεις το ρεφρέν, παρακολουθείς τη μπασογραμμή και κουνάς τους γοφούς σου. You are wicked man, after all.
15. Goldfrapp – Rocket… όταν άκουσα ότι μια από τις επιρροές των Goldfrapp για το τελευταίο τους album θα ήταν η Olivia Newton John, χαμογέλασα. Ε λοιπόν, το “Rocket” είναι ακριβώς αυτό – just fun!

14. Mikael Delta feat. Etten - She's a boy... είναι απολαυστικό να ακούς την Etten να δίνει ψυχή σε αυτή την ηλεκτρονική μπαλάντα και να διαπιστώνεις ότι μέχρι και το δεύτερο ρεφρέν ακούς μόνο πλήκτρα και φωνή, την ίδια στιγμή που γεμίζουν τα αυτιά σου με ειλικρίνεια. Υπέροχη παραγωγή, υπόδειγμα μελωδίας.
13. Sia – Clap your hands… αυτή η φωνή στοιχειώνει και τις πιο ανυποψίαστες συνειδήσεις. Όταν ακούω το “Clap your hands” έχω την αίσθηση ότι από κάπου θα πεταχτεί η αγαπημένη μου Cyndi Lauper και θα πει: “Ζηλεύω!”. Και, μεταξύ μας, καλά θα κάνει.
12. B.o.B. feat. Hayley Williams – Airplanes… το πιο μελωδικό ρεφρέν της χρονιάς, ένας καλλιτέχνης αποκάλυψη και μια Hayley Williams πιο ποθητή και ευαίσθητη από ποτέ. Το αγαπώ κάθε μέρα όλο και περισσότερο.
11. Rihanna – S&M… η Rihanna ξέρει να ανεβάζει τον κόσμο στο dance floor. Ξέρει να κάνει ποπ μουσική. Ξέρει να αλλάζει χρώμα στα μαλλιά και ξέρει πολύ καλά ότι αυτό που κάνει δεν είναι τίποτα περισσότερο από showbiz. Όταν το πάρουν και οι υπόλοιπες κοπελίτσες αυτό χαμπάρι εκεί έξω, τα charts θα γίνουν πιο αξιόλογα.
10. Marina And The Diamonds – Hollywood… ένα από τα πιο ταλαντούχα και όμορφα πλάσματα της βρετανικής σκηνής έχει ελληνική φλέβα και τραγουδά για την ουτοπία του Hollywood, πατώντας σε υπέροχα staccato πλήκτρα. Η Marina έχει τα εχέγγυα να γίνει η επόμενη ντίβα της ποπ, αρκεί να μην την καπελώσει το σύνδρομο GaGa, όπως αρκετές.
9. Hurts – Wonderful life… βαριέμαι να γράφω για τους Hurts ότι είναι μελωδικοί, ότι είναι οι επόμενοι Pet Shop Boys και όλα τα συναφή. Η ζωή είναι απλά υπέροχη. Ακούστε την στο repeat, πριν γίνει τσιχλόφουσκα (αν δεν έχει ήδη γίνει).
8. Kylie Minogue – All the lovers… όποιος δεν αφεθεί στη νοσταλγία και τη γλυκύτητα του “All the lovers”, είναι προκατειλημμένος με την Kylie και αδυνατεί να το παραδεχτεί. Εγώ πάντως πέρασα πολλά βράδια, αναπολώντας και χορεύοντας με αυτό το κομμάτι.
7. Janelle Monáe – Cold War… η Janelle είναι τόσο μοναδική, όσο και η διάθεσή της να γράψει ιστορία. Το δεύτερο single του “The ArchAndroid” είναι κατάθεση ψυχής, είναι όπλο εκδίκησης, είναι εξιλέωση, είναι ξέσπασμα, είναι κλάμα με λυγμούς, είναι μουσική χωρίς ταμπέλες. Μήπως ήδη γράφει ιστορία;
6. Eminem feat. Rihanna – Love the way you lie… οφείλω να ομολογήσω πως η συνεργασία αυτή δουλεύει καλύτερα απ’ όσο θα περίμενε κανείς. Είναι συγκινητικό να βλέπεις τον Eminem να γίνεται τόσο έκδηλος συναισθηματικά και τη Rihanna να φορτσάρει τη μελωδία σα να είναι η… κοπέλα του. Όσον αφορά στην παραγωγή... speechless.
5. Cee Lo Green – Fuck you… αν δεν σαρώσει τα Grammy στα οποία είναι υποψήφιο, η Ακαδημία θα πρέπει να φορέσει πλερέζα. Απολαυστικό μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, το κομμάτι αλλά και το video σημαδεύουν το 2010 και ο Cee Lo Green ξεφεύγει από τη σκιά του Danger Mouse.
4. Lady GaGa – Bad romance… επικό intro. Μαύρα τα λόγια. Εξιλέωση η στιγμή που φωνάζει “I don’t wanna be friends”. Μια γέφυρα την οποία θα ζήλευαν πολλοί συνθέτες και ένα video που κινείται ανάμεσα σε επιστημονική φαντασία και χιτσκοκική παράνοια. Brilliant.
3. Kanye West – Runaway… όταν οι υπόλοιποι ράπερ αποφασίζουν να κάνουν comeback, εκείνος αποφασίζει να φτιάξει το καλύτερο album της καριέρας του… ή τουλάχιστον το πιο αλλόκοτο. Το “Runaway” είναι η εξομολόγηση ενός επικίνδυνου μυαλού και ταυτόχρονα μια Οδύσσεια μέσα στο μυαλό του πιο εκκεντρικού παραγωγού της μουσικής βιομηχανίας. Αριστουργηματικό σε κάθε του μέτρο.
2. Florence & The Machine – Heavy in your arms… αγαπημένη μου Φλωρεντία, ελπίζω να είσαι καλά. Αν πάλι δεν είσαι, ελπίζω να μην σταματήσεις ποτέ να ηχογραφείς τέτοια κομμάτια στον ελεύθερό σου χρόνο, μιας και αυτά είναι που σε κάνουν μοναδική. Αν έχεις σφηνώσει στις συνειδήσεις του κόσμου τα τελευταία δύο χρόνια με το “Dog Days Are Over”, στη δική μου θα είσαι πάντα αυτή που βαραίνει όταν ερωτεύεται. Ειλικρινά δικός σου.
1. Wildbirds & Peacedrums – Bleed like there was no other flood… δεν με ενδιαφέρει αν δεν τους ξέρει κανείς. Δεν με ενδιαφέρει αν είναι δύσκολοι. Δεν με ενδιαφέρει αν δεν υπάρχει πουθενά το τελευταίο τους album, “Rivers”. Με ενδιαφέρει ότι το “Bleed like there was no other flood” είναι ό, τι πιο ανατριχιαστικό έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια στα πλαίσια του καινούργιου, του επικίνδυνου, του avant-garde, αλλά και του συγκινητικού, του εύθραυστου, του λυρικού. Μπορεί να μην σημάδεψε το 2010, αλλά δεν είναι καλύτεροι αυτοί του Pitchfork που θεοποιούν συνεχώς τέτοιου είδους σκουπίδια. Perdoname, pero no puedo…

GRAMMY Awards 2010...and the nominees ar(s)e

Διαβάζω τις υποψηφιότητες στα φετινά (13 φεβρουαρίου) GRAMMY που μόλις έσκασαν μύτη και οοοοολα τα notifications από την έκπληξη και χαρά των καλλιτεχνών που πήραν υποψηφιότητα.
Εγώ να μιλήσω τώρα ή δεν πρέπει;
Θα μιλήσω!
Είναι ιδέα μου ή μήπως τα τελευταία χρόνια τα βραβεία –όλα ανεξαιρέτως- έχουν γίνει στα μάτια μας κάτι σαν το Μπράβο της Ρούλας; Δυο-Τρεις ωριτσες σπίτι με delivery αν δεν έχετε κανονίσει κάτι άλλο ως παρέα.
Από αυτό το κλίμα ίσως ξεφεύγουν λίγο τα Mercury.
Για να έρθω πάλι στο θέμα μου έχω να πω πως η χαρά του Pitchfork δεν περιγραφεται που είναι υποψήφιοι ο Arcade Fire για καλύτερο δίσκο της χρονιάς, αλλά δεν μας λέει πόση αξία έχει αυτό το βραβείο για αυτούς που θα κάτσουν να δουν τον 16χρονο Bieber (και αυτό είναι το κοινό κυρίως) να είναι υποψήφιος και πιθανά νικητής στην κατηγορία Best New Artist.
Φυσικά και παραδέχομαι ότι υπάρχουν πολλές ενδιαφέρουσες συμμετοχές αλλά το ρεζουμέ είναι ένα: Εμένα σε τι θα μου χρησιμεύσει αυτό;
Και μην ακούω για γιορτή της μουσικής. Περισσότερο μια γιορτή για την νεκρανάσταση της βιομηχανίας είναι που απλά πρέπει να πάρει χαμπάρι ότι ακόμα και το Contra των Vampire Weekend το έχουν όλοι κατεβάσει και όχι αγοράσει – τα promo cd που παίρνουν από κανάλια, εφημερίδες και free press, οι κατά τα άλλα προχω ξεπερασμένοι αλτερνατιβοι δεν λογίζονται ως αγορά.
Οι μόνοι σταθεροί και πραγματικοί θαυμαστές παραμένουν οι μεταλλαδες. Το σημειώνω για να λέμε και τα σωστά (?).
Αν θες να δεις αναλυτικά τις υποψηφιότητες δες εδώ όλο τον κατάλογο.