Singles of 2010 (by Nickolas)

24. Kings Of Leon – Radioactive… έτσι, για την τιμή των όπλων, μιας και δεν κατάφεραν ούτε στο ελάχιστον να συγκινήσουν με τη νέα τους δουλειά. Κρίμα για το σόι Followill, αλλά ακόμα τους αγαπάμε.
23. Lissie – When I’m alone… η κιθαριστική pop στα καλύτερά της από μια ξανθούλα που αν το πάρει στα λίγο πιο σοβαρά, μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα. Αρκεί να μην πάθει το σύνδρομο Jewel.
22. Katy Perry – Teenage Dream… γιατί το bubblegum είναι πολλές φορές τόσο μα τόσο χαριτωμένο, καλοδουλεμένο και εθιστικό.
21. Skunk Anansie – Ugly Boy… η φωνή της Skin είναι αρκετή για να καλύψει τις όποιες άχρωμες πινελιές του “Wonderlustre”. Και ναι, έχω εμμονή μαζί της, για αυτό θα το ακούσετε ξανά.
20. The Drums – Let’s go surfing… οι Drums είναι παράξενη περίπτωση. Είναι vintage, είναι party, είναι cool, είναι σνομπ, είναι όλα και παράλληλα είναι μοναδικοί. Το κομμάτι είναι απλά εθιστικό.
19. Robyn – Dancing on my own… Σε καμία περίπτωση δεν επανέλαβε τον θρίαμβο του προηγούμενου δίσκου, αλλά η τριλογία του “Body Talk” φαίνεται ότι είναι η αλαζονική θέση της Robyn που φωνάζει: Είμαι εδώ και πάρτε το χαμπάρι. Κι ας χορεύει μοναχή της.
18. Monsieur Minimal – Πάστα Φλώρα… και ναι, υπάρχει κι ένα ελληνικό single που χωράει εδώ μέσα. Υπάρχουν κι άλλα, αλλά θα τα δούμε στα album του 2010. Ταξιδιάρικο από την αρχή μέχρι το τέλος, το ομώνυμο του πρώτου αγγλόφωνου δίσκου του Monsieur σε οδηγεί στο επόμενο καλοκαίρι από τώρα. Μήπως να αγοράσεις μαγιό;
17. Tareq - Cold... δεύτερο ελληνικό στα καπάκια; Είναι σοβαρά τα πράγματα τελικά. Απίθανη electro αίσθηση, dance mood χωρίς ενοχές και ένας νέος στα μουσικά πράγματα που έχει τα εχέγγυα για περισσότερα στο μέλλον. Cold u said? Naaaat.
16. Mark Ronson & The Business Intl. feat. Boy George – Somebody to love… η χημεία σε αυτό το track είναι ιδιόρρυθμη. Νιώθεις ότι τίποτα δεν λειτουργεί, αλλά την ίδια στιγμή ψιθυρίζεις το ρεφρέν, παρακολουθείς τη μπασογραμμή και κουνάς τους γοφούς σου. You are wicked man, after all.
15. Goldfrapp – Rocket… όταν άκουσα ότι μια από τις επιρροές των Goldfrapp για το τελευταίο τους album θα ήταν η Olivia Newton John, χαμογέλασα. Ε λοιπόν, το “Rocket” είναι ακριβώς αυτό – just fun!

14. Mikael Delta feat. Etten - She's a boy... είναι απολαυστικό να ακούς την Etten να δίνει ψυχή σε αυτή την ηλεκτρονική μπαλάντα και να διαπιστώνεις ότι μέχρι και το δεύτερο ρεφρέν ακούς μόνο πλήκτρα και φωνή, την ίδια στιγμή που γεμίζουν τα αυτιά σου με ειλικρίνεια. Υπέροχη παραγωγή, υπόδειγμα μελωδίας.
13. Sia – Clap your hands… αυτή η φωνή στοιχειώνει και τις πιο ανυποψίαστες συνειδήσεις. Όταν ακούω το “Clap your hands” έχω την αίσθηση ότι από κάπου θα πεταχτεί η αγαπημένη μου Cyndi Lauper και θα πει: “Ζηλεύω!”. Και, μεταξύ μας, καλά θα κάνει.
12. B.o.B. feat. Hayley Williams – Airplanes… το πιο μελωδικό ρεφρέν της χρονιάς, ένας καλλιτέχνης αποκάλυψη και μια Hayley Williams πιο ποθητή και ευαίσθητη από ποτέ. Το αγαπώ κάθε μέρα όλο και περισσότερο.
11. Rihanna – S&M… η Rihanna ξέρει να ανεβάζει τον κόσμο στο dance floor. Ξέρει να κάνει ποπ μουσική. Ξέρει να αλλάζει χρώμα στα μαλλιά και ξέρει πολύ καλά ότι αυτό που κάνει δεν είναι τίποτα περισσότερο από showbiz. Όταν το πάρουν και οι υπόλοιπες κοπελίτσες αυτό χαμπάρι εκεί έξω, τα charts θα γίνουν πιο αξιόλογα.
10. Marina And The Diamonds – Hollywood… ένα από τα πιο ταλαντούχα και όμορφα πλάσματα της βρετανικής σκηνής έχει ελληνική φλέβα και τραγουδά για την ουτοπία του Hollywood, πατώντας σε υπέροχα staccato πλήκτρα. Η Marina έχει τα εχέγγυα να γίνει η επόμενη ντίβα της ποπ, αρκεί να μην την καπελώσει το σύνδρομο GaGa, όπως αρκετές.
9. Hurts – Wonderful life… βαριέμαι να γράφω για τους Hurts ότι είναι μελωδικοί, ότι είναι οι επόμενοι Pet Shop Boys και όλα τα συναφή. Η ζωή είναι απλά υπέροχη. Ακούστε την στο repeat, πριν γίνει τσιχλόφουσκα (αν δεν έχει ήδη γίνει).
8. Kylie Minogue – All the lovers… όποιος δεν αφεθεί στη νοσταλγία και τη γλυκύτητα του “All the lovers”, είναι προκατειλημμένος με την Kylie και αδυνατεί να το παραδεχτεί. Εγώ πάντως πέρασα πολλά βράδια, αναπολώντας και χορεύοντας με αυτό το κομμάτι.
7. Janelle Monáe – Cold War… η Janelle είναι τόσο μοναδική, όσο και η διάθεσή της να γράψει ιστορία. Το δεύτερο single του “The ArchAndroid” είναι κατάθεση ψυχής, είναι όπλο εκδίκησης, είναι εξιλέωση, είναι ξέσπασμα, είναι κλάμα με λυγμούς, είναι μουσική χωρίς ταμπέλες. Μήπως ήδη γράφει ιστορία;
6. Eminem feat. Rihanna – Love the way you lie… οφείλω να ομολογήσω πως η συνεργασία αυτή δουλεύει καλύτερα απ’ όσο θα περίμενε κανείς. Είναι συγκινητικό να βλέπεις τον Eminem να γίνεται τόσο έκδηλος συναισθηματικά και τη Rihanna να φορτσάρει τη μελωδία σα να είναι η… κοπέλα του. Όσον αφορά στην παραγωγή... speechless.
5. Cee Lo Green – Fuck you… αν δεν σαρώσει τα Grammy στα οποία είναι υποψήφιο, η Ακαδημία θα πρέπει να φορέσει πλερέζα. Απολαυστικό μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, το κομμάτι αλλά και το video σημαδεύουν το 2010 και ο Cee Lo Green ξεφεύγει από τη σκιά του Danger Mouse.
4. Lady GaGa – Bad romance… επικό intro. Μαύρα τα λόγια. Εξιλέωση η στιγμή που φωνάζει “I don’t wanna be friends”. Μια γέφυρα την οποία θα ζήλευαν πολλοί συνθέτες και ένα video που κινείται ανάμεσα σε επιστημονική φαντασία και χιτσκοκική παράνοια. Brilliant.
3. Kanye West – Runaway… όταν οι υπόλοιποι ράπερ αποφασίζουν να κάνουν comeback, εκείνος αποφασίζει να φτιάξει το καλύτερο album της καριέρας του… ή τουλάχιστον το πιο αλλόκοτο. Το “Runaway” είναι η εξομολόγηση ενός επικίνδυνου μυαλού και ταυτόχρονα μια Οδύσσεια μέσα στο μυαλό του πιο εκκεντρικού παραγωγού της μουσικής βιομηχανίας. Αριστουργηματικό σε κάθε του μέτρο.
2. Florence & The Machine – Heavy in your arms… αγαπημένη μου Φλωρεντία, ελπίζω να είσαι καλά. Αν πάλι δεν είσαι, ελπίζω να μην σταματήσεις ποτέ να ηχογραφείς τέτοια κομμάτια στον ελεύθερό σου χρόνο, μιας και αυτά είναι που σε κάνουν μοναδική. Αν έχεις σφηνώσει στις συνειδήσεις του κόσμου τα τελευταία δύο χρόνια με το “Dog Days Are Over”, στη δική μου θα είσαι πάντα αυτή που βαραίνει όταν ερωτεύεται. Ειλικρινά δικός σου.
1. Wildbirds & Peacedrums – Bleed like there was no other flood… δεν με ενδιαφέρει αν δεν τους ξέρει κανείς. Δεν με ενδιαφέρει αν είναι δύσκολοι. Δεν με ενδιαφέρει αν δεν υπάρχει πουθενά το τελευταίο τους album, “Rivers”. Με ενδιαφέρει ότι το “Bleed like there was no other flood” είναι ό, τι πιο ανατριχιαστικό έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια στα πλαίσια του καινούργιου, του επικίνδυνου, του avant-garde, αλλά και του συγκινητικού, του εύθραυστου, του λυρικού. Μπορεί να μην σημάδεψε το 2010, αλλά δεν είναι καλύτεροι αυτοί του Pitchfork που θεοποιούν συνεχώς τέτοιου είδους σκουπίδια. Perdoname, pero no puedo…