Προσπάθησα να αποφύγω να ακούσω (και ως απόρροια να μιλήσω για) το “Sex dreams and denim jeans”, μιας και όλη η Indie κοινότητα βάλθηκε να το βάλει στα καλύτερα του 2010. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν θεωρίες που λένε πως η Uffie είναι η Ke$ha της ‘άλλης’ πλευράς, οπότε το δίλημμα είναι το λιγότερο διπλό. Η αλήθεια δεν είναι καν στη μέση όμως.
Αν αθροίσεις την έξυπνη φάτσα της, το πρώτο single (“Pop the glock”), τους Mirwais και Pharrell στην παραγωγή, αλλά και ένα τρελό hype που χτίστηκε γύρω από το όνομά της μετά την πρώτη κυκλοφορία του “Pop the glock” πριν τρία χρόνια, τότε το πόρισμα είναι επίσης διπλό. Δεν υπάρχει εξέλιξη μετά την underground επιτυχία του κομματιού, ενώ προφανώς η Uffie θέλει να γίνει απεγνωσμένα mainstream persona που θα πουλάει δίσκους με τη σέσουλα, θα γυρίζει glam videos και θα πουλάει την έξυπνη φάτσα της στην alternative κοινότητα. Μήπως αυτό φωνάζει GaGa; Καλά, το αφήνω για άλλη στιγμή αυτό…
Δεν ξέρω αν η Uffie θέλει να είναι ράπερ ή performer ή electro-queen ή όλα αυτά μαζί. Η ταυτότητα άλλωστε ποτέ δεν έσωσε κανέναν στην βιομηχανία του θεάματος. Δεν μπορώ να διακρίνω όμως κανένα μεγάλο ταλέντο μέσα στο album και καμία παραγωγή δεν σώζει την κατάσταση, εκτός από το ομώνυμο και το a-la-Siouxsie “Hong Kong Garden”. Αν λοιπόν η Ke$ha είναι η ντροπή της indie σκηνής, τότε η Uffie είναι σίγουρα η βαρεμάρα του mainstream κοινού. Τολμήστε να παίξετε τη μουσική της σε electro party μετά από Little Boots, Moloko και Le Tigre και θα υπογράψετε τον ύπνο των θαμώνων.
1 σχόλιο:
well said
Δημοσίευση σχολίου