Uffie – Sex Dreams And Denim Jeans

Προσπάθησα να αποφύγω να ακούσω (και ως απόρροια να μιλήσω για) το “Sex dreams and denim jeans”, μιας και όλη η Indie κοινότητα βάλθηκε να το βάλει στα καλύτερα του 2010. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν θεωρίες που λένε πως η Uffie είναι η Ke$ha της ‘άλλης’ πλευράς, οπότε το δίλημμα είναι το λιγότερο διπλό. Η αλήθεια δεν είναι καν στη μέση όμως.
Αν αθροίσεις την έξυπνη φάτσα της, το πρώτο single (“Pop the glock”), τους Mirwais και Pharrell στην παραγωγή, αλλά και ένα τρελό hype που χτίστηκε γύρω από το όνομά της μετά την πρώτη κυκλοφορία του “Pop the glock” πριν τρία χρόνια, τότε το πόρισμα είναι επίσης διπλό. Δεν υπάρχει εξέλιξη μετά την underground επιτυχία του κομματιού, ενώ προφανώς η Uffie θέλει να γίνει απεγνωσμένα mainstream persona που θα πουλάει δίσκους με τη σέσουλα, θα γυρίζει glam videos και θα πουλάει την έξυπνη φάτσα της στην alternative κοινότητα. Μήπως αυτό φωνάζει GaGa; Καλά, το αφήνω για άλλη στιγμή αυτό…
Δεν ξέρω αν η Uffie θέλει να είναι ράπερ ή performer ή electro-queen ή όλα αυτά μαζί. Η ταυτότητα άλλωστε ποτέ δεν έσωσε κανέναν στην βιομηχανία του θεάματος. Δεν μπορώ να διακρίνω όμως κανένα μεγάλο ταλέντο μέσα στο album και καμία παραγωγή δεν σώζει την κατάσταση, εκτός από το ομώνυμο και το a-la-Siouxsie “Hong Kong Garden”. Αν λοιπόν η Ke$ha είναι η ντροπή της indie σκηνής, τότε η Uffie είναι σίγουρα η βαρεμάρα του mainstream κοινού. Τολμήστε να παίξετε τη μουσική της σε electro party μετά από Little Boots, Moloko και Le Tigre και θα υπογράψετε τον ύπνο των θαμώνων.

"The Last Exorcicm" by Daniel Stamm

Δεν είναι να πεις βράδυ, αλλά ούτε και καμιά Παρασκευή και 13. Εγώ όμως πέφτω πάνω σε κάτι ταινιάκια, άστα να πάνε.
Άμα τρως τα κορν φλεικς σου παράτα τα. Ο κύριος Eli Roth (Hostel & Cabin Fever) είναι στο τιμόνι της παραγωγής ενός θρίλερ ντοκιμαντεριστικης αισθητικής που βγαίνει στα αμερικάνικα multiplex αύριο.
“The Last Exorcism”. Από τον τίτλο το πιάνεις το νόημα λες, και νομίζεις ότι θα ναι πατάτα. Αμ, δε!!! Δες τραιλερακι και αγάπα το poster. Δεν λέω πως δεν θα βρεις κλισέ ολούθε, αλλά θρίλερ είναι στο τέλος του καλοκαιριού, τι περίμενες; Εκεί όμως που βγάζεις το καπέλο στην εταιρεία(LIONSGATE)είναι μια ιδέα για την προώθηση της ταινίας. Έτσι ντόρος να γίνεται.
Στο site κοινωνικού-γκομενικου-to-know-us-better χαρακτήρα, Chatroulette, όπου η επιλογή του ατόμου που θα κάνεις κους κουσακι μέσω webcam, είναι τυχαιοποιημένη, ανυποψίαστοι μαντραχαλαδες τα ‘καναν στο βρακί τους ενώ νόμιζαν ότι θα δουν γκομενάκι να τα πετάει στην κάμερα. Σα δεν ντρέπονται μικρά παιδιά. Αυτό φυσικά δεν ήταν αρκετό και οι αντιδράσεις των χρηστών μαζεύτηκαν και έχουν ήδη ανέβει στο γιου το τιουμπ!!!
Αυτό το μικρό αφιέρωμα στο θρίλερ φιναλε-της-σεζον, τελειώνει με παράθεση των βίντεο που αναφέρονται παραπάνω. Οποιαδήποτε κριτική στην ταινία είναι περιττή, γιατί τα πράγματα είναι ξεκάθαρα όσο και οι προθέσεις των συντελεστών.

Αν σου αρέσει ο Εξορκιστής και το Blair Witch. Τόσο απλά.

"Στα Μισά Της Νύχτας" Σταυρος Σιωλας

Γιατί κάποιος να τολμήσει να προτείνει έναν ελληνικό δίσκο ακριβώς εδώ, στο τέλος του καλοκαιριού μιας χρονιάς που βρωμάει έξυπνη αγγλόφωνη synth pop; Γιατί απλά είναι ένας σημαντικός δίσκος για μας. Η φωνή του Σιώλα μας ακολουθεί από το φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης του 2006. Η λατρεία του λυγμού. «Της Άρνης το Νερό», όπου και ακούσαμε αυτή την φωνή –αν και είχε κυκλοφορήσει από το 2002 άλλη μια δουλειά με τίτλο «Μια Ήσυχη Μέρα»-, ήταν ένα μοιρολόι για την λησμονιά και έφτασε στα αυτιά μας σαν δροσερό αεράκι από την κοιμισμένη έρημο του λεγόμενου εντέχνου. Μετά τόσα χρόνια και ενώ όλο και κάτι ακούγαμε στο youtube από τον Σταύρο (επιτρεπτή η οικειότητα στο ελληνικό σύμπαν), -ψάξε τον Γεροπλατανο και την Άνοιξη-, ηρθε ένα μικρό άλμπουμ σε μουσική δική του, στίχους του Πολυ Κυριάκου και του Φίλιππου Γράψα σε ένα μόνο κομμάτι («Σ’ερωτευομαι θα πει»), και παραγωγή του Γιώργου Ανδρέου. «Στα Μισά Της Νύχτας» είναι ο τίτλος μιας δουλειάς 7 κομματιών κυρίως νέων που περιλαμβάνουν ένα πιασαρικο ντουέτο με την νεαραιδοφωνη της ελληνικής δισκογραφίας (Αρβανιτακη), μια τζαζοπρεπη μπαλάντα(Βαγόνι) που θέλει τον χρόνο της, αναφορές εκτενείς στις παραδοσιακές μας μουσικές φόρμες (άκου το ομώνυμο), και μπόλικες ηλεκτρικές κιθάρες που ταιριάζουν σε αυτά τα τραγούδια όπως η ζάχαρη στον καφέ. Τώρα αν εσύ τον πίνεις σκέτο…κάνε ένα σκόντο ρε αδερφέ.
Μοιράζομαι μαζί σας το τελευταίο μου κόλλημα, που παίζει από την Παρασκευή τέρμα στο αυτοκίνητο και είναι το εναρκτήριο «Άναψα Φώτα». Ακούστε το παρακάτω.

Αν σου αρέσει ο λυρισμός που παντρεύεται με μια δυνατή σχεδόν ροκ παραγωγή και σου δίνει ένα αποτέλεσμα που περιγράφεται μόνο από Έλληνα σε Έλληνα με την φράση «πως είναι όταν ακούς κλαρίνο; Ε, έτσι!».

"Thank You For Your Love" Antony & the Johnsons

Η Αθήνα βράζει και το φεγγάρι γεμίζει σιγά σιγά για τελευταία φορά αυτό το καλοκαίρι. Κάπου κοντά στην πανσέληνο θα έρθει στα δισκοπωλεία και στους υπολογιστές μας ένα EP πέντε τραγουδιών. 3 νέα κομμάτια από τους Antony and the Johnsons και δυο διασκευές. Η πρώτη σε ένα ξεχασμένο λένε, τραγούδι του Ντυλαν (“Pressing On”) και η άλλη στο πολυδιασκευασμενο “Imagine” του Λενον. Το δισκάκι ξεκινάει με ένα εκπληκτικό απλό ερωτικό “Thank You For Your Love”, ελαφρώς πιο εύθυμο από ότι έχεις ακούσει από τον κύριο με την αγγελική φωνή, που μάλλον βρήκε τον έρωτα ή την αγάπη κάπου στα βόρεια λημέρια του. Instant classic. Ακολουθεί ένα γυμνό “You are the Treasure” που απλά επιβεβαιώνει όσα υποθέσαμε παραπάνω. Αρχίζω βέβαια να ανησυχώ για την δημιουργικότητα του Antony που πάει πακέτο με την δυστυχία και εδώ έχει πάει απλά περίπατο. Η μικρή διάρκεια του κομματιού δεν θα σε αφήσει να πατήσεις το next. Αν είσαι ερωτευμένος χάρισε κάπου το αλμπουμακι, αν και ακολουθεί το “My Lord, My Love” που είναι ένα παλιότερο κομμάτι, bonus track στο “Crying Light” και αν δεν το χεις ακούσει, κρύψε τα ξυράφια. Ένα πιάνο σου σφίγγει την καρδιά και η αγγελική φωνή που λέγαμε σε πατάει στο λαιμό. Αυτό το αριστούργημα είναι μια προσευχή για όσους έρωτες έχασες φεύγοντας και σε έχασαν δειλιάζοντας(έχω μπει στ κλίμα τελείως όμως). Μετά έρχεται μια σύνθεση του Dylan από το Saved του 80’. Ένα gospel που αποδομειται σε ένα νανούρισμα για φωνή κιθάρα και ξυλόφωνο. Και για φινάλε; Από τον άνθρωπο που διασκεύασε Beyonce σαν να έχει στα χέρια του Baez, περιμένεις και ένα “Imagine” σαρωτικό. Αντίθετα μας δίνει κάτι απλά συμπαθητικό και αυτό αφήνει στην κορυφή των διασκευών αυτού του ύμνου την αντίστοιχη των “A Perfect Circle”.

Αν σου αρέσει ο Hegarty –αυτό μόνο αν σε λένε Σασα Μπαστα δεν συμβαίνει- αγόρασε το δαγκωτό. Εκτός αν περιμένεις το άλμπουμ ολόκληρο που ναι μεν θα έχει ένα νέο ντουέτο με την Bjork αλλά μόνο το ομώνυμο από αυτό το EP.